Tregime Islame ...

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:36 pm

Shejtani ia ndriçon rrugën për në xhami

Një person zgjohet herët nga gjumi për ta falur namazin e Sabahut në Xhami,i vesh teshat merr abdes dhe niset për në Xhami, në mes të rrugës për në Xhami rrëzohet i ndytë teshat, kthehet në shtëpi e i ndërron teshat dhe niset për ta falur namazin për të dytën herë dhe po në të njëjtin vend prapë rrëzohet, prapë kthehet në shtëpi merr abdes dhe i ndërron teshat dhe niset për në xhami, në të njëjtin vend takon një person me një dritë (fener) në dorë e pyet: kush jeni ju?

Ai i përgjigjet: Të kamë parë qe dy herë që rrëzohesh këtu e për këtë tani po ta ndriçoj rrugën për në Xhami....

Ja ndriçon rrugën deri te dera e Xhamisë dhe para se të hynë në Xhami i thotë njeriu (që është rrëzuar): Hynë në Xhami të falemi.... por ai refuzon, me gjithat ai ja përsëritë disa herë duke i thënë hyrë të falemi por ai refuzon kategorikisht që të mos hynë ta fal namazin.

Njeriu e pyet : Pse nuk dëshiron të falesh?

Ai i thotë : Unë jam shejtani.... unë të kamë rrëzuar herën e parë që të kthehesh në shtëpi e të mos falesh në Xhami por ti u ktheve, e herën e parë kur u ktheve në shtëpi e more abdes që të shkosh në Xhami ta falësh namazin All-llahu ti fali ty mëkatet, e kur të rrëzova herën e dytë e ti u ktheve në shtëpi që të marrësh abdes e të shkosh ta falësh namazin All-llahu ua fali familjes sate mëkatet, e në herën e tretë u frikësova që nëse të rrëzojë All-llahu do t'ia falë mëkatet tërë fshatit tënd

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:36 pm

Bija ime!

Janë këto fjalët e mia të fundit, sepse pas kësaj nisem në një betejë në të cilën nuk ka mbrapa. Bëhu vajzë e mirë, e ndershme, e dëgjueshme ndaj nënës, bëhu vajzë e diturisë, e sinqertë. Mos lejo që kjo botë mashtruese të të kapë me thonjtë e saj të fëlliqur e të të cojë ku janë shumë vajza të mbetura rrugëve të Italisë e Evropës. Nëse bija ime nuk përfundon kjo luftë e ti rritesh, do të kisha dashur që edhe ti të jesh në rradhët e ushtrisë së popullit, sepse vdekja nuk është asgjë për ata që i ofrohen vullnetarisht.

Ajo është fazë që kërkon haracin e saj, por që shpërblehet me një botë, me një jetë tjetër për të cilën po ta dinte mirë bota, do të ngarendnin të gjithë që ta marrin me shpatë.

Të lutem bija ime, përshëndeti të gjithë njerëzit që më kanë njohur, të gjithë miqtë. Përshëndete nënë tënde dhe ruaje si sytë e ballit, sepse shumë e respektova dhe më respektoi.

Mirë u pafshim në botën e amshuar, në botën ku nuk ka më brenga. Dhashtë Zoti që të jemi të gjithë bashkë, në njërin kopsht të Xhenetit.

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:36 pm

SOFRA E SYFYRIT

Atë natë Aburrahmani nuk vuri gjumë në sy deri në syfyr. Shumë mendime, shumë trazime iu sollën në kokë.
Ashtu duke qëndruar, afër koftorit I cili bubullonte
nga zjarri fort I ndezur, papritmas iu kujtua t'I dërgojë një falënderim Zotit për të gjitha të mirat që ia kishte dhënë.
- O Zot, o Allahu im, falënderimet të qofshin Ty, ti je Mëshirues, Ty të falënderoj për të gjitha të mirat që mi ke dhuruar. Pas kësaj lutje Abdurrahmani duke thënë besmelen, tentoi të flejë. Por, iu kujtua lutja
që sapo e kish përfunduar..Ty të falënderoj për të gjitha të mirat që mi ke dhuruar. Kjo frazë e fundit i përsëritej.
- Eh Zot, sa shumë të mira që mI ke dhënë e që dikush nuk i ka. Menjëhere filloi ti fiksohet në kokë fjala e fundit që dikush nuk i ka!
Ngriti kokën nga jastëku derisa bubullima dhe drita e zjarrit që dilnin nga koftori e përkujtuan: - Ndoshta dikush sonte as zjarr nuk ka ndezur, ndoshta dikush sonte ka rënë për të fjetur, me dert sepse nuk ka meçfarë ta shtrojë sofrën e syfyrit?!

Kështu duke u menduar e kujtuar, i mbushur përbrenda me një mërzi që e kishte kapluar, vonë vërejti se nëpër faqet e tij lëshohen lotë të nxehtë, lotë që dalin jashtë e që kroin e tyre e kishin në zemrën e Abdurrahmanit, emri i të cilit tregonte se vërtetë ai ishte rob I Mëshiruesit. Ashtu qëndroi deri në cingërrimën e sahatit të kurdisur për syfyr. U zgjua, u vesh dhe derisa po bëhej gati për të ngrënë syfyr, i puthi dy çupat e tij të vogla që ishin duke fjetur ëmbël. Por, prapëseprapë nga koka e tij ende nuk ishte larguar brenga për njerëzit që agjërojnë pa syfyr për shkak se nuk kanë me çka ta gëzojnë syfyrin. Pasiqë buka ishte gati, u ul dhe filloi të hajë por kafshata e parë i lidhet në fyt dhe nuk mundet ta përpijë. Mezi arriti ta çojë kafshatën e parë ndërsa sytë e tij ishin ngulitur në një qoshe të sofrës.
- Abdurrahman, çfar ke? E pyeti e shoqja.
- Asgjë, asgjë! U përgjigj Abdurrahmani. Pas një heshtje të shkurtër, foli edhe njëherë:
- Grua, a ke menduar ndonjëherë për sofrën e syfyrit?
- Si mendon?- e pyeti Eminja.
- A ke pyetur veten se sofra jonë përplot me të mira,ndërsa sofra e dikujt asgjë nuk ka, apo vetëm bukë të thatë?!!
Duke I thënë fjalët e fundit, iu drodh buza dhe lotët filluan ti dalin, thuaja se shpërtheu ujë nga sytë e tij. U ngrit nga sofra, piu pak ujë dhe veshi rrobet e trasha për të dalë jashtë. Gruaja menjëherë doli pas tij dhe e pyeti: - Ku po shkon?!
- Do të kthehem menjëherë. Abdurrahmani tashmë ishte nisur drejt një vendi të caktuar. Ai ishte nisur te dyqani më I afërt, ndërsa dyqanet gjatë Ramazanit punonin deri në përfundim të syfyrit. Ishte nisur me një qëllim të vetëm. Kishte vendosur që t?I blente syfyrin dikujt. Po kujt se?!!
- Selamu alejkum.
- Alejkum selam Abdurrahman, urdhëro.He, ke mbetur pa bukë për syfyr a?
- Jo, ngrëna syfyr, por dua të blej diçka Bajram. Të lutem më shërbe më shpejtë se nuk kam kohë.

- Po, menjëherë, urdhëroni çfar po doni?
Pasiqë bleu gjërat e duhura, Abdurrahmani në atë natë të ftohtë me borë ishte nisur drejt një shtëpie gatitë rrëzuar, e cila gjendej në skaj të qytetit. Pullazi
I shtëpisë I shtrembëruar, ndërsa nga lagështia shiheshin tullat e kuqërremta pasiqë I kishte rënë pjesa e lyer e mureve nga jashtë. Trokiti në derën kryesore, e cila me të hyrë të çonte në një oborr të vogël. Nga plasat e derës vërejti se në shtëpi nuk ishte e ndezur asnjë dritë. Por, pas një kohë të shkurtë dëgjohet një zë I çirrur I një plaku:
- Kush është?
- A je këtu o xha Brahim?
- Po, po bujrum, urdhëroni- u përgjigj xha Brahimi,
një I moshuar që I kishte arritur të tetëdhejtat, vite këto që vëreheshin në ballin e tij plot rrudha dhe mjekrrën e bardhë. Me të parë se kush po e thërret, xha Brahimi lëshoi zë:
- Oooo Abdurrahman, ti je a?!! ? Eja, eja me shpejt se mërdhimë.
Abdurrahmani hyri Brenda në shtëpinë e tij, e cila ishte e vogël por e kishte pronarin me zemër të madhe.
- Xha Brahim, po pse dritat I ke të fikura, a nuk është koha e syfyrit?-pyeti Abdurrahmani.
Xha Brahimi lëshoi një ofshamë të shkurtër dhe pastaj heshti.
- Ah, Abdurrahman, me ta thënë të drejtën, isha duke fjetur e as që kisha ndërmend të zgjohem. - Pse?-pyeti Abdurrahmani. - Po, si të them?..pasoi heshtja?.- nuk kisha se me çka të bëj syfyr u përgjigj xha Brahimi. Abdurrahmani ndjeu një barrë shumë të rëndë në shpirtin e tij pas këtyre fjalëve, dhe shkurt u thellua në mendime:?. Unë sa syfyre I kam ngrënë me begati ndërsa ky plaku I shkretë ku ta dij se sa ditë I ka agjëruar pa syfyr?-I thoshte vetes. Nga sytë e tij filluan t?I dalin lotët pandalë dhe me zë të mekur I shtriu duart përplot me të mirat që I kishte blerë.
Kur e pa xha Brahimi se çfar kishte bërë Abdurrahmani tha:- Allahu nuk e humb këtë popull derisa ka njerëz si ti?. Por loti e tradhëtoi. Abdurrahmani bashkë me xha Brahimin hëngrën syfyr dhe pas një ore u kthye në shtëpi. Të nesërmen pasiqë kishte përfunduar punën pak më herët për shkak të namazit të xhumasë, me të arritur afër xhamisë takoi Islamin dhe merr vesh se xha Brahimi, plaku me të cilin kishte ngrënë syfyrin , kishte vdekur po atë mëngjes. Abdurrahmani me dy ndjenja ia fail namazin e xhenazes; ndjenja e parë e dhimbjes për xha Brahimin, ndërsa ndjenja e dytë, ndjenja e kënaqësisë shpirtërore se arriti që t?I bëjë një të mirë xha Brahimit, duke mos e ditur askush përveç Allahut.

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:37 pm

TREGIMI PËR PENDIMIN E VËRTETË

Ky është një tregim interesant për fuqinë e teubes, pendimit të sinqertë te Allahu xh.sh. Një vajzë marokene Leila El Heuli ishte sëmurë nga kanceri dhe mjekët nuk ishin në gjendje që ta shërojnë. Specialistët më të mirë të Europës nuk kishin më shpresa për shërimin e saj, madje edhe vetë Leila kishte humbur çdo shpresë, mirëpo Allahu, I lartmadhëruar qoftë Ai, I sheh gjendjet. Në vazhdim do ta lëmë vetë motrën tonë Leila që të tregojë për veten e saj.

Tregimi për shtimin e imanit, e treguar me fjalët vetiake, është marrë nga libri Ata të cilët iu penduan Allahut, të botuar në gjuhën fringe ndërsa autor është Ibrahim Abdullah el Hazemi. Leila tregon: Para nëntë vjetëve më kanë treguar se kam një sëmundje shumë të rëndë- kancerin, të gjithë e dinë se vetëm të përmendurit e këtij emir është tmerrues. Besimi im në Allahun ishte I dobët. Në përgjithësi kasha lënë anësh të përmendurit e Allahut dhe kam menduar se bukuria dhe shëndeti do të zgjasin tërë jetën. Kurrë nuk kam menduar se do të sëmurem nga kanceri. Kështu, kur jam njoftuar për sëmundjen që kasha, aq shumë u trondita nga brendia e shpirtit. Mendoja që të iki. Mirëpo ku? Ku mund të ik nga sëmundja e cila gjendet në mua? Madje kam menduar edhe për vetëvrasje! Mirëpo, shumë kam dashur burrin tim dhe fëmijët e mi. As që kam menduar për dënimin e Allahut nëse e bëjë atë mëkat, sepse ashtu siç thashë, kam qenë larg të përkujtuarit të Allahut. Dëshira e Allahut ishte që kjo sëmundje të jetë shkaku I udhëzimit tim, gjithashtu edhe shkak për udhëzimin e shumë njerëzve Shkova në Belgjikë ku vizitova shumë mjekë. Ata I thoshnin burrit tim se së pari duhet të ma largojnë gjinjtë, pastaj të shkoj në terapi të caktuara. E dija se terapitë do të bëjnë që të më bien flokët, vetullat dhe qerpikët do të humbin, se do të shkaktojnë paraqitjen e mjekrrës në fytyrën time dhe që thonjtë dhe dhëmbët do të më biejnë. Kështu që përgjithësisht e hodha poshtë këtë zgjidhje. Më mirë do të vdes me gjinjtë e mi, dhëmbët dhe me të gjitha të cilat Allahu më ka krijuar sesa pa to- thosha me vete. I luta mjekët që të më japin terapi tjetër e cila ka efekt më të vogël dhe atë e bënë. U ktheva prap në Maroko. Shkoja në terapi dhe nuk kam pasur kurrfarë pasojash në trupin tim që më bënte shumë të lumtur. Mendoja: ndoshta mjekët kanë gabuar e ndoshta nuk e kam kancerin. Mirëpo, pas gjashtë muajve fillova të dobësohem, ngjyra ime filloi të ndryshojë dhe ndjenja dhembje të vogla. Mjeku im në Maroko më këshilloi që të kthehem në Europë dhe atë e bëra. Atje në Belgjikë arrita në katastrofë! Mjekët I thanë burrit tim se sëmundja është përhapur në tërë trupin tim, se mushkëritë janë tërësisht të infektuar, dhe se nuk kanë kurrfarë zgjidhje për rastin tim. Thoshin: Më mirë është të merrni gruan tuaj dhe ta çoni në vendin tuaj që të vdesë atje. Burri im ishte I shokuar. Dhe në vend që të kthehet në Maroko, shkuan në Francë, duke menduar se atje do të gjejmë ndonjë zgjidhje. Mirëpo, në Francë asgjë më shumë se atë që e dëgjuam në Belgjikë. Në fund, vendosëm që të shkojmë në spital dhe të shkoj në operacion për largimin e gjinjve dhe të vazhdoj me terapi të fortë (të cilën ma përshkruan më herët mjekët). Mirëpo, burri im mendonte për diçka për të cilën moti kohë kishim harruar- për fat të keq, në diçka që ishte shumë larg nga mendjet tona. Allahu xh.sh. frymëzoi burrin tim që të më çojë në shtëpinë e shenjtë të Allahut në Mekke. Ndoshta do të mund të dalim para Allahut dhe ta lusim që të na ndihmojë të gjejmë zgjidhje prej këtij problemi. Lëshuam Parisin duke thënë: Allahu Ekber, La ilahe il-lall-llah Isha shumë e lumtur sepse ishte hera e parë që po vizitoj shtëpinë e Allahut Qaben. Morra një Kuran nga Parisi, më parë as që e kisha afër vetes. U nisëm për në Mekke. Kur kam hyrë në shtëpinë e Allahut, së pari herë e pashë Qaben, qava shumë- pamje vend në të cilin janë falur të Dërguarit e Allahut, Xhamia e shenjtë, shumë muslimanë, madhëri, dhunti dhe mëshirë e pastër e Allahut tim, Allahut Qava sepse me të gjitha këto nuk kam mundur të ballafaqohem, sepse më vinte keq për vitet e shkuara pa namaz dhe pa kërkimin e ndihmës së Allahut. Thoja: O Zot, mjekët ishin të pafu**shëm të më shërojnë Ti ke ilaçin për çdo sëmundje, të gjitha dyert para mua janë të mbyllura. Asgje nuk më ka mbetur vetëm të kërkoj para Derës tëndë, të lutem o Zot, mos mI mbyll dyert e Tua. Vazhdova të falem dhe tI lutem Allahut deri sa sillesha rreth Qabes. E luta që të mos më dëshpërojë dhe kthejë me duarthatë. Ashtu siç thashë edhe më herët, në përgjithësi isha larguar nga feja e Allahut. Atje shkova edhe te dijetarët dhe I kam lutur të më udhëzojnë për disa libra dhe dua të cilat mund lehtë tI mësoj. Më këshilluan që të mësoj gjithçka prej Kuranit. Poashtu më këshilluan që sa më shumë të bëj Tedhalle me ujin e zemzemit. (Tedhalla është pirja e një sasie të madhe të ujit deri sa uji nuk arrinë në brinjë). Gjithashtu më këshilluan që të përmendi shumë Allahun dhe të çoj salivate pejgamberit s.a.v.s. Në vendin e shenjtë të Allahut ndjeja veten shumë të qetë dhe të rehatshmë. E luta burrin tim që të më lejojë të mos kthehem prap në hotel dhe të qëndroj në Harem tërë kohën. Ai më lejoi. Në Harem afër meje ishin edhe disa motra nga Egjipti dhe Turqia të cilat më panë se shumë po qaj. Më pyetën për shkakun e qarjes time. U thashë se para se të vij në shtëpinë e Allahut, kurr nuk kam menduar se aq shumë do ta dua. Gjithashtu u thashë se kam kancerin. Ato tërë kohën ishin me mua dhe nuk më linin të vetme. Gjithashtu kishin marrë leje nga burrat e tyre që të qëndrojnë me mua në xhami. Rrallë flinim. Kemi ngrënë sasi të vogla të ushqimit, mirëpo kemi pirë shumë ujë zemzemi. Ashtu siç ka thënë Muhammedi a.s.: Uji I zemzemit është për atë që pihet, nëse e pi me qëllim të shërimit, Allahu xh.sh. do të të shërojë. Nëse e pi për shkak të etjes, Allahu xh.sh. do ta shuajë etjen etj. Atëherë nuk ka ndier uri. VAzhduam të bënim tavaf dhe të lexojmë shumë Kuran. Ashtu kemi kaluar ditë dhe netë. Kur erdha në shtëpinë e Allahut isha shumë e dobësuar, ndërsa pjesa e sipërme e trupit tim dhe gjinjtë e mi ishin mbushur me enjtësira gjaku dhe qelbi. Ajo ishte për shkak se kanceri ishte përhapur në tërë pjesën e gjinjëve të mi. Motrat më lutnin që të pastroj pjesën e sipërme të trupit me ujë zemzemi, ndërsa unë kasha frikë që atë pjesë ta prek. Kisha frikë të kujtoj sëmundjen, sepse atëherë sëmundja do të prëokuponte mendjen time, në vend që të kujtohem në Allahun dhe tI dorëzohem tërësisht. Prej atëherë rregullisht laja gjoksin tim, pa prekje direkte të pjesës me kancer. Pas pesë ditëve, shoqet e mia insistuan që tërë trupin ta lajë me ujë zemzemi. Në fillim refuzova. Mirëpo, diçka më shtynte që atë ta bëj. Ngadalë kam tentuar të kaloj nëpër pjesët të cilat nuk I kam larë, mbi gjoks. Sërish kasha frikë, mirëpo sërish ndjeva fuqinë e cila më detyroi që edhe njëherë të tentoj. Isha në hamendje. Pas tentimit të tretë, detyrova dorën time që të kalojë mbi pjesën e sipërme të trupit, dhe në fund, mbi gjoks. Ndodhi diçka e pabesueshme- nuk kishte më enjtje të gjakut dhe qelbit!!! Nuk mundja të besoja në atë çka ndjeja. Preka edhe një herë gjoksin tim, ishte e vërtetë! Po, ishte e vërtetë! U dridha. Më ra ndërmend se caktimi I Allahut ishte që të bëjë çfarë të dojë Ai. E luta një shoqe timen që të prekë trupin tim me dorën e saj a ka enjtje. Ajo e bëri këtë dhe pastaj bërtiti: Allahu Ekber!Allahu Ekber! Vrapova te burri im në hotel, e ngrita këmishën time dhe thashtë: Shiko mëshirën e Allahut! I tregova se çfarë kishte ndodhur dhe ai nuk mund të besonte. Qante pandërprerë. Tha: A e di se mjekët janë betuar se do të vdesësh për një afat prej tri javëve? Unë iu përgjigjesha : Fati është në duart e Allahut, qoftë Lartësuar Ai, askush nuk di se çfarë na sjell ardhmëria përveç Atij. Qëndruam në shtëpinë e shenjtë të Allahut një javë, duke falënderuar Allahun për Mëshirën e Tij të pafundme. Pastaj shkuam të vizitojmë xhaminë e Pejgamberit a.s. në Medine. Pas kësaj, udhëtuam në Francë. Atje, mjekët u habitën dhe u befasuan shumë. A je ti personi I njëjtë- më pyetnin. Me krenari përgjigjesha: Po, ky është burri im, ne iu kthyem Allahut, dhe tash nuk I frikohem askujt përveç Allahut. Fati vjen prej Tij. Më thonin se unë jam një rast I veçantë. Ata shprehën dëshirë që të më shikojnë përsëri. E bëmë sërish, dhe nuk gjetën asgjë. Më përpara, mezi merrja frymë nga të enjturit. Mirëpo kur shkova në shtëpinë e Allahut dhe e luta që të më shërojë, kanceri u zhduk tërësisht. Kërkova librat për biografinë e Muhammedit a.s., lexova shumë dhe qaja. Kam qarë duke më ardhur keq për atë që lëshova në jetë. Kam lëshuar të kem dashurinë e Allahut dhe të Pejgamberit. Unë, rob I Allahut, e cila është dashur të dojë Allahun me tërë shpirtin tim, kam harxhuar dashurinë time, tërë këto vjet, në gjëra të kota të kësaj bote. Kam qarë për kohën e harxhuar larg Allahut, Krijuesit tim, për kohën të cilën të gjithë duhet ta harxhojmë në adhurimin e TIj, duke e dashur sinqerisht, duke shprehur dashurinë ndaj të Dërguarit të Tij, pasimin e sunnetit të tij. Lusim Allahun që të më falë mua, burrintim dhe të gjithë muslimanët dhe të më pranojë si robe e sinqertë e Tij.
Amin!

