**Tregime Islame**

Ebu Kudame

Ky muxhahid ka jetuar pas tabiitabiinëve.
Merrte pjesë në shumë luftra dhe për shkak të aftësisë që kishte treguar në këto xhihade u caktua emir i një çete muxhahidinësh.

Ishte një periudhë kohore që s'kishte xhihad dhe si pasojë Ebu Kudame kishte ngelë në shtëpi pranë familjes së vet.

Një ditë xhumaje hatibi që mbante hutben njoftoi muslimanët që ndodheshin në xhami , se muslimanët e një krahine tjetër kishin filluar xhihadin ,prandaj kush kishte mundësi t'i ndihmonin me çfardo lloj ndihme , qoftë edhe duke bërë dua .

Sa mbaroi xhumaja Ebu Kudame njoftoi muxhahidinët që ai drejtonte , që të bëheshin gati për xhihad dhe vetë shkoi në shtëpi , u përshëndet me familjen dhe pa ardhur akoma Iqindia ai së bashku me çetën e vet u nisën për në tokën e xhihadit .

Rrugës duke ecur një grua muslimane i thotë:

"Esselamu alejkum O Ebu Kudame !"

Ebu Kudame u bë gati që t'ia kthente selamin ,por iu kujtua hadithi i profetit:

"...Kini frikë dunjanë , kini frikë gratë ..."

dhe për këtë shkak nuk i foli fare , por vazhdoi rrugën.
Gruaja i foli prapë :

"Esselamu alejkum O Ebu Kudame !"

Ebu Kudame përsëri s'foli fare ,por vazhdonte të ecte .
Gruaja i foli për së treti:

"Esselamu alejkum O Ebu Kudame !"

Dhe Ebu Kudame prapë s'foli.
Atëherë gruaja i tha:

"Kështu nuk kanë vepruar burrat e mirë! "

Kur dëgjoi këto fjalë Ebu Kudame ia ktheu selamin dhe ndaloi kalin që të merrte vesh se si ishte halli i kësaj gruaje që me aq ngulm donte të bisedonte me të.

"Jam një nënë me dy fëmijë -vazhdoi të fliste gruaja-burri që moti ka rënë shehid.
Unë kam një djalë më të bukur se hëna dhe dua që djalin tim ta marrësh me vete në xhihad dhe lus Allahun që ta pranojë si shehid dhe ta bashkojë me babanë e tij në xhennet , sepse shumë e ka dashur babanë e vet . "

Ebu Kudame pyeti se ku e kishte djalin që ta shihte .
Gruaja i tha se djali i saj mund të kthehet nga çasti në çast , prandaj i luti që të prisnin pak .

Ebu Kudame u mendua pak dhe iu kujtua rasti kur profeti shkonte për xhihad në luftën e Tebukut ...
Kur ndonjëri prej sahabëve ngelte mbrapa ushtrisë sahabët e tjerë e njoftonin profetin duke i thënë :

"Filani ka ngelur mbrapa , ta presim apo të vazhdojmë ?

Profeti u thoshte :

"Lëreni nëse ka mirësi në vetvete Allahu do e dërgojë atë me ju dhe n.q.s. s'ka mirësi ju ka ruajtur Allahu nga sherri i tij ."

Si përfundim Ebu Kudame i tha :

"Më vjen keq , por s'mund të presi pasi më duhet të iki sa më shpejt !"

I dha selam dhe iku...

Ditën tjetër muxhahidinët që ishin nën komandën e Ebu kudames dalluan në horizont një kalorës që sa vinte e u afrohej më shumë .
Pas pak çastesh ai i arriti ata .
U dha selam dhe u tha se kërkonte Ebu Kudamen .
Muxhahidinët njoftuan Ebu Kutaben dhe i thanë se një kalorës i panjohur dhe me fytyrë të mbuluar po e kërkonte.
Ebu Kudame shkoi menjëherë për të takuar të panjohurin që po e kërkonte.
Pasi u përball me të e pyeti kush ishte dhe çfarë kërkonte ?!
I panjohuri hoqi shallin me të cilin kishte mbuluar fytyrën dhe tha :

"Jam djali i asaj gruas , e cila bisedoi me ty , që të më marrësh me vete në xhihad !

Ndërsa nga ana tjetër Ebu Kudame kur pa fytyrën e atij djaloshi u shtang dhe i shkuan ndërmend fjalët e nënës së atij djali :

"...kam një djalë më të bukur se hëna ..."

Pëshpëriti diçka në vetvete dhe i tha djaloshit :

"Jo ! S'mund të të marrë me vete !
Kthehu nga ke ardhur .Xhihadi yt është tek nëna jote!"

Por djaloshi filloi t'i lutej dhe t'i përgjërohej që mos ta kthente mbrapa .
Papritur zemra e ngurtë , porsi një shkëmb e Ebu Kudames u zbut dhe nuk po i rezistonte dot lutjeve dhe përgjërimeve të djaloshit .
Me gjithë merakun se mos po i ndodhte ndonjë gjë e pakëndshme këtij djaloshi kaq të mirë dhe kaq të bukur Ebu Kudame pranoi që ta merrte me vete...

Rrugës Ebu Kudame vërente se djaloshi lëvizte herë në krye herë ne fund të muxhahidinëve , për të parë nëse dilush prej muxhahidinëve kishte nevojë për ndihmë ...

Pasi bënë një rrugë bukur të gjatë Ebu Kudame urdhëroi që të pushonin .
Gjatë pushimit djaloshin nga lodhja që përjetoi nga rruga e gjatë e zuri menjëherë gjumi ...

Një grup muxhahidinësh kur e panë se sa shpejt e zuri gjumi filluan të qeshin me të .
Por për çudi të tyre filloi të qeshë edhe djaloshi , por ky i fundit po qeshte gjatë gjumit .
Kur u zgjua e pyetën se mos kishte parë ndonjë ëndërr ?!
Tha djaloshi :

"Po !Pashë në ëndërr sikur Allahu më futi në xhennet .
Fillova të ecë nëpër të dhe para më doli një shtëpi me parmakë prej ari dhe argjendi .
U futa në të dhe pashë aty dy vajza shumë të bukura .
Ato më thanë të vazhdoja më tej.
Më tej pashë dy vajza akoma më të bukura edhe ato më thanë që të vazhdoja më tej.
Kur arrita tek dhoma e fundit pashë një krevat dhe e ulur në të ishte një vajzë më e bukur se gjithë të tjerat.
E pyeta atë se kush ishte , kurse ajo më ktheu përgjigjen :

"Unë jam caktuar që të jem gruaja jote në xhennet !

Kur më tha këtë gjë unë u afrova që ta prekja , kurse ajo më tha:

"Avash se akoma s'ka ardhur koha .
Do ta kesh këtë mundësi së shpejti !

Pas kësaj u zgjova...

Të gjithë heshtën...
Heshtjen e theu Ebu Kudame duke thënë :

"Përgëzohu o djalosh !

Pasi udhëtuan edhe pak kohë arritën në tokën e xhihadit

Ebu Kudame në rolin e një komandanti të aftë , i cili njeh ushtarët e vet filloi ndarjen e muxhahidinëve .
Disa i caktoi në vijën e parë të frontit e disa të tjerë në prapavijë .
Edhe djaloshin e caktoi me ata që ishin në prapavijë ...

Gjatë betejës Ebu Kudame vërejti nga larg se një kalorës i mbuluar me një guxim të papërshkruar po çante rradhët e kufarëve .
Në fillim nuk e njohu , por pasi iu afrua më afër pa se ky kalorës ishte djaloshi që iu bashkangjit rrugës .
I foli rreptë dhe urdhëroi që të kthehej në prapavijë .
Kurse djaloshi ia ktheu :

"O Ebu Kudame a nuk e ke dëgjuar se çfarë thotë Allahu :

"Le të luftojnë në rrugën e Allahut ata që japin jetën e kësaj bote për botën tjetër ..."

Dhe unë dua të jem njëri prej atyre dhe dua që këtë shkëmbim ta bëjë sa më parë .
Prandaj të lutem mos më nxirr pengesa .

Ebu Kudame kur kuptoi dëshirën e madhe të këtij djaloshi për të rënë shehid i dha lejen që të luftonte në vijën e parë të frontit .

Tani që djaloshit iu dha leja për të luftuar në vijën e parë të frontit u bë sikur të ishte me krahë .
Përshëndeti Ebu Kudamen dhe filloi duke luftuar përsëri .

Beteja zgjati një kohë bukur të gjatë dhe përfundoi duke u realizuar premtimi i Allahut :

"...ushtria jonë ka për të qenë gjithmonë Ngadhënjyese ..."

Në fund të betejës , që siç thamë përfundoi me fitoren e muslimanëve muxhahidinët filluan të kërkojnë njëri-tjetrin për të parë kush kishte rënë shehid e kush ishte plagosur .

Edhe Ebu Kudame filloi të kërkonte djaloshin ...

Duke kërkuar mes të vrarëve dëgjoi një zë të mekur që po përmendte emrin e tij.
Shkoi menjëherë aty nga vinte zëri dhe pa djaloshin që po rënkonte nga plagët e shumta që kishte marrë .
I zbuloi fytyrën dhe po i jepte kurajo .

Djaloshi me zërin që po i dridhej filloi të fliste :

"O Ebu Kudame ! Ndjej erën e xhennetit , jepi selam nënës time dhe njoftoje se Allahu ia pranoi duan.
Jepi selam edhe ..."

Pa mbaruar fjalën , me një buzëqeshje në fytyrë ia dorëzoi shpirtin Krijuesit të vet .

Ebu Kudame s'i mbajti dot lotët ...

Duke qenë se Ebu Kudame së bashku me muxhahidinët e realizuan qëllimin për të cilin kishin ardhur (njërën prej dy fitoreve , ose fitore mbi kufarët ose rënie shehid ) morrën rrugën e kthimit për në vendin e tyre ...

Në hyrje të fshatit kishin dalë shumë njerëz ...

Nëna që prisnin fëmijët e tyre , motra që prisnin vëllezërit e tyre , gra që prisnin burrat e tyre ...

Disa gëzoheshin kur shihnin të njohurit e tyre , kurse disa të tjera qanin në heshtje kur merrnin vesh se i njohuri i tyre kishte rënë shehid .

Ebu Kudame zbriti nga kali i tij dhe ecte kokëulur ...

Ia tërhoqi vëmendjen një vajzë e vogël dhe shumë e bukur , e cila s'linte muxhahid pa ndaluar , duke e pyetur për një të njohurin e saj .

Ebu Kudames iu rrënqeth mishi , të rahurat e zemrës iu shtuan ...

Vallë ku kishte parë një fytyrë të ngjashme si ajo e asaj vajze ?!

Iu kujtuan përsëri fjalët e gruas që bisedoi në çastin kur nisej për xhihad :

"...jam një nënë me dy fëmijë ..."

A mos kjo do ishte motra e atij djaloshi , të cilit vetë Ebu Kudame ia mbylli sytë ?!

A kësaj donte t'i dërgonte selamin e fundit djaloshi që bëri Ebu Kudamen të qajë aq shumë sa t'i lagej mjekra ?!

Por pyetjet e shumta që i lindën në mendje ia ndërpreu vajza e vogël , e cila filloi të ecë në drejtim të tij.
Ebu Kudame sa e pa se ajo vinte në drejtim të tij , ndryshoi rrugë dhe filloi të ecte me të shpejtë , sikur të ishte ai fajtori për gjithçka që ndodhi...

Por nuk zgjati shumë ecja e tij , sepse ai u përball me nënën e djaloshit , e cila i dha selam dhe po priste se çfarë lajmi do t'i jepte Ebu Kudame .

Ndërkaq arriti edhe vajza e vogël , e cila edhe ajo sikur nëna e saj po priste në heshtje fjalët e Ebu Kudames .

Subhanallah ! Sa çaste të vështira ishin ato për Ebu Kudamen !

Prej sikletit filluan t'i dilnin djersë ...

Më në fund mori guximin dhe me një zë që i dridhej tha :

"Djali yt u vra ..."

"Mos mendoni se janë vrarë (të vdekur) ata që ranë në rrugën Allahut .
Përkundrazi ata janë të gjallë duke u ushqyer tek Zoti i tyre ."-ia ktheu gruaja.

Ndërkaq kur vajza e vogël dëgjoi fjalët e Ebu Kudames ra përtokë e vdekur.
Gruaja me një zë të qetë sikur s'kishte ndodhur gjë tha :

"Të Allahut jemi tek Ai do të kthehemi "

Mori vajzën në krahë dhe u largua qetë qetë ...

Ebu Kudame shkundi veten se mos ishte në ëndërr...

Këmbët s'po e mbanin.
U ul mbi një gur.
Ngeli aty për një kohë të gjatë duke menduar për zemrën e asaj gruaje që rradhë herë gjendet në kraharorët e burrave .

Djaloshi I mençur

Para shume viteve, gjate kohës se Tabi’ineve ( Gjenerate e muslimaneve pas sahabeve), Bagdadi ishte një qytet I madh islam, ne fakt, ishte Kryeqendra e ummetit Islam dhe, për shkak se jetonin një numër I madh dijetaresh, ishte qendra e diturisë Islame. .
Një dite mbreti i Romes e dërgon një emisar ne Bagdad për ti sfiduar Muslimanet me tre pyetje. Kur emisari arriti ne qytet, e informoi Kalifatin se kishte tre pyetje me te cilat do I sfidonte Muslimanet. .
Kalifja mblodhi te gjithe dijetaret e qytetit dhe e vendosi emisarin e romes te ngjitet ne një podium te larte dhe tha. “Kam ardhur me tre pyetje. Nëse me përgjigjeni , atëherë do ju le një pasuri te madhe qe e kam sjellur nga mbreti i Romes..
“Pyetjet janë :

1. "Cfare kishte para Allahut?" .
2. "Ne cilin drejtim është Allahu?" .
3. "Cfare bën Allahu ne këtë moment?" .

Shumica e asamblesë ishte ne qetesi. (A mund te ju përgjigjes ti këtyre pyetjeve?) Ne mes te këtyre dijetareve brilliant dhe studenteve qëndronte një njeri me djalin e tij te vogël. “ Oh babi im I dashur! Unë do I përgjigjem dhe do ja mbyll gojën” tha djaloshi. .
Kështu qe djaloshi I pershperiti kalifes qe te marr leje te ju përgjigjet ne pyetje dhe u lejua..
Romaku ju adresua djaloshit Musliman dhe e përsëriti pyetjen e pare, “Cfare kishte para Allahut? “ Djaloshi pyeti. “ A di te numërosh?”.
“Po,” tha njeriu.
“ Atëherë numëro prej dhjete e me poshtë!”, “ dhjete,nënte,tete,,,,,” deri sa arriti ne “një” dhe nuk numëroi me” Por cfare ndodhet para numrit ‘një’ ?” pyeti djaloshi..
“ S'ka me asgjë para njëshit- kjo është ! kaq “ tha njeriu. “ Pra, nëse nuk qëndron aritmetikisht asgjë para ‘njëshit’, atëherë si pritni qe te këtë diç para ‘Një” I gjithëdijshmi, I përhershmi, I pari, I fundit, shpikësi, I padukshmi?”.
Tash njeriu nga Roma I befasuar nga përgjigja direkt nuk mund te debatonte me shume. Prandaj pyeti,” me thuaj , ne cilin drejtim është kthyer Allahu?”.
“Me sjell një qiri dhe ndeze pastaj, “ tha djaloshi. “ dhe me thuaj ne cilin drejtim është drejtuar flaka.” “ Por, flaka është vetëm një drite shpërndahet ne katër anët, Veri,Jug,Lindje dhe Perëndim. Nuk është drejtuar vetëm ne një ane , “ Tha njeriu me habi..
Djaloshi tha, “ Nëse një flake fizikisht shpërndahet ne katër anët ashtu qe nuk do te mund te me tregosh se ne cilën ane është e drejtuar, atëherë cfare pritni nga Nur-us-Samauati uel-erd: Allahu Ndriçuesi I Qiejve dhe Tokës? Drite mbi Drite, Allahu është I drejtuar nga te gjitha anët e në të gjitha kohet.”.
Romaku ishte marrezuar dhe I shtangur qe këtu ishte një vocërrak I cili I përgjigjej pyetjeve te tij ne atë mënyrë sa qe nuk mund te argumentonte kundër provave te tij.
Kështu qe , si I krisur dëshironte te provonte pyetjen finale. Por para se te bënte , djaloshi tha, “Prit! Ju jeni ai qe bëni pyetje dhe unë jam Ai qe ju përgjigjem te gjitha pyetjeve tua . Do te jete e drejte sikur ju te zbritni poshtë ne vendin ku qëndroj unë kështu qe unë te jem aty ku jeni ju tash, kështu qe përgjigjet te ndihen mire ashtu si ishin ndier pyetjet e tua.
“ Kjo ju duk e arsyeshme romakut, kështu qe ai zbriti nga lart dhe djaloshi u ngjit ne podium. Njeriu përsëriti pyetjen e tij finale. “ Me thuaj, cfare bën Allahu ne këtë moment?” Djaloshi me krenari u përgjigj, “Ne këtë moment, kur Allahu e pa ne këtë podium te lart një gënjeshtar dhe përqeshës te Islamit. .
Ai e beri te zbres nga lart poshtë. Dhe atë qe beson ne njeshmerine e Allahut, Ai e ngriti lart dhe e vërtetoi te Vërtetën. Ai në çdo moment është i angazhuar në çështje të reja (falë mëkate, largon brengosje, jep jetë, jep vdekje, krijon gjendje, zhduk të tjera etj.). (Sura 55 ar-Rahman, Ajeti 29)." . Romaku nuk pat cfare te thotë përveç te largohet dhe te kthehet ne vendin e tij, I mundur . Në ndërkohë ,ky vocërrak u rrit dhe u bë njeri nder dijetaret me te famshëm ne Islam.
Allahu, I lartemadheruari , e shpërbleu me një mençuri dhe dituri te dinit Islam . Emri I tij ishte Ebu Hanifja (rahmatullahu 'alejhi Allahu e mëshiroftë ) I njohur sot si një dijetar I madh ne Islam

BEFASIA

FEMIJERIA E IBRAHIMIT


Ishte nje femije i zgjuar dhe i gjalle. Mirepo, nuk kishte mundesi per t’u shkolluar. Babai i vdiq kur i kishte tre vjet. Rronte nje jete te mjerueshme, e ate e ushqente nena e vet, e cila edhe kujdesej per te. Punonte ne shtepi, duke tjerr lesh, te cilin pastaj do ta shiste ne treg, ne menyre qe te kishte mundesi qe nga disa derhem te fituar te bleje ushqim per vete dhe Ibrahimin. E gjora nene, nuk e dinte rendesine e diturise, se nuk ishte grua e ditur. E tere vemendja e saj ishte perqendruar ne ate qe te tjerre sa me shume lesh, qe te mund te fitonte per tesha dhe ushqim per vete dhe djalin e saj, Ibrahimin. Ndonjehere i shikonte femijet e fqinjeve si shkonin ne shkolle qe te mesonin shkrimin dhe leximin. Por, fare nuk kishte menduar qe ta dergonte djalin e saj ne shkolle qe atje te mesoje diq. Ibrahimi rritej dhe i kishte mbushur gjashte vjet. Nevojat e shtepise rriteshin e me to edhe nevojat e Ibrahimit. I duhej me teper veshmbadhje, tesha dhe ushqim. Per kete gje nena i tha: “Ibrahim, qfare mendon, te punesohesh ne menyre qe te fitosh diq?” Ibrahimi nuk e kundershtoi nenen e vet, se ishte shume besnik dhe i degjueshem. i tha asaj: “Si te thuash nene!”
Te nesermen, shkuan tek nje tregtar dhe nena kerkoi nga ai duke e lutur qe ta punesoje djalin e saj Ibrahimin si ndihmes. Tregtari e pranoi me kusht qe Ibrahimi te jete punetore i zellshem dhe i sinqerte. Ajo iu pergjigj: “Djali im eshte rritur ne duarte e mia, i edukuar me dashuri ndaj punes dhe respektit!” Tregtari i besoi, keshtu qe Ibrahimit ia dha qelesat e dyqanit te tij te madh dhe kerkoi nga ai qe qdo dite te vije heret ne mengjes e ta pastroje dyqanin dhe ta rendite mallin.

Ibrahimi me gezim e pranoi punen, dhe pa u lodhur punonte. Per fat te keq, tregtari ishte shume koprrac, dhe per qdo jave Ibrahimit i jepte nga nje derhem. Nje derhem nuk ishte i mjaftueshem per ushqimin, pijet dhe teshat e Ibrahimit. Per kete arsye Ibrahimi iu ankua nenes se tij per koprracine e tregtarit. Nena i tha se duhet te kete durim gjersa te mesoje zanatin e pastaj tregtari do t’ia rrise pagen.

Kishte kaluar nje vit, e tregtari Ibrahimit i jepte ende meditje te njejte – nje derhem ne jave. Ibrahimi kishte vendosur ta leshoje ate tregtar dhe te kerkoje pune tjeter. Askush nuk deshironte ta pranonte, se tragtari u ishte kercenuar tregtareve te tjere duke u thene: “Ibrahimi eshte argat i imi! Kush e pranon ne pune, do ta nderpreje bashkepunimin me te dhe asnjehere s’do te flase me te!”
Tregtaret ishin frikesuar nga ky kercenim, prandaj refuzonin qe ta punesonin Ibrahimin. Keshtu qe Ibrahimi kishte ngelur pa pune dhe rrinte ne shtepi i merzitur dhe plot brenga.


MESIMET NE XHAMI


Ibrahimi e kishte shprehi te shkonte ne xhami per ta falur namazin. Para xhamise, qdo dite pas namazit te drekes mbaheshin ligjeratat. Ibrahimi pas namazit, me vemendje e degjonte ligjeraten e dijetarit, keshtu qe e perbinte qdo fjale te tij ne lidhje me respektin ndaj prinderve, dashurise ndaj punes dhe deshires se qdo njeriu ta fitoje buken e vet. All-llahu xh.sh i ka urdheruar roberit e Tij qe te punojne dhe te fitojne per te jetuar, e jo te rrine pa pune.

Nje dite, derisa po dilte nga xhamia, Ibrahimi filloi te mendonte per mesimet qe i jepte dijetari ne lidhej me punen dhe fitimin, ndaj e pyeti veten: “Une po rri si dembel e si mund te kem diq nese nuk fitoj – me duhet te punoj! U mundova te gjeja pune, mirepo tregtaret me refuzonin sa here qe kerkoja pune prej tyre.” Pastaj ne mendime u kthye nga ligjerata e dijetarit dhe mendoi se nuk eshte duke u munduar sa duhet. Mendonte se duhet te shkonte ne ndonje qytet tjeter, kur ne qytetin e tij te gjitha dyert i kishte te mbyllura. Bisedoi me nenen e vet dhe ia tregoi asaj vendosmerine e tij per te shkuar ne ndonje qytet tjeter per te kerkuar pune. Mirepo, nena e tij kishte frike per te, se ende ishte i vogel. Ibrahimi e bindi ate se eshte i afte te punoje jashte qytetit te tij dhe se nuk ka nevoje te merzitet per te. Nena e tij asesi te vendoste qe ta lejonte ate ta leshoje qytetin. Si te ndahej nga ai? Mirepo kur iu kujtua se si tregtaret jane sjelle ndaj Ibrahimit ne menyre te padrejte dhe kishin refuzuar qe ta punesojne ate, ne fund u desh te pranonte qe djali i saj te shkoje ne ndonje qytet tjeter per te punuar.

KERKIMI I PUNES NE NJE QYTET TJETER


Ibrahimi e caktoi diten e udhetimit dhe e luti nenen qe t’i pergatiste ushqim per rruge, per disa dite. Kur erdhi momenti i shkuarjes, e mori ushqimin per rruge, e kerkoi hallallin e nenes dhe kerkoi nga ajo qe ta luse All-llahun xh.sh. per te. E leshoi qytetin e vet dhe shkoi ne drejtim te panjohur.

Udhetoi tere diten, aty-ketu pushonte nga pak nen hijen e lisave, hante dhe falte namaz dhe i lutej All-llahut xh.sh. qe te ndihmonte ne realizimin e qellimit te vet. Kthehej neper fshatra dhe kerkonte pune, mirepo per fat te keq, nuk gjente asgje, keshtu qe detyrohej te shkonte me tutje. Kaluan tri dite. Ibrahimi e harxhoi tere ushqimin e vet dhe e kishte humbur shpresen se do te gjente pune, ndaj ishte i deshperuar. Shpesh i binte ndermend ate qe e kishte ndegjuar nga dijetari ne xhami qe duhet te jete i vendosur dhe te vazhdoje te kerkoje pune. Kur fjeti ne hijen e nje lisi, pasi qe ishte i raskapitur nga rrugetimi i gjate dhe mungesa e ushqimit, erdhi nje njeri me disa dele dhe vendosi qe edhe ai te pushoje nen hijen e atij lisi te madh. E verejti Ibrahimin duke fjetur, u ul praen tij dhe nxori diq nga ushqimi per te ngrene. Ibrahimi u zgjua i frikesuar nga blegerima e dhenve. Mirepo njeriu i dha selam me butesi ne menyre qe ta qetesonte. Ibrahimi u qetesua, e njeriu e thirri qe te haje se bashku me te. Ibrahimi ishte i uritur keshtu qe i erdhi mire. Bariu pas kesaj u ngrit te mjele delet dhe i dha Ibrahimit qumesht e ky iu falenderua ngrohtesisht per te gjitha keto. Njeriu e pyeti Ibrahimin se nga po shkonte, e ky te gjitha ia tregoi me rend. Njeriu buzeqeshi dhe tha: “Mos u merzite, nese do pune do ta gjesh ate tek une, e une do te paguaj mire!” Ibrahimi i befasuar e pyeti se qfare pune eshte ajo, e njeriu iu pergjigj se duhet t’i ruaj delet. Ibrahimi iu gezua kesaj pune, e sidomos per ate se do te punonte tek ky njeri i mire dhe zemergjere. E pranoi punen me gjithe zemer dhe shkoi me ate njeri ne fshatin e tij. U vendos tek ai, e qysh te nesermen e mori nje kope te vogel qe t’i ruante ne nje livadh. I ruante delet neper kodra dhe lugina, e para mbremjes kthehej ne shtepi.

