Re: Tregime Islame ...

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:50 pm

Mësime nga jeta e Muhammed Aliut

Ngjarja vijuese ndodhi kur vajza e Muhammed Aliut arriti ne shtepi e veshur ne menyre jomodeste. Dhe ja si e përshkruan ngjarjen njera nga vajzat e tij;

Kur me ne fund arritem, shoferi na shoqeroi se bashku me motren time te vogel Lejlen ne suiten e babait tim. Si zakonisht babai fshihej pas deres dhe qëndronte ne pritje për te na friksuar. Ne shkëmbyem puthje dhe përqafime aq sa mundeshim gjate dites. Babai hodhi një vështrim goxha te forte ne ne, pastaj me mori ne prehrin e tij dhe me tha dicka qe kurre nuk do ta harroj. Me shikoi drejte ne sy dhe me tha,

“Hana, çdo gje qe Allahu e ka bërë te vlefshme ne kete bote është e mbuluar dhe e veshtire për ta arritur.

Ku i gjen diamantet?

Thelle ne brendësi te tokes, te mbuluar dhe te mbrojtur.

Ku i gjen xhevahiret?

Thelle ne brendësi te oqeanit te mbyllur dhe te mbrojtur ne guaskat e bukura.

Ku i gjen Florinjët? ?

Thelle ne miniera te mbuluar me shtresa te gurit. Kerkohet punë dhe mund për t’i arritur.

“ Me shikoi me një seriozitet dhe me tha. Trupi yt është i shenjte, Ti vlen shumë me shumë se sa diamantet dhe xhevahiret, dhe për kete duhet te mbulohesh.”

Burimi: Marre nga libri : Me shumë se hero: Leksionet e jetes se Muhammed Aliut nga kendveshrimi i vajzes se tij

Perktheu Naim Berisha

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:51 pm

ÇFARË KËRKON LYPËSI

Allahu i Madhërishëm në Kur’anin fisnik urdhëron e thotë:

“Andaj, jepja të afërmit atë që i takon, e edhe të varfërit edhe udhëtarit, e kjo është shumë më e dobishme për ata që veprojnë për hir të All-llahut dhe të tillët janë ata të shpëtuarit.” (Er Rrum, 38 )

Para disa dite u takova me një njeri i cili një pjëse të jetës së tij, vitet më të bukura të rinisë i kishte kaluar me një grup besimtarësh. Ata kishin autoritetin e tyre dhe mësuesit e tyre. Në fillim çdo gjë ishte ideale, por me kalimin e kohës filloi të ndiej një zbrazëti e diç më vonë edhe në një mënyrë i tradhëtuar.

Nuk e kishte të qartë se çfarë po ndodhë. Por, kishte vendosur që edhe më tej të sillet në këtë grup besimtarësh. Sa më tepër koha kalonte, shkuarja tek këta shokë dhe dijetarë bëhej më pak e këndshme, më monotone, bile filloi ngadalë të mungonte në namaze të përbashkëta.

Filloi të çuditej me vetveten, si ndryshoi kaq shumë, si nuk i sjell më kënaqësi dëgjimi i ligjeratave dhe këshillave të autoriteteve të ditura. Vërtet ata dijnë shumë, kanë mësuar shumë gjëra përmendësh, posedojnë gjëra me vlerë, por për këtë shoqërimi me ata filloi të zbehej dhe kënaqësinë e ndiente në vetmi.

Duke më treguar ky njeri për këtë që i kishte ndodhur, u hap me mua dhe nga ai dëgjova këtë tregim interesant.

Njëher një i varfër erdhi te bukëpjekësi dhe i tha: “Dëhiroj pak bukë ju lutem”. “Sa i menqur je” i tha bukëpjekësi “vërtet ke ardhur te bukëpjekësi i vërtetë”. Bukëpjekësi mori librin nga tavolina dhe filloi t’i tregoj lypësit për bukën. I tregonte për miellin dhe elbin, për grurin dhe krundet. Aq bukur i fliste për këto gjëra sa që filloi të mahnitej me vetveten. Kur ngriti kokën u habit-pos gjurmës së parë të buzëqeshjes në fytyrë, lypësi nuk buzëqeshi më.