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:38 pm

Leximi i Kur'anit & Dobite e Tij .

Një amerikan i moshuar musliman, jetonte në një fermë në lindje të maleve Kentucky së bashku me nipin e tij.
Çdo mëngjes gjyshi zgjohej herët në mëngjes, ulej në tavolinën e kuzhinës dhe lexonte Kur’an. Nipi i tij, dëshironte të bëhej sikur ai dhe e imitonte atë në të gjitha mënyrat e mundshme.
Një ditë nipi e pyeti gjyshin, “Gjysh, kam provuar të lexoj Kur’an sikurse ti por nuk mund ta kuptoj atë, edhe atë çfarë e kuptoj e harroj sapo ta mbyll librin. Çfarë të mira ka nga leximi i Kur’anit?”
Gjyshi, me qetësi ndaloj së mbushuri stufën me qymyr dhe iu drejtuar nipit, “merre këtë shportë të qymyrit, mbushe në lum me ujë dhe ma sjell prapë”. Djaloshi veproi si i tha ai, por i tërë uji i rrjedhë nga shporta para se të vinte në shtëpi.
Gjyshi qeshi dhe i tha, “duhet të ecësh pak
më shpejtë herën tjetër; e dua shportën me ujë. Nuk po provoni sa duhet”, dhe e dërgoi atë përsëri. Kësaj radhe djaloshi vrapoi shpejtë, por përsëri shporta ishte e zbrazët para se të kthehej në shtëpi.
Me gjysmë frymë i tha gjyshit se ishte e pamundur të barte ujë me shportë dhe shkoi ta merrte një kovë. Plaku i tha, “nuk dua një kovë ujë, por dua një shportë ujë. Ti vetëm nuk provon sa duhet”, dhe doli jashtë ta shikonte djaloshin tek po provonte përsëri. Kësaj radhe, djaloshi e kuptoi se ishte e pamundur por dëshironte ti tregonte gjyshit të tij se edhe nëse do të vraponte sa më shpejt që të mundte nuk do t’ia arrinte, uji do të rridhte para se të kthehej në shtëpi.
Djaloshi, përsëri e zhyti shportën në lum dhe vrapoi shpejtë, por kur arriti të gjyshi i tij shporta ishte e zbrazët.
Me gjysmë fryme tha, “E sheh gjysh, është e padobishme”.
Plaku ia ktheu, “shikoje
shportën”. Djaloshi shikoj shportën dhe për herë të parë e vërejti se shporta ishte ndryshe. ishte transformuar nga një shportë e vjetër e ndyrë në një shportë të pastër, brenda dhe jashtë.
Gjyshi iu pergjigj nipit te tij me fjalet :
“ kështu ndodhë kur e lexon Kur’anin. Mund të mos kuptosh dhe të mbash mend asgjë, por kur e lexon atë, do të ndryshosh brenda dhe jashtë. Kjo është puna e Allahut në jetët tona”.

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:38 pm

Autobusi kishte edhe ca minuta për t'u nisur. A ështe kjo ulëse e lirë? - mu drejtua një zë i thellë gruaje. Po - iu përgjigja. Ishte një plakë e mbajtur, me një shami të bardhë të lidhur mbrapa, rrudhat i flisnin shumë në fytyrën e saj te ëmbel. Sytë e përlotur i fshehnin dhimbjen që kishte kaluar...

Isha duke lexuar një libër sa për të thyer monotoninë. Vëreja kërshërinë e saj dhe nevojën për t'i folur dikujt. E mbylla librin dhe me zë te ulët e pyeta se ku shkonte. Ehh !... mori frymë thellë. Do të shkoj te vizitoj djalin në spital, ka pësuar një aksident. Mjekët kanë përmendur se më ka lindur për së dyti. Mirë që e paska rujtur Zoti -i thashë unë. Po elhamdulilah, mirë që nuk më shkoi edhe ky. Në luftë ma rrëmbyen djalin nga duart, mendja nuk del nga sprovat, vazhdoi plaka. Pak hapa para nesh, bombardohet konvoji i njerzeve në kolon nga Nato -ja. I mbylli sytë, sikur iu përftyrua e tëre ngjarja dhe prapë me një fymarrje te thellë vazhdoi. Njëzet e shtatë anëtarëve të familjes së burrit u kam mbledhur me këto duar tërë pjesët e shkapërderdhura dhe i kam varrosur krejt me duart e mia. Të gjitha këto i kam përjetuar, po mendtë kishin rrënjë. Para kësaj kam pritë në shtëpinë time mjaft njerëz, të fshatrave të ndryshme. Iu kam gatuar bukë, larë rrobet ushtarëve te lirisë, iu kam dërguar ushqim deri afër që të mos rrezikohet jeta e tyre. Tani kam dëshirë t'i takojë të gjithë - flet e mallëngjyer. I kam shikuar si djemtë e mi... Ehh!!... u mbush frymë dhe sytë e tradhëtuan, filloi të lotonte. Tani - bëlbezoi ajo, -tani kam nipin jetim. Kur i mbushi 2 vjet i vdiq edhe e ëma. E kam rritur me lotë, zemra më qan për të, sa krejt dhimbja më peshon ky djalë. Nuk janë bërë ende dy vjetë kur m'i kthyen eshtrat e djalit, edhe një sprovë tjetër. Po mirë, prapë mbasi ia di varrin- ngushëllohej ajo. Nipi nuk ishte në dijeni deri atëherë përveç thashëthemeve që ka rastisë ti degjojë. Shfrytëzova rastin edhe e ula pranë. Shpirti i nonës e di pse qan gjyshja? Gjyshja?!- pyet djali i habitur. Deri vonë ishte mësuar të dëgjonte fjalën nënë. Djali i shtangur priste se çka do t'i thuhej. Babanë ta kanë rrëmbyer gjatë luftës, tani ia sollën eshtrat, mezi i nxjerrja fjalët nga goja. E nëna të ka vdekur kur ti i kishe dy vjetë. Të kujtohet ai varri qe shkonin shpesh dhe i linim lule? Është varri i nënes tënde që të ka lindur e rritur, deri sa i mbushe dy vjet, -fliste plaka. E unë jam gjyshja jote. Zemra sa nuk më çahej nga dhimbja, më pikonte helm, tani edhe më shumë për jetimin .

U mundova ta ngushëlloja por lotët nuk më linin të flisja edhe gjatë. Mblodha forcat dhe i tregova për gjyshen time qe ishte sprovuar me humbjen e djalit në luftë, te cilin nuk e kishte pare 14 vite më parë, e veç një kohë te shkurtër i bie të rrijë me të. Ajo eshtë shembulli me i mirë i durimit "Të Allahut jemi dhe tek Allahu do te kthehemi" - ishin fjalët që përmbyllnin dhimbjen e saj...

Ishte një udhëtim i përlotur, më bëri te kujtoj shumëçka.

A mos i harruam njerëzit që më së shumti i dhuruan Kosovës?! A mos kemi harruar se çka perjetuam!?

A mos i kemi harruar jetimët e mbetur?! A mos harruam t' iu falim një buzëqeshje, një përkëdhelje kokës së tyre, një copëz bukë të ngrohtë, një kulm mbi kokë ...

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:39 pm

Parabolla është si një trëndafil, esenca e të cilit nuk është ngjyra apo aroma (Rumiu 1207-1273)

Pronari dhe hajduti ...

Ishtë një herë një njeri i cili shkulte nga pema pjeshkët e i hante ato. Pronari i kopshtit i tha: "A nuk ke frikë Allahun?"

Ai iu përgjigj: "Pse duhet ta kem frikë?

Pema i përket Zotit, e unë jam një krijesë e Zotit. Krijesa e Zotit ushqehet me atë që i përket Zotit".

Pronari i tha: 'Prit pak se tani të përgjigjem unë".

I dha urdhër shërbëtorëve të tij që të sillnin një litar, ta lidhnin hajdutin në pemë, e ta rrihnin derisa ai ta kuptonte përgjigjen.

Hajduti bërtiti: "Nuk ke frikë Allahun?".

Pronari iu përgjigj: "Pse duhet ta kem frikë? Ti je krijesa e Zotit, ky shkop është krijesa e Zotit. Unë po rrah krijesën e Zotit me shkopin e Zotit".

Shkurtimisht: kjo botë është si një eko që dëgjohet në mal. Ti je eko e asaj që thua, si për mirë ashtu edhe për keq. Nëse thua: "Ja diçka e mirë" nuk është e mundur që eko të përgjigjet: "Ja diçka e keqe". Është e pamundur që në mal ai që këndon të jetë një bilbil dhe eko ti përgjigjet me zërin e një korbi.

O njëri i mirë: nëse dëgjon ekon e një pëllitje gomari, ji i sigurtë se je ti që e ke lëshuar atë zë. (Rumiu: Fîhî-ma- fîhî, kap.40)
_________________

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:40 pm

- Pse nuk më pranohet duaja

Një njeri nga banorët e Basrës e takoi Ibrahim Ed'hemin dhe i tha duke iu ankuar:

Allahu xhel-le shanuhu në Kur'anin Famëlartë thotë:

"UD'UNI ESTEXHIB LEKUM" - "Më thirrni mua (kërkoni prej meje), Unë ju përgjigjem." (Gafir, 60)

E ç'është me ne, i lutemi Allahut, por duaja s'na pranohet, kërkojmë nga Allahu xhel-le shanuhu, kurse përgjigje s'marrim dot. Vallë pse kështu?!

-Për atë se zemrat e juaja janë të vdekura, - u përgjigj Ibrahimi.

-E kush i ka vdekur ato? - pyeti ai.

-Dhjetë cilësi - u përgjigj Ibrahim Ed'hemi.

-Cilat janë ato? - pyeti përsëri ai.

Ibrahim Ed'hemi iu përgjigj duke i thënë se ato dhjetë cilësi janë:

1.E dini se Allahu xhel-le shanuhu është Një dhe se e njihni Atë, por obligimet ndaj Tij nuk jeni duke i kryer dhe nuk jeni duke e adhuruar.

2.E lexoni Kur'anin Famëlartë, por s'jeni duke vepruar sipas tij, e as që doni të kuptoni nga ai (Kur'ani).

3.Thoni se e doni të Dërguarin e Allahut, por në bazë të sunneteve të tij s'jeni duke vepruar.

4.Thoni se shejtani është armiku I juaj I madh dhe se e mallkoni atë, kurse ju përsëri jeni duke e mbajtur dhe e dëgjoni me plotë bindje.

5.Thoni se i frikësoheni vdekjes dhe se ajo është e vërtetë e pamohueshme, por për këtë s'keni përgatitur asgjë.

6.Thoni se i frikësoheni zjarrit të Xhehenemit, ndërsa trupin tuaj e keni lodhur me punë që çojnë në zjarr.

7.Thoni se e doni Xhenetin, kurse për këtë s'jeni të përgatitur, pasiqë dëfrimet i keni shijuar në këtë botë dhe nuk keni bërë vepra që ju dërgojnë në të.

8.Kur zgjoheni nga gjumi, të metat e juaja i hidhni pas shpinës (veten tuaj e harroni), kurse të metat dhe veprat e turpshme të njerëzimit i zbuloni dhe i përgojoni. Nuk i shiqoni punët tuaja, por i shiqoni punët e të tjerëve.

9.I shfrytëzoni begatitë (nimetet) e Allahut dhe nuk e falënderoni Atë.

10. Shpesh i përcillni të vdekurit për në varreza, por nuk po mësoni nga kjo.

Andaj, s'do t'iu përgjigjet duaja!

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:40 pm

Thirr në rrugën e Zotit tënd me urtësi dhe me këshillë të mirë!'

Në një vend në France diku para 50 viteve jetonte një plak turk pesëdhjetë vjeçar. Emri i tij ishte Ibrahim dhe punonte në një dyqan ush**mor. Dyqani ishte në një ndërtesë ku në njëren prej banesave të asaj ndertese jetonte një familje jehude. Kjo famlije jehude kishte një djalë shtatë vjeçar, që e quanin Xhad. Xhadi jehudi. Fëmiu kishte zakon që çdo ditë të shkonte tek dyqani i xhaxhit Ibrahim për të blerë nevojat shtëpiake. Çdo herë kur merrte të dilte nga dyqani vidhte nga një çokolatë, e xhaxhi Ibrahimi bëhej sikur s'di gjë.
Një ditë, Xhadi harroi ta vidhte çokolatën duke dalur e xhaxhi Ibrahimi e thirri dhe i tregoi se kishte harruar ta merrte çokolatën të cilën e merrte çdo ditë! Xhadi u tremb ngase kishte menduar se xhaxhi Ibrahimi nuk di asgjë për vjedhjen e tij. Kërkoi nga ai që ta falte dhe i premtoi se nuk do te vidhte më asnjë çokolatë. Xhaxhi Ibrahim i tha: 'Jo, premtom se nuk do vjedhësh asnjë gjë në jetën tënde, e çdo ditë kur të dalësh nga dyqani merre nga një çokolatë se është e jotja. Xhadi pranoi i gëzuar.
Kaluan vitet e xhaxhi Ibrahimi për Xhadin ishte si baba, si shok dhe si nënë. Kur Xhadit i ngushtohej ndonjë punë ose haste ndonjë problem, vinte tek xhaxhi Ibrahimi dhe ia para**ste problemin. Kur ai mbaronte, xhaxhi Ibrahimi nxirrte nga një sirtar në dyqan një libër, ia jepte atë Xhadit dhe kërkonte prej tij ta hapte një faqe kudo në libër. Pasi ai e hapte atë, xhaxhi Ibrahim i lexonte dy faqet që ishin hapur pastaj e mbyllte librin dhe e zgjidhte problemin. Xhadi u largonte i qetësuar, atij iu kishte larguar preokupimi, i ishte rehatuar truri dhe problemi ishte zgjidhur. Kalonin vitet kurse raportet vazhdonin mes Xhadit dhe xhaxhi Ibrahimit, muslimanit turk i moshuar e i pashkolluar.
Xhadi u bë djalosh njëzet e katër vjeçar kurse xhaxhi Ibrahimi gjashtëdhjetë e shtatë.
Xhaxhi Ibrahimi vdiq. Para vdekjës, u la bijve të tij një kuti e në atë futi librin të cilin e shihte Xhadi sa herë që e vizitonte atë në dyqan. I porositi bijtë e tij që pas vdekjës së tij t'ia jepnin Xhadit librin si dhuratë për të, djaloshin jehud!
Xhadi mori vesh për vdekjën e xhaxhit Ibrahim. U mërzit shumë kur djemtë e xhaxhit ia dorëzuan kutin, ngase xhaxhi Ibrahim për të kishte qenë shok shoqërues dhe ai e shpëtonte nga zjarri i problemeve!
Një ditë, Xhadit i ndodhi një problem. Në moment iu kujtua xhaxhi Ibrahimi e bashkë me të iu kujtua edhe kutia, të cilën ia la atij. Shkoi tek kutia dhe e hapi, kur papritmas aty gjeti librin të cilin e hapte çdo herë kur vizitonte xhaxhain në dyqanin e tij!
Xhadi e hapi një faqe nga libri, mirëpo libri ishte në gjuhën arabe e ai nuk e dinte atë. Shkoi tek një shok i tij tunisian dhe kërkoi prej tij që t'ia lexoj dy faqe nga libri e ai i lexoi ato!
Pasiqë Xhadi ia shpjegoj problemin e tij shokut tunisian, ky tunisiani gjeti zgjidhjen për Xhadin!
U habit Xhadi dhe e pyeti: Ç'është ky libër?
Tunisiani i tha: Ky është Kur'ani Kerim, libri i muslimanëve!
Xhadi ia ktheu: E si të bëhëm unë musliman?