Ibrahimi ishte punetor i ndergjegjshem. Punet e veta prej bariu i kryente me nder dhe zell, edhe pse duhej ruajtur delet nga ujqit e uritur.
Aty e kishte gjetur fatin dhe rehatine. Rashidi, per te cilin punonte Ibrahimi, ishte shume i drejte me te, ndersa punen mire ia pagunte. Me Ibrahimin sillej sikur me djemte e tij. Ibrahimi Rashidin e konsideronte si baba, ndaj e kishte harruar qytetin e tij. Megjithate shpesh here i kujtohej nena dhe deshironte qe edhe ajo te jete me te, ne menyre qe te kenaqej edhe ajo me gjithe keto te mira qe i kishte.

Kishin kaluar tri vite qe kur Ibrahimi ishte tek Rashidi. Kopeja e Rashidit ishte rritur. Por, Ibrahimi deshironte ta shihte nenen e vet, ndaj kerkoi leje nga Rashidi qe ta vizitoje ate. Ai iu pergjigj: “Nuk ka problem, shko dhe vizitoje nenen tende. Rri atje nje muaj, e pastaj kthehu se me duhesh. Ne ty kam shume besim!” Ibrahimi i premtoi se do te kthehej.

KTHIMI NE SHTEPI

Si pjese te fitimit te cilen e kishte merituar duke punuar tre vjet tek Rashidi, Ibrahimi i mori me vete disa dele. Pjesen tjeter te mbetur te deleve e la te Rashidi , si amanet se do te kthehej. U pershendet me te dhe shkoi ne shtepi tek nena e vet.

Keshtu Ibrahimi arriti ne shtepi me delet e veta dhe diqka prej te hollave ne xhep. Nena iu gezua shume, sepse kishte filluar te pyeste veten se ne mos i kishte ndodhur diq atij, se mos kishte pesuar dikund ose ka vdekur? Asnjehere, prej se kishte shkuar, nuk kishte marre asnje lajm. Per kete arsye, gezimi i saj tani ishte i papershkruar. E perqafoi dhe i tha: “Shume me ke munguar dhe per kete isha brengosur dhe merzitur. Mos u largo me nga une.”

Ibrahimi i tha: “Nene kam punuar tek nje njeri i mire dhe zemergjere. Ishte njeri shume fisnik, dhe shume mire me paguante, e tek ai kam lene edhe njehere kaq sa i kam sjelle ne shtepi prej deleve dhe i kam premtuar se do te kthehem!”
Nena e nderpreu: “Sado qe ti te me flasesh per nderin dhe per fisnikerine e Rashidit, nuk dua qe perseri te shkosh se nuk do te mund te duroj edhe nje ndarje me ty!”

Ibrahimi e degjoi nenen e tij dhe vendosi qe te mos kthehet tek Rashidi. E pyeti se qfare do te punonte ketu, e nena i tha: “Puno qfare te duash, shko ne treg dhe shiti keto dele. Bleje nje gomar dhe shfrytezoje per bartje, puno si hamall.”
Ibrahimi veproi ashtu siq i tha e ema, dhe filloi te punoje si hamall.
Nje pjese te fitimit e shpenzonte per vete dhe nenen e tij e pjesen tjeter e kursente. Nga kursimi e kishte blere nje shtepi e pastaj u martua.
Puna e tij ishte t’ua barte njerezve gjerat e tyre ose grurin gjer ne mulli.


FAMILJA E IBRAHIMIT

Numri i anetareve te familjes se Ibrahimit shtohej, keshtu qe pas dhjete vjet martese i kishte pese femije, e me te dhe gruan e tij jetonte edhe nena e tij. Harxhimet per ushqim, tesha dhe per shkollimin e femijeve shtoheshin.

Ibrahimi ishte i vendosur qe femijet e tij te jene te ditur, qe te mos jetojne si ai pa shkolle dhe injorante. Prandaj duhej siguruar femijeve te vet qdo gje qe ishte e nevojshme per mesim, si dhe ushqimin dhe veshje.

Nje dite gjersa shkonte me gomarin e vet te ngarkuar me thaes te rende me grure, duke e detyruar te ecte me shpejte, gomari u rrezua, ra ne toke dhe shume shpejt ngordhi. Ibrahimi u merzite shume, dhe filloj te mendoj se qfare do te bente tani kur nuk e ka gomarin, e nuk ka as para te kursyera qe te mund ta blente tjetrin. Erdhi ne shtepi, i merzitur dhe i zhgenjyer me lot ne sy. Duhej ta ushqente familjen, e nuk mund te fitonte. Nuk dilte nga shtepia, kurse femijet e tij i kishte kapluar frika, se babai i tyre tanime ishte i varfer.

Kur e pa ne kete gjendje, nena e tij plake iu drejtua me keto fjale: “Ibrahim, biri im, perse rri keshtu si grua? Asnjehere nuk te kam pare keshtu te pashprese dhe te papune, e te mos dalesh nga kjo situate. Shko te kerkosh pune!”

Ibrahimi iu pergjigj: “Qfare te bej, kur gomari me te cilin kam punuar dhe kam fituar, me ka ngordhur. Ku do ta marr tjetrin?”

“Duhet te besh qmos per te fituar, e jot e rrijsh dhe te vajtosh. A nuk te kujtohet kur si femije shkove ne nje vend tjeter per te kerkuar pune? E tani je burre i forte dhe ke familje te madhe mundesh pa punuar? Femijet i ke te uritur!” Ketu Ibrahimit iu kujtua Rashidi dhe delet e veta te cilat i kishte lene tek ai. Menjehere u ngrit, duke shpresuar se mendimi i tij ndoshta realizohet, I tha nenes: “Do te shkoj perseri tek Rashidi, tani m’u kujtua, delet e mia jane tek ai. Nese mi kthen ato do te mund te bleje nje gomar!” Nena i tha atij: “Tani te ra ndermend Rashidi dhe delet e tua? Qdo gje mund te kete ndryshuar pas gjithe ketyre viteve. Si do te mund t’i thuash se pas gjithe ketyre viteve ti ke dele tek ai? Kush e di, ndoshta edhe ka vdekur. Mendo diqka tjeter!”

Pas kesaj, Ibrahimi u ul i brengosur, duke humbur shpresen.


BEFASIA

Ate nate Ibrahimi nuk mund te flinte. Plot brenga dhe merzi te madhe, mendonte se qka do t’u jepte femijeve te vet neser per te ngrene. Sa e kishte kapluar gjumi, iu paraqiten para syve te tij delet te cilat i kishte lene tek Rashidi – sikur blegeronin per rreth tij dhe e therrisnin qe t’i merrte ato. I gezuar mendonte se si do ta perqafonte njehere nje qengje pastaj tjetrin. Mirepo, per fat te tij te keq kjo ishte vetem nje enderr. Tere naten kur zgjohej ishte me brenga, e nese e kaplonte gjumi perseri ne enderr e therrisnin delet.

Ne mengjes vendosi te shkonte ne fshatin e Rashidit. Kerkoi leje nga nena e tij, u pershendet me gruan dhe femijet e tij dhe u nis per ne rruge. Pasi qe fshati ishte zhvilluar dhe ishte ndryshuar shume, filloi te pyeste per Rashidin. Atje kishte arritur pas tri ditesh. Kur erdhi te shtepia e Rashidit, kur ja, Rashidi. Rashidi rrinte ne nje kodrine dhe i shikonte delet e veta, te cilat e kishin mbushur luginen. Ibrahimi iu afrua, i dha selam dhe i tha: “Zoteri, une jam Ibrahimi a po me njihni?”

Rashidi ne kete iu pergjigj: “Mire se vjen! Shume mire me kujtohesh!”
Ibrahimi vazhdoi: “A ju kujtohet zoteri, se tek ju i pata lene disa dele. Tani me duhen!”

Rashidi buzeqeshi dhe e pyeti: “Pse shkove e me nuk u ktheve, e me pate premtuar se do te kthehesh?”

Ibrahimi iu pergjigj: “E degjova nenen, e ajo nuk me lejoi te kthehem. Kerkoi te mbetem me te. E degjova dhe mbeta me te. Tani kam ardhur tek ju qe te m’i ktheni delet e mia, All-llahu te dhente qdo te mire!”

Rashidi i tha: “Shiko ne kete lugine dhe me thuaj se qfare po sheh!”
Ibrahimi i tha: “Delet tuaja!”
E Rashidi i tha: “Ato jane te tuat. Merri dhe shko ne shtepi!”
Ibrahimi iu pergjegj: “Une i kerkoj vetem delet e mia. Ishin kater apo tri dele, ju mua me thoni: “Merri delet te cilat e kane mbushur tere kete lugine!” Ibrahimi tha: “Q’eshte me ju, mesuesi im?! A me perqeshni?”

Rashidi iu pergjigj seriozisht: “ E them te verteten, asnjehere askend s’e kam perqeshur, e as ty tani. Keto jane delet e tua. Jane rritur dhe jane shtuar e tani jane keto te gjitha qe po i sheh. I kam ruajtur dhe jam kujdesur per ty, se ndoshta nje dite kthehesh dhe i merr ato. E falenderoj All-llahun, ke ardhur ne momentin e duhur! Biri im, tani jam shume plak dhe kasha frike se do te vdes para se t’i kthej delet. Merri delet dhe kthehu, All-llahu te ndihmofte. Kthehu, Zoti te bekofte!”
Ibrahimi ishte shume i gezuar dhe falenderues ndaj tij.
“Keto dele vlejne me mija dinare. Falenderimi dhe lavderimi i takon All-llahut, jam bere shume i pasur! Femijet do te jene te lumtur kur do te me shohin. Ende ka ne kete bote njerez te mire dhe te ndershem. I falenderuar qofte All-llahu!”

MESIMET E TREGIMIT


1. Femija musliman duhet t’I nenshtrohet nenes se vet, si shperblim per mundin qe ajo ka dhene per te.
2. Rinia muslimane duhet te inkuadrohet neper seksione dhe shoqata neper xhamia ne te cilat mesohen diturite dhe leximi I Kur’anit.
3. Duhet t’u bejme mire te varferve dhe skamnoreve, sikur qe kete e kishte bere bariu me Ibrahimin, kur e kishte gjetur nen lis.
4. muslimani nuk duhet ta keqperdore besimin qe I eshte dhene, por duhet te kete vetebesim ne vete, sikur qe kishte Ibrahimi ne punen e tij si bari.
5. Myslimani duhet ta fitoje buken e tij ne menyre hallall, po qofte edhe nese duhet dhene mund te madh. Muslimani nuk guxon te jete I kenaqur me fitimin haram.
6. I riu musliman nuk guxon te udhetoje e ta lere nenen vetem, nese ajo nuk e lejon kete.
7. Muslimani asnjehere nuk e humb shpresen. Ai qdo here duhet t’I mbeshtetet All-llahut te Lartesuar dhe nuk guxon te jete dembel.
8. Muslimani nuk guxon te haje pasurine e te tjereve ne menyre te palejuar, por te veproje ashtu siq veproi Rashidi.
9. Kur muslimani fiton shume pasuri, kjo nuk guxon ta mashtroje, por duhet ta falenderoje All-llahun, sikur qe kishte vepruar Ibrahimi kur Rashidi ia dha nje kope te madhe me dele.

Nura dhe Fustani me Lule

Nura motra ime, e ngjashme me mua në fytyrë dhe me shtat si selvia e ka zakon të lexojë Kur'an vazhdimisht. Të kërkosh për të nuk e gjen në asnjë vend tjetër vetëm se në dhomën e faljes në ruku, në sexhde, me duar të ngritura lart nga qielli. Kështu në mëngjes e kështu në mbrëmje, kështu në mesnatë. Asnjëherë nuk lodhet e as mërzitet.

Ndërsa unë isha shumë e interesuar të lexoja revista artistike e romane, apo duke pare video me shumicë aq shumë saqë më është mërzitur. Ka disa gjëra të cilat më janë mërzitur. Nuk i kryej detyrimet e mia plotësisht dhe me faljen e namazit nuk jam në rregull.

E fikja videon mbasi kisha kaluar tre orë duke shikuar filma të ndryshëm. Ezani i namazit të sabahut po thirret në xhaminë pranë shtëpisë. Vajta për në krevat. Dëgjova motrën të më thërriste nga dhoma e faljes. "Urdhëro, çfarë do moj Nura?" Më tha në mënyrë të prerë: "Mos fli para se të falësh sabahun". "Ooh... do edhe një orë të futet namazi i sabahut. Ezani që dëgjove ti tani ishte ezani i parë."

Kështu ishte ajo edhe para se të sëmurej me këtë sëmundje të keqe e cila ia ka prishur gjumin. Më thirri: "Hajde o Hëna pranë meje." Nuk mundem në asnjë mënyrë te kundërshtoj kërkesën e saj. Sinqeriteti dhe çiltërsia e saj në të folur duket qartë. "Çfarë do?" - "Ulu", më tha. "Ja u ula- po tani"? Me zë të ëmbël më tha: "Gjithsecili do ta shijojë vdekjen dhe Ditën e Gjykimit do t'ju paguhet plotësisht shpërblimi juaj." (Nga Sure Ali Imran, ajeti 185). Heshti një moment dhe pastaj më pyeti: "A nuk beson ti se do të vdesësh?" "Sigurisht që besoj", iu përgjigja. "A nuk beson ti se do të llogaritesh për çdo të madhe e çdo të vogël? O motra ime, a nuk ke frikë nga vdekja dhe tmerret e saj. Vdekja nuk njeh moshë dhe nuk ka kohë të caktuar." Iu përgjigja me zë të frikësuar: "Unë kam frikë nga errësira e ti më frikëson edhe nga vdekja si të fle gjumë unë tani? Unë mendova se më thirre për të më thënë se re dakort që të vish me ne në pushimet tona verore". Papritur u përgjigj duke thënë, thënie me të cilën më goditi mu në zemër. "Mundet unë të udhëtoj këtë vit larg në vend tjetër... Ndoshta, o Hëna. Jeta është në dorë ta Allahut." E ja plasi të qarit. Iu kujtua sëmundja e saj e keqe dhe se doktorët i kishin thënë babait diçka secrete, ndoshta sëmundja e saj nuk do ta cojë gjatë. Por kush i tha asaj? Apo zemra ia ndien një gjë të tillë.

"Çfarë po mendon?" Mu drejtua këtë herë me zë të ashpër. "A mendon ti se unë po ti them këto fjalë se jam e sëmurë? Në asnjë mënyrë unë mund të jem më jetëgjatë se askush tjeter.. kjo është në dorë të Allahut. Po ti sa do të jetosh? 20 vjet, 40 apo 100. E çfare pastaj? Nuk ka dallim ndërmjet nesh. Të gjithë do të shkojmë, do ta lëmë këtë bote (dynjane) per te shkuar në xhennet ose për në zjarr. A nuk e ke dëgjuar thënien e Allahut të Madhëruar "Kushdo që do të largohet prej zjarrit e do të futet në xhennet me të vërtetë ai ka fituar." (Sure Ali Imran, ajeti 185). U gdhifsh shëndoshë e mirë. Si tha keshtu u ngrit e shkoi. Zëri i saj ende më tringëllon në vesh "Allahu të udhëzoftë mos harro namazin."

***
Ora 8 e mëngjezit. Të trokitura në derë. Ky nuk është orari i zgjimit. Të qara e klithma. O Allah ç'ka ndodh?! Gjëndja e Nuras është keqësuar dhe babai e ka çuar në spital. Nga ora 1 e drekës. Telefonoi babai nga spitali. Nëse mundeni hajdeni për vizitë tek Nura tani, shpejt. Nëna më tha se zëri i babait nuk ishte si zakonisht, ka ndodhur dicka. U veshëm shpejt e shpejt.

Ku është shoferi..? Hipëm me shpejtësi.. a nuk është kjo rrugë në të cilën dilja për të shëtitur dukej e shkurtër ç'ka ajo sot pse kaq e gjatë..? Nëna pranë meje bën dua për të pa pushim.. ajo është me të vërtetë vajzë e mirë dhe e sjellshme.. nuk e ka parë të humbë kohën kot asnjëherë. Arritëm tek dera e jashtme e spitalit.. një i sëmurë rënkon.. një tjetër i aksidentuar me makinë.. një i tretë me sy të mbyllur nuk e di a është akoma në dunja apo ka shkuar në ahiret?! Pamje të çuditshme nuk i kisha parë asnjëherë..

I ngjitëm shkallët me shpejtësi.. Ajo është në dhomën e urgjencës e unë do t'u coj atje –na tha një infermjere- po ti mos u bëj merak I tha ajo nënës se tani është më mirë mbasi i kishte rënë të fikët. Nuk lejohet që të futet tek ajo më shumë se një person. Kjo është dhoma e urgjencës.

Në mes të atij grumbulli doktorësh e nëpërmjet një dritareje të vogël e cila formohet me hapjen e derës, shikoj sytë e motrës sime Nura e cila shikon nga unë, e nëna qëndron pranë saj në këmbë.. mbas dy minutash nëna doli e cila nuk mundi me i përmbajt lotët. Më lejuan që të futem të përshëndes motrën por me një kusht që mos të flisja me të shumë. Dy minuta mjaftojnë për ty- më thanë.

"Si je o Nura? Ti mbrëmë ishe mirë. Ç'ka ndodhi me ty?" U përgjigj mbasi më shtrëngoi dorën: E unë tani jam mirë uelhamdulilah.. Elhamdulilah porse duart tua janë të ftohta. Isha ulur në cep të krevatit e i preka këmbët.. I largoi ato prej meje.. më fal nëse të bezdisa i thashë.. jo në asnjë mënyrë por mu kujtua thënia e Allahut të Madhëruar ku thotë: "Dhe këmbët do të bashkohen me njëra-tjetërn.(të mbështjella në qefin). Tek Zoti yt do të jetë kthimi atë ditë." (El-Kijameh 29.30.)

Bëj dua' për mua shumë o Hëna. Ndoshta së afërmi do të takoj ditët e para të ahiretit. Kjo rrugë është e largët, e punët e mia të pakta. Lotët më rrodhën kur dëgjova ç'ka ajo tha.. qava aq shumë saqë më humbi vetëdija.. nuk pushova së qari...

***
Me perëndimin e diellit, në këtë ditë të pikëlluar, mbas një heshtje të gjatë në shtëpinë tonë, u futën tek unë vajza e hallës dhe vajza e tezes. Shpejtësi fjalësh. Numri i njerëzve u shtua.. zërat u përzien.. e vetmja gjë që mësova se.. Nura vdiq.. prej atij momenti dhe më pas nuk e di as kush erdhi e as kush shkoi e as çfarë thanë..

O Allah ku jam unë dhe ç'ka po ndodh.. nuk isha në gjendje as të qaja, lotët mu thanë.. mbas pak më njoftuan se babai më kërkonte me qëllim që të përshëndesja motrën për të fundit herë.. në momentin kur e putha nuk mu kujtua asgjë tjetër vetëm se pamja e saj në momentet e fundit.. mu kujtua fjala e saj..{ e këmbët do të bashkohen me njëra-tjetrën}. E kuptova se me të vërtëetë { tek Zoti yt do të jetë kthimi atë ditë}.
Nuk më kujtohet të kem shkuar në dhomën e saj të faljes vetëm se atë natë. Në ato momente mu kujtua ajo e cila me mua ndau mitrën e nënës e ne binjakë..kujtova atë e cila më shoqëroi në shqetësimet e mia.. atë e cila me largoi prej meje vështirësitë e kësaj jete.. atë e cila shumë bëri dua' për mua për udhëzim.. atë e cila lotët I rridhnin pa pushim kur më fliste për vdekjen dhe hallet e saj për llogarinë etj...

Kjo është nata e parë për të në varr.. ky është Kur'ani i saj..kjo është sixhadja e saj.. ky është fustani i saj me lule të cilin e pati blerë për ditën e dasmës.. ky është… e kjo është… E kujtova atë dhe shumë qava për ditët e mija të humbura..qava shumë pa ndërprerje.. e luta Allahun të më mëshirojë e të më falë për të kaluarën.. Luta Allahun ta përqëndrojë atë në varrin e saj ashtu sikur më kishte porositur për dua'..

Papritur pyeta vetveten.. po sikur të isha unë e vdekur? Si do të ishte gjendja ime? Nuk kërkova për përgjigjen e pyetjes shumë për shkak se frika ma mbuloi zemrën. Qava me ngashërim. Allahu Ekber. Allahu Ekber. Ezani i sabahut po thirret. Por sa bukur këtë herë!

U ndjeva shumë e qetë kur unë përsëritja atë ç'ka thoshte muezini. Mbaroi ezani. U ngrita e fala namazin e sabahut... fala namazin e lamtumirës... sic e fali motra i cili ishte namazi i fundit për të. Fillova të falem prej aty ku e la motra.

E tani nëse gdhihem nuk e pres mbrëmjen. E nëse ngrysem nuk e pres mëngjesin.

I vinte erë misku

Ibën Xhevzij në librin e tij "El-Mev'idhah" ka përmendur ngjarjen e një djaloshi të varfër që mirrej me tregëti, që jetonte një jetë të varfër, mirëpo zemra e tij ishte e pasur me iman.
Thotë: Shetiste djaloshi nëpër rrugët e qytetit për të shitur mallin e tij që posedonte.

Në qytetin ku djaloshi shiste mallin jetonte një lavire, që nuk ndalej në shfaqjen e trupit të saj duke i provokuar njerëzit.

Një ditë djaloshi kalon kah dera e shtëpisë së kësaj lavire. Papritmas, ajo shfaqët tek dera e shtëpisë së saj dhe e pyete djaloshin per mallin e tij dhe kerkoi prej djaloshit që të hyjë në shtëpinë e saj për ta shikuar mallin që kishte për shitje.

Djaloshi duke mos e ditur kurthen e kësaj lavire hyri në shtëpinë e saj për të ekspozuar mallin e tij. Befas, gruaja ia mbyll derën dhe e thërret djaloshin që të bëjë imoralitet.

Në këtë moment djaloshi besimtar u gjend në një pozitë të palakmueshme dhe filloi të bërtas: Mos e beftë Allahu...!

Në këtë moment filloi të kujtojë gjendjen e tij pasi të shkojnë kënaqësitë momentale, dhe mbetet turpi dhe shkatërrimi. Kujtoi Ditën kur do të dëshmojnë për te gjymtyrët për veprimet e tyre në haram, këmba e cila ka ecur në haram, dora e cila ka prekur haram, gjuha me të cilën ka folur haram dhe çdo pjesë e vogel e trupit të tij kur do të deshmojë kundër tij.

Pastaj, kujtoi nxehtësinë e zjarrit të xhehenemit dhe denimin e All-llahut. Kujtoi Ditën kur të lidhen zinaqarët për zjarr të xhehenemit dhe do të rrihen me kamxhik të nxehtë prej hekuri. Dhe në qoftë se kërkon ndonjeri nga ata ndihmë, u thojnë Melaqet: "Ku ka qënë ky zë kur ju qesheshit dhe gëzoheshit me një gëzim të madh dhe nuk frikoheshi nga shikimi i All-llahut dhe nuk kishit turp prej Tij?!

Pastaj, kujtoi fjalën e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]: "Pasha All-llahun sikur ta dinit atë që di unë pak do të qeshënit dhe shumë do të qanit.

Pastaj, kujtoi ngjarjen e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] kur një ditë pa në ëndërr burra dhe gra lakuriq në një vend të ngushtë sikur furrë zjarri. Fundi i saj i gjërë, kurse gryka e saj e ngushte. Ata bertitnin aty dhe leshonin zë të tmerrëm, kurse atyre u vinte zjarri nga poshtë. Sa herë qe i kapte kjo flake, leshonin një bertimë të madhe dhe të trishtushme nga nxehtesia e madhe. Kur e pyeti Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] Xhibrilin alejhi selam se kush janë këta njerëz, ju përgjigj se këta janë lavirët dhe laviret dhe ky eshte denimi i tyre deri në Ditën e Gjykimit, kurse denimi në botën tjetër është edhe më i dhimbshëm.

Pastaj i tha vetja e tij: Bëre dhe pendohu...! Por jo, u kthye e tha: Kërkoj mbrojtje prej All-llahut prej shejtanit të mallkuar! Si të shikoj një grua të huaj, që nuk me lejohet ta shiqojë atë?! Pasha All-llahun që qendron lartë mbi ne dhe na shiqon neve, si turpërohemi para krijesave dhe fshihemi prej tyre, kurse i bëjmë mëkatet haptas para Krijuesi?!