“Unë kërkoj bukë” tha lypësi. “Ah, ah” përsëri tha bukëpjekësi “Vërtet je i mençur, eja me mua, ta tregoj furrën time”. Filloi ta udhëheq në shumë koridore, ia tregoi enën ku përgatitej buka duke i thënë: “Askush nuk ka këtë kapacitet, kemi të gjitha llojet e bukës për çdo shije…” Më pas bukëpjekësi duke hapur dyert impozante të qelqit tha: “Kjo është dhoma jonë për inspirim”. Bukëpjekësi “ndiente” se te lypësi kishte lënë përshtypje të madhe. Por, lypësi nuk fliste fare. Bukëpjekësi e “kuptoi” heshtjen e tij. Duke e përqafuar lypësin sikurse të njihen që moti dhe si të ishin vëllezër i tha: “Edhe mua më mahnit kjo sikurse ty” Bukëpjekësi vazhdoi më tutje: “Njerëzit me kilometra largë vijnë tek unë. Një herë në javë punëtorët e mi grumbullohen rreth meje për të dëgjuar recetat e mia me vlerë të paçmuar, librin e recetave të jetës”

Lypësi ishte ulur ngase nuk kishte zgjidhje tjetër përpos të dëgjonte bukëpjekësin e entuziazmuar. “E di çfarë dëshiron, dëshiron të më dëgjon” i tha bukëpjekësi. “Unë dëshiroj vetem pak bukë” i tha lypësi.

“Ah, ah” u përgjigj bukëpjekësi “Sa i menqur je” Përsëri e përqafoi të varfërin dhe e dërgoi në paradhomën e furrës. “Atë që tani do ta them është shumë me rëndësi. E sheh këtë rrugë? Ka shumë bukëpjekësa, andaj bëhu i kujdesshëm, ata nuk bëjnë bukë të mirë. E di, njëri brumit i qet dy lugë krip në vend se t’i qet një lugë. Tjetri e nxenë furrën për tre shkallë më tepër se sa duhet.

I varfëri i llomitur, u nis drejt rrugës. “A nuk dëshiron bukë?” e pyeti bukëpjekësi. I varfëri u ndal, duke i ulur supet e shikoi dhe u përgjigj: “Tani e humba apetitin”. “Dëm i madh” tha bukëpjekësi “Si duket njerëzit nuk dëshirojnë bukë të vërtetë”

Ndoshta vërtet ndonjëher dëshirojmë t’i ndihmojmë dikujt, por duhet të kemi kujdes që individit t’i japim atë që i nevoitet. Njëra ndër gjërat më të stërholluara te secili individ është zemra e tij. Atë që njeriui e flet, zemra ia kërkon, për atë që njeriu mallëngjehet për atë zemra qanë, për atë që njeriu gjurmon për atë zemra kërkon.

Zemra e secilit njeri është si ena. Rrallë herë kjo enë mbushet. Kur dikush dëshiron të bisedoj me ne, zemra i kërkon përgjigje, nuk duhet ta rrefuzojmë. Kur dikush na thërret në rrugë ose na shikon në rrugë duhet që në një mënyrë t’i përgjigjemi. Nuk është me rëndësi që të tregojmë shumë, ose të tregojmë gjatë, apo të tregojmë çdo gjë që dijmë. Ajo që është e nevojshme është dashuria dhe kujdesi për t’ia mbushur zemrën e tjetrit. Pra, tjetrit duhet ofruar atë që kërkon zemra e tij me kujdes, butësi dhe sinqeritet.

Muhammedi s.a.v.s. ka thënë: “Vërtetë Allahu i Madhërishëm i ka enët e Tij në Tokë. Këto enë janë zemrat, dhe enët më të dashura te Allahut të Madhërishëm janë ato më të pastrat, më të qëndrueshmet, më të stërholluarat” (Shënon Taberaniu, transmetuar nga Ebu Utbe el-Havelaniu)

Andaj të varfërit jepi bukë e mos ia trego bukurinë e furrës. Ndërsa zemrës së përvuajtur këshillë të bukur dhe mirëkuptim

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:51 pm

Iburgosuri më i vogël palestinez

Edhe pak javë kanë mbetur që të bëhet ndarja e të burgosurit më të vogël palestinez nga e ëma e tij, pasiqë i kaloi plotë dy vjet nëpër burgjet e okupatorit në kushte jashtzakonisht të rënda njerëzore dhe psiqike, përderisa në të njejtën kohë shumë organizata për të drejta janë duke bërë çmos që të sigurojnë lirimin edhe të së ëmës gjithashtu.

Fillimet e këtij tregimi kthehen në para tri vitesh kur forcat e okupatorit e arrestojnë qytetaren Menal Ganim të qytetit Tulkerem të cilës më pas i gjykohet me katër vjet burg. Dhe nuk kaloi një vit nga arrestimi, ajo e lindi Nur-in e vogël i cili tash më i afrohet moshës dy-vjeçare e cila në të njejtën kohë edhe është kohëzgjatja më e madhe në të cilën ligji izraelit i lejon fëmijës të qëndrojë me të ëmën brenda në burg.

Kurse Menali (28 vjeçare) i ka katër fëmijë dhe është e arrestuar që më 17 Prill 2003 dhe është njëra nga nëntë nënat e arrestuara në burgjet e okupatorit në kohëzgjatje të ndryshme, larg fëmijëve të tyre.