Tunisiani tha: Ta sh**ptosh shahadetin dhe ta pasosh sheriatin.
Xhadi tha: Esh-hedu en La ilahe il-lallah ve enne Muhammeden resulullah.

Xhadi u bë musliman dhe për vete zgjodhi emrin Xhadullah el-Kur'ani. E zgjodhi këtë emër si madhërim për këtë libër mahnitës dhe vendosi që pjesën e mbetur të jetës së tij t'ia kushtoi këtij libri fisnik. Xhadi e mësoi Kur'anin, e kuptoi atë dhe filloi thirrjen për tek Allahu në Evropë derisa pranuan islamin në duart e tij shumë njerëz, diku rreth gjashtë mijë jehudë dhe krishterë.
Një ditë, derisa ai po shfletonte kujtimet e tija të vjetra, e hapi Kur'anin të cilin ia kishte dhënë xhaxhi Ibrahim dhe në fillim të tij gjeti hartën e botës. Kurse mbi kontinentin e Afrikës ishte nënshkrimi i xhaxhit Ibrahim e nën të ishte shkruar ajeti: ' Thirr në rrugën e Zotit tënd me urtësi dhe me këshillë të mirë!' Xhadullahi menjëherë vërejti dhe u bind se kjo ishte porosia e xhaxhit Ibrahim andaj vendosi ta realizoi atë.
Braktisi Evropën dhe shkoi për t'i ftuar njerëzit tek Allahu në Kenia, një jugë të Sudanit, Ugandë si dhe shtetet fiqnje. Vetëm në fiset e Zulu pranuan Islamin në duart e tij më shumë se gjashtë milion njerëz!
Vdekja e tij Xhadullah el-Kur'ani, ky musliman i vërtetë, thirrës i inspiruar, i harxhoi në islam 30 vite, të gjitha ia nënshtroi thirrjës tek Allahu nëpër vendet e panjohura të Afrikës dhe u bë shkak që islamin ta pranojnë miliona njerëz. Xhadullah el-Kur'ani vdiq në vitin 2003 si pasojë e sëmundjeve të cilat e goditën në Afrikë në rrugën e thirrjës për tek Allahu.
Atëbotë kishte pesëdhjetë e katër vite të cilat i shpenzoi në thirrjën islame.
Ngjarja nuk ka mbaruar ende!
Nëna e tij, jehude fanatike dhe mësuese universitare e edukative, pranoi islamin vitin e kaluar, në vitin 2005, dy vite pas vdekjes së djalit të saj- thirrësit islam.
Pranoi islamin në moshën shtatëdhjetë vjeçare. Ajo tregon se ka luftuar për tridhjetë vite sa ishte biri i saj musliman që ta kthej në fenë jehude. Ajo edhe përkundër përvojës, mësimit dhe aftësisë së saj për t'i bindur njerëzit nuk arriti ta bind birin e saj që të kthehët. Ndërsa xhaxhi Ibrahim, ky musliman i pashkolluar e i moshuar, arriti që ta lidhë zemrën e birit të saj për islamin! Kjo është feja e vërtetë. E lus Allahun që ta ruaj atë dhe ta forcojë në punë të mira.
Mirëpo, pse Xhadullahu pranoi islamin?
Xhadullah el-Kur'ani tregon se xhaxhi Ibrahim për gjatë shtatëmbdhjetë vite asnjëherë nuk ka thënë 'o qafir' apo 'o jehudi', bile nuk i ka thënë as edhe 'pranoje islamin!'
Paramendo, shtatëmbdhjetë vite nuk i ka folur atij as për fenë, as për islamin e as për jehudizmin!
Një plak i moshuar e i pashkolluar e diti si ta bëj zemrën e këtij djaloshi që të lidhet për Kur'ani!
Shejhu kur e takoi atë njëherë e pyeti se si ndihej kur me miliona njerëz kanë pranuar islamin në duart e tij, ai ia ktheu se nuk ndihet edhe aq krenar ngase -sipas tij- ai i kthen një pjesë të mirësisë së xhaxhit Ibrahim!

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:41 pm

Dy fëmijë në Luftën e Uhudit

Bismil-lahirr-rrahmanirr-rrahim

Es selamu alejkum ve rahmetullahi ve berekatuhu

Vëllezër dhe motra të nderuara, në një Ligjeratë të mbajtur nga një dijetarë i Afrikës së Jugut, dijetari përmendi një hadith të cilin desha ta ndajë me ju. Në të thuhet si vijon:

Në luftën e Uhudit, kur muslimanët tuboheshin për të shkuar në luftë, erdhën dy fëmijë (12 dhe 13 vjeçarë), njëri prej tyre quhej Rafi´ ibn Hatixh ndërsa tjetri Samra ibn Xhundub dhe kërkuan nga i Dërguari (SalAllahu Alejhi ve Selem) që t´i lejojë të marrin pjesë në luftë, mirëpo i Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alejhi ve Selem) u tha që të kthehen dhe ata respektuan urdhërin e të Dërguarit (SalAllahu Alejhi ve Selem) dhe u kthyen. Babai i njërit prej atyre dy fëmijëve të kthyer erdhi tek i Dërguari (SalAllahu Alejhi ve Selem dhe i tha:

" O i Dërguari i All-llahut, ti nuk i ke lejuar birit tim që të marrë pjesë në luftë dhe unë respektoj vendimin dhe urdhërin tënd. Vetëm se, biri im është shenjëtarë shumë i mirë dhe ndoshta shkathtësia e tij mund t´i ndihmpjë Ummetit këtë ditë (SubhanAll-llah, athua ka kësi prindër sot ?!?)."

I Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alejhi ve Selem) i lejoi birit të këtij Sahabiu që të merr pjesë në luftë. Kur dëgjoi fëmiu tjetër se, i Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alejhi ve Selem) i kishte lejuar shokut të tij (fëmiut tjetër) që të marrë pjesë në luftë, ai u kthye prap dhe iu drejtua të Dërguarit (SalAllahu Alejhi ve Selem):

" O i Dërguari i All-llahut, ti nuk na lejove që të marrim pjesë në luftë, mua dhe shokut tim dhe ne u kthyem, ndërsa tani ke lejuar Rafi´i-un për shkak të shkathtësive të tija në hark, mirëpo unë të betohem se, po që se na lejon që të mundemi, unë do t´a rrëzojë atë." (SubhanAll-llah, fëmijë 12 vjeçar)

I Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alajhi ve Selem) i tha: " Në regull, ti thua se mund t´a rrëzosh atë? Thirre shokun tënd dhe ejani këtu për mundje."
[Dy Sahabe-fëmijë duke u mundur për të luftuar fisebilil-lah]

Dhe para syve të të Dërguarit (SalAllahu Alejhi ve Selem), Samra mbajti fjalën e dhënë dhe rrëzoi Rafi´-un. I Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alejhi dhe Selem) tha:

" SubhanAll-llah, ti pate të drejtë. Që të dy mund të shkoni."

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:41 pm

A ke menduar ndonjëherë..?!‏

Ndonjë ditë, para se t’i kryesh këto adhurime, a ke menduar?
Para se të falësh namazin, a ke menduar ndonjëherë?...

Duke e dëgjuar ezanin, a ke menduar ndonjëherë se Zoti i gjithësisë të thërret në takim me Të në namaz?

Duke marrë abdest, a ke menduar ndonjëherë se je duke u përgatitur për të dalë para Mbretit të të gjithë mbretërve?

Duke shkuar në xhami, a ke menduar ndonjëherë se je duke iu përgjigjur thirrjes së të Madhëruarit, Zotit të Arshit të Madhëruar?

Kur je duke marrë tekbiretu elihram (tekbirin fillestar), a ke menduar ndonjëherë se ti do të fillosh bisedën me lutjen, thirrjen Krijuesit tënd, që dëgjon gjithçka dhe di gjithçka?

Kur lexon suren Fatiha në namaz, a ke menduar ndonjëherë se je në bisedën më të veçantë me Krijuesin e Plotfuqishëm?

Duke kryer lëvizjet në namaz, a ke menduar ndonjëherë se një numër aq i madh engjëjsh, saqë nuk e di kush numrin e tyre përveç Allahut, janë në ruku, ndërsa shumë të tjerë në sexhde para mijëra e mijëra vitesh, derisa qielli rënkoi prej numrit të shumtë të tyre?

Duke qenë në sexhde, a ke menduar ndonjëherë se ky është vendi i mirë e më madhështor ku njeriu mund të jetë më afër Krijuesit të tij?

Duke dhënë selam në fund të namazit, a ke menduar ndonjëherë që zemra jote të digjet nga malli për takimin tjetër të afërt me të Gjithëmëshirshmin, Mëshirëplotin.

A ke menduar ndonjëherë me mall për Allahun dhe takimin me Të?
Kënaqësia e madhe që përshkon zemrën, që largon problemet e dynjasë.
A ke menduar ndonjëherë se në afërsi me Allahun është xheneti i zemrës së besimtarit, e kopsht në zemrën e tij, në përpjekje të kënaqësisë së Zotit të tij.
Zemra më e butë është ajo zemër që ia ka frikën Allahut.
Fjalët më të mira janë ato që përmendin Allahun.
Dashuria më e pastër, dashuria për Allahun.
E kush zemrën e tij e ka lidhur me Allahun, është qetësuar e ka pushuar.
E kush zemrën e tij e lidh me njerëzit, nuk i pushon dhe gjithherë do të jetë i shqetësuar.
E kur të ndjesh vështirësi e mërzi, përsërit gjithmonë: “La il-lahe il-la ente subhaaneke in-ni kun-ntu mine dhaalimin”.
Ky është shërimi i zemrave, drita e tyre, e fshehta e tyre.
E përmendja e kësaj shlyen mëkatet, “La il-lahe il-l All-llah”
O Allah, ndaloja zjarrit të xhehenemit ta djegë atë që e lexon këtë shkrim dhe shpërbleje atë pa kufi!
Amin!

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:41 pm

TI KË DO TË ZGJIDHJE?

Një grua po ujiste kopshtin, kur pa tre pleq që po qëndronin para oborrit të saj. Ajo nuk i njohu andaj u afrua dhe i tha:

“ Nuk më duket se ju njoh, por duhet të jeni të uritur. Ju lutem, hyni në shtëpi që të mund të hani diçka. “

Ata ia kthyen: Është burri juaj në shtëpi? …

-Jo, -u përgjigj ajo, -nuk është.

-Atëherë, nuk mund të hyjmë. -ngulën këmbë ata.

Në mbrëmje, kur burri u kthye, ajo i tregoi gjithçka kish ndodhur.

Burri pa u menduar fare i tha:-“Dil dhe tregoju se kam ardhur dhe ftoji që të hyjnë brenda!”

Gruaja doli për të ftuar që të tre .

-Nuk mund të hyjmë që të tre në shtëpi, -shpjeguan pleqtë.

-Pse? -pyeti ajo.

Një nga burrat tregoi një nga miqtë e tij dhe shpjegoi: -emri i tij është Pasuri.

Më pas tregoi tjetrin. -Emri i tij është Sukses, dhe mua me quajnë Dashuri.

Tani, shko brenda dhe vendos me burrin tënd se cilin doni nga ne të tre që të hyjë brenda. Gruaja hyri brenda dhe i tregoi burrit gjithçka që ata thanë.

Ai u gëzua dhe tha: -Sa bukur! Nëse është kështu, atëherë të ftojmë Pasurinë që të vijë dhe të mbushë shtëpinë tonë!

E shoqja nuk qe dakord: -I dashur pse të mos ftojmë Suksesin?

E bija që po i dëgjonte prej kohësh u afrua dhe tha: -A nuk do të ishte më mirë të fusnim brenda Dashurinë?

Kështu, familja jonë do të ishte plot dashuri. -Marrim në konsideratë këshillën e vajzës sonë.. -tha burri. -Shko jashtë dhe thirr dashurinë, që të jetë i ftuari ynë.

Gruaja doli e tha: - Kush nga ju është Dashuria, le të vijë, ju lutem dhe le të jetë i ftuari ynë. Dashuria u ngrit nga ulësja e vet dhe u drejtua kah shtëpia. Edhe të tjerët u ngritën dhe e ndoqën pas.

E habitur, gruaja iu drejtua Pasurisë dhe Suksesit: -Unë ftova vetëm Dashurinë: pse po vini dhe ju? Të tre u përgjigjën njëherësh: -Nëse do të kishe ftuar Pasurinë ose Suksesin, dy të tjerët do të qëndronin jashtë, por meqë ftove Dashurinë, kudo që shkon ajo shkojmë edhe ne me të. Ku ka dashuri ka dhe Sukses e Pasuri.

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:42 pm

[color:6a48=redEbu Kudame

Ky muxhahid ka jetuar pas tabiitabiinëve.
Merrte pjesë në shumë luftra dhe për shkak të aftësisë që kishte treguar në këto xhihade u caktua emir i një çete muxhahidinësh.

Ishte një periudhë kohore që s'kishte xhihad dhe si pasojë Ebu Kudame kishte ngelë në shtëpi pranë familjes së vet.

Një ditë xhumaje hatibi që mbante hutben njoftoi muslimanët që ndodheshin në xhami , se muslimanët e një krahine tjetër kishin filluar xhihadin ,prandaj kush kishte mundësi t'i ndihmonin me çfardo lloj ndihme , qoftë edhe duke bërë dua .

Sa mbaroi xhumaja Ebu Kudame njoftoi muxhahidinët që ai drejtonte , që të bëheshin gati për xhihad dhe vetë shkoi në shtëpi , u përshëndet me familjen dhe pa ardhur akoma Iqindia ai së bashku me çetën e vet u nisën për në tokën e xhihadit .

Rrugës duke ecur një grua muslimane i thotë:

"Esselamu alejkum O Ebu Kudame !"

Ebu Kudame u bë gati që t'ia kthente selamin ,por iu kujtua hadithi i profetit:

"...Kini frikë dunjanë , kini frikë gratë ..."

dhe për këtë shkak nuk i foli fare , por vazhdoi rrugën.
Gruaja i foli prapë :

"Esselamu alejkum O Ebu Kudame !"

Ebu Kudame përsëri s'foli fare ,por vazhdonte të ecte .
Gruaja i foli për së treti:

"Esselamu alejkum O Ebu Kudame !"

Dhe Ebu Kudame prapë s'foli.
Atëherë gruaja i tha:

"Kështu nuk kanë vepruar burrat e mirë! "

Kur dëgjoi këto fjalë Ebu Kudame ia ktheu selamin dhe ndaloi kalin që të merrte vesh se si ishte halli i kësaj gruaje që me aq ngulm donte të bisedonte me të.

"Jam një nënë me dy fëmijë -vazhdoi të fliste gruaja-burri që moti ka rënë shehid.
Unë kam një djalë më të bukur se hëna dhe dua që djalin tim ta marrësh me vete në xhihad dhe lus Allahun që ta pranojë si shehid dhe ta bashkojë me babanë e tij në xhennet , sepse shumë e ka dashur babanë e vet . "

Ebu Kudame pyeti se ku e kishte djalin që ta shihte .
Gruaja i tha se djali i saj mund të kthehet nga çasti në çast , prandaj i luti që të prisnin pak .

Ebu Kudame u mendua pak dhe iu kujtua rasti kur profeti shkonte për xhihad në luftën e Tebukut ...
Kur ndonjëri prej sahabëve ngelte mbrapa ushtrisë sahabët e tjerë e njoftonin profetin duke i thënë :

"Filani ka ngelur mbrapa , ta presim apo të vazhdojmë ?

Profeti u thoshte :

"Lëreni nëse ka mirësi në vetvete Allahu do e dërgojë atë me ju dhe n.q.s. s'ka mirësi ju ka ruajtur Allahu nga sherri i tij ."

Si përfundim Ebu Kudame i tha :

"Më vjen keq , por s'mund të presi pasi më duhet të iki sa më shpejt !"

I dha selam dhe iku...

Ditën tjetër muxhahidinët që ishin nën komandën e Ebu kudames dalluan në horizont një kalorës që sa vinte e u afrohej më shumë .
Pas pak çastesh ai i arriti ata .
U dha selam dhe u tha se kërkonte Ebu Kudamen .
Muxhahidinët njoftuan Ebu Kutaben dhe i thanë se një kalorës i panjohur dhe me fytyrë të mbuluar po e kërkonte.
Ebu Kudame shkoi menjëherë për të takuar të panjohurin që po e kërkonte.
Pasi u përball me të e pyeti kush ishte dhe çfarë kërkonte ?!
I panjohuri hoqi shallin me të cilin kishte mbuluar fytyrën dhe tha :

"Jam djali i asaj gruas , e cila bisedoi me ty , që të më marrësh me vete në xhihad !

Ndërsa nga ana tjetër Ebu Kudame kur pa fytyrën e atij djaloshi u shtang dhe i shkuan ndërmend fjalët e nënës së atij djali :

"...kam një djalë më të bukur se hëna ..."

Pëshpëriti diçka në vetvete dhe i tha djaloshit :

"Jo ! S'mund të të marrë me vete !
Kthehu nga ke ardhur .Xhihadi yt është tek nëna jote!"

Por djaloshi filloi t'i lutej dhe t'i përgjërohej që mos ta kthente mbrapa .
Papritur zemra e ngurtë , porsi një shkëmb e Ebu Kudames u zbut dhe nuk po i rezistonte dot lutjeve dhe përgjërimeve të djaloshit .
Me gjithë merakun se mos po i ndodhte ndonjë gjë e pakëndshme këtij djaloshi kaq të mirë dhe kaq të bukur Ebu Kudame pranoi që ta merrte me vete...

Rrugës Ebu Kudame vërente se djaloshi lëvizte herë në krye herë ne fund të muxhahidinëve , për të parë nëse dilush prej muxhahidinëve kishte nevojë për ndihmë ...