Pastaj, djaloshi mbeti i heshtur për një moment duke menduar per dalje nga kjo situatë dhe filloi te shikojë kah dera për dalje.

Por, lavirja sa e pa këtë filloi te bertas dhe filloi ta kërcenojë duke i thënë se në qoftë se nuk e bënë atë çka po dëshiroj prej teje, do të thërras njerëzit dhe do t'u them atyre se ky djalosh me sulmoi ne shtëpinë time dhe pastaj çka te pret ty vetëm se vdekja ose burgu?!

Filloi djaloshi besimtar të dridhet nga frika prej Allahut. Kur e pa se nuk ka dalje nga kjo, mendoi që të bëjë një dredhi për të shpëtuar nga ky kurth.

Mori leje nga kjo grua e pandershme që të hyjë në nevojtore. Hyri aty dhe mendoi të arratiset nga dritarja. Mirëpo, pa se dalja nga dritarja është e pamundur.

Pastaj, nuk kishte mundësi tjetër përveç se të ndyhet me ndytësirë vetëm e vetëm që mos të bie në imoralitet.

Shikoi tek vendi ku kryhet nevoja, hapi kapakun dhe filloi ta ndyejë trupin me ndytësirë. Pasi u ndot krejtësisht hapi derën dhe doli tek ajo.

Në momentin kur e pa lavirja në këtë gjëndje u trishtua dhe filloi të bërtasë: Budalla... budalla...!

Ia hodhi mallin e tij mbi fytyren e tij dhe ia hapi derën që të dilte nga shtëpia e saj.

Pasi doli djaloshi në këtë gjëndje, filloi të ece nëpër rrugët e qytetit në drejtim të shtëpisë së tij, kurse fëmijet e rrugës filluan duke u qeshur dhe tallur me te, duke i thënë: budalla... budalla...

Kur mbrriti në shtëpi hoqi teshat e ndotura dhe u pastrua. Nga trupi i tij filloi të ndihet erë misku dhe kjo erë nuk ju nda nga trupi i tij deri në vdekje.

Para se të bësh mëkate...

Erdhi një njeri te Ibrahim ibn Ed-hemi [All-llahu e mëshiroftë] dhe i tha: "O Ebu Is-hak, e kam tepruar në mëkate… Më trego diçka që të largohem nga këto mëkate dhe ta ndriçoj jetën!

I tha Ibrahim Ibën Ed-hemi: Nëse i pranon pesë kushte, të cilat do t'i veprosh para se të biesh në mëkate atëherë mos u mërzit nga dëmi i mëkatit.

I tha njeriu: M'i trego ato o Ebu Is-hak!

Ibrahimi tha: Sa i përket të parës, kur dëshiron t'i bësh mëkat All-llahut të Lartësuar mos u ushqe nga rrisku i Tij!

Tha njeriu: E nga te ushqehem unë, kurse çdo gjë që është në tokë është nga furnizimi i Tij?!

Ibrahimi iu përgjigj: Vallë, a rehatohesh që të ushqehesh nga rrisku i tij dhe t'i t'ia kthesh me mëkat?!

Tha njeriu: Jo. Më trego për kushtin e dytë!

I tha Ibrahimi: Kur dëshiron t'i bësh mëkat All-llahut mos bano në tokën e Tij!

Iu përgjigj njeriu: Kjo qenka më e rënd se sa e para, e ku të banoj unë pra?!

I tha Ibrahimi: O ti njeri, a je i rehatshëm të banosh në tokën e Tij dhe aty t'i bësh mëkate Atij?!

Tha njeriu: Jo. Më trego për kushtin e tretë!

I tha Ibrahimi: Kur dëshiron që t'i bësh mëkate Atij, dhe të ushqehesh nga furnizimi i Tij dhe të banosh në tokën e Tij, atëhërë shko në një vënd që nuk të shikon as All-llahu dhe bëre mëkatin.

Tha njeriu: O Ibrahim çka është kjo?! Si mund ta bëjë këtë kurse Ai sheh atë që është në fshehtësi?!

Ia ktheu Ibrahimi: O ti njeri, si ke mundësi që të ushqehesh nga furnizimi i Tij, të banosh në tokën e Tij dhe ti i bën mëkate Atij kur e din që Ai të sheh ty kur bën mëkate në fshehtësi dhe haptazi?!

Tha njeriu: Jo. Më trego për kushtin e katërt!

I tha Ibrahimi: Kur të vjen meleku i vdekjes që të ta merr shpirtin tënd, thuaj atij: "Më vonë pak, derisa të pendohem sinqerisht dhe të bëj vepra të mira"!

Tha njeriu: Po ai nuk do ta pranojë këtë gjë nga unë!

I tha Ibrahimi: Si ke mundësi që të vazhdosh në mëkate pasi e di që për ty do të ketë fund dhe nuk ke mundësi që ta shtysh vdekjen deri që të pendohesh, dhe se meleku nuk e pranon nga ti kërkesën për vonim?!

Tha njeriu: Më trego për kushtin e pestë!

I tha Ibrahimi: Kur të vijn Zebanijtë (Melaiket e xhehennemit) Ditën e Kijametit që të marrin për në zjarr, ti mos prano që të shkosh me ta!

Tha njeriu: Ata nuk do të më lejojnë, dhe nuk do të pranojn këtë nga unë!

Në fund iu drejtua Ibrahimit dhe i tha: O Ibrahim, më mjafton... më mjafton kaq, kërkoj falje nga All-llahu dhe pendohem tek Ai.

U pendua ky njeri dhe u largua nga të gjitha mëkatët dhe iu nënshtrua All-llahut me adhurim derisa u nda nga kjo botë.

Nuk je ti i verbër, por unë isha i verbër!

Nuk i kisha kaluar të tridhjetat kur gruaja ime lindi fëmiun tonë të parë. Akoma vazhdoj dhe kujtoj atë natë me shokët e mi, në një prej vendeve të pushimit ku kalonim natën, të mbushura me fjalë dhe biseda të kota, madje edhe me pergojime dhe harame të tjera.
Isha unë ai që e mbaja fjalën më së shumti në mesin e shokëve duke përgojuar dhe u tallur me njerëz, kurse shoket e mi qeshnin dhe kenaqeshin me këtë.

Këtë natë kam qeshur shumë. Posedoja talent të çuditshem në imitimin e njerëzve, saqë edhe zërin e ndryshoja sikur zëri i personit që e imitoja. Tallesha me secilin, saqë edhe shoket e mi nuk i kurseja nga kjo.

Kujtoj këtë natë, ku u talla me një të verbër që lypte në treg. Ia vura këmbën përpara, zuri në kembën time dhe u rrezua. Më tha diçka por nuk e mora vesh se ç'foli. Shokët dhe të gjithë njerëzit që ishin në treg qeshnin.

U ktheva ate natë shumë vonë në shtëpi si gjithherë dhe gjeta gruan time duke më pritur. I vinte keq për gjendjen time, me pyeti me zë të ulet dhe të dobësuar: Rashid, ku ishe? Ia ktheva me shaka: Në Mars, tek shoket si zakonisht.

Ishte tepër e lodhur. Mori të flasë por lotët e kishin ngulfatur: Rashid, jam lodhur shumë, dhe me duket qartë se më është afruar koha e lindjes.

Ndjeva në vetën time se kam qenë i pakujdesur për të. Ka qenë e duhur të jam me i kujdesur për të dhe me afër saj, dhe te rrij më pak natën jashte shtepisë, veçanerisht në muajin e saj të lindjes.

E dergova në spital me shpejtësi, hyri në dhomen e lindejs dhe filloi t'i ndjejë dhimbjet e lindjes. Me orë të tëra prita lindjen, derisa më humbi durimi duke pritur dhe thash të shkojë në shtëpi, dhe lashë numrin e telefonit tek përgjegjësit, që të më thërrasin kur të lindë .U ktheva në shtëpi të pushojë.

Pas një ore më lejmëruan për të më përgezuar për lindjen e djalit, Salimit. Shkova në spital mënjëherë. I pari që më takoi me pyeti për numrin e dhomës dhe informatet tjera për shoqën time. Kërkuan prej meje të paraqitësha së pari të doktoresha, që ishte kujdesur për shoqën time. Bertita me vrazhdësi: Çfarë doktoreshe! Me rëndesi është ta shohë djalin tim. Por me detyruan që të shkoj tek doktoresha.

Hyra tek ajo dhe me lejmeroi se lindja e djalit tuaj është me të meta. Më këshilloi që të pajtohem me caktimin e All-llahut, pastaj me tha se djali juaj ka deformim të madh në të dy sytë e tij dhe kjo konkludon se djali juaj është i verbër. E ula kokën dhe u mundova t'i ndali lotet dhe mënjëherë kujtova lypsin e verbër, të cilin e kisha rrezuar në treg dhe qeshen njerezit me te. Thashë: Subhanallah ç'ka të mbjellësh korrë. Qëndrova kështu për një çast dhe nuk dija se çka të thoja. Mu kujtua gruaja dhe djali. Falënderova doktoreshen për butesinë dhe sjelljen e saj dhe shkova ta shoh gruan dhe djalin.

Gruaja nuk ishte e deshpëruar për atë që na kishte goditur, ishte besimtare e forte në caktimin e All-llahut dhe e kënaqur me te. Shpesh me këshillonte që të mos tallem me njerëz, dhe e perseriste shpesh mos i përqesh njerëzit!

Dolem prej spitalit, doli edhe Salimi i vogël me ne. Në të vërtetë, nuk u kujdesësha shumë për Salimin. E konsideroja sikur të mos ishte prezent në shtëpi, saqë kur qante shumë ikja nga dhoma e fjetjes dhe dilja në sallon dhe flija. Ndërsa gruaja ime kujdesej shumë për te dhe e donte shumë. Kurse unë, jo që e urreja, mirëpo nuk mund ta doja, nuk e di pse...?!

Rritej salimi dhe filloi të zvarritej. Kur mbushi afër gjashtë vjetë filloi të mundohej të ecte. Vërejtem tek ai se ishte edhe i gjymtë në kembë.

Pas Salimit, që ishte fëmiu ynë i parë, lindi dhe Umeri dhe Halidi. Kalonin vitet, rritej Salimi dhe rritëshin edhe vëllezërit e tij.

Nuk e pelqeja te rrija në shtëpi, si gjithmonë isha me shokët e mi. Në të vërtet, isha bërë si loder në duart e tyre. Nuk shpresonte gruaja ime se unë mund të përmisohesha. Porse ajo gjithmonë lutej që të më udhëzonte All-llahu dhe nuk hidherohej prej veprimeve të mija të pamatura. Hidherohej vetëm kur shihte moskujdesjen time ndaj Salimit dhe interesimin tim te madh për vëllezërit e tij.

Rritej Salim por rritej edhe brengosja ime për te, nuk e refuzova kërkesën e gruas sime që ta regjistroj Salimin në një shkollë për të nxënësit me të meta.
Isha i pakujdesshem ndaj kohës dhe vitet shkonin, ditet me ishin bërë të njëjta, punë-gjumë, ushqim dhe qendrim im në orët e vona të natës, kjo ishte dita dhe jeta ime.

Ishte ditë e xhuma, u zgjova në ora njembedhjetë të drekës, për mua ishte akoma herët. Kisha një takim, në një gosti me kishin ftuar, u vesha bukur, u parfumosa dhe vendosa të dal.

Duke kaluar nëpër koridorin e shtëpisë, papritmas ma tërhoqi vërejtjen Salimi duke qarë shumë me një zë të madh. Ishte hera e parë që vërejta Salimin duke qarë, që prej kur ishte i vogel. Dhjete vite kishin kaluar e unë nuk i jam afruar atij. U mundova ta injoroj sikurse nuk po e dëgjoj, mirëpo nuk u mbajta, dëgjova zërin e tij duke thirrur nënë e tij kurse unë isha prezent. Ktheva koken kah ai, pastaj u afrova tek ai dhe i thashë: Salim, pse qanë? Çfarë ke?

Sapo dëgjoi zërin tim u ndal nga të qajturit dhe kur ndjeu se jam afër tij filloi të prekë përreth tij me dy duart e tija të vogla. E kuptova se po mundohet të lergohet nga unë, sikur don të me thonte: , "Tash gjete kohë të interesohesh për mua, ku ishe që dhjete vite?!" Hyri në dhomën e tij e unë i shkova nga pas. Në fillim refuzoi të më tregonte shkakun se pse qante. U mundova te sillem butë me te deri sa filloi te me tregoi problemin.

Ishte vonuar Umeri, i cili e dërgonte atë në xhami për namaz të xhumasë, ishte frikuar se nuk do te gjente vend në saffin e parë, thirri Umerin dhe thirri nënën e tij, porse nuk i përgjigjej askush dhe qau. I shikoja lotët e tija, që i rridhnin nga sytë e verbër. Subhanallah thashë, une isha i verber e jo ai!

Nuk e mbajta dot vetën deri në fund të fjalës së tij, vendosa doren time mbi gojën e tij dhe i thash: Për këtë ke qarë, o Salim? Ma ktheu: Po.

I harrova shoket e mi, e harrova gostinë, që kisha për të shkuar, dhe i thash: O Salim, mos u hidhero! A e din se kush do të dërgojë ty sot në xhami? Tha: Sigurisht Umeri porse ai vonohet gjithmonë. Ia ktheva: Jo Umeri, por unë do të dërgoj sot në xhami.

U habit Salimi, nuk e besonte këtë, mendoi se po bëja shaka me te dhe filloi të qajë. Ia fshiva lotët e tija me dore dhe e kapa për dore. Desha ta dërgojë me veturë, porse refuzoi duke me thënë: Xhamia është afër dhe kam dëshirë të eci deri në xhami.

Nuk e kujtoja herën e fundit që kam hyrë në xhami, porse ishte hera e parë që ndjeva frikë dhe pendim për ato vite të gjata, që me kishin shkuar pa falur namaz.

Kishte qënë xhamia e mbushur me besimtarë, por, për Salimin gjeta një vend në rreshtin e parë. Dëgjuam hutben e xhumasë së bashku dhe u fal Salimi afër meje. Në fakt unë u fala afër tij.

Pasi mbaroi namazi, kërkoi prej meje që t'ia afroi Kuranin. U habita! Si do të lexon kurse ai është i verbër?! Ne fillim e injorova kërkesën e tij, mirëpo u frikova mos po i shkaktoj plagë në vetën e tij dhe ia dhashë Mus'hafin. Kërkoi prej meje që t'ia hapi Mus'hafin tek sureja Kehf. Fillova ta shfletojë Mus'hafin deria sa e gjeta në përmbajtje suren Kehf. E mori, e vendosi përpara vetës dhe filloi ta recitojë surën me sy të mbyllur.

O All-llah! - thash i çuditur. Ai e ka mësuar tërë suren Kehf.

U turperova prej vetës, e kapa një Mus'haf që të lexoj, ndjeva një dridhje në vete nga frika. lexova e lexova dhe e luta All-llahun të më falë dhe të më udhëzojë. Fillova të qajë i penduar me një zë sikur fëmijë. Disa njerëz akoma ishin të pranishëm në xhami duke falur nafile, u turpërova prej tyre dhe u mundova të mos e marrin vesh që po qajë.

Paspak ndjeva dorën e vogël të Salimit duke prekur fytyren time, duke m'i fshirë lotët, që më kishin mbuluar. E afrova dhe e shtërngova për gjoksi duke e përqafuar, e shikova njëherë dhe tash në vete: Ti nuk je i verbër, por unë jam i verbër.

U kthyem në shtëpi. Grauja ime ishte brengosur shumë për Salimin. Mirëpo, kur mori vesh se unë kam qenë me të në xhami dhe kam falur namazin me te, brenga e saj u kthye në gëzim. Nga kjo ditë nuk kam lënë namaz pa falur në xhami.

Braktisa shoqërinë e shfrenuar të natës dhe bëra shoqëri më të mirë, shokë të xhamisë, të cilët i njoftova në xhami dhe shijova ëmbelsinë e imanit me ta.
Mësova shumë gjëra prej tyre, që dunjaja m'i kishte harruar.

Nuk leja ligjërate, që mbahej në xhami e që nuk prezentoja në to, e bëra hatme edhe Kur'anin disa herë në muaj, u lidh gjuha ime me permendjen e All-llahut në çdo kohë, me shpresë që të më falë All-llahu për përgojimet dhe gjynahet tjera që i kisha bërë.

U afrova me afer familjes si kurrë më parë.

Një ditë, vendosen shokët e mi të mirë të shkojnë në një vende largë nga shtëpia ime, për të bërë thirrje në Islam. Në fillim, nuk isha i vendosur të shkojë me ta, por pasi fala namaz istihare dhe lajmërova bashkëshortën time, që mendova se do të refuzonte, por përkundrazi u pajtua me vendimin tim dhe me nxiti në këtë qëllim. Ishte hera e parë që e lajmeroja gruan time për shkuarje në një vend jo të shfrenuar dhe te urrejtur e të mbushur me harame.

U drejtova kah Salimi, i tregova për udhëtimin tim, me kapi me dy krahet e tij të vegjël dhe më përqafoj duke u lutur për mua.

Mungova në familje afërsishte tre muaj e gjysëm. Gjatë kësaj kohe thirrja në telefon sa herë që më jepej mundësia, bisedoja me bashkeshorten dhe femijet.

Filloi të më kapë një mallë i madh. Ah... sa me mori malli për Salimin.

Kisha dëshirë ta ndegjoja zërin e Salimit, ai ishte i vetmi qe nuk kisha biseduar me te prej që kisha udhëtuar. Nuk e dija shkakun, ose është në shkollë mendoja ose në xhami ne kohen kur thirrja.

Sa herë që bisedoja me bashkëshortën, i tregoja për mallin që me kishte marrur për Salimin, kurse ajo qeshte e gëzuar dhe duke me përgezuar për te. Vetem se në herën e fundit kur bisedova , nuk e dogjoja të qeshuren e saj, si zakonisht, për habi kishte ndërruar zërine saj. I thash t'i dërgonte selam Salimit nga unë. Ma ktheu: Inshallah, dhe pushoi.

Pasi që erdhi koha e kthimit në shtëpi u gëzova shumë. Kur u ofrova derës së shtëpisë trokita dhe shpresoja që ta hapë deren Salimi. Papritmas, e hapi derën Halid, i cili akoma nuk i kishte mbushur katër vite. E përqafova dhe e barta me krahet e mi, kurse ai bertiste: Babi... babi...! Nuk e di, sa hyra në shtëpi ndjeva një ngushtim në vetën time, kërkova ndihmë nga All-llahu prej shejtanit të mallkuar.

Ndejta me gruan time, pashë se ishte e vërenjtur në fytyrë, nuk ishte sikur herave të tjerave. U mundua të paraqitej si e gëzuar për ardhjën time. E pyeta se çka ndodhur? M'u përgjigj: Asgjë!

Në çast m'u kujtua Salimi. I thashë: Ku është Salimi? Uli kokën e saj dhe nuk m'u përgjigj, ndërsa në fytyrën e saj filluan t'i rrjedhin lotët. Bërtita prap: Ku është Salimi? Nuk foli askush. Më pas m'u afrua Halidi i vogël duke belbezuar dhe tha: Baba, Salimi ka shkuar në xhenet tek All-llahu. Gruaja filloi të qajë me të madhe gati sa nuk u perplas për tokë dhe dola nga dhoma e pikëlluar për ndarjen e Salimit.

Pas kësaj, mora vesh se dy javë para se të mbërrija Salimin e kishte goditur një temperaturë e madhe dhe ethe dhe bashkëshortja e kishte dërguar në spital. Mirëpo, sëmundja i ishte rënduar u nda nga kjo botë.

Salimi nuk ishte i verbër por unë isha i verbër.

O All-llah, sa kënaqësi është ta shijosh ëmbëlsinë e imanit!

All-llahu e mëshiroftë Salimin! E njohu All-llahun edhe pse ishte i verbër. Sa e sa njerëz sot posedojnë shqisa të shëndosha por nuk shohin dhe nuk e njohin All-llahun [subhanehu ve teala].

U udhëzova në duart e vajzës tri vjeçare

Unë jam një djalosh i ri, i martuar para katër viteve, dhe më ka furnizuar All-llahu me një grua të ndershme dhe të devotshme, e cila e ka frike All-llahun shumë. Prej kësaj martese, All-llahu me dhuroi edhe një vajzë, e cila është sikur të jetë engjull.

Kohë të gjatë isha në gaflet dhe i zhytur në mëkate, sa që edhe pas martese pija alkoolin dhe thellohesha në mëkate dhe defrimet e kësaj bote.

Isha nga ata që shikoja tërë natën filma të fëlliqur në shtëpi, pasi flenin gruaja dhe vajza ime. Nuk falësha dhe nuk agjëroja, dhe as që dija gjë nga Islami, perveç disa fjalëve, të cilat i kisha dëgjuar ndonjëherë nga muezinet e xhamive. E kaloja jetën në këtë gjëndje me vite të tëra duke mos e shijuar ngushtësine e shpirtit dhe zemrës sime. Derisa erdhi një ditë, e cila ma ndryshoi tërësisht jetën time.
U ktheva në shtëpi, dhe si zakonisht, me vete kisha një film pornografik, të cilin e ruaja ta shikoja atëherë kur të gjithë të kenë fjetur. Pasi i mori gjumi ata, mora filmin dhe e futa ne video... filloi filmi. Dhe unë normal duke shikuar... kur ja vajza ime e vogel, tashmë tri vjeçare, e hapi deren e sallonit. Kur e pashë atë shpejtova dhe e hoqa filmin. Ndërsa ajo mua afrua dhe më tha: O babai im, haram të qoftë, ke frike All-llahun!
Kur i dëgjova këto fjalë, u çova shpejt dhe hyra në dhomë, u mbulova dhe fillova të dridhem, sa që me dukej se e gjithë bota po me ngushtohet rreth meje. Qendrova ashtu derisa u qetësova pak, e pastaj fillova të mendoj, edhepse fjalët e vajzës me silleshin në mendje vazhdimisht. Në atë kohë të mesnatës, fillova të ndjejë sinqerisht fjalen: "Ke frikë All-llahun!" Fillova të kuptoj se ato nuk ishin fjalet e saj, pasiqë ajo ende është shume e vogël, por ia ka mundësuar t'i thotë ato fjalë Ai, i cili do t'ia mundesoje të flasë çdo pjese të trupit.
Duke qënë në këtë gjëndje, kur ja ezani i sabahut. U çova dhe e pashë vetën se më kishte humbur fuqia dhe isha djersitur. Hyra dhe u pastrova, pastaj dola në xhami, për herë të parë të falëm për All-llahun dhe të kërkoj nga Ai falje dhe mëshirë. E pse jo, kur ai thotë: "Thuaj: "O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime vetën tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, sepse All-llahu i falë të gjitha mëkatet, Ai është që shumë falë dhe është Mëshirues!" [Ez-Zumer, 53]
Dhe Ai është All-llahu, mëshira e të Cilit ka kapluar çdo gjë.
Po! U ndryshua jeta ime në tërësi. U largova nga të gjitha mëkatet dhe haramet, në të cilat kisha qënë. Fillova të fali namazet në xhami, të lexoj Kur'an, të mësoj edhe përmendesh me ndihmen e gruas sime të devotshme. U ktheva në njeri, pasiqe kisha qënë sikur kafshe, haja dhe pija dhe jetoja pa asnjë qëllim. E tash, kam qëllimin tim kryesor, nënshtrimin ndaj All-llahut dhe urdhërave të Tij.
Pas një viti të jetës sime të re, All-llahu me furnizoi edhe me një fëmije të bukur, sikur hëna katërmbedhjetëshe.
Pas një kohe të shkurtë, duke qëne rrugës me familjen, na ndodhi një fatkeqësi, u rrotullua automjeti yne disa herë. Nga ky aksident, nuk shpetoi askush nga familja ime perveç meje. Me vdiq gruaja bashkë me të dy femijët.
U ktheva në shtepi, dhe duke qëne ende ashtu në merzi dhe pikëllim, kur ja po me bën vesvese djalli i mallkuar, dhe me thotë: Pi alkool nëse don t'i harrosh të gjitha! Por, mu kujtua fjala e vajzes sime: O babai im, haram të qoftë, ke frikë All-llahun! Dhe nuk ia lejova vetës kurr më të kthehem nga drita në errësire.
Tash vazhdoj jetën në adhurim ndaj All-llahut dhe në lexim të vazhdueshme të Kur'anit dhe lus All-llahun që të vdes me La ilahe il-la All-llah dhe të takohem me familjen time në xhennetet e Tija të pafundme.

Vajza çifute pranoi Islamin - Tregimi i saj

" Si e pranova Islamin? "

0 vëllezër këtë fe të madhërishme, Islamin, në qoftë se do ta prezentonim mirë dhe pastër, atëherë njerëzit do ta pranonin shume lehtë për shkak të natyrës së pastër të tyre.

Kjo ngjarje është e nxjerrur nga Interneti, ku një grua thotë se e ka parë një vajzë në xhami, në një qytet të vogël të Ame rikës, e cita lexonte Kur'anin me komentin në gjuhën angleze, i ka dhënë selam e që ia ka kthyer me buzëqeshje.