Ligji izraelit i len nënat me fëmijët e posalindur ndërmjet dy alternativave: ose nxjerrjen e të posalindurit jashtë burgut ose qëndrimin e tij bashkë me të dy vjet, dhe nuk lejon lëvizjen e tij nga prehëri i nënës brenda burgut në prehërin e të afërmve të tij jashta burgut dhe anasjelltas.

Dhe gjatë gjithë kohës së arrestit që e ka kaluar fëmiu prapa grilave nuk i është lejuar babait të tij që ta marë në prehër dhe ta përkdhelë, përderisa vëllezërit e tij tjerë të vegjël mezi e presin çastin në të cilin do të njoftohen me vëllaun e tyre më të vogël i cili nuk njeh kënd përveç të burgosurave (gra) dhe mureve të burgjeve.

Rrethana të ashpra

Në mënyrë të përgjithëshme, voglushi Nur dhe e ëma e tij vuajnë sikur edhe të burgosurat (gra) tjera nga mungesa e ushqimit, e kujdesjes shëndetësore dhe e ndalesës së vizitës së të afërmve të tyre. Madje drejtoria e burgut izraelit "telmund" shkon edhe më larg se aq, atij i ndalohen futjet e lojërave fëmijërore.

Avokatja e klubit "el esir elfilistinij (i burgosuri palestinez), Fatime Niçe thotë se Menali këto ditë është duke përjetuar një periudhë të vështirë psiqike duke i numëruar ditët e mbetura të cilat e bashkojnë atë me foshnjen e saj sepse më 10 tetorin e ardhshëm është e caktuar ndarja e tij nga e ëma.

Avokatja pohon se rrethanat në të cilat jeton Nuri nuk janë të natyrshme nga aspekti shëndetësor dhe psiqik sepse atij i mungon shërimi dhe ushqimi siç i mungon gjithashtu edhe ajrosja ngaqë atij dhe të ëmës së tij nuk u lejohet "ajri i pastër" më tepër se dy orë në ditë.

Ajo vazhdon dhe thotë se nëna është në mes të dy alternativave dhe se që të dyja janë të hidhura. Ajo i shpreson lirinë foshnjës së saj jashta burgut në mesin e familjes dhe të afërmve të tij që të njihet me ta por në këtë rast ai do të jetë larg të ëmës dhe do të përmallohet për të dhe nuk do të ketë mundësi që ta shohë përveçse si "vizitor" pas dritares. Dhe në të njejtën kohë ajo dëshiron që ai të ngelë pranë saj por në këtë rast ai do të jetë larg familjes së tij, në një sipërfaqe prej 3x3m, duke i munguar edhe të drejtat më elementare.

Ajo vazhdoi se qëndrimi i fëmijës në burg gjithsesi se do t'i lënë pasojat e tij negative në psikozën e fëmijut, veçanërisht kur drejtoria e burgut nuk e përjashton atë nga vuajtjet e dënimeve sa që lodrat që i dërgohen nuk ia len të gjitha por vetëm një edhe atë nëse dëshiron lodrën tjetër i mundësohet vetëm me ndërrim të asaj që e ka pas më parë dhe kështu atij i ngelën nëpër duar vetëm një lodër.

Endërra për lirimin e të dyve

Ndërkaq Naxhi Mahmud Ganim, i ati i voglushit dhe bashkshorti i të burgosurës Menal, jeton në pritje dhe është duke i shkrirë mundësitë maksimale nëpër organizata të ndryshme për të drejta që ta sigurojë vendimin e lirimit të bashkëshortes së tij me foshnjën e saj që të plotësohet gëzimi familjar.

Ai pohon se atij nuk i është lejuar që ta marë voglushin e tij në prehër dhe ta përqafojë që nga momenti i lindjes dhe se ka plas në vaj kur e ka parë fëmijën e vet prapa xhamit të trashë në një nga vizitat që ua ka bërë në burgun "telmund" duke mos mundur as ta përkdhelë e as ta përqafojë, duke sqaruar se fëmijët tjerë mezi e presin çastin kur da takojnë vëllaun e tyre të katërt të burgosur; Nur.

Moslejimin e tij që ta shohë fëmijën e tij, Naxhiu e konsideron si një pjesë e luftës psiqike që e ushtrojnë autoritetet okupuese kundër palestinezëve, duke kërkuar nga të gjitha anët që kanë të bëjnë më këtë në mes të cilave edhe autoritetet palestineze dhe organizatat për të drejta që të kushtojnë mundin e tyre maksimal për lirimin e nënës dhe foshnjës së saj që të gëzohet shtëpia e tij.

Naxhiu pyetet se a do të ketë mundësi Nur-i të jetojë në mënyrë të natyrshme me vëllezërit e tij tjerë apo jo? Dhe si do tia bëjë me të kur të pyesë për të ëmën dhe të kërkojë kthim te ajo duke mos e ditur se ajo është e privuar nga liria?