Pasi bënë një rrugë bukur të gjatë Ebu Kudame urdhëroi që të pushonin .
Gjatë pushimit djaloshin nga lodhja që përjetoi nga rruga e gjatë e zuri menjëherë gjumi ...

Një grup muxhahidinësh kur e panë se sa shpejt e zuri gjumi filluan të qeshin me të .
Por për çudi të tyre filloi të qeshë edhe djaloshi , por ky i fundit po qeshte gjatë gjumit .
Kur u zgjua e pyetën se mos kishte parë ndonjë ëndërr ?!
Tha djaloshi :

"Po !Pashë në ëndërr sikur Allahu më futi në xhennet .
Fillova të ecë nëpër të dhe para më doli një shtëpi me parmakë prej ari dhe argjendi .
U futa në të dhe pashë aty dy vajza shumë të bukura .
Ato më thanë të vazhdoja më tej.
Më tej pashë dy vajza akoma më të bukura edhe ato më thanë që të vazhdoja më tej.
Kur arrita tek dhoma e fundit pashë një krevat dhe e ulur në të ishte një vajzë më e bukur se gjithë të tjerat.
E pyeta atë se kush ishte , kurse ajo më ktheu përgjigjen :

"Unë jam caktuar që të jem gruaja jote në xhennet !

Kur më tha këtë gjë unë u afrova që ta prekja , kurse ajo më tha:

"Avash se akoma s'ka ardhur koha .
Do ta kesh këtë mundësi së shpejti !

Pas kësaj u zgjova...

Të gjithë heshtën...
Heshtjen e theu Ebu Kudame duke thënë :

"Përgëzohu o djalosh !

Pasi udhëtuan edhe pak kohë arritën në tokën e xhihadit

Ebu Kudame në rolin e një komandanti të aftë , i cili njeh ushtarët e vet filloi ndarjen e muxhahidinëve .
Disa i caktoi në vijën e parë të frontit e disa të tjerë në prapavijë .
Edhe djaloshin e caktoi me ata që ishin në prapavijë ...

Gjatë betejës Ebu Kudame vërejti nga larg se një kalorës i mbuluar me një guxim të papërshkruar po çante rradhët e kufarëve .
Në fillim nuk e njohu , por pasi iu afrua më afër pa se ky kalorës ishte djaloshi që iu bashkangjit rrugës .
I foli rreptë dhe urdhëroi që të kthehej në prapavijë .
Kurse djaloshi ia ktheu :

"O Ebu Kudame a nuk e ke dëgjuar se çfarë thotë Allahu :

"Le të luftojnë në rrugën e Allahut ata që japin jetën e kësaj bote për botën tjetër ..."

Dhe unë dua të jem njëri prej atyre dhe dua që këtë shkëmbim ta bëjë sa më parë .
Prandaj të lutem mos më nxirr pengesa .

Ebu Kudame kur kuptoi dëshirën e madhe të këtij djaloshi për të rënë shehid i dha lejen që të luftonte në vijën e parë të frontit .

Tani që djaloshit iu dha leja për të luftuar në vijën e parë të frontit u bë sikur të ishte me krahë .
Përshëndeti Ebu Kudamen dhe filloi duke luftuar përsëri .

Beteja zgjati një kohë bukur të gjatë dhe përfundoi duke u realizuar premtimi i Allahut :

"...ushtria jonë ka për të qenë gjithmonë Ngadhënjyese ..."

Në fund të betejës , që siç thamë përfundoi me fitoren e muslimanëve muxhahidinët filluan të kërkojnë njëri-tjetrin për të parë kush kishte rënë shehid e kush ishte plagosur .

Edhe Ebu Kudame filloi të kërkonte djaloshin ...

Duke kërkuar mes të vrarëve dëgjoi një zë të mekur që po përmendte emrin e tij.
Shkoi menjëherë aty nga vinte zëri dhe pa djaloshin që po rënkonte nga plagët e shumta që kishte marrë .
I zbuloi fytyrën dhe po i jepte kurajo .

Djaloshi me zërin që po i dridhej filloi të fliste :

"O Ebu Kudame ! Ndjej erën e xhennetit , jepi selam nënës time dhe njoftoje se Allahu ia pranoi duan.
Jepi selam edhe ..."

Pa mbaruar fjalën , me një buzëqeshje në fytyrë ia dorëzoi shpirtin Krijuesit të vet .

Ebu Kudame s'i mbajti dot lotët ...

Duke qenë se Ebu Kudame së bashku me muxhahidinët e realizuan qëllimin për të cilin kishin ardhur (njërën prej dy fitoreve , ose fitore mbi kufarët ose rënie shehid ) morrën rrugën e kthimit për në vendin e tyre ...

Në hyrje të fshatit kishin dalë shumë njerëz ...

Nëna që prisnin fëmijët e tyre , motra që prisnin vëllezërit e tyre , gra që prisnin burrat e tyre ...

Disa gëzoheshin kur shihnin të njohurit e tyre , kurse disa të tjera qanin në heshtje kur merrnin vesh se i njohuri i tyre kishte rënë shehid .

Ebu Kudame zbriti nga kali i tij dhe ecte kokëulur ...

Ia tërhoqi vëmendjen një vajzë e vogël dhe shumë e bukur , e cila s'linte muxhahid pa ndaluar , duke e pyetur për një të njohurin e saj .

Ebu Kudames iu rrënqeth mishi , të rahurat e zemrës iu shtuan ...

Vallë ku kishte parë një fytyrë të ngjashme si ajo e asaj vajze ?!

Iu kujtuan përsëri fjalët e gruas që bisedoi në çastin kur nisej për xhihad :

"...jam një nënë me dy fëmijë ..."

A mos kjo do ishte motra e atij djaloshi , të cilit vetë Ebu Kudame ia mbylli sytë ?!

A kësaj donte t'i dërgonte selamin e fundit djaloshi që bëri Ebu Kudamen të qajë aq shumë sa t'i lagej mjekra ?!

Por pyetjet e shumta që i lindën në mendje ia ndërpreu vajza e vogël , e cila filloi të ecë në drejtim të tij.
Ebu Kudame sa e pa se ajo vinte në drejtim të tij , ndryshoi rrugë dhe filloi të ecte me të shpejtë , sikur të ishte ai fajtori për gjithçka që ndodhi...

Por nuk zgjati shumë ecja e tij , sepse ai u përball me nënën e djaloshit , e cila i dha selam dhe po priste se çfarë lajmi do t'i jepte Ebu Kudame .

Ndërkaq arriti edhe vajza e vogël , e cila edhe ajo sikur nëna e saj po priste në heshtje fjalët e Ebu Kudames .

Subhanallah ! Sa çaste të vështira ishin ato për Ebu Kudamen !

Prej sikletit filluan t'i dilnin djersë ...

Më në fund mori guximin dhe me një zë që i dridhej tha :

"Djali yt u vra ..."

"Mos mendoni se janë vrarë (të vdekur) ata që ranë në rrugën Allahut .
Përkundrazi ata janë të gjallë duke u ushqyer tek Zoti i tyre ."-ia ktheu gruaja.

Ndërkaq kur vajza e vogël dëgjoi fjalët e Ebu Kudames ra përtokë e vdekur.
Gruaja me një zë të qetë sikur s'kishte ndodhur gjë tha :

"Të Allahut jemi tek Ai do të kthehemi "

Mori vajzën në krahë dhe u largua qetë qetë ...

Ebu Kudame shkundi veten se mos ishte në ëndërr...

Këmbët s'po e mbanin.
U ul mbi një gur.
Ngeli aty për një kohë të gjatë duke menduar për zemrën e asaj gruaje që rradhë herë gjendet në kraharorët e burrave .
]

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:43 pm

Djaloshi I mençur

Para shumë viteve, gjate kohës se Tabi’ineve ( Gjenerate e muslimaneve pas sahabeve), Bagdadi ishte një qytet I madh islam, ne fakt, ishte Kryeqendra e ummetit Islam dhe, për shkak se jetonin një numër I madh dijetaresh, ishte qendra e diturisë Islame. .
Një dite mbreti i Romes e dërgon një emisar ne Bagdad për ti sfiduar Muslimanet me tre pyetje. Kur emisari arriti ne qytet, e informoi Kalifatin se kishte tre pyetje me te cilat do I sfidonte Muslimanet. .
Kalifja mblodhi te gjithë dijetaret e qytetit dhe e vendosi emisarin e romes te ngjitet ne një podium te larte dhe tha. “Kam ardhur me tre pyetje. Nëse me përgjigjeni , atëherë do ju le një pasuri te madhe qe e kam sjellur nga mbreti i Romes..
“Pyetjet janë :

1. "çfarë kishte para Allahut?" .
2. "Ne cilin drejtim është Allahu?" .
3. "çfarë bën Allahu ne këtë moment?" .

Shumica e asamblesë ishte ne qetesi. (A mund te ju përgjigjes ti këtyre pyetjeve?) Ne mes te këtyre dijetareve brilliant dhe studenteve qëndronte një njeri me djalin e tij te vogël. “ Oh babi im I dashur! Unë do I përgjigjem dhe do ja mbyll gojën” tha djaloshi. .
Kështu qe djaloshi I pershperiti kalifes qe te marr leje te ju përgjigjet ne pyetje dhe u lejua..
Romaku ju adresua djaloshit Musliman dhe e përsëriti pyetjen e pare, “çfarë kishte para Allahut? “ Djaloshi pyeti. “ A di te numërosh?”.
“Po,” tha njeriu.
“ Atëherë numëro prej dhjete e me poshtë!”, “ dhjete,nënte,tete,,,,,” deri sa arriti ne “një” dhe nuk numëroi me” Por çfarë ndodhet para numrit ‘një’ ?” pyeti djaloshi..
“ S'ka me asgjë para njëshit- kjo është ! kaq “ tha njeriu. “ Pra, nëse nuk qëndron aritmetikisht asgjë para ‘njëshit’, atëherë si pritni qe te këtë diç para ‘Një” I gjithëdijshmi, I përhershmi, I pari, I fundit, shpikësi, I padukshmi?”.
Tash njeriu nga Roma I befasuar nga përgjigja direkt nuk mund te debatonte me shumë. Prandaj pyeti,” me thuaj , ne cilin drejtim është kthyer Allahu?”.
“Me sjell një qiri dhe ndeze pastaj, “ tha djaloshi. “ dhe me thuaj ne cilin drejtim është drejtuar flaka.” “ Por, flaka është vetëm një drite shpërndahet ne katër anët, Veri,Jug,Lindje dhe përëndim. Nuk është drejtuar vetëm ne një ane , “ Tha njeriu me habi..
Djaloshi tha, “ Nëse një flake fizikisht shpërndahet ne katër anët ashtu qe nuk do te mund te me tregosh se ne cilën ane është e drejtuar, atëherë çfarë pritni nga Nur-us-Samauati uel-erd: Allahu Ndriçuesi I Qiejve dhe Tokës? Drite mbi Drite, Allahu është I drejtuar nga te gjitha anët e në të gjitha kohet.”.
Romaku ishte marrezuar dhe I shtangur qe këtu ishte një vocërrak I cili I përgjigjej pyetjeve te tij ne atë mënyrë sa qe nuk mund te argumentonte kundër provave te tij.
Kështu qe , si I krisur dëshironte te provonte pyetjen finale. Por para se te bënte , djaloshi tha, “Prit! Ju jeni ai qe bëni pyetje dhe unë jam Ai qe ju përgjigjem te gjitha pyetjeve tua . Do te jete e drejte sikur ju te zbritni poshtë ne vendin ku qëndroj unë kështu qe unë te jem aty ku jeni ju tash, kështu qe përgjigjet te ndihen mirë ashtu si ishin ndier pyetjet e tua.
“ Kjo ju duk e arsyeshme romakut, kështu qe ai zbriti nga lart dhe djaloshi u ngjit ne podium. Njeriu përsëriti pyetjen e tij finale. “ Me thuaj, çfarë bën Allahu ne këtë moment?” Djaloshi me krenari u përgjigj, “Ne këtë moment, kur Allahu e pa ne këtë podium te lart një gënjeshtar dhe përqeshës te Islamit. .
Ai e beri te zbres nga lart poshtë. Dhe atë qe beson ne njeshmerine e Allahut, Ai e ngriti lart dhe e vërtetoi te Vërtetën. Ai në çdo moment është i angazhuar në çështje të reja (falë mëkate, largon brengosje, jep jetë, jep vdekje, krijon gjendje, zhduk të tjera etj.). (Sura 55 ar-Rahman, Ajeti 29)." . Romaku nuk pat çfarë te thotë përveç te largohet dhe te kthehet ne vendin e tij, I mundur . Në ndërkohë ,ky vocërrak u rrit dhe u bë njeri nder dijetaret me te famshëm ne Islam.
Allahu, I lartemadheruari , e shpërbleu me një mençuri dhe dituri te dinit Islam . Emri I tij ishte Ebu Hanifja (rahmatullahu 'alejhi Allahu e mëshiroftë ) I njohur sot si një dijetar I madh ne Islam

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:43 pm

FORCA E BESIMIT: Allahu është Falesi me i Madh

Transmetohet se ne ditet kur Musai alejhi selam endej me Beni Izraelet ne shkretetire, një thatesire e madhe kaploi. Se bashku, ata i ngriten duart drejt qiellit duke u lutur për shi. Por për çudi te Musait as. dhe te atyre aty, pak re te shperndara ne qiell u zhduken krejt, nxehtesia u leshua edhe me mbi ta dhe thatesira po ashtu.

Iu shpall Musair as. se ne mes tyre gjendej një njeri qe nuk i bindej Allahut subhanehu ue teala për me shumë se 40 vjet. "Thuaj qe te largohet vete ai nga bashkesia juaj", i tha Allahu svt. Musait, "dhe vetem atehere Une do te derdh shiun mbi ju."

Keshtu Musai as. thirri njerezit dhe u tha: "një njeri mes nesh nuk i është bindur Allahut për 40 vjet. Vetem pasi ai te dali vete dhe te largohet nga turma, Allahu do te na leshoje shiun." Burri priti duke pare majtas e djathtas me shprese se po del dikush tjeter te thote qe ai është, por askush nuk po dilte. Djerse filluan t'i dalin dhe ai e dinte se behej fjalë për te.

Burri filloi te mendoje se nese nuk tregonte gjithë njerezit do te vdisnin nga etja, por nese dilte para turmes do te turperohej pergjithmone.

Ashtu ne heshtje i ngre duart me një sinqeritet te madh qe nuk e kishte ndier me pare dhe me lotet qe i ridhnin ne faqe tha: "O Allah me meshiro! O Allah m'i mbulo mekatet! O Allah, me fal!"

E ndersa Musa as. dhe njerezit e tjere po prisnin qe një njeri te dale para turmes si mekatari, rete u mblodhen ne qiell dhe shiu filloi te bjere mbi ta. Musai as. e pyeti Allahun svt. "O Allah, Ti na bekove me shi edhe pse mekatari nuk e tregoi se kush është." Allahu svt. iu pergjigj: "O Musa, është për shkak te pendimit te atij njeriu qe une bekova gjithë Beni Izraelet me uje."

Musai as. duke dashur te dije se kush është ky njeri i bekuar pyet: "Ma trego se kush është ky njeri O Allah!" Allahu svt. pergjigjet: "O Musa, Une ia fsheha gjynahet ketij njeriu për 40 vjet, a mendon se do t'ia nxjerr pasi ai u pendua?"

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:43 pm

Nura dhe Fustani me Lule

Shënim: Kjo histori bazohet në një ngjarje të vërtetë.

***
Nura motra ime, e ngjashme me mua në fytyrë dhe me shtat si selvia e ka zakon të lexojë Kur'an vazhdimisht. Të kërkosh për të nuk e gjen në asnjë vend tjetër vetëm se në dhomën e faljes në ruku, në sexhde, me duar të ngritura lart nga qielli. Kështu në mëngjes e kështu në mbrëmje, kështu në mesnatë. Asnjëherë nuk lodhet e as mërzitet.

Ndërsa unë isha shumë e interesuar të lexoja revista artistike e romane, apo duke pare video me shumicë aq shumë saqë më është mërzitur. Ka disa gjëra të cilat më janë mërzitur. Nuk i kryej detyrimet e mia plotësisht dhe me faljen e namazit nuk jam në rregull.

E fikja videon mbasi kisha kaluar tre orë duke shikuar filma të ndryshëm. Ezani i namazit të sabahut po thirret në xhaminë pranë shtëpisë. Vajta për në krevat. Dëgjova motrën të më thërriste nga dhoma e faljes. "Urdhëro, çfarë do moj Nura?" Më tha në mënyrë të prerë: "Mos fli para se të falësh sabahun". "Ooh... do edhe një orë të futet namazi i sabahut. Ezani që dëgjove ti tani ishte ezani i parë."

Kështu ishte ajo edhe para se të sëmurej me këtë sëmundje të keqe e cila ia ka prishur gjumin. Më thirri: "Hajde o Hëna pranë meje." Nuk mundem në asnjë mënyrë te kundërshtoj kërkesën e saj. Sinqeriteti dhe çiltërsia e saj në të folur duket qartë. "Çfarë do?" - "Ulu", më tha. "Ja u ula- po tani"? Me zë të ëmbël më tha: "Gjithsecili do ta shijojë vdekjen dhe Ditën e Gjykimit do t'ju paguhet plotësisht shpërblimi juaj." (Nga Sure Ali Imran, ajeti 185). Heshti një moment dhe pastaj më pyeti: "A nuk beson ti se do të vdesësh?" "Sigurisht që besoj", iu përgjigja. "A nuk beson ti se do të llogaritesh për çdo të madhe e çdo të vogël? O motra ime, a nuk ke frikë nga vdekja dhe tmerret e saj. Vdekja nuk njeh moshë dhe nuk ka kohë të caktuar." Iu përgjigja me zë të frikësuar: "Unë kam frikë nga errësira e ti më frikëson edhe nga vdekja si të fle gjumë unë tani? Unë mendova se më thirre për të më thënë se re dakort që të vish me ne në pushimet tona verore". Papritur u përgjigj duke thënë, thënie me të cilën më goditi mu në zemër. "Mundet unë të udhëtoj këtë vit larg në vend tjetër... Ndoshta, o Hëna. Jeta është në dorë ta Allahut." E ja plasi të qarit. Iu kujtua sëmundja e saj e keqe dhe se doktorët i kishin thënë babait diçka secrete, ndoshta sëmundja e saj nuk do ta cojë gjatë. Por kush i tha asaj? Apo zemra ia ndien një gjë të tillë.