*****

U ul pranë saj, filluan të bisedojnë e pas një kohe të shkurtë u bënë dy shoqe të mira. Një natë derisa ishin duke shëtitur përgjatë kejit, ajo i tregoi shoqes së saj se si e përqafoi fenë Islame. Pra ta dëgjojmë këtë ngjarje:

Tregon kjo vajzë:

"Kam jetuar në një familje amerikane çifu te, e përçarë mes veti, dhe pasi që u shkurorëzua babai nga nëna, u martua me një grua tjetër, dhe kështu filluan problemet. Pas kësaj ngjarjeje vendosa të largohem nga shtëpia e atëherë isha 17 vjeçare, dhe u vendosa në republikën tjetër, ku takova të rinj dhe të reja nga arabët të cilët ishin të ndershëm e bujarë, dhe në fytyrat e tyre vazhdimisht vërehej buzëqeshje, mirëpo unë shoqërimin me arabët nuk e kam dashur për shkak se i urreja.

Në anën tjetër nuk isha e kënaqur me jetën time e gjithashtu nuk ndieja qetësi dhe prehje, përkundrazi ndieja ngushtim dhe humbje, dhe për këtë arsye vendosa që t'i kthehem fesë time ashtu që të gjejë qetësi shpirtërore e gjithashtu të kem vullnet për jetë, por çifutët me fenë e tyre nuk më bindën, sepse është fe që nuk e respekton gruan, nuk e respekton njeriun, fe që e urrejta, e që gjeta në të prapambeturi, e gjithashtu në qoftë se të intereson diç nuk gjen përgjegje. Pas kësaj pranova krishterimin, mirëpo krishterimi kishte më shumë kundërthënie në disa gjëra që nuk i pranon mendja, e që kërkojnë prej nesh t'i nën shtrohemi dhe t'i pranojmë këto gjëra. Kam pyetur shumë si ka mundësi ta mbyt Zoti birin e vet? Si lind Ai? Si mund të ketë feja jonë tre zota e nuk e shohim asnjërin prej tyre? U demoralizova, e lashë çdo gjë por e dija se ka krijues, dhe çdo natë mendoja deri në agim. Një natë, para agimit desha të bëjë vetëvrasje nga gjendja e keqe që mbretëronte tek unë. Çdo gjë ishte e pakup timtë për mua, shiu binte pandërprerë sikur të ishte burg që më rrethon, gjithësia rreth meje më mbytte, pra derisa qëndroja pranë dritares në një shtëpi ta braktisur gjeta veten duke e lutur Zotin: 0 Zot e di se je këtu, e di se më do mua, unë jam e brakti sur, unë jam krijesë e jote e dobët, më udhëzo në rrugën Tënde, o më udhëzo o më mbyt. Qajta me të madhe derisa më kishte zënë gjumi. Në mëngjes u ngrita me zemër të hapur, një ndjenjë e huaj për mua. Dola si zakonisht të kërkojë furnizim, ndoshta do të gjejë dikë të ma paguaj mëngjesin apo të pastrojë enë e të marrë pak të holla. U takova me një djalosh arab, me të cilin bisedova gjatë, e ky kërkoi nga unë që pas mëngjesit të shkoj tek ai, në shtëpinë e tij dhe më ofroi të jetojë me të. Shkova tek ai dhe derisa ishim duke ngrënë drekë, pirë dhe qeshur hyri një djalosh me mjekër i cili quhej Sead, siç e mësova nga shoku im i cili i habitur e thirri me këtë emër. E kapi për dore shokun tim dhe e largoi nga banesa, dhe mbeta unë e frikësuar përballë një terroristi, fundamentalisti. Mirëpo ky nuk bëri asgjë të jashtëza konshme, por kërkoi nga unë me shumë respekt dhe edukatë të shkojë në shtëpinë time. I thashë atij se unë nuk kam shtëpi. Ai më shikoi me dhembje, e këtë e vërejta në fytyrën e tij, e pastaj më tha: "Mirë, rri këtu këtë natë (ishte shumë ftohtë), merri këto të holla dhe të nesërmën shko , e që këto të holla do të të ndihmojnë derisa të gjeshë punë." Posa deshi të dalë, e falënde rova dhe i thashë: "Unë do të dalë e ti rri këtu, por më trego të lutem përse u solle ashtu me shokun tënd, ndërsa me mua ke sjellje tjetër. U ul dhe filloi të flasë, gjersa shikimi i tij ishte vazhdimisht i ulur: shkak i kësaj sjellje është Islami, i ndalon veprat e këqija: ndalon vetminë me gratë e huaja, pirjen e alko olit, nxitë në bamirësi, në sjellje - edukatë të mirë.

U shtanga nga habia, a janë këta për të cilët thuhet se janë terroristë, i mendoja se mbajnë armë dhe vrasin çdonjërin që u del para. Kështu më kishin mësuar mediat amerikane. 1 thashë: "Dua të më mësosh më shumë për Islamin?" Më tha: "Do të shkoj më së bashku tek një familje fetare muslimane, do të qëndroshë aty dhe besoj se ata do të mësojnë për çdo të mirë?" Shkuam tek ajo familje në ora dhjetë të mbrëmjes, të cilët na pritën shumë mirë. Kështu fillova të shtrojë pyetje për gjërat të cilat më mundonin qysh moti, ndërsa Doktor Sulejmani, i zoti i shtëpisë, përgjigjej derisa u binda plotësisht, u binda se e gjeta atë që e kërkoja si përgjigje në pyetjet që i kisha.

Fe e qartë, e pastër, që përputhet me natyrën e njeriut, nuk gjeta asnjë vështirësi të besoja çdo gjë që dëgjova, sepse të gji tha ishin të vërteta. Kur e pranova Islamin ndjeva një ringjallje të papërshkrueshme, dhe po atë ditë e vendosa mbulesën (hixhabin).

Në ora një të mesnatës, zonja e shtëpisë më vendosi në dhomën më të bukur, dhe më tha: "Kjo është dhoma jote, rri në të sa të duash." Pas kësaj më vërejti se isha duke shikuar në dritare, e buzëgeshur e të njëjtën kohë më rridhnin lotët. Më pyeti për këtë gjendje në të cilën isha, i thashë: "Mbrëmë, saktësisht në këtë kohë qëndroja pranë dritares dhe lutja Zotin, o të më udhëzojë në rrugën e drejtë, o të më mbys. Më udhëzoi dhe më nderoi, ndërsa unë tani jam muslimane. Kjo është e vërteta, kjo është e vërteta." Atëherë zonja e shtëpisë më përqafojë dhe filloi të qajë së bashku me mua.

Pendimi i një mëkatari në duart e djalit të tij memec

Kjo ngjarje është prej ngjarjeve me të çuditshme, po të mos e kishte shkruar vetë personi i ngjarjes s'do besoja se kjo mund të ndodhte.
Personi i ngjarjes i cili është nga Medineja rrëfen:
Jam një njëri në moshën tridhjetë e shtatë vjeçar, i martuar dhe kam fëmijë. Kam bërë të gjitha gjynahet e mëdha të cilat i ka ndaluar Allahu. Namazin nuk e kryeja me xhemat, vetëm në ndonjë rast dhe këtë vetëm sa për t'u paraqitur para të tjerëve. Shkaku ishte se unë shoqëroja njerëzit e këqinjë dhe të degjeneruar, shejtanin e kisha të pandashëm shumicën e kohës.

Kam një djalë shtatë vjeçar, i cili quhej Mervan, ishte shurdhë-memec. Mirëpo, ai kishte thithur imanin nga gjiri i nënës së tij besimtare.
Një natë, unë dhe djali im Mervani ishim në shtëpi. Unë planifikoja se çfarë do bënim unë dhe shokët e mi dhe ku do të shkonim?!
Ishte koha pas namazit të akshamit kur biri im Mervani me flet mua (sinjale të kuptuara mes meje dhe atij) dhe me bën shenjë: pse baba nuk falesh?! Pastaj ngriti dorën kah qielli dhe me kërcenohet se Allahu me sheh mua. Ai me kishte parë mua nganjëherë kur unë bëja ndonjë gjunah, andaj u çudita prej "fjalëve" të tij.
Djali im filloi të qajë para meje. E afrova afër meje por ai iku nga unë. Pas pak shkoi tek kroi dhe mori abdes, nuk dinte mirë të merrte abdes, mirëpo, ai kishte mësuar prej nënës së tij, e cila aq shumë më këshillonte por kot, ajo dinte Kur`anin përmendësh.
Pastaj djali erdhi tek unë dhe me dha shenjë që të prisja pak... kur ja, ai po falte namaz para syve të mi. Pasi përfundoi namazin u ngrit, solli një Kur`an, e vendoi para meje dhe e hapi menjëherë pa e shfletuar dhe e vendosi gishtin e tij tek ajeti i sures Merjem: "O babai im, unë kam frikë se do të godet ndonjë dënim prej të Gjithmëshirshmit e do të jesh shok i djallit!" (Merjem:45), e pastaj filloi të qajë, edhe unë qajta gjatë e ai i fshinte lotet nga sytë e mi dhe ma puthi kokën dhe duartë dhe përmes shenjave që kuptojmë njëri-tjetrin më "tha": Falu o Babai im, para se të vendosesh nën dhe e të jesh peng i dënimit.
Për Zotin, gjendesha në një trishtim dhe frikë që s`e di askush përveç Allahut. U ngrita menjëherë dhe ndeza të gjitha dritat e shtëpisë. Djali im Mervani më ndiqte nga dhoma në dhomë, më shikonte me habi dhe me "tha": lëri dritat e hajde të shkojmë në xhaminë e madhe (ka për qëllim xhamin e Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem] ). Unë i thashë: shkojmë në xhaminë që është afër shtëpisë sonë, mirëpo ai ishte këmbëngulës vetëm në xhamin e Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem].
E çova atje, unë ndihesha i frikësuar ndërsa shikimet e tij nuk mu ndanin për asnjë çast. U futëm në Rrevda (pjesë e xhamisë) e cila ishte e mbushur me njerëz. U bë ikameti i namazit të jacisë e imami filloi të lexoj nga Fjalët e Allahut të Lartëmadhëruar: "O ju të cilët besuat, mos shkoni gjurmëve të djallit, pse kush ndjek gjurmët e djallit ai urdhëron për të shëmtuara e të irituara, e sikur të mos ishte mirësia e All-llahut ndaj jush dhe mëshira e Tij, askush prej jush nuk do të pastrohej kurrë (prej mëkatesh), por All-llahu e pastron atë që do Ai. All-llahu dëgjon e di" (en-Nur:21).
Nuk mundja ta përballoja vetën nga të qajturit, edhe Mervani qante afër meje duke me parë mua. Gjatë namazit, Mervani nxorri nga xhepi im një mindil dhe mi fshiu lotët. Pas përfundimit të namazit unë vazhdova të qajë e ai mi fshinte lotët. Qëndrova në xhami plotë një orë derisa djali im Mervani më "tha": mjaftë o Babai im, mos u frikëso, u bë merak për mua nga të qajturit e shumtë.
U kthyem në shtëpi. Kjo ishte nata më e madhe tek unë ngase në këtë natë linda përsëri.
Erdhi gruaja dhe fëmijët e mi, filluan të qajnë duke mos ditur asgjë çfarë ka ndodhur. Mervani u "tha": babai im është falur në xhamin e Pejgmaberit [salallahu alejhi ve sel-lem]. Gruaja ime u gëzua shumë me këtë lajm, ngase ai është fryt i edukimit të saj të mirë. I tregova asaj për atë që ngjau mes meje dhe Mervanit, dhe i thashë asaj: të betohem në Allahun, a ti e mësove atë që ta hap Kur`anin tek ai ajet? Ajo u betua tre herë në Allahun se nuk ka vepruar diç të tillë. Atëherë, ajo më tha: falënderoje Allahun për këtë udhëzim. Kjo ishte nata më e mirë për mua.
Mua tani – duke iu falenderuar Allahut- nuk më humb namazi me xhemat në xhami. Kam braktisur të gjithë shokët e këqinjë, kam provuar shijën e imanit, sikur të më kishe parë do ta kuptoje këtë nga fytyra ime.
Tani jetoj në lumturi, dashuri dhe mirëkuptim me gruan dhe fëmijët e mi e sidomos me djalin tim Mervanin shurdhë-memecin, të cilin e dua shumë, e si jo kurse udhëzimi im ishte në duartë e tij.

Elhamdulilah që All-llahu më ka nderuar

Tregon Ebu Ibrahimi dhe thotë:
"Isha një ditë duke udhëtuar nëpër shkretëtirë dhe papritmas humba rrugën për ku isha nisur. U ndala tek një tendë e vjetër, shikova mbrenda saj dhe pashë aty një njeri, ishte i ulur në tokë.

Sapo iu afrova me qetësi pashë se ky njeri ishte i paralizuar, i kishte të dy duart e këputura.

Ç'është më e çuditëshmja se ai ishte edhe i verbër dhe ishte i vetmuar, nuk kishte askënd që të kujdesej për të.

Dëgjova prej tij disa fjalë, që shpesh i përseriste: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madhe mbi shumë krijesa të Tija.

Duke e përseritur këtë disa herë, ma tërhoqi vëmendjen dhe më shtyri të interesohem për te. Dy duart e këputura dhe dy sytë e tij të verbër dhe nuk posedonte kurrfarë fuqie për kujdesjen e vetës. Shikova përreth tij dhe kerkoja se mos po shoh dikë prej të afërmëve të tij që kujdeset për te, mirëpo, për fat të keq, nuk pashë askend. Vazhdova t'i afrohem deri sa ndjeu levizjet i mija dhe filloi të pyeste:

- Kush është? Kush është?

- I thashë: Esselamu alejkum! Jam një njeri që kam humbur rrugën dhe u ndala tek tenda jote. Po ti kush je? Pse jeton i vetmuar në këtë vend? – Fillova unë me pytje: Ku e ke familjën apo të afërmit?

- M'u përgjigj: Unë jam një plak i sëmuar, që me kanë lënë njerëzit dhe me kanë vdekur shumica prej të afërmëve.

- I thashë: Dëgjova nga ju disa fjalë, që me çuditën: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa tjera të Tija, me trego se çka të ka nderuar All-llahu ty kurse unë të shohe të verbër me dy duart e këputura, i varfer dhe askend perreth teje që interesohet për ty?!

- Më tha: Të tregoj, por me një kusht! Kam një nevojë të ma kryesh.

- I thashë: Me gjithë dëshirë inshallah, vetëm me trego!

- Më tha: Po e sheh se jam sprovuar me sprova dhe fatkeqësi të ndryshme, mirëpo, prap Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa të tjera. A nuk me ka dhënë All-llahu mendjen, që të logjikoj me te?!

I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa e sa njerëzve u mungon kjo begati, janë budalla, të çmendur, që nuk posedojnë mendje?!

- Shumë ka. - ja ktheva.

- Pastaj tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të tjera dhe me ka nderuar.

- Vazhdoi përseri: A nuk me ka dhënë All-llahu të dëgjuarit, me të cilin dëgjoj ezanin për namaz, dëgjoj me te fjalët dhe atë që kam përreth?!

- I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa prej njerëzëve janë të shurdhët dhe nuk mund të dëgjojnë?! Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar mbi shumë krijesa.

A nuk më ka dhënë All-llahu gjuhën, me të cilën e përmendi Atë dhe mirrem vesh me njerëzit?! Sa e sa njerëz memece ka sot që nuk flasin?!

I thashë: Po, vërtetë shumë ka.

- Tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar dhe me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të Tija.

A nuk me ka udhëzuar All-llahu në Islam dhe adhuroj vetëm All-llahun Një, të Vetmin, që nuk meriton të adhurohet askush përveç Tij?! Unë tek Ai llogaris shpërblimin duke bërë durim në sprovat e Tija.

Sa ka prej njerzëve, që janë adhurues të idhujve dhe kryqëve dhe janë të kënaqur me mosbesimin e tyre?! Ata kanë humbur në këtë botë dhe në botën tjetër. Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që më ka nderuar mbi shumë krijesa të Tija. Kështu vazhdoi plaku duke i numëruar begatitë e All-llahut, kurse mua me shtohej çudia prej imanit të tij të fort dhe bindjes së tij të madhe, që plaku edhe në gjendjen e tij të mjerueshme ishte i kënaqur me ato begati që ia kishte dhënë All-llahu.

Thashë me vete: Sa prej të sëmurëve janë, që ndoshta nuk janë goditur as sa një e katërta e kësaj që është goditur ky plak, apo ndoshta janë sprovuar vetëm me humbje të shikimit apo të dëgjimit, apo kanë ndonjë sëmundje të lehte e që mund të llogariten të shendoshë në krahasim më atë që e ka goditur këtë plak. Saqë i dëgjon duke u ankuar dhe duke qajtur me zë të lartë, duke renkuar nga semundja. E atyre vetëm iu shtohet dobësia dhe iu pakësohet bindja në shpërblimin e All-llahut.

U thellova në mendime të thella derisa m'i ndërpreu mendimet fjala e plakut duke më thënë:

- A ta them kërkesen time që pata? A ma kryen atë?

- I thashë: Po, inshallah! Cila është kërkesa yte?

E uli kokën dhe lotët i rrodhën nga sytë e tij të verbër. Pastaj ngriti koken e tha:

- Nuk me ka mbetur askush prej familjes perveç një djalit katërmbedhjetëvjeçar. Ai është që me ushqen, me veshën, me shtrinë për të fjetur dhe me ngrite për çdo nëvojë. Mirëpo, ka dalë që dje të me kërkojë ushqim dhe nuk është kthyer më dhe nuk e di a është gjallë dhe kthehet apo është i vdekur dhe është harruar. Unë, sikurse po e sheh, jam plak i lodhur, i verbër, ku ta kërkoj unë i shkreti?!

E pyeta për pamjen e tij dhe cilësitë e tija në mënyrë që ta njoh nëse e takoj.

Dola që ta kërkoj djalin, po ku ta kërkoj kurse rruga për mua ishte e panjohur dhe nuk dija nga ta kërkoja, unë vetë kisha humbur rrugën.

Vazhdova rrugën duke ecur nëpër shkretëtirë, kërkoja andej këtej ndonjë njeri të pyes për djalin, por s'ka gjë. Rastësisht e ktheva kokën dhe pashë andej tëndes së plakut një kodër të vogël, ku ishin mbledhur disa sorra, ishin mbledhur rreth diçkaje. Thashë me vete: Këto nuk mblidhen përveç se rreth ndonjë ngrodhësire ose ushqimi. U ngrita në koder dhe u afrova tek këto shpezë. Kur arrita afër tyre filluan të shpërndahen dhe në vendin ku ishin mbledhur sorrat çka të shoh?! Një djale i ri i vdekur, trupi i tij i këputur sikur ta kishte sulmuar ndonjë ujk dhe ka ngrenë një pjesë të tij dhe ka lënë pjesën tjetër për shpezë.

Nuk me brengosi djali aq shumë sa me erdhi keq dhe u pikëllova për plakun. Zbrita nga kodra duke ecur ne drejtim të tendës duke qenë në mes pikëllimit dhe hutise. Duke menduar se a të shkoj dhe ta lë plakun në vetmi apo të kthehem tek ai dhe ta lajmëroj për djalin. U drejtova kah tënda dhe po dëgjoj plakun duke bërë tesbihë dhe duke përmendur All-llahun. Isha i hutuar çka t'i them, si t'ia filloj...? Me erdhi në mendje ngjarja e të dërguarit të All-llahut, Ejubit alejhi selam.

Hyra tek plaku dhe e gjeta ashtu si e kisha lënë. I dhashë selam. I mjeri, ishte mërzitur shumë për djalin. Sa më ndjeu më pyeti: ku është djali?

I thashë: Përgjigju ti njëhere! Cili prej ju të dyve është me i dashur tek All-llahu, ti apo Ejubi, alejhi selam?

Tha: Ejubi, alejhi selam është me i dashur tek All-llahu.

I thashë: Cili është sprovuar më shumë, ti apo Ejubi, alejhi selam?

Tha: Padyshim, Ejubi, alejhi selam.

Atëherë i tashë: Llogarite djalin tënd tek All-llahu se të ka vdekur...!

E gjeta atë të vdekur tek kodra, iu kishin versulur ujqërit mbi trupin e tij. Rënkoi plaku i mjerë, pastaj rënkoj përseri duke marrë frymë thellë dhe duke përseritur fjalën: LA ILAHE IL-LALL-LLAH...

Mora ta qetësojë duke ia kujtuar durimin, mirëpo atij iu shtuan vuajtjet dhe rënkimet derisa dhe nisa t'ia përkujtoj shehadetin (LA ILAHE IL-LALL-LLAH) dhe vdiq në duart e mia.

E mbulova me jorganin që e kishte përfundi dhe dola të kerkoje ndonjë njeri që të më ndihmojë t'ia pregadis xhenazën. Pas pak pashë tre vetë të hipur mbi kafshet e tyre. Dukeshin të ishin udhetarë.

I thirra dhe m'u përgjigjen. Kur u afruan u thashë:

- Këtu është një njëri musliman i vdekur dhe nuk ka askë që interesohet dhe mirret me të, a keni mundësi që të më ndihmoni për ta larë, ta mbështjellim në qefin dhe ta varrosim? Ata pranuan.

Hyrën në tendë që ta shohin plakun e vdekur dhe ta bartnin për ta varrosur. Sapo zbuluan fytyrën e tij bertitën: Ebu kulabe... Ebu kulabe...! Pastaj e mora veshë se Ebu kulabe kishte qenë një prej dijetarëve të njohur, qe e kishte humbë pleqëria dhe sëmundjet e shumta pozitën e tij dhe e kishin lenë njerëzit pas dore. Iu kishin mbledhur shumë sprova dhe fatëkeqësi deri sa ishte vetmuar prej njerzëve në një tendë të vjetër në hapësiren e shkretëtirës.

Ia pregatitëm xhenazën dhe e varrosëm.

Udhëtova bashkë me këta tre veta dhe më ndihmuan që ta gjejë rrugën për në qytet.

Në këtë natë e pashë ne ëndërr Ebu Kulaben me pamjen me të bukur, kishte të veshur rroba të bardha dhe ishte plotësuar pamja e tij, pa të meta trupore. E pashë duke ecur në një vend të gjelbëruar.

E pyeta: O Ebu Kulabe, çka të ka bërë ty të jesh në këtë vend kaq të bukur dhe i shëndoshë fizikisht?

U përgjigjë: Posa më ka futur All-llahu në xhenet dëgjova një zë duke me thënë fjalën e All-llahut:

سَلاَمٌ عَلَيْكُم بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ

"(u thonë) selamun alejkum, me durimin tuaj gjetët shpëtimin, sa përfundim i lavdishëm është ky vend." [Err-rrad, 24]

__________________

Tregimi i një studenteje

Falëndërimi dhe takon vetëm All-llahut, kurse salavatët dhe selamet qofshin mbi Pejgamberin tonë [salallahu alejhi ve sel-lem], që pas tij nuk ka më të dërguar, mbi familjën e tij, mbi shokët e tij deri në Ditën e Gjykimit.

Ishte ëndërra ime që këmba të shkelë në hapsirën e univerzitetit. Më dëshirë të madhe shpresoja të vijë momenti ku unë të bëhëm studente. Do isha e lumtur më këtë fat të madh, me të cilin një studente do të fitonte nje autoritet.

Kurse sa i përket jetës sime fetare, isha shumë e mangët; nuk i kushtoja kujdes namazit e as adhurimeve të tjera. Megjithatë, isha e kënaqur më këtë jetë fetare. Besimtarët e mirëfilltë i shikoja me syrin nënçmues. Tek unë ishin njerëz të prapambetur. Tek ata është e papranueshme çdo gjë që është bashkohore, e re. Ndërkohë, gjithnjë bija dakord me mendimet që kishin qëndrime toleruese, të cilat i dëgjoja nga disa dijetarë që vazhdimisht dalin në kanale satelitore. Madje, këto ishin justifikim i gabimeve dhe keqtrajtimëve të mija.

Isha mërzitur më me urdhërat, ndalesat, të cilat nuk na u ndanin në shkollë. Dëshiroja të kem një liri më të plotë. Në univerzitet do të veshi ç’të dua, do veproj ç’dua. Boll më u ngushtova më këshillat dhe gjykimet e mësueseve; mos vish këtë rrobë, assesi mos vish rrobe të shkurta, hiqe nga fytyra këtë kozmetik.

Për njeriun është të orvatët deri që të arrijë piksynimet e tija. Po, do t’i arrijë piksynimet e mija... Gjithnjë mendoja, me padurim pritja ditën kur do t’i jap fund këtyre prangave. Dua të bëhëm femër me qëndrime, dëshira, mendime të mija përsonale.

Përfundova shkollën e mesme me rrezultat që mjaftonte për ta regjistruar fakultetin. Së fundi, m’u realizua endërra që shpresoja tash sa kohë. Së fundi, tashmë unë do të kem mendimet e mija përsonale dhe nuk do të preokupohem me qëndrimet e të tjerëve!

Filloi viti shkollor dhe unë po kërkoj shoqe, të cilat do t’më shkëmbejnë të njejtat ndjenja dhe përjetojnë të njejta preokupime. Mënjëfjalë, të ashtuquajtura femra të kohës dhe civilizimit, që kërkojnë të njetën liri sikurse unë.