Edhe Nevini 10-vjeçare mezi e pret lirimin e vëllaut të saj të vogël duke thënë se ëndërra e saj është që ta bartë atë dhe ta thirrë pas një privimi që ka zgjatur plot dy vjet, përderisa edhe fëmijët tjerë e pyesin babain e tyre pa ndërprerë se kur do tu kthehet e ëma. O Zot, ndihmoi kësaj familje dhe liroi ata! Amin.

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:52 pm

Rrëfimi i një motre

"Grat dhe fëmijët e shtëpis vrapuan me tmerr shkallëve tatpjet.Në katin e fundit, gjendeshin dy dhoma të vogëla dhe një paradhomë e ngusht,ndërsa qileri i cili kishte të njëjtën madhësi ishte i zbrazët.Në këtë dhomë jemi fshehur 24 vetë së bashku me 8 fëmijë .

"Hapat ndëgjoheshin para derës dhe pastaj u ndëgjuan zërat e dy ose tre burrave.Për disa sekonda para së të hapej dera, ne u munduam që të falemi duke qenë në këmbë... por pastaj pamë fytyra të tmerrëshme që na shikonin.

"Fëmijet u muarrën prej nesh, duke bërtit. Qka kishim ne për të bërë? Rri qetë! Shpreso! Bënë dua! O Allah, të lutem mbroj fëmijët.

"Unë shikoja në heshtje,derisa bëhej shkatrrim.Shkatrrimi ishte pjes normale e taktikës së tyre frikësuese.Në disa mënyra , na tërhiqeshin zhagas dhe na hudhnin shkallëve dhë disa prëj neve u muarrën jasht. Ka qenë rreth orës 15 dhe dielli ishte shumë i nxeht. Al Anba’in zihej."

"Rrobat e Nadias ishin shkyer dhe ajo nuk kishte këpuca në këmbë- flokët e saj gjendeshin në gjdo vend! Ajo ende mbante foshnjën e saj shumë afër veti, dhe lotët e kishin goditur atë dhe fytyra e saj ishte e paluhatshme. Duar të tmerrshme dhe të gjata u zgjatën për ta arritur atë dhe ajo ju lutej për jetën e foshnjës së saj! Unë rastësisht ndija të ftohët.Unë fillova me kujdes të shkoj tërheqazi kah Nadia, me duart e mija të hapura. Dikund në thellsi të mendjes sime, kisha një mendim se ndoshta më sëpaku do të kisha mundësi që ta marr fëmijun.Derisa unë ia lëshova një shikim fytyrës së Nadias, ata e kishin ngulur fëmijun në një bajonet të tyre.Nëna e tij lëshoj bërtimën më të tmerrshme, para se të hudhej për dysheme! Allahu Ekber! Allahu Ekber! Allahu Ekber! gjaku shpërthej nga plagët e shumta te saj. Syt e saj ishin të zi dhe ajo nuk ishte më. Shpirti i saj u lirua.

"Ishte rendi im tani! Ata rastësisht u trazuan nga diqka që unë smund ta shihja.Unë u tërhjeka në heshtje zvarr në të djatht dhe kuptova se Naxhla ishte në ballkonin e katit të gjasht.Ajo nuk kishte asgjë veshur përveq kamishës (fustan i gjatë).Ajo ngjitej lart, në skaj dhe qëndroi aty, si në staz, këmbët e saja të gjveshura dhe të nxira dridheshin.Duke kërcyer, ajo e luti Allahun që të ia fal.

"Unë fillova që të vrapoj kah rruga kryesore, por ishte e kot. Unë u lidha mbrapa automjetit ushtarak, ku gjendeshin edhe 11 gra tjera, motra Muslimane.Të gjitha neve na ishte hequr mbuloja e jashtme që ishte modestia jonë!!!

"Kampet Përqëndruese që ishin nën tokë në shkretin, më së shumti ju përngjajn xhehenemit në tokë.Ato janë të errëta, dhe gjdohere me shumë njerëz të grumbulluar dhe erë të keqe dhe të ndyt. Na shikojn 24 orë në ditë, duke u kënaqur me kënaqësi të prishur gjatë mjekimeve dhe qështjeve tona private.Ushqimi ynë zakonisht ka qenë një enë me fasule duke gurgulluar, dhe një pjes të bukës së thatë, në ditje.Fasulja gurgullonte sepse ishte zier para 3 ose 4 ditë përpara dhe është lënë në diell që të fermentohet.
"Dhunimet dhe rrahjet janë pjes normale të së përditshmes në këto gropa të xhehenemit.Por skena më e rënd ka qenë, kur jemi detyruar që të parakalojm të xhveshura dhe zvarr, pran qelijave dhe vëllezërit tanë silleshin që ta deshmojn "sportin e përditshëm"!!!