"Çfarë po mendon?" Mu drejtua këtë herë me zë të ashpër. "A mendon ti se unë po ti them këto fjalë se jam e sëmurë? Në asnjë mënyrë unë mund të jem më jetëgjatë se askush tjeter.. kjo është në dorë të Allahut. Po ti sa do të jetosh? 20 vjet, 40 apo 100. E çfare pastaj? Nuk ka dallim ndërmjet nesh. Të gjithë do të shkojmë, do ta lëmë këtë bote (dynjane) për te shkuar në xhennet ose për në zjarr. A nuk e ke dëgjuar thënien e Allahut të Madhëruar "Kushdo që do të largohet prej zjarrit e do të futet në xhennet me të vërtetë ai ka fituar." (Sure Ali Imran, ajeti 185). U gdhifsh shëndoshë e mirë. Si tha keshtu u ngrit e shkoi. Zëri i saj ende më tringëllon në vesh "Allahu të udhëzoftë mos harro namazin."

***
Ora 8 e mëngjezit. Të trokitura në derë. Ky nuk është orari i zgjimit. Të qara e klithma. O Allah ç'ka ndodh?! Gjëndja e Nuras është keqësuar dhe babai e ka çuar në spital. Nga ora 1 e drekës. Telefonoi babai nga spitali. Nëse mundeni hajdeni për vizitë tek Nura tani, shpejt. Nëna më tha se zëri i babait nuk ishte si zakonisht, ka ndodhur dicka. U veshëm shpejt e shpejt.

Ku është shoferi..? Hipëm me shpejtësi.. a nuk është kjo rrugë në të cilën dilja për të shëtitur dukej e shkurtër ç'ka ajo sot pse kaq e gjatë..? Nëna pranë meje bën dua për të pa pushim.. ajo është me të vërtetë vajzë e mirë dhe e sjellshme.. nuk e ka parë të humbë kohën kot asnjëherë. Arritëm tek dera e jashtme e spitalit.. një i sëmurë rënkon.. një tjetër i aksidentuar me makinë.. një i tretë me sy të mbyllur nuk e di a është akoma në dunja apo ka shkuar në ahiret?! Pamje të çuditshme nuk i kisha parë asnjëherë..

I ngjitëm shkallët me shpejtësi.. Ajo është në dhomën e urgjencës e unë do t'u coj atje –na tha një infermjere- po ti mos u bëj merak I tha ajo nënës se tani është më mirë mbasi i kishte rënë të fikët. Nuk lejohet që të futet tek ajo më shumë se një person. Kjo është dhoma e urgjencës.

Në mes të atij grumbulli doktorësh e nëpërmjet një dritareje të vogël e cila formohet me hapjen e derës, shikoj sytë e motrës sime Nura e cila shikon nga unë, e nëna qëndron pranë saj në këmbë.. mbas dy minutash nëna doli e cila nuk mundi me i përmbajt lotët. Më lejuan që të futem të përshëndes motrën por me një kusht që mos të flisja me të shumë. Dy minuta mjaftojnë për ty- më thanë.

"Si je o Nura? Ti mbrëmë ishe mirë. Ç'ka ndodhi me ty?" U përgjigj mbasi më shtrëngoi dorën: E unë tani jam mirë uelhamdulilah.. Elhamdulilah porse duart tua janë të ftohta. Isha ulur në cep të krevatit e i preka këmbët.. I largoi ato prej meje.. më fal nëse të bezdisa i thashë.. jo në asnjë mënyrë por mu kujtua thënia e Allahut të Madhëruar ku thotë: "Dhe këmbët do të bashkohen me njëra-tjetërn.(të mbështjella në qefin). Tek Zoti yt do të jetë kthimi atë ditë." (El-Kijameh 29.30.)

Bëj dua' për mua shumë o Hëna. Ndoshta së afërmi do të takoj ditët e para të ahiretit. Kjo rrugë është e largët, e punët e mia të pakta. Lotët më rrodhën kur dëgjova ç'ka ajo tha.. qava aq shumë saqë më humbi vetëdija.. nuk pushova së qari...

***
Me përëndimin e diellit, në këtë ditë të pikëlluar, mbas një heshtje të gjatë në shtëpinë tonë, u futën tek unë vajza e hallës dhe vajza e tezes. Shpejtësi fjalësh. Numri i njerëzve u shtua.. zërat u përzien.. e vetmja gjë që mësova se.. Nura vdiq.. prej atij momenti dhe më pas nuk e di as kush erdhi e as kush shkoi e as çfarë thanë..

O Allah ku jam unë dhe ç'ka po ndodh.. nuk isha në gjendje as të qaja, lotët mu thanë.. mbas pak më njoftuan se babai më kërkonte me qëllim që të përshëndesja motrën për të fundit herë.. në momentin kur e putha nuk mu kujtua asgjë tjetër vetëm se pamja e saj në momentet e fundit.. mu kujtua fjala e saj..{ e këmbët do të bashkohen me njëra-tjetrën}. E kuptova se me të vërtëetë { tek Zoti yt do të jetë kthimi atë ditë}.
Nuk më kujtohet të kem shkuar në dhomën e saj të faljes vetëm se atë natë. Në ato momente mu kujtua ajo e cila me mua ndau mitrën e nënës e ne binjakë..kujtova atë e cila më shoqëroi në shqetësimet e mia.. atë e cila me largoi prej meje vështirësitë e kësaj jete.. atë e cila shumë bëri dua' për mua për udhëzim.. atë e cila lotët I rridhnin pa pushim kur më fliste për vdekjen dhe hallet e saj për llogarinë etj...

Kjo është nata e parë për të në varr.. ky është Kur'ani i saj..kjo është sixhadja e saj.. ky është fustani i saj me lule të cilin e pati blerë për ditën e dasmës.. ky është… e kjo është… E kujtova atë dhe shumë qava për ditët e mija të humbura..qava shumë pa ndërprerje.. e luta Allahun të më mëshirojë e të më falë për të kaluarën.. Luta Allahun ta përqëndrojë atë në varrin e saj ashtu sikur më kishte porositur për dua'..

Papritur pyeta vetveten.. po sikur të isha unë e vdekur? Si do të ishte gjendja ime? Nuk kërkova për përgjigjen e pyetjes shumë për shkak se frika ma mbuloi zemrën. Qava me ngashërim. Allahu Ekber. Allahu Ekber. Ezani i sabahut po thirret. Por sa bukur këtë herë!

U ndjeva shumë e qetë kur unë përsëritja atë ç'ka thoshte muezini. Mbaroi ezani. U ngrita e fala namazin e sabahut... fala namazin e lamtumirës... sic e fali motra i cili ishte namazi i fundit për të. Fillova të falem prej aty ku e la motra.

E tani nëse gdhihem nuk e pres mbrëmjen. E nëse ngrysem nuk e pres mëngjesin.

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:44 pm

KËSHTU PUNOHET PËR ISLAM

(Tregimi i një gruaje në Brazil)

Një punë biznesi dhe unë u gjenda në Sao Paulo të Brazilit. U vendosa në një hotel afër qendrës islame të këtij qyteti, dhe një herë, shkova edhe në xhami të kësaj qendre për ta falur namazin e sabahut. Moti ishte i ftohtë dhe me shi por me të hyrë në xhami trupin dhe shpirtin tim disi e kaploi një ngrohtësi e thellë. Por më befasoi prania e një gruaje e cila ishte ulur në fund të xhamisë me një mindil mbi kokë dhe me rroba joislame. Mu duk disi e çuditshme dhe në kokë me silleshin pyetje por arritja me kohë në namaz ndali rrjedhën e këtyre pyetjeve. Ishim vetëm tetë falës, dhe njëri nga ne, afër të 50-ve, pas namazit u ngrit dhe me një anglishte të rrjedhshme foli e tha: Jam nga Zelanda e Re dhe ushtroj detyrën e avokatit. Kam lindur atje nga prindër muslimanë. Pasi që u rrita u njoftova me Islamin e vërtetë dhe jo atë trashëgimtar. Përjetova një kënaqësi të veçante dhe u bëra kureshtar që t’i thërras edhe të tjerët në Islam që kështu ta largoj barrën për këtë nga supet e mia. U caktova që të predikoj Islamin në internet. Bisedova me shumë njerëz, një prej të cilëve është edhe ajo grua në fund të xhamisë. Bisedën e filluan rreth profesionit. Edhe ajo është avokate. Më pas bisedat tona vazhduan për fe dhe besime. Ia sqarova mirësitë dhe veçoritë e Islamit dhe pas disa muaj predikimi e diskutimi ajo pajtoi, me vullnet dhe besim, ta përqafon fenë islame. Meqë ajo nuk kishte gjetur dikë që do t’i ndihmonte në këtë rrugë të re dhe pas kërkimit të qendrave fetare islame, që kishte gjetur vetëm një dhe atë të mbyllur, u frikësova se ndoshta vendosmëria e kësaj gruaje për Islam do të zbehet kështu që erdha drejtpërdrejtë nga Zelanda e Re të prezantoj në publikimin e Islamit të saj, për mësimin e disa parimeve kryesore të fesë, si dhe për vënien e saj në kontakt me disa muslimane këtu. Po të mos kisha disa punë shumë me rëndësi në Zelande të Re do të qëndroja disa ditë këtu. Frika se mos vdekja do ta rrëmbejë ndonjërin prej nesh para se ta realizojmë këtë që thashë më detyroi të ngutem në këtë gjë. Ajo tash do të vjen dhe para jush do të shqiptoje shehadetin-deklaratën islame para jush.
Erdhi gruaja dhe shqiptoi shehadetin.
Tash u qetësova- tha njeriu. Mua më duhet të kthehem në Zelande të Re ndërsa këtë grua ua lë amanet ju. Mbetet përgjegjësi juaja ndihma dhe përkrahja e saj.
Një vendas u ngrit dhe tha: Unë e marrë përsipër atë. Unë jam i martuar me braziliane dhe ajo do të qëndroj tek gruaja ime....
Më kapi një rrëqethje në trup ndërsa lotët e mia kishin vërshuar fytyrën time. Vërejta se edhe ata që ishin pranë meje të gjithë qanin...Qanin ngase ende paska njerëz që për hirë të shpëtimit të një shpirti nga zjarri i Xhehennemit japin çdo gjë që kanë; të mirën e të shtrenjtën. Kishte njerëz që qanin nga gëzimi, e kishte që qanin edhe nga turpi ngase nuk kishin bërë asgjë për këtë fe. Për fund mos harroni se ky thirrës musliman ka përshkuar gjysmën e globit për ta falur me ne namazin e sabahut në Sao Paulo, dhe tash, unë dhe ti, çfarë kemi bërë?

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:44 pm

SAMIU DHE ARROGANCA NDAJ NËNËS

Tregimi jonë sot do të jetë për një grua e cila ka derdhur shumë mund e energji për ta edukuar të birin e saj. Shumë ditë e net kaloi pa pushim vetëm e vetëm për ta zëvendësuar babain e tij, të cilin ai e humbi kur ishte i vogël. Kjo grua për hirë të edukimit dhe që askush të mos ishte bashkëpjesmarrë s në butësinë, bamirësinë dhe dhembshurinë saj për djalin e saj, gjatë tërë jetës refuzoi të martohet. Sa shumë duroi e sa shumë u përpoq që fëmijës së saj t’ia siguroj një kafshatë buke.

Me ju sot do të jetë tregimi i nënës së Samiut...

Ajo tani e pret të kthehet nga universiteti ngase sot Samiu do të diplomoj. Pas pak çastesh ajo dëgjon zërin e Samiut, i cili ia ndërpret kujtimet: Nëna ime! Diplomova me sukses të lartë. Nëna nuk mundi ta përmbaj veten kështu që filloi të qajë.

Përse qanë moj nënë?- e pyeti Samiu. Çdo mundim, lodhje e përpjekje që ke bërë unë do t’i kompensoj,-shtoi ai për ta qetësuar nënën.
Nënë dua të martohem- tha Samiu.
Mirë, vajza e fqiut tonë është e ndershme, fetare dhe e bukur- propozoi nena.
Ajo nuk më pëlqen. Ajo nuk është e nivelit tim. Mentaliteti i saj nuk është bashkëkohor dhe i hapur. Unë dua të martohem me motrën e shokut tim, Semirit, ngase ajo është vashë universiteti, është e kulturuar dhe është shumë e hapur-transparente.

Samiu ishte njoftuar me të një ditë kur kishte thirrur shokun e tij Semirin në telefon dhe i qe përgjigjur ajo. Zëri i saj i kishte bërë magji...
Përpjekjet e nënës nuk patën sukses kështu që, pa dashjen e saj, ajo pajtoi që Samiu të martohej me atë vajzë. U martua Samiu dhe kaluan ditë por nëna asnjëherë nuk ishte e kënaqur me sjelljet e gruas së tij. Ajo nuk kishte preokupim tjetër përveç telefonatave, shëtitjeve vetëm apo me shoqet e saj, dhe gjëja që më së shumti e hidhëronte nënën e Samiut ishin rrobat e saj. I foli Samiut për rrobat e gruas së tij djersa ai me plot gjakftohtësi ia ktheu: Oj nënë, çdo kohë ka stilin e vet të veshjes dhe zbukurimit.

Nëna e fshehu zemërimin dhe vazhdoi të heshtte. Ditët vinin ndërsa gruaja vetëm sa tejkalonte kufijtë normal në veshje kështu që nëna prapë i foli Samiu por përgjigja ishte: “Oj nënë, të lutem mos u përziej në jetën e saj private”, kështu që nena iu kthye heshtjes ndërsa dhimbjet ia çanin zemrën.
Me kalimin e kohës gruaja filloi edhe ta akuzonte nënën e Samiu se kinse ajo po e anashkalon atë, ia lëndon ndjenjat dhe se e quan të papjekur. I tërë problemi ishte se Samiu i zinte besë shpifjeve të saja. Problemet në shtëpi sa vinin e shtoheshin më tepër. Samiu erdhi deri në atë gjendje saqë ngriti zërin lartë kundër nënës dhe e qortoi por durimin e saj assesi nuk e mposhti. Ajo ende ishte kureshtare për lumturinë e djalit të saj e në veçanti familjes që të mos shkatërrohej.

Dashuria e Samiut për gruan u rrit edhe më kur ajo lindi fëmijën e parë. “Shtëpia nuk na zë të dyjave, ose më zgjidh mua ose zgjidhe nënën tende”- tha gruaja.

Zgjidhja nuk ishte e vështirë për Samiun. Ai zgjidhi që gruaja të mbetej në shtëpi ndërsa nëna të dilte jashtë saj. Ekzekutimi i këtij propozimi famëkeq të nuses u realizua ditën e enjte pas namazit të sabahut kur Samiu erdhi te nëna e cila sapo kishte falur namazin dhe, jo si zakonisht, ai e puthi në ballë. Sot do të dalim për një shëti tek deti së bashku?- i tha Samiu. Nena nuk pajtoi por kur Samiu insistoi ajo iu përgjigj kërkesës së tij. Dolën në shëti dhe pasi që drekuan, Samiu i tha nënës: Unë dhe gruaja po shkojmë ta përshëndesim një shok në një tendë afër dhe ja numri i mobilit tim që nëse vonohemi të na thërrasësh prej ndonjë kabine këtu afër.

Nënën e mori gjumi dhe nuk u zgjua përveçse pas namazit të ikindisë. Samiu dhe gruaja nuk u kthyen deri tash- tha e frikësuar në vete. I kërkoi por nuk i gjeti kështu që ia plasi vajit. Iu kujtua letra që kishte “numrin” e Samiut në të. Kërkoi ndonjë kabine telefonike por më e afërmja ishte 1.5 km. Meqë nuk i mbeti zgjidhje tjetër ajo doli në rrugën kryesore ndoshta do ta gjej djalin e saj. Pas një kërkimi të gjatë dhe pas një lodhjeje, frike e urie që e kapën, pranë saj kaloi një veturë e një njeriu të devotshëm, i cili kur e pa duke qajtur ndaloi veturën dhe e pyeti për hallin e saj. Ia tregoi tregimin në përgjithësi dhe ia dha letrën në të cilin kishte numrin e Samiut. Kur njeriu e mori atë letër nuk pa numër por pa se në të shkruante: “Lutet çdokush që takon këtë plakë të humbur ta dorëzoj në shtëpinë më të afërte të të moshuarve”.

Ky njeri insistoi që ajo të shkonte në shtëpinë e tij me të dhe gruan e tij por plaka refuzoi kështu që ai e dërgoi në shtëpinë e të moshuarve. Kështu filloi jeta e re e nënës në këtë shtëpi. Ajo pyeste veten: A mund ta marr me mend se ky është Samiu? A kështu shpërblen ai mundin tim për të? Derisa ishte nëna në një gjendje të tillë, kujdestarja i tha: Na ka telefonuar Samiu dhe na ka dhënë numrin e tij që nëse kemi nevoje për diç ta thërrasim. Thirreni kur të vdes- tha nëna me një tonë të ashpër.

U munduan ta thërrasin kujdestarja dhe nëna Samiun disa herë por nuk ia dolën. Një ditë kur gjendja shëndetësore e nënës u keqësua, kujdestarja kishte thirrur Samiun në telefon dhe e kishte lajmëruar se ajo nuk ndihej mirë dhe se ai duhej ta vizitonte. “Me vjen shumë keq por unë dhe gruaja ime sot do të shkojmë për pushime në Paris, kur të kthehem do ta vizitoj atë”- premtoi Samiu.

Shëndeti i nënës sa vinte e keqësohej dhe kur i kishte humbur vetëdija, kujdestarja kishte dëgjuar nënën tek thoshte: O Zoti im, hakmerru ndaj tij dhe gruas së tij! O Zoti im, hakmerru ndaj tij dhe gruas së tij!
Në mbrëmje gjendja e saj u stabilizua. “Ndiej se e kam vdekjen afër”- i tha kujdestares. Kur të vjen biri im për ta marrë kufomën time thuaja atij këto fjalë nga nëna e tij: Allahu mos të faltë! Allahu mos të faltë as në dunja dhe as në ahiret! Filloi gjendja t’i përkeqësohej. Dhimbjet e vdekjes shtoheshin nga çasti në çast. Pas shqiptimit të shehadetit ajo dorëzoi shpirtin tek Allahu. Kujdestarja e mori në telefon Samiun por ishte dikush tjetër qe u përgjigj. Ku është Samiu, unë jam kujdestare në shtëpinë e të vjetërve dhe dua t’i flas për diç shumë me rëndësi- kërkoi kujdestarja. Samiu ka shkuar dhe më nuk do të kthehet- u përgjigj ai njeri. Nëna e Samiut ka vdekur dhe duhet të vijë e ta marrë kufomën e saj- sqaroi arsyen e telefonatës kujdestarja. Njeriu ia plasi vajit dhe tha: Unë jam vëllai i gruas së Samiut, jam Semiri. Samiu dhe gruaja e tij morën udhën për në Aeroport por gjatë rrugës derisa ishin në shpejtësi të madhe shpërtheu një gomë dhe vetura u rrokullis disa herë kështu që Samiu, gruaja dhe fëmija i tyre janë gjymtuar e bërë copë-copë të shkapërderdhura. Ishte një tragjedi e vërtetë dhe trishtuese- rrëfeu Semiri.