U njoftova me disa shoqe dhe lidha me to shoqëri të ngushtë. Bisedat tona gjithnjë përfshinin çështje të kota, që nuk kishin vlerë; rreth modës, kozmetikës, kanaleve satelitore, filmave, telenovelave, këngëve me videoklipat më të fundit... thashëtheme, përgojime, shpifje, shaka dhe përqeshje dhe shumë punë të këtij lloji.

Në shtepi, babai ishte i zënë me tregti, vëllezërit të gjithë kishin punët e tyre. Nuk dëgjoja asnjëherë nga ata ndonjë fjalë të më këshillonin apo ndonjë vërjtje. Jetoja në një botë tjetër tërësish ku vet e ndërtova për vete, e që nuk kisha dëshirë të ndahem nga ajo. Unë asnjëherë nuk beja ndonjë vepër të ligë sa isha e shoqëruar me shoqet e kolegët e mia (ashtu mu dukte mua).

Një ditë, duke pritur autobusin tek dyert e univerzitetit, ja po me drejtohet një vajzë. Nga forma u dukte se kishte te njëjtat bindje dhe zakone ashtu siç i kishte nëna dhe gjyshja ime, e mbuluar tërësisht saqë nuk u shifte nga ajo asgjë. Më përshëndeti dhe zgjati dorën e mbuluar me dorëza drejtë meje. Dhe unë ia zgjata dorën dhe e tërhoqa më shpejtësi.

I thashë:
-Sikur kërkon diç nga unë?
-Tha: Në realitet oj motër, ajo që më tërhoqi shikimin tek ty ishte mantili yt. Desha të pyes për modelin e tij.

U çlirova dhe i thashë:

-Është model francez. Është modeli më i ri që ka zbritur në treg deri më tash!
Tha:

-A të shkon mendja se stilisti i këtij mantili nga Franca e bëri mbi parimet valide që vlejnë për muslimanët?

I thashë:
-Për cilat parime e ke fjalën?
Më tha:
-A nuk e din se hixhabi-mbulesa fetare ka disa kushte: ta përfshijë tërë trupin, të mos jetë stoli tërheqës shikimi, të jetë i trashë e të mos jetë i tejdukshëm, të jetë i gjërë e jo i ngushtë për trup, të mos jetë i ngjajshëm me rrobat e meshkujve, e as me rrobat e pabesimtareve, të mos jetë i modernizuar. Ndërsa, mantili yt siç e sheh edhe vet, nuk paron me shumicën e tyre parimeve fetare. Është përplot me laxhuher e dekorime, është i ngushtë e gjithashtu i tejdukshem. Madje, i gjason rrobave të pabesimtarëve. Ty të shihen duart dhe krahet.
I thashë:
-Mjaft... mjaft! Mjafton me kaq. Ju gjithmon bazoheni në mendimet ekstreme. Ka plot dijetarë, të cilët e kan lejuar të vishen mantile të tilla.

Tha:
-Problemi, oj motër, nuk qëndron se ç’thotë filani apo filani. Realiteti nuk njihet me përsona. Nga çdokush mirret dhe refuzohet përveç nga Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] që nuk guxohet të refuzohet diç nga ai.

Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
“Dy lloje njerëzve janë nga banorët e zjarrit që ende nuk i kam parë: njerëz që kanë kamxhikë që dukën si bishtat e lopëve e me to i rrehin njerëzit, dhe gra të mbuluara por të zbuluara, tërheqëse dhe provokative, nuk do të hyjnë në xhennet e as do ta shijojnë aromën e tij edhe pse aroma e tij ndihet nga një distancë e largët” [trasmeton Muslimi]

Dijetarët kanë thënë se ajo që vesh mantile të llojit që e ke të veshur llogaritet prej grupit të dytë, që përmendet në këtë hadith.

Gjithashtu Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Cilado femër që parfumoset dhe pastaj del për në Xhami nuk i pranohet namazi derisa të pastrohet.” [Trasmeton ibën Maxheh]

Ky parfumi yt i këndshëm me tërhoqi mua drejt teje e si qëndron puna me djelmoshat dhe burrat?! Oj motër, hixhabi-mbulesa është mbrojte e nderit, pastërti, mbranë nga sytë e vjedhësve të nderit, që lakmojnë atë që nuk u është lejuar. Oj motër... (dhe këtu ia ndrëpreva fjalët):

-Mjaft... mjaft! Përfundoi çdo gjë. Do të kërkoj sqarim për këtë çështje në të ardhmen. Pastaj u largova nga ajo.

Nuk u ndikova shumë nga ky takim.
Një ditë tjetër, isha e ulur në një kafiteri me kolegët e mia. Siç e kishim zakon, të zgjërohemi në bisedat tona e të qeshnim me zë të lartë. Dhe më tepër se kjo, kishim dhe një kasetofon, që e morëm për të dëgjuar këngë shurdhuese që tek ne ishin këngët me të dashura. Kësaj here me gjasë se zëri i kasetofonit ishte shumë i lartë.

Në këto çaste, po vjen drejt nesh një vajzë, na përshendeti me selam dhe kërkoi nga ne që t’ia ulim zërin kasetofonit që të kishte mundesi të fliste me ne, dhe ashtu vepruam.

Ishte një vajzë shumë e bukur, rrobat e saja tregonin një hijeshi dhe krenari edhe pse ajo ishte e mbuluar tërësisht. Por, rrobat që kishte përmbanin një kombinim të mirë ngjyrash dhe i rrinin në trup ashtu siç i takon një muslimaneje.

Pritja çastin të flasë kjo vajzë, e cila më mahniti shumë me bukurin dhe veshjen e saj.

Dhe ia filloi... U bë e dyta që po na qorton që po dëgjojmë këngë. Na këshilloi që më mirë të dëgjojmë Kur’an dhe kaseta të dobishme islame.

U habita nga kjo vajzë fantastike dhe gjithashtu bashkohorë të na flasë për kësi çështjeve. Por, kësaj here vendosa që të kam në konsideratë me tepër dhe të kërkoj njohuri më tepër për mësime fetare “të moçme”.

I thashë asaj:
-Ndonjëherë, edhe ne dëgjojmë Kur’an, por kjo s’do të thotë që ne mos të kënaqemi edhe me ndonjë pikë muzikore.

Tha:
-Këtu ka shumë pengesa, Kur’ani dhe muzika nuk ka mundesi të bashkohen në një zemër. Madje, poqese ndonjëra triumfon në zemër nuk ka vend për tjetrën!

I thashë:
-Ky është mendimi yt përsonal, dhe nuk është e udhës që mendimet e tua t’ua imponosh të tjerëve. Ne, e dojmë Kur’anin dhe gjithashtu e dojmë muzikën.

Tha:
-Që t’ua vërtetoj atë që thashë dua të me tregojë cilado nga ju: Kur është hera e fundit që ke kërkuar ndonjë valë të radios që lëshon lexime nga Kur’ani Fisnik për të dëgjuar Kur’an?

Mbetme të hutuara, asnjëra nga ne nuk e çeli gojën. Mbeti vetëm të ngritnim zërin e kokfortësis dhe mashtrimit mes nesh. Njëra nga ne i tha:
-Nuk ka mbetur për ty që të na llogaritësh veprat tona. Ne nuk jemi në fakultet fetar, e të na drejtohesh me kësi këshillave.

Tha:
-Se mos vallë mësimet e Islamit janë vetëm për studentët e fakulteteve të sheriatit islam? Dhe të tjerët le të veprojnë çtë dojnë?

I thashë:
-Jo...jo. Ajo nuk pat këtë për qëllim. Por, deshi të thotë se muzika nuk është haram. Pra, nuk ka ndonjë argument që ndalon muzikën.

Tha:
-Gjithsesi ka, madje argumente të shumta. Prej tyre fjala e All-llahut [subhanehu ve tea’a]: “Po ka nga njerëzit që blenë tregime boshe e me qëllim që t’i largojnë njerëzit prej rrugës se All-llahut pa pasur kurrfarë fakti dhe për t’i marrë ato (ajetet e) All-llahut si tallje. Për ta me siguri është përgaditur dënim i turpshëm.” [Llukman, 6]

Ibën Mes’udi ka thënë se fjala e All-llahut: “tregime boshe” (Lehvel-hadithi) ka për qëllim muzikën.

Gjithashtu Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Do të vijë një kohë për ummetin tim, ku do bëjnë hallall amoralitetin, mendafshin, verën dhe muzikën.” [trasmeton El-Buhari] Fjale El-meazif në hadith është kënga dhe muzika.

Kur e panë kolegët e mia se nuk ia dilnin dot, foli njëra prej tyre:
-Lërëni bisedën me këto fetaret! Pastaj iu drejtua asaj dhe i tha:
-Na ke ndërperë beseden, e shoh se këshillat dua kan përfunduar. Na ler tashi dhe vazho punët tua!

Tha:
-Me falni që ua ndërpreva bisedën! Por edhe diçka, mos harroni se kjo që bëni ju është në kundërshtim edhe me rregullat e fakultetit tuaj! Pastaj kërkoi ndjesë dhe u largua.

Nuk desha të ballafaqohesha me këtë vajzë në këtë formë të dialogut të fuqishëm që me argumentët e saja e qiti në shesh dobësinë tonë. Pata dëshirë që gjatë dialogut ta bindi me qëndrimin tim se muzika nuk është haram. Por, si kam mundesi këtë kur ajo argumentohet me ajete kur’anore dhe hadithe që flasin për ndalimin e muzikës?!

Pasi që vajza shkoi, zgjati dorën njëra nga shoqët e mia për t’ia ngritur përseri zërin e muzikës ashtu siç ishte dhe përseri zbërthyen të qeshurat.

Pas disa ditëve, me takoi kjo vajzë në fakultet. Erdhi tek unë dhe më përshendeti. Deshi të kërkojë ndjesë por ia prita unë e para dhe i kërkova falje për atë që ndodhi me shoqët e mia. Mes bisedës kuptova se ajo mëson në të njejtin drejtim që jam edhe unë, u habita nga kjo dhe i thashë:

-Unë të kam llogaritur se ti mëson në ndonjë nga univerzitetët fetare.

Më tha:
-Përse?

I thashë:
-Nga interesi yt i madh për mesimet fetare. A nuk te pëngon kjo nga mesimet në fakultet?

Tha:
-Assesi! Unë e programoj kohën. Jeta ime fetare ma shtoi shumë kujdesin ndaj kohës dhe rëndësinë e saj. Ngaqë ra fjala, unë di të flas mirë gjuhën angleze dhe informatikë. Këto dy janë çështjet më të rëndësishme në degët tona. E ndonjëherë ua spjegoj disa mësime studenteve. Edhe ti, po të kesh nevojë diçka unë jam e gatshme të të ndihmoj.

Nga këtu, e shikoja atë me habi dhe para syve të mi shikoja një vajzë me vlerë të madhe. Kurse vetja mu bë shumë e vogël. Ajo spjegon mesime në gjuhën angleze dhe informatik kurse ne humbim kohën duke qeshur e duke dëgjuar muzikë. A mos vallë ky është civilizimi, të cilin e ëndërrova?!

Për një çast ndjeva se kjo vajzë po shpreh interesim për mua përsonalisht, sikur dëshiron të lidh shoqëri me mua. Por, si të lidh shoqëri me te e ajo gjithmonë flet për hallallin dhe haramin e kjo ma kujton kohën kur unë isha nxënëse e shkollës fillore apo e gjimnazit. Po ç’me duhet kjo punë mua. Këta ekstremistë, nuk e dinë se koha ka ndryshuar dhe njeriu patjetër duhet t’i përshtatët kohës në të cilën jeton...

Mjaftë më këto përralla të vjetra: civilizim... qytetrim... përparim... Ky civilizimi që bëjmë ne nuk është tjetër vetëm duke veshur pantalone te ngushta, bluze të hapura, këpucë meshkujsh dhe duke lyrë fytyrën sikur fytyrat e akrobateve. Kurse ajo spjegon në gjuhën angleze dhe informatikë. Vërtetë, ajo është më qytetare se unë e gjithashtu edhe besimtare e mirë që në hollësi i njeh mesimet e fesë. I ka bashkuar dy të mirat.

Ç’është kjo që them?! A mos u ndikova nga kjo vajzë deri në këtë gradë?! Ku shkuan mendimet e mia të mëparshme, qëndrimet e mia përsonale dhe civilizimi, i cili pandalur e kërkoja?

Jo...jo. Duhet që të largohem nga kjo vajzë të mos ma turbullojë jetën.

Shpresoja që kurrë më mos ta shihja e as ajo mua. E çdo herë që e vëreja nga largë merrja rrugë tjetër që mos të më shohë. Kurse raportet me kolegët e mia vazhduan ashtu si më parë. Ndërsa imazhi i asaj vajze, serioziteti, kultura dhe qytetrimi i saj gjithnjë rrinin në kujtesën time.

Erdhi koha të realizohet e vërteta. U sëmura rëndë dhe mu desht të shtrohem në spital ku aty duhet të rri një kohë të gjatë. Më mori malli shumë t’i shoh kolegët e mia e të marr ndonjë lajm nga univerziteti dhe për mësimet, të cilat më kanë humbur.

Pas një jave, më erdhi njëra nga ato dhe me lajmëroi se shoqët tjera kërkojnë ndjesë se nuk kishin mundësi të vinin edhe ato për vizitë. Nga ajo kërkova që t’mi fotokopjojë ligjëratat, që nuk prezantova. Me premtoi se do ta bënte këtë.

I pritja pa durim këto ligjërata, por asnjëra nga ato nuk më erdhën. Kujtoja, ç’vlerë ka shoqëria kur nuk ka fryta në kohët më të vështira?! A nuk njifet shoku i mirë në ditën e vështirë?!

Vazhdoja të pres gjithë javën tjetër, por më kot.

Pas dy ditësh, më lajmëruan se jashtë ishte një vajzë, dëshiron të më takojë. Patjetër thashë të jetë njëra nga kolegët e mia, e cila do të ketë ardhur të m’i sjellë ligjëratat siç i kisha kërkuar. Kërkova nga motra medicinale që ta lejonte të hyjë brenda.

Në derë hyri vajza, me të cilën polimizuam tek hyrja e univerzitetit rreth çështjes së hixhabit-mbulesës. U bëfasova me vizitën e saj! Si e mori vesh se unë jam sëmurë dhe jam shtruar në spital?! Kur e hoqi perçën-nikabin (petkun që mbuloi fytyrën) dhe u ul pranë meje e kuptova se ajo është mu ajo vajza që na këshilloi tek kafiteria. Ajo vajzë që mëson më mua në të njejtën degë. Ajo që u mahnita me bukurinë e saj, qytetrimin e saj, precizitetin që kishte në rrobat e saja dhe me përsonalitetin e saj të lartë.

Gati se nuk besoja se kjo vajzë e civilizuar me këto rroba që mbulon tërë trupin qëndron përball meje. I thashë:

-Ti je ajo?

Tha:
-Po. I pyeta shoqët tua për ty dhe me lajmëruan për sëmundjen tënde. Kërkova nga ato që të më japin emrin e spitalit dhe numrin e dhomës që të vijë e të vizitoj. E pa dyshim se për atë që viziton të sëmuarin ka shpërblim të madh.

I thashë:
-Në relalitet, nuk di se si të falënderoj për këto ndjenja të ngrohta. Përveç kësaj, dua të kërkoj falje për çdo gjë që ka ndodhur nga unë.

Më tha:
-Mos u ngushto nga kjo. Më e rëndësishmja është që ti të shërohesh sepse koha e provimeve ka erdhur tek dera. Pastaj, nga çanta e saj nxori disa fletë dhe tha:

-Këtu i ke të gjitha ligjëratat që të kanë kaluar. E në fund të çdo mësimi do të gjeshë përblejdhjen e mësimit në pika të shkurta. E unë gjithashtu – inshallah- do të vizitoj pas një jave që t’i sjellë ligjëratat e reja.

Këtu nuk munda t’a mbajë vetën nga lotët. Kujtova ashpërsinë dhe kundervimin tim ndaj saj tek hyrja e kafiterisë. Pas gjithë kësaj ajo sillet me mua me butësi, dashuri dhe afrim!

Gjithashtu, kujtova kolegët e mia, të cilat u bënë koprace të vijnë e të më shohin në spital apo së paku të më telefonojnë.

Këtu m’u ndryshuan të gjitha mendimet dhe imagjinatat që kisha për civilizim, përpraim dhe bashkohoritet.

Tash e kuptova se civilizimi nuk realizohet duke u larguar nga veprat virtyte dhe duke u shmangur gjestëve dhe parimëve të dobishme.

Tash e kuptova se bashkohoroteti nuk realizohet duke injoruar fene dhe moralin dhe duke këmbëngulur në mendimet dhe kulturat e pavlera.

Tash e kuptova se përparim është atëherë kur merr pjesë në dhimbjet e të tjerëve, iu ndihmon atyre dhe ua lehtëson atyre dhimbjet.

Tash e kuptova se Islami i ka dhuruar femrës civilizimin dhe i ka dhënë asaj të drejta, me të cilat mund të çojë një jetë të shkëlqyer nën hijën e mësimëve të shëndoshta.

I thashë:
-Prej tani po shpall deshtimin në sfidën me ty. E kam vendosur që nga ky çast t’i jap jetës sime kahje tjetër, duke u përputhur me Ligjin e All-llahut [subhanehu ve te’ala], që të jem vajzë e mirë sikur ti...

Iu ndriçua fytyra nga një buzëqeshje e ngrohtë dhe tha:
-Oj motër, mardhëniet tona nuk kishin kuptim të dyluftimit. E rëndësishmja është që ne të arrijmë të gjithë tek mirësia e sigurtë, të triumfojmë me të vërtetën dhe të arrijmë lumturin e gjithherëshme.

Thash:
-Po, vëretët kjo është e rëndësishme...

Marrur nga: www.islamway.com

Mësime nga jeta e Muhammed Aliut

Ngjarja vijuese ndodhi kur vajza e Muhammed Aliut arriti ne shtepi e veshur ne menyre jomodeste. Dhe ja si e përshkruan ngjarjen njera nga vajzat e tij;

Kur me ne fund arritem, shoferi na shoqeroi se bashku me motren time te vogel Lejlen ne suiten e babait tim. Si zakonisht babai fshihej pas deres dhe qëndronte ne pritje per te na friksuar. Ne shkëmbyem puthje dhe përqafime aq sa mundeshim gjate dites. Babai hodhi nje vështrim goxha te forte ne ne, pastaj me mori ne prehrin e tij dhe me tha dicka qe kurre nuk do ta harroj. Me shikoi drejte ne sy dhe me tha,

“Hana, cdo gje qe Allahu e ka bere te vlefshme ne kete bote eshte e mbuluar dhe e veshtire per ta arritur.

Ku i gjen diamantet?

Thelle ne brendësi te tokes, te mbuluar dhe te mbrojtur.

Ku i gjen xhevahiret?

Thelle ne brendësi te oqeanit te mbyllur dhe te mbrojtur ne guaskat e bukura.

Ku i gjen Florinjët? ?

Thelle ne miniera te mbuluar me shtresa te gurit. Kerkohet pune dhe mund per t’i arritur.

“ Me shikoi me nje seriozitet dhe me tha. Trupi yt eshte i shenjte, Ti vlen shume me shume se sa diamantet dhe xhevahiret, dhe per kete duhet te mbulohesh.”



Burimi: Marre nga libri : Me shume se hero: Leksionet e jetes se Muhammed Aliut nga kendveshrimi i vajzes se tij

Perktheu Naim Berisha

TRE TE ROBERUARIT NE SHPELLE

Dalengadale dielli u pershendet nga toka dhe u zhduk ne horizontin e pafund. E karavani shkonte rruges se tij ne shkretetiren e shurdhet dhe te thate. Asgje nuk degjohej pos goditjeve te patkonjve te kuajve dhe te hingellimes se tyre. Ne veri te shkretetires ndodheshin bjeshke te larta dhe te trishtueshme…
Terr qe vinte e shtonte friken dhe jorehatine ne zemrat e tre udhetareve, e bjeshket dhe shkretetira dukeshin edhe me te trishtueshme. Shume shpejt u ngrit nje fortune e forte sikur nje det i terbuar me vale te medha zalli, e cila ua mbushte syte me zalle dhe gati sa nuk i verbonte.

IDE E MIRE, O SHOK !

Vetonte, bubullimat gjemonin, qielli i kishte hapur te gjitha dyert e veta dhe binte shi i madh. Ishin ne situate pa rrugedalje. Nuk dinin ku te shkonin. Ku te strehoheshin?
Njeri prej tyre tha: “me duket se atje eshte nje shpelle, mund te shkojme dhe ta kalojme naten atje, e pastaj te vazhdojme rrugen!”
Menjehere u pajtuan qe te tre: “Ide e mrekullueshme, o shoke!”
Hyne ne shpelle. Nga jashte degjkhej zeri i eres dhe renia e shiut. Te ftohtit kishte filluar te kaploje trupin e tyre, dhe u dukej se do te ngrinin…!

“ME KERKONI, DO T’JU PERGJIGJEM!”

Njeri prej tyre tha: “Qfare nate!” Ende nuk e kishte kryer fjaline e tij, kur u degjua nje ze i trishtueshem dhe nje gure i madh u shfaq papritmas dhe ua fshehu hyrjen ne shpelle. I kaploi merzia dhe paniku. U perpoqen me tere fuqine qe e kishin ta shtynin gurin, po pa sukses. Gati e humben shpresen se do te dalin ndonjehere nga shpella, ndaj iu dorezuan merzise se pamatur.
Pastaj i nderruan mendimet dhe u pajtuan se asgje nuk mund t’i shpetoje, perveq All-llahut xh.sh. te Cilin vendosen qe ta therrasin ne ndihme me veprat e tyre te mira dhe t’i drejtohen Atij sinqerisht dhe te perulur. Ndoshta All-llahu ua largon atyre kete fatkeqesi.
Nuk kaluan as disa minuta e ata ne menyre prekese i thishin lutjet e tyre me te bukura dhe me te sinqerta qe me ane te veprave te tyre te mira t’u afroheshin All-llahut.

MUNDOHEM QE TI KENAQ

Njeri prej tyre tha: “OZot i gjitha boterave…Ti di dhe askudh prej Teje nuk di! I kam pasur prinderit ne moshe te cilet me kane ushqyer dhe me kane edukuar ne menyre te drejte. Isha gezimi i tyre dhe mundohesha t’i kenaqja me qdo gje.marredhenjet e mia me tai shin ashtu si deshiroje Ti. Mosdegjueshmerine ndaj prinderve Ti e konsideron si nje nga mekatet e medha…Ti e di se asgje nuk eshte me e rendesishme per mua se ata, as femijet,as pasuria.
Qdo mbremje u qoja qumesht te peine, me kenaqesi, para se t’u jepja femijeve te mi, gruas dhe vetes sime…Gezimi im nuk kishte fund kur i shihja se si e pinin qumeshtin te cilin e kasha mjele me duart e mia. E kur e shihja nje buzeqeshje te lehte dhe kenaqesine ne fytyrat e tyre, atehere e njdieja se si fundosesha ne gezim, seopse e kasha bere ate qe me kishte urdheruar All-llahu xh.sh.”

SE PARI PRINDERIT E MI

“Nje dite, shkova larg shtepise qe t’i tuboja ca dege. As nuk e kasha marre vesh se sa shpejt me kishte kaluar koha. Kur perendoi dielli, nxitova tek prinderit e mi, ua dergova qumeshtin, por i gjeta duke fjetur. O Zot, Ti e di se sa kam qene i merzitur kur u pata vonuar! Nuk doja t’i zgjoja, e as tabpine qumeshtin para tyre as gruaja, as femijet e as sherbetoret. E mbaja nje tas te mbushur perplot me qumesht dhe pritja qe te zgjoheshin prinderit deri sa agoi drita. Rreth kembeve te mia qendronin femijet e mi te uritur, te cilet qanin, e une thosha ne vete: Se pari prinderit e mi, e pastaj ju, e une do te jem i fundit i cili do te pije…”

LUTJA E MIREBERESIT PER PRINDERIT E TIJ

“E degjova babane si e madheronte All-llahun dhe e falenderonte ate qe e kishte ngjallur pas vdekjes (gjumit). I dhashe atij dhe nenes qumesht, te cilen e falenderuan All-llahun e madheruar. Vazhduan te luteshin qe All-llhu te me shperblente per kete. E ndjeva nje gezim te papershkrueshem.
O Zot, tere kete e kam bere per hir Tendin, andaj te lutem qe te na e largosh kete gur!”
Menjehere guri levizi pak, por nuk mjaftonte qe ndonjeri nga tre udhetaret te dilte…, duhej qe edhe ndonje tjeter t’i lutej All-llahut xh.sh.qe t’i shpetoje nga kjo fatkeqesi.

E KA MBAJTUR PREMTIMIN

U ngrit tjetri dhe tha: “Ti e di, e te tjeret nuk e dine, se e kam njohur nje vajze, te cilen e doja me shume se te gjithe njerezit. All-llahu i Lartesuar i kishte dhene asaj nje bukuri te papershkruar. Ishte e drejte dhe e devotshme, nuk i bente keq askujt. Ne brendesi deshiroja t’i beja diq te keqe, gje te cilen nuk do te kisha dashur t’i ndodhe motres a nenes sime.
Shejtani e ndezte zjarrin e epshit dhe me nxiste ne mendime te keqija ndaj saj. Mirepo ajo nuk e pranoi kete dhe me rrefuzoi…
Ishte e paster, e ndershme dhe e devotshme, e kishte mbajtur premtimin e vet te dhene ndaj meje, se nuk do te bente ate qe eshte e ndaluar.”