"Ndoshta ju mund të pyetni, qfar krimi kemi bërë! Mos ishim ne terrorist? Mos ishim fajtore për tradhti? Mos kemi vrar të tjerët?" Jo, ne nuk i kemi bërë asnjërën nga këto gjëra! Krimi i vetëm ka qenë, nëse mund te thuhet të jetë ashtu, ka qenë fakti se ne ishim (dhe ende jemi) Muslimane që e praktikojn fenë, elhamdulilah.Disa prej neve ka ndodh që të jemë grat e vëllezërve praktikues Musliman.

"Ne nuk ishim të njohura në publik se kemi folur haptazi, por ne takoheshim gjdo mbrëmje për namaz me xhemat dhe që të lexojm Kuran, ne kërkonim nga fëmijët që mos ta lënë namazin duke qenë në shkoll, dhe vajzat tona sikurse ne bartnin hixhab.

"Burrat tonë u zhdukën pa gjurmë, fëmijët tanë përqeshen dhe nënqmohen dhe ndonjeher ia ndalojn shkollimin. Ne jemi objekt për gjdo lloj dhe për të gjitha të cekurat barbare të mëparshme, dhe sot ky është Egjipti.

"Si e lodhur por Muslimane me plotbesim dhe praktikim, në emër të të gjitha motrave tjera unë kërkoj mbrojtjen e vëllezërve tanë, ku pas të gjithave , Allahu thotë, janë të drejtat tona.Ne ju bëjmë lutje që të gjithë juve."

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:52 pm

Djali i Lordit Bird pranon Islamin

Jonathan Birt, djali i Lordit Bird, ish-drejtori i përgjithshëm i BBC pranon Islamin

E hënë, 18 Shkurti 2008 16:10

Xhonatan Bërt (Jonathan Birt), djali i Lordit Bird dhe Ema Klark (Emma Clark), mbesa e ish- kryeministrit liberal Herbert Asquith janë vetëm dy prej 14.000 anglezëve kryesisht të elitës të racës së bardhë që janë konvertuar në Islam.
Në studimin e parë autoritativ të këtij fenomenit, të kryer prej 'The Sunday Times' gjatë këtij viti, disa njerëz të pasur, të famshëm, të popullarizuar dhe pasardhës të figurave të larta qeveritare kanë përqafuar besimin islam pasi janë zhgënjyer nga vlerat përëndimore.

Studimi i ri nga ana e Jahjas (dikur Xhonatan) Birt, djali i Lordit Bird, ish-drejtori i përgjithshëm i BBC, siguroi të dhënat e para të sigurta mbi temën e ndjeshme të transferimit të kristianëve në Islam.

Ai përdori regjistrimin më të fundit të popullsisë për të konkluduar se tani ekzistojnë 14.200 anglezë të konvertuar në Britani.
Duke folur për herë të parë publikisht rreth besimit të tij, Birt argumentoi se së pari duhet të shfaqet një figurë frymëzuese, e ngjashme me të konvertuarin amerikan Malkom X për Afro-Karaibikët nëse në stadin tjetër, duhet të ndodhë një kthim masiv midis anglezëve të bardhë.
Na nevojiten figura të rëndësishme tranzicionale për të shpjeguar diçka të huaj (si Islami) në të folurin e përditshëm, citohet të ketë thënë Birt prej 'Times', doktoratura e të cilit në Universitetin e Oksfordit është mbi muslimanët e rinj britanikë.
Imazhi i Islamit i projektuar prej lëvizjeve politike islamike nuk është shumë atraktiv –thotë ai.
Fillimisht, Birt tha se nuk pati arsye koherente për konvertim, por 'unë mendoj se ishte thellësia, ekuilibri dhe koherenca e plotë e mënyrës muslimane të jetesës e cila më bindi mua.'

Ema, stërgjyshi i së cilës ishte, kryeministri liberal Herbert Asquith, që e mori përsipër Britaninë gjatë luftës së parë botërore, tha: 'Ne jemi aktualë, unë shpresoj se kjo nuk është një mënyrë kalimtare'.
Klark e cila ndihmoi për projektimin e një kopshti islamik për princin e Uellsit në Highgrove, është tani duke ndihmuar në krijimin e një kopshti të ngjashëm për një xhami në Woking Surrey.
Islami është miratuar edhe në zemër të Qeverisë. Mbretëresha ka aprovuar dispozita të reja për të lejuar stafin musliman në Pallatin Bukingam (selinë qendrore të Mbretërisë Britanike) për të ndjekur faljet e të së premtes në xhami.
Shkolla me financim shtetëror në Londër e themeluar prej Jusuf Islamit, më parë Cat Stevens, ka bërë që futbollistët kryesorë të sigurojnë ndikim model.
Këtë shkollë e kanë frekuentuar edhe Nikolas Anelka, sulmuesi i Mançester Sitit dhe "Fredi" (Omer) Kanoute i Totenhem Hotspur-it.
Kjo prirje është duke i inkurajuar liderët muslimanë të cilët janë të bindur se kthimi i figurave prominente të shoqërisë do të ndihmojë për të mbrojtur një komunitet të stigmatizuar (damkosur) prej "terrorizmit dhe fundamentalizmit".
Komuniteti ka qenë vënë në shënjestër padrejtësisht dhe këto zhvillime e inkurajojnë atë në këtë kohë të vështirë – është shprehur kryetari aktual i imamëve dhe Këshillit të xhamive, Zaki Badavi.
alb-selefet