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:45 pm

Vajza çifute pranoi Islamin - Tregimi i saj

" Si e pranova Islamin? "

0 vëllezër këtë fe të madhërishme, Islamin, në qoftë se do ta prezentonim mirë dhe pastër, atëherë njerëzit do ta pranonin shumë lehtë për shkak të natyrës së pastër të tyre.

Kjo ngjarje është e nxjerrur nga Interneti, ku një grua thotë se e ka parë një vajzë në xhami, në një qytet të vogël të Ame rikës, e cita lexonte Kur'anin me komentin në gjuhën angleze, i ka dhënë selam e që ia ka kthyer me buzëqeshje.

*****

U ul pranë saj, filluan të bisedojnë e pas një kohë të shkurtë u bënë dy shoqe të mira. Një natë derisa ishin duke shëtitur përgjatë kejit, ajo i tregoi shoqes së saj se si e përqafoi fenë Islame. Pra ta dëgjojmë këtë ngjarje:

Tregon kjo vajzë:

"Kam jetuar në një familje amerikane çifu te, e përçarë mes veti, dhe pasi që u shkurorëzua babai nga nëna, u martua me një grua tjetër, dhe kështu filluan problemet. Pas kësaj ngjarjeje vendosa të largohem nga shtëpia e atëherë isha 17 vjeçare, dhe u vendosa në republikën tjetër, ku takova të rinj dhe të reja nga arabët të cilët ishin të ndershëm e bujarë, dhe në fytyrat e tyre vazhdimisht vërehej buzëqeshje, mirëpo unë shoqërimin me arabët nuk e kam dashur për shkak se i urreja.

Në anën tjetër nuk isha e kënaqur me jetën time e gjithashtu nuk ndieja qetësi dhe prehje, përkundrazi ndieja ngushtim dhe humbje, dhe për këtë arsye vendosa që t'i kthehem fesë time ashtu që të gjejë qetësi shpirtërore e gjithashtu të kem vullnet për jetë, por çifutët me fenë e tyre nuk më bindën, sepse është fe që nuk e respekton gruan, nuk e respekton njeriun, fe që e urrejta, e që gjeta në të prapambeturi, e gjithashtu në qoftë se të intereson diç nuk gjen përgjegje. Pas kësaj pranova krishterimin, mirëpo krishterimi kishte më shumë kundërthënie në disa gjëra që nuk i pranon mendja, e që kërkojnë prej nesh t'i nën shtrohemi dhe t'i pranojmë këto gjëra. Kam pyetur shumë si ka mundësi ta mbyt Zoti birin e vet? Si lind Ai? Si mund të ketë feja jonë tre zota e nuk e shohim asnjërin prej tyre? U demoralizova, e lashë çdo gjë por e dija se ka krijues, dhe çdo natë mendoja deri në agim. Një natë, para agimit desha të bëjë vetëvrasje nga gjendja e keqe që mbretëronte tek unë. Çdo gjë ishte e pakup timtë për mua, shiu binte pandërprerë sikur të ishte burg që më rrethon, gjithësia rreth meje më mbytte, pra derisa qëndroja pranë dritares në një shtëpi ta braktisur gjeta veten duke e lutur Zotin: 0 Zot e di se je këtu, e di se më do mua, unë jam e brakti sur, unë jam krijesë e jote e dobët, më udhëzo në rrugën Tënde, o më udhëzo o më mbyt. Qajta me të madhe derisa më kishte zënë gjumi. Në mëngjes u ngrita me zemër të hapur, një ndjenjë e huaj për mua. Dola si zakonisht të kërkojë furnizim, ndoshta do të gjejë dikë të ma paguaj mëngjesin apo të pastrojë enë e të marrë pak të holla. U takova me një djalosh arab, me të cilin bisedova gjatë, e ky kërkoi nga unë që pas mëngjesit të shkoj tek ai, në shtëpinë e tij dhe më ofroi të jetojë me të. Shkova tek ai dhe derisa ishim duke ngrënë drekë, pirë dhe qeshur hyri një djalosh me mjekër i cili quhej Sead, siç e mësova nga shoku im i cili i habitur e thirri me këtë emër. E kapi për dore shokun tim dhe e largoi nga banesa, dhe mbeta unë e frikësuar përballë një terroristi, fundamentalisti. Mirëpo ky nuk bëri asgjë të jashtëza konshme, por kërkoi nga unë me shumë respekt dhe edukatë të shkojë në shtëpinë time. I thashë atij se unë nuk kam shtëpi. Ai më shikoi me dhembje, e këtë e vërejta në fytyrën e tij, e pastaj më tha: "Mirë, rri këtu këtë natë (ishte shumë ftohtë), merri këto të holla dhe të nesërmën shko , e që këto të holla do të të ndihmojnë derisa të gjeshë punë." Posa deshi të dalë, e falënde rova dhe i thashë: "Unë do të dalë e ti rri këtu, por më trego të lutem përse u solle ashtu me shokun tënd, ndërsa me mua ke sjellje tjetër. U ul dhe filloi të flasë, gjersa shikimi i tij ishte vazhdimisht i ulur: shkak i kësaj sjellje është Islami, i ndalon veprat e këqija: ndalon vetminë me gratë e huaja, pirjen e alko olit, nxitë në bamirësi, në sjellje - edukatë të mirë.

U shtanga nga habia, a janë këta për të cilët thuhet se janë terroristë, i mendoja se mbajnë armë dhe vrasin çdonjërin që u del para. Kështu më kishin mësuar mediat amerikane. 1 thashë: "Dua të më mësosh më shumë për Islamin?" Më tha: "Do të shkoj më së bashku tek një familje fetare muslimane, do të qëndroshë aty dhe besoj se ata do të mësojnë për çdo të mirë?" Shkuam tek ajo familje në ora dhjetë të mbrëmjes, të cilët na pritën shumë mirë. Kështu fillova të shtrojë pyetje për gjërat të cilat më mundonin qysh moti, ndërsa Doktor Sulejmani, i zoti i shtëpisë, përgjigjej derisa u binda plotësisht, u binda se e gjeta atë që e kërkoja si përgjigje në pyetjet që i kisha.

Fe e qartë, e pastër, që përputhet me natyrën e njeriut, nuk gjeta asnjë vështirësi të besoja çdo gjë që dëgjova, sepse të gji tha ishin të vërteta. Kur e pranova Islamin ndjeva një ringjallje të papërshkrueshme, dhe po atë ditë e vendosa mbulesën (hixhabin).

Në ora një të mesnatës, zonja e shtëpisë më vendosi në dhomën më të bukur, dhe më tha: "Kjo është dhoma jote, rri në të sa të duash." Pas kësaj më vërejti se isha duke shikuar në dritare, e buzëgeshur e të njëjtën kohë më rridhnin lotët. Më pyeti për këtë gjendje në të cilën isha, i thashë: "Mbrëmë, saktësisht në këtë kohë qëndroja pranë dritares dhe lutja Zotin, o të më udhëzojë në rrugën e drejtë, o të më mbys. Më udhëzoi dhe më nderoi, ndërsa unë tani jam muslimane. Kjo është e vërteta, kjo është e vërteta." Atëherë zonja e shtëpisë më përqafojë dhe filloi të qajë së bashku me mua.

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:45 pm

DY REKATE DO TË MË ISHIN MË TË DASHURA SE SA KREJT DYNJAJA

Shkruar nga B.C.

Një ditë një dijetar islam kishte shkuar tek varrezat që t’i vizitonte, të përkujtonte vdekjen dhe të merrte mësim nga gjendja e të vdekurve. Kur u kthye, e pa një pemë afër kështu që u afrua të pushonte nën hijen e saj, sepse ishte verë dhe ishte vapë e madhe.
Para se të ulej, meqë ishte me abdes, i fali dy rekate, pastaj u ul. E kapi një kotje gjumi dhe kështu pa një njeri nga të vdekurit, i cili erdhi duke tërhequr zvarrë qefinin. I dha selam dhe qëndroi te koka e tij.

- A më njeh mua? – tha. - Unë jam pronari i këtij varri afër teje, erdha të të flas për një çështje të madhe.
- Ç'është ajo? – i tha ky.
- A i ke parë ato dy rekate që i fale më parë? – tha ia.
- Po! – thotë ky dijetari.
- Për Zotin! Unë kam shumë dëshirë të kthehem në dynja dhe t’i fali dy rekate të tilla! –tha ai. Ju o të gjallë, jeni miskinë! Ju punoni, por nuk dini, ndërsa ne të vdekurit dimë (se e kemi parë si qëndron puna), por nuk mund të punojmë. Na ka dalë nga dora rasti i jetës së dynjasë.
U zgjua njeriu nga gjumi duke marrë një këshillë të madhe nga pronari i varrit afër tij!

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:46 pm

Një ngjarje me Abdullah Ibën Mubarek!

Në kohën e Abdullah Ibën Mubarekut në Meke për një kohë të gjatë nuk po binte shi.
Kudo zotëronte një thatësirë e tmershme.
Bagëtia po rrezikohej të ngordhte , ndërsa bimësia po thuaj ishte zhdukur.
Të gjithë , duke filluar nga imami i Mekes ( që në atë kohë ishte Fudejl Ibën Ijadi i njohur për devotshmërinë e tij ) ,dijetarët në mesin e tyre edhe Abdullah Ibën Mubarek (të cilit Allahu shpeshherë ia pranonte duan , një herë ai luti Allahun që t'ia kthente sytë një të verbëri dhe Allahu ia pranoi duan dhe ia ktheu sytë të verbërit) dhe besimtarët , i bënin dua Allahut që t'u lëshonte shi .
Por prapë se prapë shi nuk po binte , ose thënë në mënyrë tjetër Allahu nuk po ua pranonte duatë!

Abdullah ibën Mubarek ishte shumë i shqetësuar , për gjëndjen që ishte krijuar dhe nuk po dinte se çfarë të bënte .
Duke ecur i shqetësuar atij ia tërheq vëmendjen një zë fëmije që po qante në heshtje!
Abdullah ibën Mubareku u afrua për të parë se kush ishte ai që po qante .
Dhe pa aty një djalë të vogël , me fytyrë shumë të zezë dhe të shëmtuar.
Kur e shihje për shkak të shëmtisë që kishte të shkaktonte neveri.
Ky djalë i veçuar nga njerëzit e tjerë , po i bënte dua Allahut duke qarë .
Abdullahu pa u hetuar nga djaloshi , u afrua më afër me qëllim që të dëgjonte duan që po bënte ky djalë.
Abdullah ibën Mubareku arriti të dëgjonte fajlët që ky djalë po ia drejtonte Allahut Zotit të botrave !
Ato fjalë nuk ishin fjalë të veçanta , por ishin fjalë të thjeshta dhe nga fjalët më të përdorshme ato ditë .
Teksti i atyre fjalëve ishte:

"O Allah ! Të lutem dërgoje shiun tani , tani, tani!"

Thotë Abdullah ibën Mubarek:

"Sa mbaroi duan djaloshi , çova sytë nga qielli dhe pasha Allahun aty s'pashë kurrëfarë reje.
Djali sikur të kishte marrë përgjigjen se duaja iu pranua , u ngrit dhe filloi të ikte qetë qetë.
Kur pashë këtë veprim të djaloshit çova edhe njëherë sytë nga qielli kur çtë shoh:
Kishin filluar të dilnin retë e para.
Nuk po u besoja syve .
Ngela i mahnitur nga kjo gjë ."

Pas kësaj Abdullah ibën Mubareku filloi të ndiqte nga mbrapa djalin dhe të shihte se ku do të shkonte.
Pasi e pa se ku u fut , u nis për tek imami i Qabes , që siç thamë më sipër ishte Fudejl ibën Ijadi, me qëllim që t'i tregonte ngjarjen që e kishte parë me sytë e tij .

Rrugës duke shkuar për tek Fudejli e zuri shiu .
Sapo arriti tek Fudejli , ky i fundit i gëzuar i tha :

"O Abdullah ! Allahu na e pranoi duan!"

Kurse Abdullahu ia ktheu :

"O Fudejl ! Allahu e pranoi duan , por jo duatë tona !"

Dhe i tregoi ngjarjen që kishte parë.
Pasi u konsultuan me Fudejlin , Abdullahu u nis për tek shtëpia ku u fut djali , të cilit iu pranua duaja.
Trokiti në derë dhe po rrinte duke pritur .

Derën e hapi një burrë që për habi të Abdullahut kishte një fytyrë të bardhë.
E kuptoi Abdullahu se djali që iu pranua duaja ishte rrob i këtij burri që Abdullahu e kishte para syve.
Nga ana tjetër burri kur pa Abdullah ibën Mubarekun tek dera e shtëpisë së vet u gëzua shumë dhe e ftoi brenda.
Ai mundohej që të bënte çdo gjë me qëllim që ta kënaqte mysafirin e nderuar.
Në fund Abdullahu i tha :

"Kam ardhur që të blejë njërin prej rrobërve të tu!"

Tha burri me gjithë qef dhe ia nxorri , para të gjithë rrobërit me përjashtim të djaloshit që iu pranua duaja .
Tha Abdullahu :

"Nuk është në mesin e këtyre ai rob që kërkoj unë !"
Prandaj të lutem m'i nxirr të gjithë rrobërit e tu !

Tha burri:

"Kam edhe një djalë të vogël , të shëmtuar , dhe që s'është i aftë për punë .
Atë doja ta mbaja për vete , sepse që kur ka ardhë në shtëpinë time Allahu më ka dhuruar shumë të mira .
Unë mendoj se ai është sebepi që Allahu m'i ka dhuruar të gjithë ato të mira !"

Por për shkak të respektit që kishte ndaj Abdullah Ibën Mubarekut , pronari i djalit pranoi që t'ia jepte djalin Abdullah Ibën Mubarekut .

Abdullah Ibën Mubareku u gëzua shumë që ia arriti qëllimit dhe së bashku me djaloshin dolën dhe filluan të iknin për tek Fudejl Ibën Ijadi .
Ecën një copë rrugë , bukur të gjatë dhe asnji nuk po i fliste njëri-tjetrit.
Abdullah Ibën Mubareku kishte turp t'i fliste këtij djali , sepse atij Allahu ia kishte pranuar duan , kurse Abdullahit Jo!
Nga ana tjetër edhe djali kishte turp që t'i fliste Abdullah Ibën Mubarekut , për shkak të famës së tij të madhe si dijetar dhe muxhahid.
Kështu pra të dy ecnin pa i folur njëri-tjetrit , derisa djali mori guximin i pari që të flasë duke i thënë :

"Përse më bleve mua , kur ti kishe mundësi të merje nga rrobërit e tjerë , që janë më të fuqishëm se unë dhe që janë më të dobishëm se unë ?" .

Tha Abdullah Ibën Mubarek :

"O djalosh mua nuk më duhet shërbëtor që të më bëjë punët , por unë ty të mora për shkak të lidhjes tënde me Allahun dhe i tregoi gjithëçka që kishte parë !

-Cfarë the?
Ti ke zbuluar lidhjen time me Allahun ?! - tha djaloshi- dhe filloi të qante me zë!

Abdullah Ibën Mubareku për ta qetësuar i tha :

-O djalosh mos qaj , se vetëm unë dhe Fudejl Ibën Ijadi e dimë këtë gjë! .

-E dika edhe Fudejl Ibën Ijadi ?! -tha djaloshi dhe filloi të qante akoma më shumë!
Abdullah Ibën Mubareku nuk dinte se çfarë të bënte që ta pushonte djalin së qari!
Ndërkaq djali fshiu lotët dhe i tha Abdullah Ibën Mubarekut :

"Mirë , më jep leje sa të fali dy rekate namaz !
Abdullah Ibën Mubareku kur pa se djali pushoi , sikur u çlirua nga një barë e rëndë dhe i dha leje me gjithë qejf.

Djaloshi mori abdes dhe filloi të falej , pasi fali dy rekate namaz , hapi duart dhe filloi të bënte dua .
Kur e pa në atë gjendje Abdullah Ibën Mubareku , përsëri u afrua , pa u hetuar nga djaloshi , me qëllim që të dëgjonte se çfarë duaje do të bënte tani djali.
Ndërsa djali , pasi lavdëroi Allahun dhe dërgoi salavatë mbi profetin filloi t'i bënte dua Allahut me fjalët:

"O Zoti im ma merr shpirtin tani , tani , tani!" .

Kur dëgjoi këto fjalë Abdullah Ibën Mubareku u shtang!
Nuk dinte çfarë të bënte!
Nuk vonoi shumë dhe djaloshi ra përtokë i vdekur.
Abdullah Ibën Mubareku filloi të qante .
Pastaj tha ajetin:

"Kjo është dhuratë e Allahut ia jep Ai kujt të dojë."

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:46 pm

Natën E Martesës

Paqa dhe mëshira e Allahut qofshin mbi ju!
Ju lutem qe t'a përhapni këtë tregim,ne mënyre qe te marrin mesim dhe dobi njerzit prej tregimit te kësaj vajze te sinqert me Allahun,subhanehu ve teala,…

Këtë tregim ua perkushtojme atyre qe e vonojne namazin dhe kerkojne arsye,ne shumicen e rasteve jo te pranueshme...
Ne vijim tregimi…

natën e marteses

Nata e sontme ishte koha e marteses...Te gjitha pregaditjet ishin bërë...Tere familjha ishin preokupuar vetem me dasem ;nena,motrat dhe tere te afermit...Te gjithë e prisnin ekipin e sallonit për zbukurim,i cili kishte premtuar se do te vinte pas namazit te Ikindise,qe t'a rregullonte nusen për dasem te saj.

U vonua ekipi i zbukurimit…Arriten pak para namazit te Akshamit dhe filluan punen e tyre.