URIA ESHTE VRASESE

“Nje vit te veshtire, ne te cilin qielli nuk kishte leshur shi, e as toka nuk kishte bereqet, uria e kishte gjetur kete vajze dhe gati e kishte rrezuar. Nxitoi tek une dhe kerkoi ndihme kunder veshtiresive te jetes qe te mos e gjeje vdekja. Nuk kishte as nje cope buke per te zbutur urine. Babai i saj nuk kishte lene asnje dinar e as nje derhem. Une isha i pasur dhe perseri me kapluan mendimet e keqija. Mendova se situate e saj do ta detyroje qe te perkulet dhe te leshoje pe para asaj qe kam kerkuar…”
I thashe asaj: “Do te te jap qfare te duhet, por duhet ta kryesh ate qfare e deshiroj nga ti !
Refuzoi dhe u kthye nga erdhi.
Uria gati e kishte mbytur, e nuk kishte mundesi te kerkonte ndihme nga askush, e as nuk ishte ne gjendje te kerkonte nga te tjeret.”

LARGOHU NGA MENDIMET E KEQIJA TE SHEJTANIT

Ne fund, erdhi tek une dhe pa deshire e pranoi ate qfare e kisha kerkuar nga ajo. Ne syte e saj i pashe lotet dhe dhimbjen e thelle. M’i zgjati duart dhe me tha: “Te lutem ! Mos lejo qe mendimet e keqija te shejtanit te te rrezojne. Mos me shfrytezo ne kete menyre, por vetem ne menyre te ndershme. Martohu me mua sipas ligjeve te All-llahut, dhe ta lidhim kuroren para All-llahut dhe para njerezve.
Fillova te dridhem nga frika dhe me dolen lotet nga frika, duke iu frikesuar hidherimit te All-llahut dhe denimit te Tij. Ia dhashe parate qe i kerkonte. I mori 120 dinare, e lumtur dhe e rehatuar qe nuk i kam bere diq te keqe dhe qe e kishte ruajtur nderin e vet.”

NUK DESHIROJA ASGJE POS KENAQESISE SATE

E vazhdoi njeriu tregimin e vet: “Falenderimi i takon All-llahut, i cili me udhezoi ne rruge te drejte ! Nuk iu nenshtrova presionit te shejtanit, por e refuzova, tere kete per hir Tendin, o Zot !
O Zot, u frikesova nga Ti dhe e lashe te shkoje me parate (edhe pse e doja pa mase). O Zot, une u frikova nga ajo dite kur do te dal para Teje per ta dhene llogarine. Atehere nuk do te me shpetoje e tere pasuria ime. Ate dite nuk do te pranosh askend, perveqse qte qe vjen me bindje te paster…
O Zot, e di se e kam bere kete per hir te fisnikerise Sate. Na ndihmo dhe na e lehteso kete situate !”
Guri levizi edhe ca, por jo edhe aq sat e mundte dikush te dilte nga aty.
Erdhi rradha tek i treti - ta luse All-llahun per shpetim.

JEPJA PUNETORIT HAKUN E TIJ !

U ngrit edhe i treti , pas lutjes se bashkudhetareve te vet dhe tha:
“O Zot, Ti di e te tjeret nuk dine, se kam pasur pasuri te madhe dhe punetor te mi. me ta sillesha ne menyre te drejte dhe me nder dhe i shperbleja me ate qe Ti ma kishe dhene, andaj ua paguaja punen para se t’u thaheshin djerset…
Nje dite e kerkova njerin nga punetoret e mi, por nuk e gjeta. Kishte shkuar e nuk e kishte marrur meditjen e tij. Qe nga atehere kishte kaluar shume kohe e une meditjen e tij e deponoja ne pune te reja, keshtu qe ky investim binte fitim te madh. Nje dite, ai punetor u kthye tek une, pasi qe kishte rene ne veshtiresi financiare. Me tha: “Dikur moti kam punuar tek ju dhe nuk e pata marre meditjen time ! Tani ajo me duhet ? A mund te ma paguani ate ?”

NA SHPETOI NGA KJO SITUATE

“Iu pergjigja: “ Ne kete lugine, gjithe qka sheh eshte jotja, si rrezultat i meditjeve te tua !”
Shikoi nga lugina dhe pa deve, lope, dele, aq shume saqe as qe kishte mundur t’i enderronte. U habit dhe gjuha i perzihej, por shume shpejt u zgjua nga gjumi i bukur i cili e kishte kapluar dhe tha: “Po beni shaka, zoteri !”
Iu pergjegja: “Jo pasha Zotin, une meditjen tende e kam investuar dhe nga ajo u be kjo pasuri…Merri te gjitha ato qe t’i ka dhuruar All-llahu, me fat dhe te jesh qetesuar !”
Njeriu e morri kopene e tij nga lugina e madhe, duke mos u besuar syve te tij.
“O All-llah, tere kete e kam bere per Ty dhe per fisnikerine Tende. Na shpeto nga kjo fatkeqesi ne te cilen kemi rene !”

ALL-LLAHU NUK I HUMB TE MIRAT E BESIMTAREVE

E guri levizi edhe pak, por kete here ishte e mjaftueshme qe te tre udhetaret te mund te dilnin nga shpella.
Buzeqeshja filloi t’ua shendrise fytyrat e tyre dhe filluan qe t’u dridhen buzet nga gezimi…
Ia arriten te dalin nga aty dhe ta vazhdojne rrugen e tyre, duke u kenaqur me fisnikerine e All-llahut, duke besuar se Ai asnjehere nuk harron t’i shperbleje mireberesit.
O Zot, bekoji punet tona dhe te jene te sinqerta vetem per Ty, Ti i Cili u pergjigjesh lutjeve tona !
Madherimi te takon vetem Ty, o Zot i boterave !
__________________

DY REKATE DO TË MË ISHIN MË TË DASHURA SE SA KREJT DYNJAJA

Shkruar nga B.C.

Një ditë një dijetar islam kishte shkuar tek varrezat që t’i vizitonte, të përkujtonte vdekjen dhe të merrte mësim nga gjendja e të vdekurve. Kur u kthye, e pa një pemë afër kështu që u afrua të pushonte nën hijen e saj, sepse ishte verë dhe ishte vapë e madhe.
Para se të ulej, meqë ishte me abdes, i fali dy rekate, pastaj u ul. E kapi një kotje gjumi dhe kështu pa një njeri nga të vdekurit, i cili erdhi duke tërhequr zvarrë qefinin. I dha selam dhe qëndroi te koka e tij.

- A më njeh mua? – tha. - Unë jam pronari i këtij varri afër teje, erdha të të flas për një çështje të madhe.
- Ç'është ajo? – i tha ky.
- A i ke parë ato dy rekate që i fale më parë? – tha ia.
- Po! – thotë ky dijetari.
- Për Zotin! Unë kam shumë dëshirë të kthehem në dynja dhe t’i fali dy rekate të tilla! –tha ai. Ju o të gjallë, jeni miskinë! Ju punoni, por nuk dini, ndërsa ne të vdekurit dimë (se e kemi parë si qëndron puna), por nuk mund të punojmë. Na ka dalë nga dora rasti i jetës së dynjasë.
U zgjua njeriu nga gjumi duke marrë një këshillë të madhe nga pronari i varrit afër tij!
__________________

ÇFARË KËRKON LYPËSI

Allahu i Madhërishëm në Kur’anin fisnik urdhëron e thotë:

“Andaj, jepja të afërmit atë që i takon, e edhe të varfërit edhe udhëtarit, e kjo është shumë më e dobishme për ata që veprojnë për hir të All-llahut dhe të tillët janë ata të shpëtuarit.” (Er Rrum, 38)

Para disa dite u takova me një njeri i cili një pjëse të jetës së tij, vitet më të bukura të rinisë i kishte kaluar me një grup besimtarësh. Ata kishin autoritetin e tyre dhe mësuesit e tyre. Në fillim çdo gjë ishte ideale, por me kalimin e kohës filloi të ndiej një zbrazëti e diç më vonë edhe në një mënyrë i tradhëtuar.

Nuk e kishte të qartë se çfarë po ndodhë. Por, kishte vendosur që edhe më tej të sillet në këtë grup besimtarësh. Sa më tepër koha kalonte, shkuarja tek këta shokë dhe dijetarë bëhej më pak e këndshme, më monotone, bile filloi ngadalë të mungonte në namaze të përbashkëta.

Filloi të çuditej me vetveten, si ndryshoi kaq shumë, si nuk i sjell më kënaqësi dëgjimi i ligjeratave dhe këshillave të autoriteteve të ditura. Vërtet ata dijnë shumë, kanë mësuar shumë gjëra përmendësh, posedojnë gjëra me vlerë, por për këtë shoqërimi me ata filloi të zbehej dhe kënaqësinë e ndiente në vetmi.

Duke më treguar ky njeri për këtë që i kishte ndodhur, u hap me mua dhe nga ai dëgjova këtë tregim interesant.

Njëher një i varfër erdhi te bukëpjekësi dhe i tha: “Dëhiroj pak bukë ju lutem”. “Sa i menqur je” i tha bukëpjekësi “vërtet ke ardhur te bukëpjekësi i vërtetë”. Bukëpjekësi mori librin nga tavolina dhe filloi t’i tregoj lypësit për bukën. I tregonte për miellin dhe elbin, për grurin dhe krundet. Aq bukur i fliste për këto gjëra sa që filloi të mahnitej me vetveten. Kur ngriti kokën u habit-pos gjurmës së parë të buzëqeshjes në fytyrë, lypësi nuk buzëqeshi më.

“Unë kërkoj bukë” tha lypësi. “Ah, ah” përsëri tha bukëpjekësi “Vërtet je i mençur, eja me mua, ta tregoj furrën time”. Filloi ta udhëheq në shumë koridore, ia tregoi enën ku përgatitej buka duke i thënë: “Askush nuk ka këtë kapacitet, kemi të gjitha llojet e bukës për çdo shije…” Më pas bukëpjekësi duke hapur dyert impozante të qelqit tha: “Kjo është dhoma jonë për inspirim”. Bukëpjekësi “ndiente” se te lypësi kishte lënë përshtypje të madhe. Por, lypësi nuk fliste fare. Bukëpjekësi e “kuptoi” heshtjen e tij. Duke e përqafuar lypësin sikurse të njihen që moti dhe si të ishin vëllezër i tha: “Edhe mua më mahnit kjo sikurse ty” Bukëpjekësi vazhdoi më tutje: “Njerëzit me kilometra largë vijnë tek unë. Një herë në javë punëtorët e mi grumbullohen rreth meje për të dëgjuar recetat e mia me vlerë të paçmuar, librin e recetave të jetës”

Lypësi ishte ulur ngase nuk kishte zgjidhje tjetër përpos të dëgjonte bukëpjekësin e entuziazmuar. “E di çfarë dëshiron, dëshiron të më dëgjon” i tha bukëpjekësi. “Unë dëshiroj vetem pak bukë” i tha lypësi.

“Ah, ah” u përgjigj bukëpjekësi “Sa i menqur je” Përsëri e përqafoi të varfërin dhe e dërgoi në paradhomën e furrës. “Atë që tani do ta them është shumë me rëndësi. E sheh këtë rrugë? Ka shumë bukëpjekësa, andaj bëhu i kujdesshëm, ata nuk bëjnë bukë të mirë. E di, njëri brumit i qet dy lugë krip në vend se t’i qet një lugë. Tjetri e nxenë furrën për tre shkallë më tepër se sa duhet.

I varfëri i llomitur, u nis drejt rrugës. “A nuk dëshiron bukë?” e pyeti bukëpjekësi. I varfëri u ndal, duke i ulur supet e shikoi dhe u përgjigj: “Tani e humba apetitin”. “Dëm i madh” tha bukëpjekësi “Si duket njerëzit nuk dëshirojnë bukë të vërtetë”

Ndoshta vërtet ndonjëher dëshirojmë t’i ndihmojmë dikujt, por duhet të kemi kujdes që individit t’i japim atë që i nevoitet. Njëra ndër gjërat më të stërholluara te secili individ është zemra e tij. Atë që njeriui e flet, zemra ia kërkon, për atë që njeriu mallëngjehet për atë zemra qanë, për atë që njeriu gjurmon për atë zemra kërkon.

Zemra e secilit njeri është si ena. Rrallë herë kjo enë mbushet. Kur dikush dëshiron të bisedoj me ne, zemra i kërkon përgjigje, nuk duhet ta rrefuzojmë. Kur dikush na thërret në rrugë ose na shikon në rrugë duhet që në një mënyrë t’i përgjigjemi. Nuk është me rëndësi që të tregojmë shumë, ose të tregojmë gjatë, apo të tregojmë çdo gjë që dijmë. Ajo që është e nevojshme është dashuria dhe kujdesi për t’ia mbushur zemrën e tjetrit. Pra, tjetrit duhet ofruar atë që kërkon zemra e tij me kujdes, butësi dhe sinqeritet.

Muhammedi s.a.v.s. ka thënë: “Vërtetë Allahu i Madhërishëm i ka enët e Tij në Tokë. Këto enë janë zemrat, dhe enët më të dashura te Allahut të Madhërishëm janë ato më të pastrat, më të qëndrueshmet, më të stërholluarat” (Shënon Taberaniu, transmetuar nga Ebu Utbe el-Havelaniu)

Andaj të varfërit jepi bukë e mos ia trego bukurinë e furrës. Ndërsa zemrës së përvuajtur këshillë të bukur dhe mirëkuptim.
__________________

Natën E Martesës

Paqa dhe mëshira e Allahut qofshin mbi ju!
Ju lutem qe t'a përhapni këtë tregim,ne mënyre qe te marrin mesim dhe dobi njerzit prej tregimit te kësaj vajze te sinqert me Allahun,subhanehu ve teala,…


Këtë tregim ua perkushtojme atyre qe e vonojne namazin dhe kerkojne arsye,ne shumicen e rasteve jo te pranueshme...
Ne vijim tregimi…


Naten e marteses


Nata e sontme ishte koha e marteses...Te gjitha pregaditjet ishin bere...Tere familjha ishin preokupuar vetem me dasem ;nena,motrat dhe tere te afermit...Te gjithe e prisnin ekipin e sallonit per zbukurim,i cili kishte premtuar se do te vinte pas namazit te Ikindise,qe t'a rregullonte nusen per dasem te saj.


U vonua ekipi i zbukurimit…Arriten pak para namazit te Akshamit dhe filluan punen e tyre.


Nusja kerkonte panderprere nga pergjegjësja per zbukurim t'a shpejtonin punen, ne menyre qe te kryhej cdo gje para ezanit te Akshamit.
Pas ca castesh,befasisht u degjuan fjalet e verteta : Allahu Ekber,Allahu Ekber…Filloi ezani ndersa nusja ende i thoshte gruas: Kryeje më shpejt sepse koha e namazit te akshamit është e shkurte.Frizerja ia kthente: Kemi ende nevoje per kohe,bë durim!


Koha kalonte dhe akshamit gati sa i kishte kaluar koha…Nusja ende vazhdonte me kembengulesi per t'a falur namazin...


Tere njerzit mundoheshin t'a bindnin te mos falej derisa frizerja t'a kryente punen.I thonin: Nese ti merr abdes do t'a prishesh tere atë qe u munduam disa ore.Nusja ishte e vendosur te falej .


Mendimet i vinin prej ketu dhe atje; bashkoji akshamin dhe jacine e fali pernjehere,nuk ka dert ,mos merr abdes por merr Tejemmum ( qe te mos e prishesh fytyren nga shminkat)…Bë keshtu..Bë ashtu…


Nusja vendosi te falej,u mbeshtet ne Allahun,subhanehu ve teala,duke e ditur se ajo qe është tek Allahu është e perhershme dhe më e mire sesa ajo qe i ofrojne "te dashurit e saj".


Papritmas u ngrit qe te marr abdes duke mos çare koken per "keshillat " e familjes se saj.Filloi abdesin me Emrin e Allahut dhe shtroi sexhaden qe t'ia filloj namazit.


Allahu Ekber ( Allahu është me i Madhi)…Po,Allahu,subhanehu ve teala, është me i madhi,me i madh se cdo gje,më me rendesi se cdo gje,sado qe te jete e shtrenjte…


Ja nusja arriti ne uljen e fundit te namazit,por…por c'ndodhi? Para se ajo te ipte selam e t'a kryente namazin,ia dorezoi Zotit te saj shpirtin dhe vdiq keshtu duke e respektuar Zotin e saj dhe duke e kundershtuar shejtanin e mallkuar…


E lusim Allahun,subhanehu ve teala, qe t'a zbukuroje ne Xhennetet e perjetshme!!!

www.twbh.com

Dialogu i imagjinuar në mes Njeriut dhe Kur'anit
(Thash shumë jam i vetmuar)

Thash:

Shumë jam i vetmuar.


Ai tha:

فَإِنِّي قَرِيبٌ
Unë jam (shumë) afër (teje). (Bekare, 186)


Thash:

Po, e di ti je afër meje, po unë jam larg teje, sikur të isha edhe unë afër teje.

Ai tha:

لَّذِينَ ءَامَنُوا إِنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ
Dhe unë kurrsesi nuk i largoj ata që besuan, ata janë afër Zotit të tyre. (Hud, 29)


Thash:

Po sa je afër meje?

Ai tha:

نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ
Ne jemi më afër tij se damari (që rrah) i qafës së tij. (Kaf, 16)


Thash:

Unë si të jem më afër teje?

Ai tha:

وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ
Ti përmende Zotin tënd në vete (heshtas), me respekt e me dro, jo me shprehje të larta, (përmende) në mëngjes e në mbrëmje dhe mos u bërë prej atyre që nuk kanë kujdes. (A'raf, 205)


Thash:

Më duhet ndihma se jam i vetmuar.

Ai tha:

اللَّهُ مَوْلَاكُمْ وَهُوَ خَيْرُ النَّاصِرِينَ
All-llahu është ndihmëtar i juaji dhe Ai është më i miri ndihmës. (Ali İmran, 150).


Thash:

Dikush më ngacmon që të më largoj prej Teje.

Ai tha:

لَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ
Mos ndiqni rrugën e shejtanit, sepse ai është armik i juaji i hapët. (Bekare, 208).


Thash:

Kush është shejtani?

Ai tha:

إِنَّ الشَّيْطَانَ لِلْإِنْسَانِ عَدُوٌّ مُبِينٌ
S'ka dyshim, shejtani për njeriun është armik i hapët. (Jusuf, 5).


Thash:

Çfarë kërkon ai prej meje?

Ai tha:

إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ فِي الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ وَيَصُدَّكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ
Shejtani nuk dëshiron tjetër, përveç se nëpërmjet verës dhe bixhozit të hedh armiqësi mes jush, t'ju pengojë nga të përmendurit Zotit (Maide, 91).


Thash:

Po më trego për verën dhe bixhozin?

Ai tha:

فِيهِمَا إِثْمٌ كَبِيرٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَإِثْمُهُمَا أَكْبَرُ مِنْ نَفْعِهِمَا
Që të dyja janë mëkat i madh, e ka edhe dobi në to (të pakta) për njerëz, por dëmi i tyre është më i madh se dobia e tyre. (Bakare, 219).


Thash:

Më duhet të kërkoj falje për mëkatet, po nuk e di si?

Ai tha:

أَلَا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ
A nuk dëshironi që All-llahu t'u falë? (Nur, 22)


Thash:

Jo! Unë dëshiroj që të më falesh, sepse jam i vetmuar.

Ai tha:

وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ
(Atëherë) Kërkoni falje zotit tuaj dhe sinqerisht pendohuni ndaj Tij. Vërtet, Zoti (im) është mëshirues, shumë i dashur. (Hud, 90)


Thash:

Kam shumë mëkate, unë ç'të bëj me këto mëkate?

Ai tha:

أَلَمْ يَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ هُوَ يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ
A nuk e ditën (ata) se All-llahu është ai që pranon pendimin e robëve të vet. (Teube, 104)


Thash:

Ah! Shumë herë jam penduar dhe e kam prishur pendimin, nuk mund të kërkoj më falje.

Ai tha:

اللَّهِ الْعَزِيزِ الْعَلِيم غَافِرِ الذَّنْبِ وَقَابِلِ التَّوْبِ ِ
All-llahu është fuqiplotë i gjithëdijshëm, I cili fal mëkatin dhe pranon pendimin. (Gafir, 2-3)

Thash:

Kam shumë mëkate, për cilin mëkat të kërkoj falje?

Ai tha:

إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا
All-llahu i falë të gjitha mëkatet. (Zumer, 53)


Thash:

Po t'kërkoj përsëri falje do të më falësh?

Ai tha:

وَمَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ
E kush i falë mëkatet përveç All-llahut? (Ali İmran, 135)


Thash:

O Zot! Sa i mëshirshëm je. Nuk e di pse pas këtyre fjalëve unë fillova të ndryshoj dhe të më zbutet zemra. O Allah të dua shumë.

Ai tha:

إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ
All-llahu i do ata që pendohen, dhe ata që ruhen prej punëve të ndyta e të neveritshme. (Bakare, 222)


Thash:

O Zot unë jam i vetmuar nuk kam askënd.

Ai tha:

أَلَيْسَ اللَّهُ بِكَافٍ عَبْدَهُ
A nuk i mjafton All-llahu robit të vet? (Zumer, 35)


Thash:

O Zot e di që ti shumë më do mua, ti je i vetmi ai që mi fal mëkatet, po pas të gjitha këtyre mirësive që mi dhurove unë çka të bëj?

Ai tha:

وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلًا يَاأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا
هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلَائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَكَانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًا
O ju që besuat, përkujtoni All-llahun sa më shpesh.. Dhe madhëronie Atë mëngjes e mbrëmje. Ai ju mëshiron juve e edhe engjëjt e Tij, e për t'ju nxjerrë juve prej errësirave në dritë dhe Ai ndaj besimtarëve është shumë i mëshirues. (Ahzab, 41-43)


Thash:

O Zoti im, ty të falënderoj për çdo gjë, të falënderoj që nuk më le të vetmuar. Unë të premtoj se përgjithmonë do të të përkujtojë ashtu si më porosite. Andaj të falënderoj pse je me mua edhe në çastet më të vështira edhe ndaj armikut tim të përbetuar.




...Ndihmohuni mes vete me të mira dhe në të mbara, e mosni në mëkate e armiqësi. Kini dro dënimit të All-llahut, se me të vërtetë All-llahu është ndëshkues i fortë ( Maide, 2)


Përgatitur nga:
Abdylkadër DURGUTİ
__________________

Një Ngjarje...

Imagjino sikur unë dhe ti të ishim në këtë ngjarje!