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:52 pm

I vetmi vend që unë shkoj nga këtu është Xhenneti

Një vëlla nga Jemeni na tregon se si ai e la familjen dhe shkoi që të luftoi në Irak... Nga mbrendësia e dhomës ,në një shtëpi në Fallugj ndëgjohej një zë i bukur duke lexuar ajete nga Kurani dhe duke qajtur."Në qoftë se etërit tuaj, djemtë tuaj, vëllezërit tuaj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregëtia që frikoheni se do të dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur, (të gjitha këto) janë më të dashura për ju se All-llahu, se i dërguari i Tij dhe se lufta për në rrugën e Tij, dëgjohej zëri atëherë, pritni derisa All-llahu të sjellë vendimin e Tij. All-llahu nuk vë në rrugën e drejtë njerëzit e prishur.
Dhoma ishte gjysmë e ndriquar,muret ishin të zbrazta përveq një fotos nga Meka e cila varej në murë.

Në mes të dhomës gjindej vetëm një qylym për tu falur. Kallashnikovi dhe një qantë e mbushur me municion ishin të mbështetura për muri.

Në dyshek gjindej një njeri duke e mbajtur në njërën dorë një Kuran të vogël ndërsa në tjetrën tesbit. Nganjëher zëri nuk i ndëgjohej nga eksplodimet të cilat ndëgjoheshin.

Pasi e perfundoi ,u ngrit ,i zgjati duart lart dhe filloi të bëjë dua."O Allah ,Ti i cili e ke bërë që Pejgamberi s.a .v.s. të dalë fitues nga lufta kundër pabesimtarëve ,bëna edhe neve fitues nga kjo luftë kundër Amerikës. O Allah shkatërro Amerikën dhe ndihmuesit e saj në gjdo vend.O Allah bëna të dobishëm në fenë tënde."

Një njeri i gjatë i dobët me një mjekërr të rrallë - ka ardhur në Fallugj para gjashtë muajsh. Disa ditë i ka kaluar duke e ndarë dhomën me luftëtarët tjerë derisa nuk i ndan nëpër grupe të shpërndara nëpër njësite të muxhahidëve. Ai ishte me njësitin Teuhid uel Xhihad në përendim të Fallugjës, ku para disa ditësh ishte zhvilluar betej e ashpër.

Derisa ishte me Arabët tjer dhe me Irakianët, i dhanë nder që të bëhet imam për shkak të zërit të bukur që kishte. Më padurim duke i pritur Amerikanët jashtë bunkerit më tregoi ngjarjen e tij. Ai tha se nuk ishte këtu se e donte vdekjën si vdekje ,por se e shef shehadetin ibadetin më të lartë.

Ka qenë nxënës në shkollën Islame në Jemen, e saktësisht nga kryeqyteti Sana , i cili studionte shkollën e sherijatit ka gjashtë vite ndërsa ndërkoh punonte si vozitës i minibusit që ta mbante gruan e tij shtatëzëne dhe pes fëmijët.

Për herë të parë kur ka provuar të shkoj në Irak që të luftoj kundër Amerikanëve ka qenë fillimi i luftës në Irak, para 18 muajve.
Kamë pas dëshir të luftoj për Islam.E kam njohur një nga Jordani icili ma bleu bileten për Siri dhe mi dha 100 $. Derisa ai më voziti deri te aeroporti.

Kur arrita në aeroport kam qenë i ndaluar nga policia që të shkoj me tutje.

"Kisha të veshur një turban dhe një kmish të gjatë, më pyetën pse shkoj në Damask- thashë se shkoj të punoj. Më pyetën se qka të punosh. I thash të punoj në shpëtimin e shpirtit timë. Atëherë më kthyen mbrapa."

Pastaj na bëri më shenjë për pantollonat e tij të lirë dhe tha:"Kësaj radhe morra mësim dhe i bleva këta."

Atë vitë u kthye në shtëpi te familja e tij, duke harruar Irakun dhe Xhihadin. Por skandali me të burgosurit në Abu Graib siq thotë ai më zgjoi.

Gruaja e tij, gjithashtu nxënëse e mësimeve Islamike e nxiti që ti braktis të gjitha dhe të shkoj në Xhihad në Irak.

Më tha kur këtë ia bëjnë vëllezërve tanë po qka ndodh me motrat qfarë veprojn me to. Paramendo motrat e tua dhe mua që të na dhunojnë derrat pabesimtar Amerikan .