Nusja kerkonte panderprere nga pergjegjësja për zbukurim t'a shpejtonin punen, ne menyre qe te kryhej çdo gje para ezanit te Akshamit.
Pas ca castesh,befasisht u degjuan fjalet e verteta : Allahu Ekber,Allahu Ekber…Filloi ezani ndersa nusja ende i thoshte gruas: Kryeje më shpejt sepse koha e namazit te akshamit është e shkurte.Frizerja ia kthente: Kemi ende nevoje për kohë,bë durim!

Koha kalonte dhe akshamit gati sa i kishte kaluar koha…Nusja ende vazhdonte me kembengulesi për t'a falur namazin...

Tere njerzit mundoheshin t'a bindnin te mos falej derisa frizerja t'a kryente punen.I thonin: Nese ti merr abdes do t'a prishesh tere atë qe u munduam disa ore.Nusja ishte e vendosur te falej .

Mendimet i vinin prej këtu dhe atje; bashkoji akshamin dhe jacine e fali pernjehere,nuk ka dert ,mos merr abdes por merr Tejemmum ( qe te mos e prishesh fytyren nga shminkat)…Bë keshtu..Bë ashtu…

Nusja vendosi te falej,u mbeshtet ne Allahun,subhanehu ve teala,duke e ditur se ajo qe është tek Allahu është e perhershme dhe më e mirë sesa ajo qe i ofrojne "te dashurit e saj".

Papritmas u ngrit qe te marr abdes duke mos çare koken për "keshillat " e familjes se saj.Filloi abdesin me Emrin e Allahut dhe shtroi sexhaden qe t'ia filloj namazit.

Allahu Ekber ( Allahu është me i Madhi)…Po,Allahu,subhanehu ve teala, është me i madhi,me i madh se çdo gje,më me rendesi se çdo gje,sado qe te jete e shtrenjte…

Ja nusja arriti ne uljen e fundit te namazit,por…por c'ndodhi? Para se ajo te ipte selam e t'a kryente namazin,ia dorezoi Zotit te saj shpirtin dhe vdiq keshtu duke e respektuar Zotin e saj dhe duke e kundershtuar shejtanin e mallkuar…

E lusim Allahun,subhanehu ve teala, qe t'a zbukuroje ne Xhennetet e perjetshme!!!

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:47 pm

Burri im i dashur

Mbase ndonjëherë do mund të mendosh se ke bërë një gabim që më ke zgjedhur për bashkëshorte të jetës, dhe kjo mund të të pengoj në bashkëveprimet ditore që i kemi. Me kohë frikohem se dashuria jote do të shndërrohet në urrejtje, durimi yt do të kaloj në zemërim dhe situata e qetë mes nesh do zbehet.

Burri im i dAshur

Ndoshta kur jeta kalon në fazën e ndezur me tensione dhe gjen veten i zënë me shumë punë, ndodh që nuk do kesh kohë për mua, dhe kohën që do duhej ta kaloje me mua do humbiste. Me një sinqeritet do jap aq sa mundem që të bej të lumtur në jetë. Por a nuk është e drejtë që edhe unë të kem përkujdesjen tënde? Do të shikoj të jem e vëmendshme, por kam frikë se në sytë e tu mund të duket e padrejtë dhe e gabuar. Pra më fal dhe më buzëqesh, ashtu siç e përshkruante të Dërguarin Sallahu alejhi ue selem Nëna e besimtarëve Aisha radiuallahu anha.

Dhe në këtë mënyrë, shpresoj se do të më vlerësosh për virtytet e tjera që i kam. A nuk ka thënë Allahu në Kur’an, Ai, i Cili na bashkoi në martesë dhe vendosi dashurinë në zemrat tona:

O ju që besuat, nuk është lejuar për ju të trashëgoni gratë (e të vdekurve) në mënyrë të dhunshme, e as t'i shtrëngoni për t'u marrë diçka nga ajo që ju keni dhënë atyre, përveç nëse ato bëjnë ndonjë imoralitet të hapur. Çoni jetë të mirë me to. Nëse i urreni ato, bëni durim pse ndodh që all-llahu të japë shumë të mira në një send që ju e urreni.(4:19)

Po ashtu i Dërguari i All-llahut s.a.v.s. ka thënë: “Më i ploti besimtar me iman është ai që është më i mirë në moral kurse më të sjellshmit prej jush janë ata që janë më të sjellshëm ndaj grave të tyre”. (Tirmidhiu)

Burri im i dashur

Duhet ta dish qe nuk ka krijesë njerëzore që nuk gabon, vetëm Allahu i Përjetshmi është i Përkryer

Nuk është e drejte për ty apo për mua që thjeshte t’ia marrim gabimet dhe të metat njeri tjetrit në llogarinë tonë, derisa të metat tona t’i lëmë anash. Do mundohem të jem një bashkëshorte besnike ndaj teje, dhe të dëgjoj gjithmonë, por shpresoj se do më falesh dhe harrosh kur gaboj.

I kam lënë prindërit dhe vëllezërit e motrat e dashura që të jem me ty, Dua që të ma mbushësh zemrën me dashuri. Të më dashurosh si një rrebesh shiu. Nuk dyshoj aspak që të kam zgjedhur bashkëshort. E çmoj devotshmërinë tënde çdo ditë dhe devotshmëria jote të bën të dukesh si njeriu më i mirë për mua.

Më kujtohet ngjarja e shoqëruesit të resulullahut (Salallahu alejhi ue selem) Ali bin thalib ( Radiallahu anhu) kur është pyetur nga një njeri “ E kam një vajzë, me kënd ta martoj? Aliu r.a iu përgjigj” Ajo duhet ta martoj njeriun që ka devotshmëri në zemrën e tij, nëse ky njeri e do atë, ai do e shkëlqej atë, por nëse nuk e do, nuk do ta lëndoj asnjëherë.” Ne fakt ti je ky . Elhamdulilah, Burri im i dashur dashuria jote më bën të ndjehem si gruaja më e lumtur në botë.

Ndofta kur ndodhemi para një situate te vështirë për shkak të gabimeve të mia, dhe në këtë moment ti do dëshiroje të kishe një grua më të mirë. Të lutem bëhu i ndërgjegjshëm, egoizmi dhe moskujdesi yt mund të drejtoj në sjellje jo të mira. Të lutem mi përmirëso gabimet e mia me butësi dhe mirëkuptim, mos u bën i ashpër ndaj meje.

Nëse sheh ndonje te metë në anën time kujtoje mesazhin e Resulullahut s.a.w.s drejtuar neve.

"Le të mos e urrejë besimtari besimtaren. Nëse ndonjë gjë nga ajo nuk i pëlqen, ndoshta mund të i pëlqeje diçka tjetër”. ( Muslimi)

Burri im i dashur,

Të lutem të kërkosh riskun në hallall sepse Burri duhet të marr përgjegjësinë mbi familjen e tij të dashur.,

A nuk na ka mësuar i dërguari s.a.w.s, kur ka pyetur Muavije ibn Hajde r.a. i Dërguari i All-llahut, çfarë detyra ka secili prej nesh ndaj gruas së vet?” (Pejgamberi) Tha:

“Ta ushqesh kur të ushqehesh vetë, ta veshmbathësh kur këtë e bënë për vete, mos ta mallkosh dhe mos ta lësh vetëm askund përveç në shtëpi”. (Hadith hasen, transmeton Ebu Davudi i cili thotë: “Mos e qorto” e ka kuptimin: mos i thuaj “All-llahu të shëmtoftë”) që do të thotë se burri duhet të përmbush nevojat për familjen e tij

Mos u bën i ashpër ndaj meje, sepse Resulullahu s.a.w.s. nuk ka qene asnjëherë i ashpër ndaj grave te tij.

Burri im i dashur

Me kujtohet një hadith nga Resulullahu s.a.w.s “ “Kjo botë është dëfrim kurse dëfrimi më i mirë i saj është gruaja e ndershme”. (Muslimi) Do mundohem te jem thesari yt me i madh, ashtu si unë e ndjej se ti je thesari im më i madh

Burri im i dashur

A e di shpërblimin qe do marrësh nga Allahu ne ahiret? A e di se cili është shpërblimi për ata qe sillen drejtë ndaj grave të tyre? Shiko me sy,zemër dhe kuptoje këtë hadith:” Ata qe jane te drejte, ne ditën e gjykimit do te marrin fronin prej drite. Ata jane njerë te drejte, me deliresine e tyre ndaj grave te tyre dhe njerëzve për te cilet jane pergjegjes". ( Muslimi)

Lus të jesh njëri prej tyre, dhe unë të jem mbretëresha në pallatin tënd të bukur.

Po mundohem të jem thesari yt më i çmueshëm ne dynja dhe ne ahiret.

Kur te jesh i lirë, më mëso me diturinë qe Allahu të ka falur. Nëse nuk ke kohë, më lejo të përfitoj diturinë e Islamit në ndonjë mënyrë tjetër.

Sidoqoftë, unë nuk do harroj përgjegjësinë që kam si grua, ashtu që më vonë të jem një mësuese për djemtë dhe vajzat tua. A nuk është nëna mësuesja e parë për djemtë dhe vajzat e saj?

Do dëshiroja ti mësonim fëmijët tanë se bashku ashtu qe te jene bartës te flamurit dhe te jene ne mesin e mutakineve. Dua te jem një grua besimtare e cila do te sjell familjen time ne xhenet.

O Allah i Vetmi qe nuk ke shok

Ti je dëshmitar ne këtë lidhje martesore, Kam rene ne dashuri me bashkëshortin tim, bërë këtë dashuri ndaj tij ashtu qe te përforcoj dashurinë ndaj Teje, Por, lutem po ashtu qe dashuria ime ndaj tij te mos e kaloj dashurinë ndaj Teje. Beje këtë dashuri kuptimplote.

Me mbroj zemrën time ashtu qe te mos te te harroj kurrë. Beje këtë dashuri për mua ashtu qe te mos kaloj dashurinë qe ai ka ndaj Teje, dhe bërë shehid për hir Tendin, Beje dashurinë dhe lutjen e tij ndaj meje ashtu qe te mos e harroj xhenetin. Nëse dashuria ime ndaj tij me bën qe te harroj, me përkujto dhe me udhëzo, mos me bën prej te humburve.

O Allah i mbushur me dashuri, i Cili dhuron Butësi

Ti e di nëse zemrat tona janë ne pajtueshmëri dhe se mund ta duam njeri tjetrin. Na bej robër te dëgjueshëm ndaj Teje. Na bej qe ta mbrojmë se bashku ligjin Tënd. Bëje këtë lidhje të fortë. Bëje këtë dashuri të përhershme. Na udhëzo në rrugë të drejtë. Na i mbush zemrat me dritën Tënde e cila asnjëherë nuk shuhet. Na i zgjero zemrat me iman dhe zbukuroje të dorëzuar në rrugën Tënde. Amin ja rabil alemin

Gruaja yte

Shkruar nga Motra Dina istova

Përktheu Naim Berisha

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:47 pm

Leter Nga Burgu I Sirise

Keto fjalë na kane arritur nepermjet një shkrese,te cilen një moter besimtare dhe durimtare,brenda burgut,arriti fshehurazi t'a nxjerre jashte.Letra është një shembull qe pershkruan gjendjen e mijerave te burgosurve,burra e gra,te cilet ndeshkohen-maltretohen ne Sirine Muxhahide.
Ja ky është teksti i saj:
Sa letren e kemi shkruar,e kemi shkruar me qendrese e durim,me lotet tane,i kemi derguar me erë ndoshta dikush do t'i degjoje!. Nuk kemi patur mundesi t'a dergojme madje asnje shkronje te shkruar ne flete keshtuqe kemi derguar renkimet e denesjet dhe kemi thirrur (kerkuar ndihme) ne erresiren e nates…Por kush na degjon neve ne erresiren tone,zerin yne nuk i tejkalonte muret tona te zeza e as shufrat e hekurta.Allahu s.w.t na meshiroi e disi i derguam keta rreshta,ne te cilet hedhim rreze,qe t'ia reflektojne botes gjerat qe na ndodhin neve ,te izoluarve ne kubet-çelite e burgut,ne te cilat perjetojme lloje e ngyra te ndryshme te maltretimit dhe ate dite e natë,na vijne Zebanijjet (term qe perdoret për melaiket e xhehennemit ndersa këtu e ka për qellim gardianet e ashper) te dehur…te eger-ashper… Ah po te vazhdonin te na ndeshkonin ashtu sic filluan me kamxhik e rryme,ah sikur ta lenin motren tone te merrte fryme dhe te mos ia shkelnin nderin pas tere atij ndeshkimi qe e perjetoi …Ah sikur ne te vdisnim para kesaj e te kishim qene te harruar.Kete e tha Merjemja e virgjer pa u ndeshkuar dhe pa u ballafaquar me egersirat njerzore,madje ne brendi kishte Ruhun (shpirtin-femiun) nga Zoti i saj,e ne çfarë te themi? Si te therrasim?! I therrasim botes te na shpetoje prej ndeshkimit te tyre,therrasim me zerin tone me te larte,me tere gjymtyret tona,çdo pjese e jona therret e kerkon ndihme,çdo pike e gjakut,çdo dridhje e damareve tone,cdokush qe ngritet e zbret therret: O mbrojtesi im,O Mbrojtesi im!...Keshtu thirri një grua me pare dhe iu pergjegjen shumë burra ndersa ne jemi sot me qindra te shtypura nga zullumqaret tirane ,me qindra ndeshkohen e maltretohen,çdo moment mbyten me mijera forma te mbytjes por nuk vdesin…A nuk ka ndonje mbrojtes..A nuk ka ndonje mbrojtes..A nuk ka ndonje musliman qe ndihmon grate e shtypura…?
O Zoti im! Kujt t'ia drejtojme thirrjet-ankesat? Qendrimi yne është zgjatur,dite e muaj…e pasojne muaj madje gjaku i kriminelve qarkullon ne damaret e foshnjeve ne barqet tona..çfarë te bejme…?
O Zoti im! Askush nuk na është pergjegjur andaj na meshiro...nuk deshirojme prej jush te na shpetoni por shkaterroni burgjet mbi ne…na ipni fetwa qe t'a mbysim veten dhe ata qe i kemi ne barqet tona…nuk po kemi mundesi t'a perballojme kete qe po na ndodhe..nuk ka natë qe na pakeson (numrin tone) dhe as dite qe ndricon erresiren e jetes sone …
O Dijetar! Kthjellu! Sepse gjumi yt shumë ka zgjate,gjumi yt shumë ka zgjate ndersa ne nuk dime se çka është te pushosh-flesh..
O Dijetar! Kthjellu! Sepse ti e ke një dite ku do te qendrosh para Allahut s.w.t dhe do te pyes se çfarë ke bërë? çfarë ke bërë për ato,te cilave iu është neperkembe nderi? çfarë ke bërë për ato qe iu ka humbur vetedija nga ndeshkimi me rryme? çfarë ke bërë për ate qe pasi i është hjekur hixhabi është vjerur-lidhur me kembe perpjete ne plafon,rrobat i jane shqyer,është goditur me shufra te renda prej hekuri,vetedijen ia dorezoi Zotit te saj,nuk din se sa ore ka qendruar ne gjendje te tille? çfarë ke bërë ti o ti dijetar musliman ndersa motren tende atje ne çeli (kuba te burgut) e vershojne kamxhiket,gjaku i saj rrjedh,kembet i jane çare ,te kuptuarit i ka humbur ndersa askush nuk e ndihmon..
çfarë ke bërë për ate,qe i është ndeshkuar burri para syve te saj,gjaku i tij kerkonte ndihme por askush nuk i pergjigjej keshtuqe plasi dhe filloi ne rrobat e saj te rrjedhe? çfarë ke bërë për ate,e cila është sjellur ne spital,nuk dihet a është e gjalle apo e vdekur,pasiqe 26 egersira shqyese ia coptuan mishin?
çfarë ke bërë..? çfarë ke bërë…?
Me çfarë do te pergjegjet? E si do te pergjigjesh kur ti ende je ne gjumë…O Dijetar! Kthjellu! dhe largona prej zjarrit…largona prej fundosjes sepse damaret tane veq jane thare,nuk ka dite e as drite,ne luginen e thelle te tmershme ne erresiren e detit te thelle…therrasim duke kerkuar rrugen: A ka ndonje ndricues?A ka ndonje ndricues…?