Dalin prej tij njerëzimi…
Të zhveshur, të zbathur…
Janë të pluhurosur me dheun e varrit…
Të gjithë nxitojnë dhe i përgjigjën thirrjes. Ajo dite është Dita e Gjykimit, qe nuk mund te flasësh..
Shikojnë njerëzit rreth vetes sikurse te çmendur…
A është kjo toke, në të cilën jetuam?
Kodrat u shkatërruan…
Lumenjtë u thane…
Detërat u ndezën flakë ndërsa toka u shndërruan ne toke tjetër…
Qielli u shndërrua ne qiell tjetër…
Nuk mund t’i ikësh kësaj thirrjeje…
Ndodhi e pritura…
Te gjithë heshtin dhe te gjithë mendojnë vetëm për veten dhe belanë e tyre…
Tani u tubuan te gjitha krijesat: njerëzit, xhinët, djajtë, egërsirat, te gjithë qëndrojnë ne një vend te vetëm…
Rastësisht…
Sytë ngrihen lart kur ja qielli lëshon një zë trishtues nga çarja e tij…
Zbresin nga qielli melaike ne forma trishtuese…
Te gjithë qëndrojnë ne një saf (rend), te përkulur dhe nënshtruar…
Njerëzit frikësohen dhe pyesin: A është me ju Zoti ynë?
Dridhen melaiket nga frika…
I pastër është Allahu ynë! Nuk është me ne por Ai do te vjen…
Zbresin melaiket radhë-radhë derisa te vijnë melaiket, te cilat kane bartur Arshin e Allahut, që, në heshtje te krijesave, madhërojnë Allahun me zë të lartë…
Pastaj zbret Allahu i Madhërishëm, ashtu siç i ka hije madhërisë se Tij, dhe thotë: O njerëz dhe xhin! Unë prej se iu kam krijuar kam heshtur ndaj jush: kam dëgjuar fjalët tuaja dhe kam pare veprat tuaja, ndërsa ju tani, heshtni, ngase tani do t’iu lexohen veprat tuaja dhe do t’iu jepen regjistrat tuaj, qe te shikoni se çfarë keni bere. Kush gjen mire, le ta falënderojë Allahun, ndërsa kush gjen tjetër, le te mos e qortoje askënd përveç vetes se tij…
Shikimet e njerëzve janë te përulura ndërsa dielli i është afruar kokave një mile përmbi, por në këtë dite, ai do te ketë nxehtësi edhe më të madhe…
Unë dhe ti do te qëndrojmë se bashku me ata dhe do te qajmë me lot nga frika dhe tmerri…
Te gjithë presin, ndërsa pritja zgjat për pesëdhjetë mije vite…
Ndalesh dhe nuk di se ku do te shkosh: ne Xhennet apo ne Zjarre…
Pesëdhjetë mije vjet pa ngrënë asnjë kafshate dhe pa pire asnjë pike uji…
Gojët dhe zorrët ndizen flake…
Te gjithë presin dhe kërkojnë mëshirë…
Disa kërkojnë mëshirë, qofte dhe me dërgim në Xhehennem, vetëm e vetëm qe t’i shpëtojnë tmerrit dhe gjatësisë se kësaj pritjeje…
Ja, deri ne këtë shkalle kane ardhur, kërkojnë qe t’i dërgojnë ne zjarre vetëm e vetëm qe te mos qëndrojnë me ne atë vend…
Çka te bej unë…
Si mund te shpëtoj atë dite?
Po, atje do te kete njerëz me status te veçante, te cilët do te jene nën hijen e Arshit te Allahut…
Prej tyre një i ri, qe është edukuar ne frymën e adhurimit për Allahun
Prej tyre njeriu, qe ka qene i lidhur përzemërsisht me xhami…
Prej tyre njeriu, qe kur ka përkujtuar Allahun ne vetmi i kane rrjedhur lotët…
A je ti prej tyre?
Shpresa e fundit…
Si është puna e njerëzve tjerë?
Gjunjëzohen te frikësuar…
A nuk është ky Ademi, babai i njerëzimit?! A nuk është ky, qe melaiket i bën sexhde?! Te gjithë nxitojnë tek ai…
Ndërmjetëso për ne tek Allahu! Lute qe ten a largoje nga ky vend?
Zoti im është hidhëruar sot si kurrë me pare…nuk di çfarë t’i bej vetes sime- ua kthen Ademi.
Shkojnë tek Musai, i cili thotë: Nuk di çfarë t’i bej vetes sime…
Shkojnë tek Isai, i cili thotë: Nuk di çfarë t’i bej vetes sime…
Edhe ti, se bashku me ata, përsërit: Nuk di çfarë t’i bej vetes sime…
Kur ja, ata e shohin Muhammedin, alejhi’s salatu ve’s selam…
Nxitojnë kah ai ndërsa ai shkon tek Zoti, kërkon leje dhe i jepet leja…
I thuhet: Pyet qe te jepet, ndërmjetëso qe te ndërmjetësohet…
Te gjithë njerëzit vëzhgojnë…
Kur ja një drite e bukur, drita e Arshit te Allahut, qe ndriçon tere token…
Do te filloj llogaria
Thirret…
O filan, i biri i filanit…
Po, është emir yt dhe ti frikësohesh shume…
Te vijnë melaiket dhe te kapin për krahësh qe te dalësh para Allahut…
Ecin me ty përgjatë krijesave, te cilat janë përkulur ne këmbë…
Te gjithë te shikojnë ty…
Ushtima e Xhehennemit kaplon veshët tu…
Duart e melaikeve janë vene mbi supet tuaja…
Te dërgojnë qe te dalësh para Allahut…
Fillon një skene e re…
Këtë skene do t’ua le juve, vëlla dhe motër…
Te gjithë e dimë se çfarë kemi bere gjate jetës sonë; te mirat dhe te këqijat…
A e ke respektuar Allahun dhe te dërguarin e Tij, Muhammedin, alejhi’s salatu ve’s selam?
A e ke lexuar Kur’anin dhe a ke vepruar sipas ligjeve te tij?
A ke përfillur traditën e Muhammedit, alejhi’s salatu ve’s selam?
A i ke falur namazet me kohe?
A e ke agjëruar ramazanin me besim dhe vetllogari?
A je larguar nga hipokrizia para njerëzve qe vetëm e vetëm te bëhesh i njohur?
A e ke kryer haxhin?
A ke dhënë zekatin?
A ke respektuar nënën dhe babain?
A ke qene i sinqerte me veten dhe te tjerët, apo ke gënjyer e përgënjeshtruar?
A ke patur moral te mire apo nuk ke patur fare?
A?
Dhe a?
Dhe a?
Tani është llogaria…
Po, tani…
Puno për këtë dite me tere mundin qe ke…
Puno vepra qe te fusin ne Xhennet…
Puno qe te te zbardhet fytyra para Allahut atë dite, kur do ta takosh për llogari…
Ndryshe, Xhehennemi është vendi yt…
Dije se sikur qe Allahu është Falës dhe Mëshirues, Ai, po ashtu është edhe Ndëshkues i Madh…
Mos thuaj se eshte keshtu e ta harrosh tjetren…
Nëse e do te mirën dhe dëshiron te marrësh pjese në të, shpërndaje këtë shkrese, me shprese se shpërblimi nuk do të na mungoje, as neve dhe as juve. Ka thënë Pejgamberi, alejhi’s salatu ve’s selam:
'Ai, qe udhëzon në të mirën, është sikurse ai, që e bën atë”.
Mos na harroni ne lutjet tuaja!
La Ilahe Il’la Ente Subhaneke Inni Kuntu Mine’dh Dhalimin
Subhana’llahi’l Adhim Ve Bihamdihi
Subhanallah Ve’l Hamdulil’lah Ve La Ilahe Il’la Allah Vallahu Ekber Ve La Havle Ve La Kuvvete Il’la Bil’lahi’l Alijji’l Adhim
Subhallahi Ve Bihadihi Subhanallahi’ladhim
La Ilahe Il’la Allahu El Halimu’l Kerim
La Ilahe Il’la Allahu El Alijju’l Adhim
La Ilahe Il’la Allahu Rabbu’s Semavati’s Seb’i Ve Rabbu’l Arshi’l Adhim
La Ilahe Il’la Allah Muhammedun Resulullah
O Zoti im! Fali te gjithë muslimanët dhe muslimanet, të gjallit e te vdekurit.
O Zoti im! Ti ke veçuar një grup muslimanësh, të cilët do te hyjnë ne Xhennet pa llogari, te lus qe lexuesin dhe dërguesin e kësaj letreje t’i fusësh ne Xhennet pa llogari!
__________________

Mirësia e lëmoshës

Tregohet që Abdullah ibn Mubareku ishte nisur për Haxh dhe kur arriti në Kuffe, vërejti një grua me një patë të ngordhur në dorë. U ndal dhe e pyeti për hallin e saj.

"Ka tri ditë që unë dhe fëmijët e mi nuk kemi ngrënë asgjë, andaj sot hasa në mbeturina këtë patë të ngordhur dhe morra për t'i ushqyer fëmijët e mi, sepse nuk kisha rrugë dalje tjetër", tha gruaja.

Abdullahu morri devenë e tij që e kishte ngarkuar me ushqim, rroba dhe gjëra tjera për vete dhe ia dha gruas duke i thënë se asaj i nevojitën më shumë se atij.

Pastaj Abdullahu u kthye në qytetin e tij dhe atë vit nuk shkoi në Haxh.

Kur njerëzit tjerë nga qyteti i tij u kthyen prej Haxhit, erdhën për t'ia uruar edhe Abdullahut Haxhin.

"Por unë nuk e kam kryer Haxhin", tha Abdullahu.

Një haxhi i tha: "Subhanallah! A nuk ke bërë tavaf me mua?"

Tjetri tha: "A nuk ke qenë me mua në Arefat." E kështu me radhë.

Abdullahu i çuditur thoshte: "Unë nuk di asgjë për çfarë po flitni."

Atë natë, ëndërr pa një njeri i cili i tha: "O Abdullah! Allahu e pranoi sadakën tënde dhe e dërgoi Melekun në pamjen tënde, dhe ai për ty e bëri Haxhin, sepse sadaka jote ishte për hir të kënaqësisë së Allahut."




Përktheu dhe përshtati:
Prim.dr.med.sc. Ali F. Iljazi
__________________

Ibn Asakiri [rahimehull-llah] tregon në historinë e tij se:

Një njeri i varfur kishte mushkë me të cilin punonte me qira nga Damasku e në Zebdani. Ky njeri tregon: një herë me mua erdhi një burrë, e kur kaluam në disa rrugë të panjohura tha: zgjidhe këtë rrugë, se kjo është më e afër…i thashë: skam nevojë për këtë rrugë se nuk e njoh…më tha: mirëpo është më afër…morëm këtë rrugë dhe erdhëm në një vend të trishtueshëm dhe afër një lugine të thellë, ku kishte shumë njerëz të vrarë, më tha: kape mushkën për koke derisa të zbres. Zbriti, i përvjeli krahët dhe më sulmoi me një thikë… ika prej tij, kurse ai erdhi pas meje. E luta në emër të All-llahut e i thashë: meri mushkat me gjith mallin. Kurse ai mu përgjigj: dëshiroj të të vras…e frikësova me All-llahun dhe denimin, mirëpo nuk pranoi…iu dorëzova dhe i thashë: më le ti fali dy rekate? Tha: shpejto…u ngrita të falem, dëshirova të filloj të lexoj Kur'an, nuk mu kujtua asnjë shkronjë…qëndrova një kohë i hutuar, kurse ai thoshte: më shpejtë, më shpejtë, atëherë All-llahu më solli në gjuhë ajetin:
"أمن يجيب المضطر إذا دعاه ويكشف السوء"

“A është Ai që i përgjigjet nevojtarit (të mjerit) kur ai e thërret, duke ia larguar të keqen …”. (En-Neml: 62). E përsërita këtë ajet disa herë.

Për moment na erdhi një kalorës nga brendësia e luginës, në dorë kishte një shtizë, me të cilën e gjuajti këtë njeri dhe e qëlloi në zemër, e vdiq… u kapa për këtë kalorës e i thashë: Pash Zotin, kush je ti? Tha: unë jam i dërguari i atij që i përgjijget lutjes së nevojtarit dhe i largon të këqijat. Unë jam melek nga qielli i katërt. Më ka dërguar All-llahu që ti përgjigjem lutjes tënde dhe ta largojë të keqen. Tha: i mora mushkat dhe mallin e u ktheva shëndosh.

Fjalët e këndshme

Mus’ab ibn Umejr ishte ambasadori i parë i të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi ve selem) në Medine. Para ardhjes së Resul Allahut në Medine, Mus’abi ua mësonte njerëzve të Medines Islamin dhe ata filluan ta përqafonin Islamin.

Kjo e tërboi Sa’d ibn ‘Ubadin, njërin prej prijësve të Medines. Ai e futi shpatën ne këllëf dhe u nis për t’ia hequr kokën Mus’ab ibn Umejrit. Kur e takoi Mus’abin ai e kërcënoi me fjalët : " Pusho me këtë predikim të pakuptimtë se ndryshe do ta gjesh veten të vdekur !" Ky vazhdoi me ashpërsinë dhe injorancën e vet, duke dashur që t’ia priste kokën Mus’abit.

Mus’abi tha :”A nuk ulesh një moment që të dëgjosh çka predikoj unë ? Nëse pajtohesh me atë që them unë-pranoje, nëse jo, do ta ndalim këtë bisedë". Sa’di u ul.

Mus’abi foli për Allahun dhe të dërguarin e Tij derisa fytyra e Sa’d ibn Ubaadit shndërriti si hëna e plotë dhe tha : ” Ç’duhet të bëjë ai që dëshiron ta përqafojë këtë fe ? ” Pasi Mus’abi i tregoi, ai tha : ” Ka një njeri që nëse ai e pranon islamin, asnjë shtëpi e Medines nuk do të mbetet pa u bërë musliman. Ai është Sa’d ibn Mua’aadhi.”

Kur Sa’d Ibn Mu’aadhi dëgjoi se ç’po ndodhte, edhe ai u tërbua. E la shtëpinë e tij dhe u nis që ta vriste këtë njeri të quajtur Mus’ab ibn Umejr, për hutinë që kishte mbjellë në Medine. Kur e takoi Mus’abin i tha : " Do të pushosh ta përhapësh këtë fe, ose do ta shohësh veten të vdekur."

Mus’abi u përgjigj : ” A s’ulesh një çast të dëgjosh se çka predikoj unë. Nëse pajtohesh me atë çka them unë pranoje, nëse jo, do ta ndalim këtë bisedë." Sa’di u ul.

Mus’abi foli për Allahun dhe të Zgjedhurin e Tij – Muhammedin (s.a.v.s), ndërsa fytyra e Sa’d Ibn Mu’aadhit shndërriti si hëna e plotë dhe ai tha : » Ç’duhet të bëjë ai që dëshiron ta përqafojë këtë fe ?

Shikoni se çfarë arriti ky njeri me fjalët e tij të këndshme. Atë natë, Sa’d ibn Mu’aadhi shkoi në shtëpi, te fisi i tij dhe u tha : » Gjithë çka keni ju për mua është haram përderisa ju të gjithë nuk pranoni Islamin. »

Atë natë çdo shtëpi në Medine ra të flinte me fjalën La ilahe il-la Llah.


Marrur nga libri : » Magjia e urtësisë islame » Antologji tregimesh

Elhamdulilah që All-llahu më ka nderuar

Tregon Ebu Ibrahimi dhe thotë:
"Isha një ditë duke udhëtuar nëpër shkretëtirë dhe papritmas humba rrugën për ku isha nisur. U ndala tek një tendë e vjetër, shikova mbrenda saj dhe pashë aty një njeri, ishte i ulur në tokë.

Sapo iu afrova me qetësi pashë se ky njeri ishte i paralizuar, i kishte të dy duart e këputura.

Ç'është më e çuditëshmja se ai ishte edhe i verbër dhe ishte i vetmuar, nuk kishte askënd që të kujdesej për të.

Dëgjova prej tij disa fjalë, që shpesh i përseriste: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madhe mbi shumë krijesa të Tija.

Duke e përseritur këtë disa herë, ma tërhoqi vëmendjen dhe më shtyri të interesohem për te. Dy duart e këputura dhe dy sytë e tij të verbër dhe nuk posedonte kurrfarë fuqie për kujdesjen e vetës. Shikova përreth tij dhe kerkoja se mos po shoh dikë prej të afërmëve të tij që kujdeset për te, mirëpo, për fat të keq, nuk pashë askend. Vazhdova t'i afrohem deri sa ndjeu levizjet i mija dhe filloi të pyeste:

- Kush është? Kush është?

- I thashë: Esselamu alejkum! Jam një njeri që kam humbur rrugën dhe u ndala tek tenda jote. Po ti kush je? Pse jeton i vetmuar në këtë vend? – Fillova unë me pytje: Ku e ke familjën apo të afërmit?

- M'u përgjigj: Unë jam një plak i sëmuar, që me kanë lënë njerëzit dhe me kanë vdekur shumica prej të afërmëve.

- I thashë: Dëgjova nga ju disa fjalë, që me çuditën: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa tjera të Tija, me trego se çka të ka nderuar All-llahu ty kurse unë të shohe të verbër me dy duart e këputura, i varfer dhe askend perreth teje që interesohet për ty?!

- Më tha: Të tregoj, por me një kusht! Kam një nevojë të ma kryesh.

- I thashë: Me gjithë dëshirë inshallah, vetëm me trego!

- Më tha: Po e sheh se jam sprovuar me sprova dhe fatkeqësi të ndryshme, mirëpo, prap Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa të tjera. A nuk me ka dhënë All-llahu mendjen, që të logjikoj me te?!

I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa e sa njerëzve u mungon kjo begati, janë budalla, të çmendur, që nuk posedojnë mendje?!

- Shumë ka. - ja ktheva.

- Pastaj tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të tjera dhe me ka nderuar.

- Vazhdoi përseri: A nuk me ka dhënë All-llahu të dëgjuarit, me të cilin dëgjoj ezanin për namaz, dëgjoj me te fjalët dhe atë që kam përreth?!

- I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa prej njerëzëve janë të shurdhët dhe nuk mund të dëgjojnë?! Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar mbi shumë krijesa.

A nuk më ka dhënë All-llahu gjuhën, me të cilën e përmendi Atë dhe mirrem vesh me njerëzit?! Sa e sa njerëz memece ka sot që nuk flasin?!

I thashë: Po, vërtetë shumë ka.

- Tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar dhe me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të Tija.

A nuk me ka udhëzuar All-llahu në Islam dhe adhuroj vetëm All-llahun Një, të Vetmin, që nuk meriton të adhurohet askush përveç Tij?! Unë tek Ai llogaris shpërblimin duke bërë durim në sprovat e Tija.

Sa ka prej njerzëve, që janë adhurues të idhujve dhe kryqëve dhe janë të kënaqur me mosbesimin e tyre?! Ata kanë humbur në këtë botë dhe në botën tjetër. Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që më ka nderuar mbi shumë krijesa të Tija. Kështu vazhdoi plaku duke i numëruar begatitë e All-llahut, kurse mua me shtohej çudia prej imanit të tij të fort dhe bindjes së tij të madhe, që plaku edhe në gjendjen e tij të mjerueshme ishte i kënaqur me ato begati që ia kishte dhënë All-llahu.

Thashë me vete: Sa prej të sëmurëve janë, që ndoshta nuk janë goditur as sa një e katërta e kësaj që është goditur ky plak, apo ndoshta janë sprovuar vetëm me humbje të shikimit apo të dëgjimit, apo kanë ndonjë sëmundje të lehte e që mund të llogariten të shendoshë në krahasim më atë që e ka goditur këtë plak. Saqë i dëgjon duke u ankuar dhe duke qajtur me zë të lartë, duke renkuar nga semundja. E atyre vetëm iu shtohet dobësia dhe iu pakësohet bindja në shpërblimin e All-llahut.

U thellova në mendime të thella derisa m'i ndërpreu mendimet fjala e plakut duke më thënë:

- A ta them kërkesen time që pata? A ma kryen atë?

- I thashë: Po, inshallah! Cila është kërkesa yte?

E uli kokën dhe lotët i rrodhën nga sytë e tij të verbër. Pastaj ngriti koken e tha:

- Nuk me ka mbetur askush prej familjes perveç një djalit katërmbedhjetëvjeçar. Ai është që me ushqen, me veshën, me shtrinë për të fjetur dhe me ngrite për çdo nëvojë. Mirëpo, ka dalë që dje të me kërkojë ushqim dhe nuk është kthyer më dhe nuk e di a është gjallë dhe kthehet apo është i vdekur dhe është harruar. Unë, sikurse po e sheh, jam plak i lodhur, i verbër, ku ta kërkoj unë i shkreti?!

E pyeta për pamjen e tij dhe cilësitë e tija në mënyrë që ta njoh nëse e takoj.

Dola që ta kërkoj djalin, po ku ta kërkoj kurse rruga për mua ishte e panjohur dhe nuk dija nga ta kërkoja, unë vetë kisha humbur rrugën.

Vazhdova rrugën duke ecur nëpër shkretëtirë, kërkoja andej këtej ndonjë njeri të pyes për djalin, por s'ka gjë. Rastësisht e ktheva kokën dhe pashë andej tëndes së plakut një kodër të vogël, ku ishin mbledhur disa sorra, ishin mbledhur rreth diçkaje. Thashë me vete: Këto nuk mblidhen përveç se rreth ndonjë ngrodhësire ose ushqimi. U ngrita në koder dhe u afrova tek këto shpezë. Kur arrita afër tyre filluan të shpërndahen dhe në vendin ku ishin mbledhur sorrat çka të shoh?! Një djale i ri i vdekur, trupi i tij i këputur sikur ta kishte sulmuar ndonjë ujk dhe ka ngrenë një pjesë të tij dhe ka lënë pjesën tjetër për shpezë.

Nuk me brengosi djali aq shumë sa me erdhi keq dhe u pikëllova për plakun. Zbrita nga kodra duke ecur ne drejtim të tendës duke qenë në mes pikëllimit dhe hutise. Duke menduar se a të shkoj dhe ta lë plakun në vetmi apo të kthehem tek ai dhe ta lajmëroj për djalin. U drejtova kah tënda dhe po dëgjoj plakun duke bërë tesbihë dhe duke përmendur All-llahun. Isha i hutuar çka t'i them, si t'ia filloj...? Me erdhi në mendje ngjarja e të dërguarit të All-llahut, Ejubit alejhi selam.

Hyra tek plaku dhe e gjeta ashtu si e kisha lënë. I dhashë selam. I mjeri, ishte mërzitur shumë për djalin. Sa më ndjeu më pyeti: ku është djali?

I thashë: Përgjigju ti njëhere! Cili prej ju të dyve është me i dashur tek All-llahu, ti apo Ejubi, alejhi selam?

Tha: Ejubi, alejhi selam është me i dashur tek All-llahu.

I thashë: Cili është sprovuar më shumë, ti apo Ejubi, alejhi selam?

Tha: Padyshim, Ejubi, alejhi selam.

Atëherë i tashë: Llogarite djalin tënd tek All-llahu se të ka vdekur...!

E gjeta atë të vdekur tek kodra, iu kishin versulur ujqërit mbi trupin e tij. Rënkoi plaku i mjerë, pastaj rënkoj përseri duke marrë frymë thellë dhe duke përseritur fjalën: LA ILAHE IL-LALL-LLAH...

Mora ta qetësojë duke ia kujtuar durimin, mirëpo atij iu shtuan vuajtjet dhe rënkimet derisa dhe nisa t'ia përkujtoj shehadetin (LA ILAHE IL-LALL-LLAH) dhe vdiq në duart e mia.

E mbulova me jorganin që e kishte përfundi dhe dola të kerkoje ndonjë njeri që të më ndihmojë t'ia pregadis xhenazën. Pas pak pashë tre vetë të hipur mbi kafshet e tyre. Dukeshin të ishin udhetarë.

I thirra dhe m'u përgjigjen. Kur u afruan u thashë:

- Këtu është një njëri musliman i vdekur dhe nuk ka askë që interesohet dhe mirret me të, a keni mundësi që të më ndihmoni për ta larë, ta mbështjellim në qefin dhe ta varrosim? Ata pranuan.

Hyrën në tendë që ta shohin plakun e vdekur dhe ta bartnin për ta varrosur. Sapo zbuluan fytyrën e tij bertitën: Ebu kulabe... Ebu kulabe...! Pastaj e mora veshë se Ebu kulabe kishte qenë një prej dijetarëve të njohur, qe e kishte humbë pleqëria dhe sëmundjet e shumta pozitën e tij dhe e kishin lenë njerëzit pas dore. Iu kishin mbledhur shumë sprova dhe fatëkeqësi deri sa ishte vetmuar prej njerzëve në një tendë të vjetër në hapësiren e shkretëtirës.

Ia pregatitëm xhenazën dhe e varrosëm.

Udhëtova bashkë me këta tre veta dhe më ndihmuan që ta gjejë rrugën për në qytet.

Në këtë natë e pashë ne ëndërr Ebu Kulaben me pamjen me të bukur, kishte të veshur rroba të bardha dhe ishte plotësuar pamja e tij, pa të meta trupore. E pashë duke ecur në një vend të gjelbëruar.

E pyeta: O Ebu Kulabe, çka të ka bërë ty të jesh në këtë vend kaq të bukur dhe i shëndoshë fizikisht?

U përgjigjë: Posa më ka futur All-llahu në xhenet dëgjova një zë duke me thënë fjalën e All-llahut:

سَلاَمٌ عَلَيْكُم بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ

"(u thonë) selamun alejkum, me durimin tuaj gjetët shpëtimin, sa përfundim i lavdishëm është ky vend." [Err-rrad, 24]

Një ngjarje me Abdullah Ibën Mubarek

Në kohën e Abdullah Ibën Mubarekut në Meke për një kohë të gjatë nuk po binte shi.
Kudo zotëronte një thatësirë e tmershme.
Bagëtia po rrezikohej të ngordhte , ndërsa bimësia po thuaj ishte zhdukur.
Të gjithë , duke filluar nga imami i Mekes ( që në atë kohë ishte Fudejl Ibën Ijadi i njohur për devotshmërinë e tij ) ,dijetarët në mesin e tyre edhe Abdullah Ibën Mubarek (të cilit Allahu shpeshherë ia pranonte duan , një herë ai luti Allahun që t'ia kthente sytë një të verbëri dhe Allahu ia pranoi duan dhe ia ktheu sytë të verbërit) dhe besimtarët , i bënin dua Allahut që t'u lëshonte shi .
Por prapë se prapë shi nuk po binte , ose thënë në mënyrë tjetër Allahu nuk po ua pranonte duatë!

Abdullah ibën Mubarek ishte shumë i shqetësuar , për gjëndjen që ishte krijuar dhe nuk po dinte se çfarë të bënte .
Duke ecur i shqetësuar atij ia tërheq vëmendjen një zë fëmije që po qante në heshtje!
Abdullah ibën Mubareku u afrua për të parë se kush ishte ai që po qante .
Dhe pa aty një djalë të vogël , me fytyrë shumë të zezë dhe të shëmtuar.
Kur e shihje për shkak të shëmtisë që kishte të shkaktonte neveri.
Ky djalë i veçuar nga njerëzit e tjerë , po i bënte dua Allahut duke qarë .
Abdullahu pa u hetuar nga djaloshi , u afrua më afër me qëllim që të dëgjonte duan që po bënte ky djalë.
Abdullah ibën Mubareku arriti të dëgjonte fajlët që ky djalë po ia drejtonte Allahut Zotit të botrave !
Ato fjalë nuk ishin fjalë të veçanta , por ishin fjalë të thjeshta dhe nga fjalët më të përdorshme ato ditë .
Teksti i atyre fjalëve ishte:

"O Allah ! Të lutem dërgoje shiun tani , tani, tani!"