Përnjehër e kuptoi gabimin e tij dhe e kaloi natën duke qajt - tregon ai.

Ditën tjetër i huazoi disa të holla për rrugë - rrugën që ai e përshkruan si të fundit. E kishte të njohur emrin e personit që nevojitej ta kontaktonte në Alepp në Siri, dhe i clili duhej ta ndihmonte ta kalonte kufirin.

Askujt nuk i thash asgjë, përveq gruas sime. E hauzova nga shokët një vetur dhe shkuam për të bler. Mi bleu dy palë pantollona dhe një këmish të mbrendshme. Pastaj shkuam në shtëpin e babait tim. Nga nëna kërkova që të ma bëjë hallall nëse diqka keq i kam bërë. Pyeti pse. Nuk i thash asgjë ,thash se vetëm dua hallallin nga ti dhe babai.

Më pyeti mos ndoshta jam duke shkuar në Bagdad. I thash se nuk shkoj. Atëher më përqafoi dhe filloi të qaj.

Pastaj vazhdon ky Muxhahid - si u kthye në shtëpi dhe i ka kaluar qastet e mbetura me gruan dhe fëmijët, të cilët as që kanë mundur ta mendojn se kjo ishte nata e fundit me babain e tyre.

"Vajza ime e dashur erdhi mu ul në prehërin tim edhe fjeti. Pastaj i hapi sytë e saj dhe tha abi unë të dua''

Nepër vaj ai vazhdoi:''A e dinë këto janë punët e shejtanit i cili dëshiron të ma zbut zemrën dhe të më kthej mbrapa në shtëpi. I vetmi vend që unë shkoj nga këtu është Xhenneti.''

Kur mberriti në Damask kuptoi nga rrjetet e tjera të Xhihadit se Sirianët kanë forcuar masat e sigurimit në kufij.

Muxhahidët e tjer pritnin nëpër apartmanet e vogla në Damask, Alepp dhe në Hams. Pas një muaji e kuptoi se njeriu i cili ka punuar për kalimin e njerëzve përtej kufirit në realitet punon për policin sekrete , duke ia dorëzuar Muxhahidët policis.

Pati sukse që të ikë nga ai vend dhe të arrij deri te një xhami në Alepp, ku e njohti një Sheih të ri i cili i premtoi që të arrij në Irak.
Pastaj ka qenë i dërguar te një grup tjetër dhe i vendosur në një shtëpi të vogël ku qëndroi me muxhahidët tjerë dy javë.

Një natë e kanë dërguar deri te një fshat në veri të kufirit të Siris: "Erdhën dhe na thanë se sot do ta kalojm kufirin. Ishte e frikëshme. Duhej që të qëndronim të shtrir qetë në shkretëtir derisa kalonin helikopterët Amerikan. I kaluam dy netë në fshatin në kufi pastaj na dërguan te një fshat tjetër që të bëjmë ushtrime luftarake. Shumica e vëllezërve që ishin prezent nuk kishin mbajtur asnjëher përpara armë në dorë.

Unë kisha dije që ta përdori AK-47 pas disa ditëve erdhën dhe thanë se kanë nevoj për ushtarë që të shkojn në luftë - në një qytet në veriperëndim të Bagdatit.

Atje iu bashkangjitëm minibusit përplot me luftëtar Arab duke udhëtuar atë natë me ata. Kanë qenë të përcjellur nga dy vetura siq thotë ai ,njëra ka qenë e policis.

Përnjëherë e nxorri një kuran nga xhepi dhe tha: Kur kam qenë në Siri i kam blerë shtat kopje të këtij ,e kam shkruar emrin e gruas time dhe pes fëmijëve të mi në secilin ndërsa në të shtatin e kam lënë të zbrazët - Sepse nuk i kam treguar gruas emrin për fëmijën e palindur. Pas kësaj më ka thirrur gruaja kur jam përgaditur ta kaloj kufirin dhe më ka thënë se në të e ka shkruar emrin'' Shehid.''

Ndërsa ne shtojmë: për një bashkëshorte të këtill nevojitet një burrë Muxhahid si ky...

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:53 pm

LETRA E FUNDIT

Ishte një kohë kur unë nuk ekzistoja fare. Nuk e di si u bë puna,por Allahu zbriti mëshirë për prindërit e mi dhe filloi krijimin tim. Jetoja në një shtëpi të vogël të mbrojtur mirë me tri lloje muresh të vendosura njëra pas tjetrës. Ishte errësirë, por megjithatë e pëlqeja atë jetë, ngase pa u lodhur fare haja dhe pija sa ma donte qejfi, lëvizja vetëm atëherë kur më mpihej trupi ose kur dëshiroja të vallëzoja nën ritmin e zemrës së nënës sime. Por, nuk u bë shumë kohë kur diçka më trazoi. Shtëpia po me lëkundej dhe kishte vendosur të më dëbonte jashtë, sikur ishte mërzitur me mua. E po ç’të bëja, pasi nuk kisha mundësi të rezistoja, vendosa të merrja një rrugë të gjatë dhe aq të vështirë saqë kur dola në këtë jetë fillova të qaja me tërë forcën time.
Tani gjithçka ishte ndryshe, nga ajo dhomë e vogël kalova në një më të madhe, në të cilën kishte gjëra shumë të çuditshme,madje edhe qoshe e skuta në të cilat do të mund të lëndohesha. Më bartnin nga dora në dorë, ndërsa unë vazhdoja të qaja,, thjesht nuk ndihesha komod dhe kisha nga pak te ftohët. Më në fund më morën dy duar të buta dhe më mbështetën në një kraharor të ngrohtë ku po ndodhte diçka e çuditshme, prandaj pushova së qari dhe fillova ta vështroja situatën. Fillova të ndjeja ritmin e njëjtë me të cilin vallëzoja atje në shtëpizën time, për të cilën veç kisha filluar të përmallohem. Ishte zemra e saj e cila nga gëzimi sa nuk pëlciste.
“O Zot,thash me vete, jam e lodhur dhe kam uri, nuk di si t’ia bëj, jam aq e pafuqishme.”Por ende pa përfunduar së menduari, ajo filloi të më ushqente. Ishte kjo dhurata e parë qe mora në jetën time. E hapa njërin sy qe ta shikoja, ishte aq e lodhur ,ndërkaq fytyra i shkëlqente nga gëzimi. Edhe unë isha e gëzuar, andaj nuk thash gjë tjetër përveçse “Elhamdulilah” dhe nuk mërzitesha që nuk më kuptoi kush përveç Allahut, madje nuk mërzitesha më as për kasollëzën time sepse këtu rritesha më shpejt, kisha hapësirë më shumë e mbi të gjitha isha në shoqëri të mirë dhe çdo herë njoftohesha me miq të rinj, thjesht më pëlqente të rrija këtu.
Koha fluturonte, e unë ndiqja hapat e saj. U shoqërova me një “të panjohur” dhe fillova ta harroja besën që ia kisha dhënë Krijuesit tim. Më nuk më pëlqenin dhuratat e nënës, nuk i doja përkëdheljet e saj, ai ritmi që më pëlqente dikur tani më dukej monoton. As ushqimet e saj nuk i doja më,tani ato i zëvendësoja me pije e pluhura të ndryshme me të cilat ngopesha shpejt dhe kaloja ne “botën e lumturisë së pafundme”.
Por, kjo jetë e shfrenuar nuk zgjati shumë. U sëmura rëndë sa që nuk ngrihesha dot në këmbë,”shoku im” e kishte përfunduar misionin e tij dhe më braktisi në momentet më të vështira të jetës sime. Isha një trup i shtrirë në krevatin e spitalit dhe gjithçka rreth meje ma përkujtonte luftën për jetë a vdekje. Si në agoni i kujtoja çastet e mira të rinisë sime edhe pse ishin të pakta. Tani fillova të ndjeja keqardhje për nënën time, më mungonte dashuria e saj, përkëdheljet dhe fjalët e ëmbla, lotët e ngrohta që rridhnin faqeve të rrudhura kur më shihte të katandisur në këso gjendje, tani më mungonte edhe ritmi i zemrës së saj që gjithë këto vite kishte rrahur vetëm për mua. Gjithçka që kisha lënë prapa më mungonte, edhe babai të cilit ia kujtoj vetëm varrimin, atëherë kur isha vetëm 5 vjeç, por..., e pamundur, e pamundur të kthehem prapa dhe të iki nga një përfundim i tillë kaq i errët të cilin e kisha ndërtuar vet me duart e mia. E si mund të jetohet mbi muret që ndërtohen me
shishe dhe gota alkooli, me shiringa droge..., si mund të jetohet ne kasollet e rrënuara në shoqëri me djallin, më thoni ju lutem a quhet jetë ajo që jetohet larg Krijuesit tënd, larg jetës reale. Ah, sikur të mund të kthehesha..., por e di që nuk mundem, prandaj do të doja në këto momente të kisha një zë të fuqishëm e të bërtisja me tërë forcën time dhe t’u them të gjithëve “mësoni nga gabimet e mia, mos i braktisni ata që ju duan më së shumti, Allahun në radhë të parë, e më pas nënën tuaj, mos e zini shejtanin për mik..., se me të vërtetë qenka i keq një përfundim i tillë.”
Të dashur vëllezër dhe ju motra të ndershme, po ua lë amanet letrën time që ta lexoni dhe t’ua mundësoni edhe të tjerëve ta lexojnë duke e shpërndarë këtë shkrim te ata që i njihni dhe te ata që nuk i njihni.

Shpresa Basholli

nga Sponsored content