Thotë Abdullah ibën Mubarek:

"Sa mbaroi duan djaloshi , çova sytë nga qielli dhe pasha Allahun aty s'pashë kurrëfarë reje.
Djali sikur të kishte marrë përgjigjen se duaja iu pranua , u ngrit dhe filloi të ikte qetë qetë.
Kur pashë këtë veprim të djaloshit çova edhe njëherë sytë nga qielli kur çtë shoh:
Kishin filluar të dilnin retë e para.
Nuk po u besoja syve .
Ngela i mahnitur nga kjo gjë ."

Pas kësaj Abdullah ibën Mubareku filloi të ndiqte nga mbrapa djalin dhe të shihte se ku do të shkonte.
Pasi e pa se ku u fut , u nis për tek imami i Qabes , që siç thamë më sipër ishte Fudejl ibën Ijadi, me qëllim që t'i tregonte ngjarjen që e kishte parë me sytë e tij .

Rrugës duke shkuar për tek Fudejli e zuri shiu .
Sapo arriti tek Fudejli , ky i fundit i gëzuar i tha :

"O Abdullah ! Allahu na e pranoi duan!"

Kurse Abdullahu ia ktheu :

"O Fudejl ! Allahu e pranoi duan , por jo duatë tona !"

Dhe i tregoi ngjarjen që kishte parë.
Pasi u konsultuan me Fudejlin , Abdullahu u nis për tek shtëpia ku u fut djali , të cilit iu pranua duaja.
Trokiti në derë dhe po rrinte duke pritur .

Derën e hapi një burrë që për habi të Abdullahut kishte një fytyrë të bardhë.
E kuptoi Abdullahu se djali që iu pranua duaja ishte rrob i këtij burri që Abdullahu e kishte para syve.
Nga ana tjetër burri kur pa Abdullah ibën Mubarekun tek dera e shtëpisë së vet u gëzua shumë dhe e ftoi brenda.
Ai mundohej që të bënte çdo gjë me qëllim që ta kënaqte mysafirin e nderuar.
Në fund Abdullahu i tha :

"Kam ardhur që të blejë njërin prej rrobërve të tu!"

Tha burri me gjithë qef dhe ia nxorri , para të gjithë rrobërit me përjashtim të djaloshit që iu pranua duaja .
Tha Abdullahu :

"Nuk është në mesin e këtyre ai rob që kërkoj unë !"
Prandaj të lutem m'i nxirr të gjithë rrobërit e tu !

Tha burri:

"Kam edhe një djalë të vogël , të shëmtuar , dhe që s'është i aftë për punë .
Atë doja ta mbaja për vete , sepse që kur ka ardhë në shtëpinë time Allahu më ka dhuruar shumë të mira .
Unë mendoj se ai është sebepi që Allahu m'i ka dhuruar të gjithë ato të mira !"

Por për shkak të respektit që kishte ndaj Abdullah Ibën Mubarekut , pronari i djalit pranoi që t'ia jepte djalin Abdullah Ibën Mubarekut .

Abdullah Ibën Mubareku u gëzua shumë që ia arriti qëllimit dhe së bashku me djaloshin dolën dhe filluan të iknin për tek Fudejl Ibën Ijadi .

Ecën një copë rrugë , bukur të gjatë dhe asnji nuk po i fliste njëri-tjetrit.
Abdullah Ibën Mubareku kishte turp t'i fliste këtij djali , sepse atij Allahu ia kishte pranuar duan , kurse Abdullahit Jo!
Nga ana tjetër edhe djali kishte turp që t'i fliste Abdullah Ibën Mubarekut , për shkak të famës së tij të madhe si dijetar dhe muxhahid.
Kështu pra të dy ecnin pa i folur njëri-tjetrit , derisa djali mori guximin i pari që të flasë duke i thënë :

"Përse më bleve mua , kur ti kishe mundësi të merje nga rrobërit e tjerë , që janë më të fuqishëm se unë dhe që janë më të dobishëm se unë ?" .

Tha Abdullah Ibën Mubarek :

"O djalosh mua nuk më duhet shërbëtor që të më bëjë punët , por unë ty të mora për shkak të lidhjes tënde me Allahun dhe i tregoi gjithëçka që kishte parë !

-Cfarë the?
Ti ke zbuluar lidhjen time me Allahun ?! - tha djaloshi- dhe filloi të qante me zë!

Abdullah Ibën Mubareku për ta qetësuar i tha :

-O djalosh mos qaj , se vetëm unë dhe Fudejl Ibën Ijadi e dimë këtë gjë! .

-E dika edhe Fudejl Ibën Ijadi ?! -tha djaloshi dhe filloi të qante akoma më shumë!
Abdullah Ibën Mubareku nuk dinte se çfarë të bënte që ta pushonte djalin së qari!
Ndërkaq djali fshiu lotët dhe i tha Abdullah Ibën Mubarekut :

"Mirë , më jep leje sa të fali dy rekate namaz !
Abdullah Ibën Mubareku kur pa se djali pushoi , sikur u çlirua nga një barë e rëndë dhe i dha leje me gjithë qejf.

Djaloshi mori abdes dhe filloi të falej , pasi fali dy rekate namaz , hapi duart dhe filloi të bënte dua .
Kur e pa në atë gjendje Abdullah Ibën Mubareku , përsëri u afrua , pa u hetuar nga djaloshi , me qëllim që të dëgjonte se çfarë duaje do të bënte tani djali.
Ndërsa djali , pasi lavdëroi Allahun dhe dërgoi salavatë mbi profetin filloi t'i bënte dua Allahut me fjalët:

"O Zoti im ma merr shpirtin tani , tani , tani!" .

Kur dëgjoi këto fjalë Abdullah Ibën Mubareku u shtang!
Nuk dinte çfarë të bënte!
Nuk vonoi shumë dhe djaloshi ra përtokë i vdekur.
Abdullah Ibën Mubareku filloi të qante .
Pastaj tha ajetin:

"Kjo është dhuratë e Allahut ia jep Ai kujt të dojë."

Një ngjarje e cuditshme

Para disa vitesh,gjatë muajit të Ramazanit,në Aleksandrit të Egjeptit ndodhi një histori e cuditshme.Ajo qe tregon historin është një grua e martuar.''Komshinjtë pranë neshe,tregon ajo,-kishin një vajze që ndiqet veshjet e modes.Gjithmonë e shihje me të shkurtra dhe te tejdukshme.Por kur bisedoje me të,tregonte se ishte njeri zemermirë dhe e dashur.Vinte tek ne dhe filluam të krijonim shoqëri me të.Një ditë më kërkoi që të dilinim në treg që të blinte një fustan,pasi nuk kishte kush ta shoqëronte .Pranoj,-i thash,por me një kusht,të vish dhe ti me mua të dëgjojmë një bised fetar.Ajo pranoi dhe pasi blemë fustani e saj ,shkuam të degjonim bisedën,e cila ishte mbi pendimin.Vajza ,duke dëgjuar biisedën,u prek aq shumë saqë në fund të saj filloi të qajë me dënesë dhe thoshte: ''O Zot,jamë penduar!O Zot më fal!..Ju lutem më vishni hixhabin...! Une ,duke u munduar ta qetësoj,i thoja që,më parë të shkojmë në shtëpi,pastaj shohim dicka të përshtashme që ta veshësh.Por ajo këmëguli deri s i gjetëm një fustan dhe një shami,me të cilat u mbulua dhe nuk doli jashtë deri sa veshi hixhabin.Por,sa dolëm jashtë,një makinë me shpejtësi e përplasi dhe si rezultat vdiq në vend.

Pendohu tani, o Moter para se të vije Dita e Kijametit ku do të dëshiron të pendohesh,por nuk do të mundësh.

Ai piu per ilac...

Fudail bin Ijjadi (r.a.) transmeton: ' erdha para shtratit te vdekjes te njerit nga nxenesit e mi dhe i thashe qe ta shqiptonte Shehadetin,por ai nuk e shqiptonte dot.pastaj i thash se e kam plotesuar obligimin ndaj tij dhe e lash duke qare.pas njefare kohe pashe ne enderr se ate po e terhiqnin zvare drejt Zjarrit.i thash: I mjeri ti,pse te la dituria jote? mu pergjegj: o mesuesi im,une vuajta nga nje semundje kronike,per te cilen u keshillova me nje mjek.ai me keshilloi te pija nga nje gote vere ne vit;perndryshe gjendja ime nuk do te permiresohej.prandaj kam praktikuar pirjen e nje gote vere ne vit,si ilac.
Atehere pra,nese kjo eshte gjendja e nje personi qe ka pire vere per ilac,cfare do te jete gjendja e personit qe pi per arsye tjera? e lusim All-llahun qe te na fale dhe te na ruaje nga sprovat!

Nëna e ngratë

Tregimin në fjalë e rrëfen një nënë e moshuar, të cilën djali e kishte larguar nga shtëpia, duke e lënë në fatin e rrugës dhe duke mos menduar fare për të ardhmen dhe fatin e saj.
Nëna nuk kishte gjetur vend se ku të strehohej nga acari i madh i atij dimri, përveç strehimit tek Allahu Fuqiplotë, që i kishte mundësuar asaj të njihet me disa bamirës.
Nuk kishte njeri, përveç këtyre bamirësve, që do të përkujdesej për të ardhurat e saj, ushqimin dhe veshmbathje, të cilën e ndanin nga pasuria e tyre. Kjo nënë e ngratë rrëfen:
“E mbajta në barkun tim nëntë muaj, e linda vetëm disa muaj para se të vdiste babai i tij.
Unë tashmë isha bërë jo vetëm nënë për të, por edhe baba, ndaj dhe tërë kohën time ia kushtoja edukimit të djalit dhe të vajzës, e cila ishte 3 vite më e madhe.
Nga dashuria dhe simpatia që kisha për djalin, nuk ma bënte zemra t’ia prisja gjirin në moshën e foshnjërisë. Kur arriti moshën dyvjeçare, përsëri vazhdoja t’i jepja gji, derisa ai vetë e braktisi pas dy vitesh e gjashtë muajsh. Dashuria dhe dhembshuria ime ndaj tij kishin arritur pikën kulmore.

Pasi im bir mbushi të njëzetedytat, arrita ta martoja me një vajzë të cilën e doja shumë, njihej për moralin dhe sjelljet e saj të mira dhe vinte nga një familje e ndershme.
Pas kryerjes së ceremonisë martesore, ata jetuan pesë vjet së bashku. Gjatë kësaj periudhe, Allahu i gëzoi me një djalë dhe një vajzë.

Mirëpo djali im tregohej mendjemadh ndaj bashkëshortes së vet për faktin se ajo nuk ishte e shkolluar, ndaj dhe e shkurorëzoi dhe u martuar me një grua tjetër, e cila ishte e shkolluar dhe gjithashtu punonte si mësuese. Dy fëmijët, djali dhe vajza qëndruan me ne, ndaj dhe kujdesesha për edukimin dhe i doja shumë.
Përveç kësaj, gjeja kohë që të ndihmoja edhe gruan e tij të re në punët e shtëpisë për faktin se punonte si mësuese në shkollë; kur vinte nga puna, ajo dhe im bir e gjenin ushqimin të gatshëm.

Pas një periudhe kohore, vërejta se gruaja e djalit nuk i pëlqente gjellët që përgatitja për ta, me pretekstin se në meny nuk kishte gjellë të reja. Asaj gjithashtu nuk i pëlqente mënyra se si e pastroja unë shtëpinë dhe kërkoi nga bashkëshorti i saj që të sillte në shtëpi një shërbëtore, të cilës do t’ia jepte ajo pagën.
Në fakt, djali im ashtu veproi, solli shërbëtoren. Kur erdhi ajo, unë nuk kisha se çfarë të shërbeja më, ndaj dhe ndihesha një mysafire e rëndë në zemrën e resë sime. Më pas ajo filloi të ngacmonte tim bir me pretendimin se kinse po përzihesha në çështje që nuk duhet të më interesonin dhe nganjëherë tjetër se kinse unë po ndërhyja në punët e shërbëtores.
Akuzat e saj morën përmasa të mëdha, duke gënjyer se kinse unë po flisja për të fjalë që nuk i meritonte. Deri këtu erdhi puna, saqë djalit tim iu mbush zemra me inat dhe xhelozi ndaj meje; nuk më fliste dhe as nuk më përshëndeste.
Ç’është më e keqja, më transferuan nga dhoma ime, që ishte brenda vilës, në një dhomë jashtë saj; ky ishte vendi ku flinte shërbëtorja. Tashmë atë e kishin futur në dhomën time.

U ula dhe u përpoqa ta përmbaja veten dhe zemërimin tim. Ishte djali im! Çfarë të bëja? Për hir të djalit dhe vajzës së tij nga gruaja e parë, u mundova ta qetësoja veten.
Një ditë prej ditësh, ndërsa po kthehesha nga vizita e vajzës sime, e cila jetonte në një qytet tjetër, u afrova te dhoma ime. Aty pashë se gjërat e mia, shtratin dhe gjërat e tjera personale, i kishin nxjerr jashtë dhe atë dhomë e kishin shndërruar në depo. Pasi atypari nuk gjendej askush, trokita në derë që të pyesja se çfarë po ndodhte.
Derën e hapi gruaja e djalit, kurse pas saj qëndronte im bir. Ajo tha: “Kemi pasur nevojë për këtë dhomë dhe ja tani na u desh që ta shndërrojmë në depo për mallin dhe orenditë e tjera që nuk na hyjnë në punë. Do t’i fusim aty, kurse ti gjej një vend tjetër për të fjetur!”
Iu përgjigja asaj me këto fjalë: “E, ku të fle në këtë dimër të ftoftë?!”
Ajo u përgjigj: “Toka e Allahut është e gjerë, fli ku të duash, por kurrsesi në shtëpinë time!”
A mund ta besoni këtë?! Ndërsa ajo fliste këto fjalë, im bir qëndronte pas saj i qetë, nuk thoshte asnjë fjalë!

Dola nga shtëpia dhe nuk dija se kujt t’i drejtohesha. Ishte ora dhjetë e natës dhe ditët më të ftohta të dimrit.
Nuk ma lejonte ndërgjegjja që t’i bezdisja njerëzit në këto orë të vona të natës, mirëpo për raste të tilla emergjente ekzistojnë edhe dispozitat. Vajta te shtëpia e njërit prej fqinjëve, trokita në derë.
Pronari i shtëpisë hapi derën,u habit kur më pa në atë kohë të errët e të ftohtë. Më pas mes nesh pasoi biseda në vijim:

-Shpresojmë që të jeni mirë oj nënë. Lus Allahun të mos ketë ndodhur asgjë.
-Allahu të ruajttë, o fqinji im, mirëpo…
-Inshallah asgjë e keqe nuk ka ndodhur. Shpresoj që djali yt të mos jetë sëmurë apo ndokush tjetër nga fëmijët...
-Jo, assesi, asgjë nuk ka ndodhur, ata janë shëndoshë e mirë, falënderoj Allahun. Mirëpo, a më lejon që së pari të hyj te nëna juaj?
-Urdhëro, ejani, mirë se na keni ardhur.Është një nder për ne dhe orë e bereqetit, oj fqinja jonë.

Hyra në shtëpinë e fqinjës sime. U ula së bashku me të dhe kërkova nga ajo që të më lejonte të flija në konakun e saj deri në mëngjes, mirëpo kërkesa ime e çuditi fqinjën time.
Ajo e dinte shumë mirë se djali im ishte në shtëpi dhe unë banoja me të, mirëpo çfarë t’i thosha? Me çfarë ta arsyetoja kërkesën time?… Më në fund u ndjeva e obliguar që t’i rrëfeja atë që ndodhi në shtëpinë time, në mes meje, im biri dhe gruas së tij.
Nuk tha tjetër, vetëm se më uroi mirëseardhjen, përgatiti njërën prej dhomave dhe shtoi:- Kjo është dhoma juaj, shtëpia ime është shtëpia juaj. Unë do të jem në shërbimin tënd si motra jote, kurse burri im do t’ju shërbejë si vëllai juaj. Ndieje veten si në shtëpinë tënde dhe sikur asgjë të mos ketë ndodhur. Çdo gjë që ju nevojitet, kërkojeni dhe ne do të jemi në shërbimin tuaj!

E falënderova fqinjën time për mirëpritjen dhe ngrohtësinë e saj ndaj meje dhe i thashë: “Çdo gjë do të jetë për një kohë të shkurtër, derisa të pendohet biri im dhe të kthehet në drejtësinë e tij apo derisa të vijë bija ime për të më marrë në shtëpinë e saj.”

Në mëngjes telefonova time bijë në qytetin në të cilin ajo banon me bashkëshortin e saj.
I tregova për rastin që kishte ndodhur, ndaj dhe kërkova që të vinte të më merrte dhe të më ofronte strehim në shtëpinë e saj, mirëpo kërkesa ime nuk u realizua, pasi ajo më tha se kur kisha qëndruar tek ajo vetëm dy ditë, burri i saj ishte nevrikosur shumë. Ç’do të ndodhte sikur të jetoja me ta për një periudhë më të gjatë? Ajo më pas e uli receptorin e telefonit dhe me të mbylli edhe derën e shpresës sime.
Ajo që shpresoja më parë ishte që unë të banoja me të për faktin se ajo ishte vajza ime dhe do kishte mundësi që të më ndihmonte tashmë kur jam lodhur dhe jam plakur. Më pas fillova të qaja aq shumë, saqë m’u shterën sytë së lotuari.
Këtë e pa edhe fqinja ime, e cila së bashku me mua ndante dhimbjen dhe lotët. Ajo më tha: -Mos ki merak oj motra ima, kjo është shtëpia juaj dhe ne jemi familja për ju!

Në të njëjtën lagje në të cilën jetonim, gjendej një burrë i pasur dhe bujar. Duart e të cilit ishin të shtrira për bamirësi dhe kur dëgjoi për hallin tim, kërkoi nga pronari i shtëpisë, në të cilën po jetoja, që të më dërgoj tek ai. Kur shkuam tek ai, më pyeti: A ke mundësi që të banosh vetë dhe t’i kryesh punët e shtëpisë? Ia ktheva; Po, kam mundësi.
Përgatiti njërën prej shtëpive të tij të shumta, me dhuroi çelësin e saj dhe tha: “Kjo është shtëpia juaj, çdo gjë që të nevojitet, mos hezito e as mos te vjen marre për ta kërkuar, Ne jemi të gatshëm –prej të madhit e deri te më i vogli- që t’ju shërbejmë juve.

Jetoja në këtë shtëpi të re, të gjithë ishin familja ime, përveç djalit tim. Të gjithë më vizitonin dhe i vizitoja; më sillnin çdo ushqim, pije dhe veshmbathje, përveç tim biri, Allahu e faltë dhe e drejtoftë në rrugën e drejtë!
Njëri prej fqinjëve sa herë që blinte bukë apo qumësht për shtëpinë e tij, nuk harronte që edhe mua të më sillte të njëjtat gjëra, i thosha atij: “Kjo mund të mbetet tek unë me ditë të tera derisa ta mbaroj, ndaj dhe kam frikë se mos po prishet.” Kërkoja prej tij që të më sillte bukë dhe qumësht çdo të pestën ditë.

Një ditë prej ditësh, u sëmura aq shumë, askush nuk dinte për gjendjen time shëndetësore, mbeta e mbyllur në shtëpi tri ditë, nuk shijoja ushqim dhe pije, përveç një ene, e cila ishte afër meje, nuk ushqehesha shumë nga frika se mos mbetesha pa ushqim dhe pije ditën e katërt. Kaluan tashmë katër ditë, njerëzit nuk me kishin parë të dilja nga shtëpia, kishin ardhur që të më vizitonin dhe të njiheshin rreth shkakut të mosdaljes sime nga shtëpia. Me të marrë lajmin e sëmundjes sime, më transferuan në spital.
Secili nga banorët e lagjes erdhën për vizitë, përveç djalit tim, i cili edhe në këto çaste të jetës sime nuk më vizitoi dhe as që pyeti për mua. Lus Allahun e Lartmadhërishëm që ta falë atë!

I nderuar vëlla, e nderuar motër, shikoni se sa e madhe ishte mëshira e nënës dhe ashpërsia e zemrës së të birit.
Shikoni se si lutej për të birin e saj, i lutej Krijuesit me gjithë zemër që ta udhëzoj dhe ta falë atë. Ishte kjo zemra e nënës, e cila dridhej nga dashuria dhe simpatia e madhe që kishte ndaj të birit. O Allah, na ndihmo që t’i respektojmë prindërit tanë dhe të sillemi me ta sa më mirë që është e mundur! Amin!

Muhammed bin Salih el-Kahtani

Misionar edhe pas vdekjes

Në republikën afrikane Ruanda, deshi Allahu që të lind një musliman i ri. Ai ishte gjallë edhe më pare por vetëm fizikisht ngase ishte i krishterë, ndërsa shpirtin e tij kishte filluar ta njoh pas hyrjes dhe kthimit në Islam, kur filloi ta shijonte ëmbëlsinë e besimit.

E lajmëroi familjen për këtë por në vend se ta përkrahin, ata iu kundërvunë, shkaktuan rrëmujë e kaos, gjë qe nuk bën te na çudit fare. Vërtet, nuk kemi nevoje te çuditemi kur dimë se zemrat e tyre janë mbushur me inatin dhe mërinë kishtare, te cilën e dëgjojnë çdo dite ne shkollat dhe kishat e tyre se "arabet – muslimanët janë sinonim i djallit", edhe pse ata shume rralle e shohin ndonjë musliman.

Gjersa janë te vegjël, ne shkolle i mëson kisha belge se kinse muslimanët janë njerëz te egër, qe dine te djegin vende, mbysin te pafajshëm, grabisin gra, shndërrojnë token në gërmadhë…

Lajmi për kthimin në Islam i arriti edhe vëllait te tij, i cili kur e pa vëllain duke vënë ballin ne toke për Allahun gati sa nuk pëlciti nga inati, dhe bazuar ne atë qe ia ka mësuar kisha, ai mbyti vëllain e tij musliman derisa ishte ne sexhde.

Tregimi ende nuk ka përfunduar. Jo, ende nuk ka përfunduar, madje pjesa më me rëndësi e tij është tani…

Policia u vë në arrest te tij dhe për tri ditë me radhe, ne një vapë qe mbretëron ne vendet afrikane, kufoma mbeti ne po atë gjendje ne sexhde duke mos ndryshuar (prishur, qelbur). Ky ishte një fakt, qe ne mënyrë te heshtur, dëshmoi për madhërinë, pastërtinë dhe shenjtërinë e kësaj feje. Kur dëgjuan për këtë, erdhën dhjetëra njerëz qe ta shohin kufomën e këtij njeriu musliman qe tri dite me radhe prêt nga mjeku policor te varroset, dhe këtu këta dhjetëra njerëz, pasi qe shohin këtë skene madhështore, bashkërisht hynë në Islam, andaj, vëllai ynë që u mbyt meriton të quhet: MISIONAR EDHE PAS VDEKJES!

Prej kishes ne xhami dhe prej xhamise ne varr

Paqa dhe meshira e Allahut qofshin mbi ju!
U takuam me Shejhun ne nje hotel te Mekes se nderuar.Patem shkuar t'a benim Umren.Filluam te bisedonim per shume te krishtere qe koheve te fundit jane duke e pranuar Islamin.Cdo jeri prej nesh fliste atë qe e dinte apo kishte lexuar prej ngjarjeve te tilla.

Ajo qe vlen per t'u permendur ne këtë kontest është se ky shejh na tregoi nje tregim shume interesant.Ishte takuar me nje imam te Tarablus-it ne Libi dhe e kishte njoftuar per tregimin ne vijim:

Isha duke u pregaditur per t'a falur namazin e sabahut kur jam mu afrua nje njeri dhe me tha: Dua te behem musliman!
I thashe :Ti..Po kush je ti,nga je ti,si,cfare,kur…
Dua t'a pranoj Islamin,a mund te me ndihmosh-ia ktheu njeriu.
I thashe: Ne rregull.Thuaji dy shehadetet Eshhedu En La Ilahe Il-La Allah Ve Eshhedu Enne Muhammedun Resulullah ( Deshmoj dhe deklaroj se nuk ka zot tjeter perveq Allahut dhe deshmoj dhe deklaroj se Muhammedi është rob dhe i derguari i Allahut),pastaj ia mesova formen e pastrimit dhe i thashe : Shko pastrohu! Pasi qe te pastrohesh dhe te marresh abdes,eja qe te falesh me ne.I thashe: Une do te pres!

U fal namazi. U kthye imami por nuk e pa njeriun dot.Pasi u ben gati per te shkuar imami shikonte ta gjente njeriun kur ja ne te dalur nje djalosh e lajmeroi se nje njeri i zi kishte rene i vdekur ne vendin e marrjes se abdesit.Kur shkoi imami pa se vertet ai ishte dhe kishte mbetur ne vend i vdekur.

O Zoti yne! Sa vdekje e mire… O Zoti yne! Sa vdekje e mire…
Ky njeri i zi ishte i krishtere dhe punonte afer xhamise.Ky tregim është i vertete dhe ka ndodhur ne vitin 1974.Xhenazen e tij e kishin percjellur shume vellezer muslimane.