Motra juaj e ndeshkuar

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:47 pm

Sara dhe 7 djemt e saj

Na ka treguar Abdullah ibn Rumy Al-Jemamy, na ka treguar Isma`il ibn Abdul-Hakim nga Abdus-Samed ibn Me`aqila nga Wehba ibn Munebbiha i cili thotë isa njerëz pa këmbë dhe duar e pyetën Ebu Abdullahin: A ke dëgjuar ndonjëherë për sprovë apo dënim më të ashpër se kjo që na ka godit neve? Ai u përgjigj: Po të ishit krahasuar ju me atë në çka kanë qenë ata para jush do të ishit sikurse tymi në krahasim me zjarrin! Pastaj vazhdoi: Një grua me emrin Sara, nga populli i beni israilëve ,dhe shtatë djemtë e saj, është sjell para mbretit i cili i torturonte njerëzit duke i detyruar të hanë mish derri.
Thotë imam Ibn Ebi Dunja,r.a.: e thirri djalin e saj më të madhin dhe i tha: Ha!
Ai u përgjigj: Kurrë nuk do të ha diçka çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar. Ishte urdhëruar që ti priten të dy duart edhe këmbët e tija të gjitha pjesë-pjesë derisa e mbytën.
Pastaj e thirrën djalin tjetër të saj dhe i tha: Ha
Ai iu përgjigj: Nuk do të ha diçka çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar. U urdhërua që ta sjellin një kazan prej bakrit të mbushur me katran dhe e ndezën derisa filloi të gurgulloj. Dhe kur filloi të vloj mirë atëherë e hodhën aty.
Pastaj e thirrën tjetrin dhe mbreti i tha: Ha ! I tha: Ti je më i ulët, më i nënçmuar dhe më i dobët që të ha diçka që Allahu më ka ndaluar. Mbreti qeshi dhe tha: A e dini se çka deshi ky me këtë prej meje. Deshti që ta nxit hidhërimin tek unë e unë pastaj ta mbyti me metod të shkurtër. Por kjo nuk do ti ndihmoj. Urdhëroi që t'ia hjekin lëkurën duke filluar nga qafa. Pastaj urdhëroi që t'ia hjekin lëkurën nga fytyra dhe nga koka, dhe ashtu ia hjeki tërë lëkurën.
Ashtu i mbyti të gjithë një nga një edhe secilin në mënyra të ndryshme derisa i erdhi radha më të voglit. E atëherë mbreti iu drejtua nënës së tij dhe i tha: Ti e shikove se çka veprova. Shko me djalin tënd, vetmohu me të dhe binde që ta haj atë kafshatë nëse dëshiron të jetoj.
Tha : gjithsesi. Dhe ajo u vetmua me djalin e saj dhe i tha : dije o djali imë se te secili nga vëllezërit e tu e kamë pasur nga një të drejtë (hak) ndërsa në ty i kamë dy të drejta (hake). Kjo është për arsye se secilin prej tyre e kamë ushqyer me qumështin tim dy vite . Pastaj vdiq babai yt derisa ende ishe në barkun tim. Të kamë lindur dhe të kamë dhënë gji për shkak të dobësisë tënde dhe për shkak të mëshirës time - plotë katër vite. Për këtë arsye unë te ti i kamë dy të drejta.
Të bëj be në Allahun dhe në të dy të drejtat e mia që i kamë që të bësh sabër nga ajo që Allahu e ka ndaluar mos e ngrënë dhe mos i tako vëllezërit e tu në ditën e Kiametit e të mos jesh me ta .
Ndërsa djali iu përgjigj: Falënderimi i qoftë Allahut që ma mundësoi të dëgjoj këtë nga ti. Kamë pas frikë se do të fillosh të më bindësh që të ha diçka që Allahu i Lartësuar e ka ndaluar.
Pastaj me djalin e saj shkoi te mbreti dhe i tha: Ja, e kamë bindë, e kamë bindë.
Mbreti e urdhëroi për të ngrënë mishin e derrit e ai u përgjigj: Asnjëherë nuk do ta ha atë çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar! Dhe ai e mbyti e ia bashkëngjiti vëllezërve të tij, dhe pastaj i tha nënës së tyre :
E mjera ti, unë po e shoh se mundem të veproj me ty diç edhe më të vështirë se kjo që e përjetove sot. Ngrëne një kafshatë dhe do të veproj me ty çka të dëshirosh, dhe do të japë çka të dëshirosh që të jetosh me to.
Atëherë ajo iu përgjigj: A ta bashkoj vuajtjen me djemtë e mi dhe ti bëjë Allahut gjynah? Edhe sado gjatë të jetoj pas tyre kurrë nuk kisha dëshiruar apo kurrë nuk do ta ha atë çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar!
Ndërsa në një transmetim tjetër thotë: Sa do që të jetoj kjo nuk do të mi kthej prapa ata. Apo: edhe sikurse të ishin gjallë dhe sikur të më urdhëronin të ha kurrë nuk do ta kisha vepruar atë. Pastaj mbreti e mbyti edhe ate.

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:48 pm

Tregim

Ky është një tregim i një motre muslimane të cilën e ka sprovuar Allahu, xhele shanuhu, në ditën e parë të martesës së saj.

Falënderimi i takon Allahut, Zotit të gjitha botërave, paqja, mëshira dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të Dërguarin e Tij të fundit (Muhamedin), mbi familjen tij, shokët e tij dhe të gjithë ata që e pasojnë rrugën e tij deri në ditën e fundit.

Si t'ua bësh të tjerëve do të kthehet ty:

Ky është një tregim i një motre muslimane të cilën e ka sprovuar Allahu, xhele shanuhu, në ditën e parë të martesës së saj, por për ata që bëjnë durim Allahu ka thënë: "... Për durimtarët ka shpërblim pa masë." (Zumer: 10)

Martesa e tyre ishte një martesë e thjeshtë islame. Kur erdhi koha të dy bashkëshortët hynë në dhomë. Gruaja u ngrit dhe e solli ushqimin pranë burrit të saj dhe ata u bashkuan në sofër pranë ushqimit. Papritmas dikush trokiti në derë, ndërsa burri i hidhëruar tha: kush është që vjen në këtë orë? U ngrit gruaja për ta hapur derën, u ndal pranë derës dhe pyeti: kush është në derë? Një zë pas derës u përgjigj: jam lypës, kërkoj pak ushqim. Gruaja u kthye te burri i saj dhe i tregoi se kush ishte dhe çfarë donte. Burri u hidhërua edhe më shumë: ky na e trazon qetësinë tonë në natën e parë të dhëndërrisë! Doli te ai dhe e goditi fort duke e larguar atë atë në mënyrë shumë të poshtër. Lypësi u largua nga dera e shtëpisë tij i përulur e uria ia rëndonte shpirtin, trupin dhe nderin e tij.

Burri pastaj u kthye tek nusja e tij i neveritur nga ky person i cili ia ndërpreu kënaqësinë dhe bisedën me gruan e tij, mirëpo papritmas atë e goditi diç e ngjashme me prekje nga xhinët dhe iu ngushtua toka me gjithë gjerësinë që e ka. Ai doli nga shtëpia duke bërtitur dhe duke e lënë gruan e tij në natën e nusërisë, të cilën e goditi një trishtim kur e pa burrin e saj në atë gjendje, mirëpo kjo ishte dëshira e Allahut të Madhëruar.

Kjo motër muslimane qëndroi në këtë gjendje pesëmbëdhjetë vite (pa u martuar) duke duruar dhe shpresuar shpërblimin tek Allahu i Madhëruar. Dhe, pas pesëmbëdhjetë viteve të kësaj ndodhie asaj iu prezentua një musliman për martesë me të cilin pranoi të martohej.Në natën e parë të martesës së saj, ajo u ul me burrin e saj pranë sofrës së ushqimit që të darkonin por papritmas ata dëgjuan se dikush e trokiti derën. Burri i tha gruas së tij që ta hap derën. U ngrit gruaja për ta hapur derën, u ndal pranë derës dhe pyeti: kush është në derë? Një zë pas derës u përgjigj: jam lypës, kërkoj pak ushqim. Gruaja u kthye te burri i saj dhe i tregoi se kush ishte dhe çfarë donte. Burri e ngriti ushqimin me duart e tij dhe i tha: merre këtë dhe ofroja atij le të hajë deri sa të ngopet, e çka të mbetet prej ushqimit e hamë ne.
Ajo e mori ushqimin dhe ia ofroi lypësit por shpejt u kthye duke qarë. Burri i saj e pyeti: ç'ke? pse qan? çka ndodhi? të ofendoi? të injoroi? A të rëndoi diçka? Jo - iu përgjigj ajo kurse lotët i rridhnin nga sytë? E pse qan atëherë? – e pyeti përsëri burri. Ajo u përgjigj: ky njeri pranë derës tënde dhe që han nga ushqimi yt ka qenë burri im para pesëmbëdhjetë viteve. Në natën e parë të martesës, e trokiti derën një njeri dhe kërkoi ushqim por burri im doli dhe e largoi atë nga dera duke e goditur. Pastaj, u kthye tek unë i neveritur por atij iu ngushtua gjoksi e pastaj më duket se është çmendur apo është sëmurë nga xhinët. Ai doli nga shtëpia dhe nuk dinte se kah shkonte dhe prej atij çasti nuk e kam parë më deri sot. Kurse tani ai kërkon lëmoshë nga njerëzit ...
Papritmas burri i saj shpërtheu duke qarë. Ajo e pyeti: pse qan? Ai u përgjigj: a e din se kush ka qenë ai njeri të cilin e ka goditur burri juaj? Kush? – pyeti ajo. Ai u përgjigj duke qarë: unë jam ai.
I Lartësuar qoftë i Fuqishmi Hakmarrës, i Cili u hakmorr për robin e Tij të varfër e të gjorë i cili erdhi me kokë të përulur për të lypur prej njerëzve, kurse dhembja ia rëndonte zemrën e tij prej urisë, dhe ky njeri ia shtoi dhimbjen edhe më shumë duke e larguar në mënyrë mizore prej derës së tij, kurse zemra ime donte të copëtohej për shkak të nënçmimit dhe përbuzjes që e kishte goditur, mirëpo Allahu i Madhëruar nuk e don padrejtësinë, dhe e zbriti dënimin e Tij mbi atë që e nënçmoi njeriun dhe i bëri padrejtësi, dhe e shpërbleu robin i cili bëri durim. Kaluan ditë dhe Allahu e furnizoi me të mirat e Tij, dhe e dërgoi dënimin mbi atë njeri i cili bëri padrejtësi, dhe ia mori mendjen e ia humbi pasurinë, e ai u bë një lypës i gjorë.
Dhe, i Lartësuar qoftë Allahu i Cili e furnizoi robëreshën e ndershme besimtare e cila bëri durim në sprovën e Allahut pesëmbëdhjetë vite dhe ia zëvendësoi burrin e saj me më të mirë

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:48 pm

Gafja e Profesorit te Matematikes ne ditën e Parë Te Ramazanit

Autori i ketij shkrimi: Kerim Gashi

Ishte Ditë e Marte dhe një ndër ditet e para te Muajit te Madherishem te Ramazanit, Aroma e Agjerimit kishte perfshirë zemrat e te gjitheve nxenesve,për pos Profesorit ,I cili Ramazanin nuk e agjeronte me pretekst ,sepse e konsideronte si preventiv ndaj gabimeve te mundshme gjatë ushtrimit te detyres,si Profesor I Matematikës.

Dhe ne si Gjimnazist te vitit te IV ishim te gjithë Agjerueshem,Sidomos ,gjashte Nxenes te cilet ishim me te dalluarit nga te tjeret me zgjuarsi dhe edukim te mirëfillt ,dhe poashtu besimtar te devotshem,sa qe gezonim rrespekt te veqant nga te gjithë Profesoret e Gjimnazit,dhe disi droheshin kur gjendeshin pranë nesh ,se mos gabonin dhe keshtu te pasonin me pastaj kritikat nga ana jonë,thjesht ishim aq vigjilent ne oret e mesimit sa qe konsideroheshim si “Kritikë te Profesorave”,dhe keshtu qe si pasoj e perkushtimit tonë ndaj mesimit ne shkoll ,ne si 6 nexenesit me te dalluar me sukseset tona e renditem për 4 vite si Klasen me te mirë ne shkollë.

një ditë te filluar me agjerim te muajit te Ramazanit,erdhem ne shkollë,dhe oret e para I kishim ne Lenden e Matematikes,dhe me profesorin e kesaj lende gezonim rrespekt te madh te ndersjellë,dhe me hyrjen e profesorit ne klas ,qe ne fillim te ores se mesimit ,po e pershendesim dhe e mirepritem me buzeqeshje si qdo profesor tjeter dhe po e pyesim si është me shendet, dhe si e ka familjen,dhe duke menduar ne, se është Agjerueshem ,e pyetem se me Agjerim si ia kalonte???

Profesori: Jo nuk jam agjerueshem,

Nxenesit: pse professor nuk agjeron nuk ndjehesh mirë apo…

Profesori : nuk po agjeroj sepse po me pengon ne profesion(ne mesimdhenje)..

Nxenesit: Profesor ,agjerimi nuk te pengon ne punë apo ne profesion perkundrazi te kthjellon mendjen qe te koncetrohesh me mirë !!

Profesori: Disi na injoroi (sepse ndryshonim ne moshë dhe konsideroheshim si femije nga ai,dhe nuk na pranoi keshillen tone)

Nxenesit: Nga rrespekti qe kishin ndaj profesorit heshten ,qe te mos e trazonin me tej,u bene se kinse u pjatuan me iden e profesorit (se agjerimi te pengon ne mesim)

Profesori: Ju lutem po fillojm mesimin dhe ju lusë qe ditet ne vazhdim te mos I vazhdoni ne agjerim sepse nuk mundeni te koncentroheni ne oren time te matematikes…

Nxenesit: Ne perseri heshtem dhe se u beme se ,perseri u pajtuam me propozimin e Profesorit..

Filloi ora e mesimit…

Profesori: për kete ore mesimi kishte për te ne mesuar dhe shpjeguar Llogaritmet… dhe filloi ta shkruaj një detyrë te gjatë,sa qe duhej qe te mbushej Tabela e Zezë e tera me numra ,tri here radhazi ne menyre qe te vazhdohej dhe ne fund te nxirrej rezultati perfundimtar..

Nxenesit: Ishim agjerueshem mirpo ,kjo nuk na pengonte qe te jemi te kujdesshem dhe vigjilent ne mirekuptimin e detyrave mesimore,dhe keshtu për tu deshmuar madheria e ketij muaji,ndodhi një qudi apo një gafe (gabim) qe profesori na premtonte se meqense nuk agjeronte ,nuk do ta bente sepse ka stomakun plotë me ushqim,(nuk e dinte se Koka është ajo qe kontrollon njeriun e jo stomaku plot ushqim)…

Profesori: Gjatë shkruarjes se kesaj detyre te gjatë ne tabelë,disi ngatërroi një “+“ (plus) mirpo nuk e verejti kete gabim…

Nxenesit: ky gabim apo ngaterrim u verejt aq shpejt nga nxenesit (te cilet ishin agjerueshem),sa qe e evidencuan atë menjeher,mirpo heshten sepse nuk deshironin ta ngacmonin profesorin për kete ,dhe priten derisa ta perfundonte detyren profesori..

Profesori: kur po perfundonte detyren verejti se nuk perputhej aspak rezultati perfundimtar me formulen e kesaj detyre,edhe pse profesori kete detyre e kishte ushtruar disa herë dhe madje e kishte te shkruar ne fletore dhe vazhdimishte e shikonte ne fletë kete detyre, mirpo kjo aspak nuk I ndihmoi qe ta shmangte gabimin..

Nxenesit: reaguan dhe I thanë profesorit se ne kete moment ke ngaterruar një plus dhe kjo ka ndikuar qe te devijoj detyra dhe keshtu te vie deri te rezultati perfundimtar gabim…

Profesori: e verejti gabimin e tij ,te cilin e premtoi se nuk do ta bente pasi qe nuk agjeronte,u skuq I teri dhe pranoi gabimin dhe u desh qe ta perseriste perseri detyren aq te gjatë dhe te merzitshme…

Nxenesit: ishin aq te edukuar ,dhe nga rrespekti qe kishin për profesorin,u munduan qe te ia mbulojnë kete gabim dhe heshten dhe duke mos e berë te madhe kete rast,vetem e vetem qe te mos e rendonin profesorin nga ky gabim…

-Cili është Mesimi nga ky rast-ngjarje…është se Agjerimi nuk është penges për te punuar dhe mesuar ,dhe se nuk e pengon punetorin apo profesorin qe te kryej punen e tij te zakonshme,por perkundrazi I kthjellon mendjen dhe I bene me te kujdesshem ne punë…

P.s : Edhe une Fisniku isha si personazh I kesaj ngjarje te vertetë,si pjes e ketij grupi prej Gjashte Nxenesve me te dalluar ,qe e zbuluam kete gabim te profesorit…

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:49 pm

Ai do te hyj ne xhehenem!!

Ka qene ne kohen e Musas alejhi selam një rob shumë i dallueshem nga te tjeret, i pari ne ibadete, dhe adhurues i madh qe nuk pushonte se adhuruari All-llahun.
Dihet qe Musa është kelimuLlah, pra fliste ne menyre te drejtperdrejt me All-llahun subhanehu we te ala, dhe një here ky rob i devotshem i kerkon profetit te vet ta pyes All-llahun a do te jete ai prej banoreve te xhehenimit apo do te jete prej banoreve te xhenetit.
Musa, shkon dhe i thote All-llahut
O Zoti im, me pyet filani, rob i dalluar nder te tjere, se a do te jete ai prej banoreve te xhenetit apo do te jete prej banoreve te xhehenemit.
All-llahu i thote se ai do te hyj ne xhehenem!
Musa cuditet shumë, pasi ky pra ishte me i dalluari ne ibadete, nuk bente gje tjeter vetem se adhuronte All-llahun gjith kohes, dhe ja kishte dedikuar jeten e tij ne menyre totale ibadetit.
Musa a.s iken dhe perpiqet ta shmang kete person (normalisht cilesi e profeteve ka qene se kan qene te dhembsur ndaj njerezve dhe musa a.s nuk donte qe ti thoshte robit qe DO HYSH NE XHEHENEM!) deri sa ky person i e kap musen alejhi selam dhe i thote:
"O mus, c'fare te tha ZOTI IM?"
Musa me keqardhje i thot se ai do te hynte ne xhehenem.
Personi me ta degjuar tha:
"Nese All-llahu do qe une te hyj ne xhehenem , atehere une do hyj ne xhehenem"
Dhe për cudine me te madhe te Muses Alejhi selam, ai e shtoi akoma me shumë adhurimin kundrejt All-llahut te madherishem dhe u be akoma me shumë i devotshem.
Musa alejhi selam i cuditur me sjelljen e tij, kur shkon tek All-llahu i thote:
"O ZOTI im, si është puna e filanit, une i thashe qe do hysh ne xhehenem, dhe ai ne vend qe te deshperohej, dhe ti linte te gjitha, ai u be akoma me i devotshem dhe i shtoi akoma me shumë ibadetet.."
I Pergjigje All-llahu xheleshanuhu
"O MUS, filani do te jete nga te paret qe do hyj ne xhenet, por une ta tregova ty ate, qe te dish se ka nga roberit e MI qe nuk me adhurojn MUA sepse duan shperblimin TIM apo se i ruhen denimit TIM
PO A NUK MERIJTOJ UNE VALLE QE TE ADHUROHEM?"

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:49 pm

> THREE QUESTIONS (3 Pyetjet)
> >
> >
> >
> >
> >
> > Na ishte një djal i ri,i cili shkoi për studime jasht
> > vendit për një
> > kohë mjaft te gjate. Pasi kthehet nga studimet, ai kerkon
> > nga prinderit
> > e tij qe ti gjejn atij një dijetar religjioz ose ekspert, i
> > cili do
> > t'mund t'ju pergjigjej 3 pyetjeve te tij.Me ne
> > fund, prinderit e tij
> > gjeten një dijetar musliman.
> >
> >
> >
> > I riu:
> >
> > Kush jeni ju? A mund t'ju pergjigjeni pyetjeve te mia?
> >
> > Dijetari:
> >
> > Une jam njeri nga roberit e Zotit (SWT) dhe Insha Allah (me
> > ndihmen e
> > Tij), do te jem ne gjendje t'u pergjigjem pyetjeve tua.
> >
> > I riu:
> >
> > Jeni i sigurt? shumë profesore dhe ekspert nuk kane qene ne
> > gjendje t'u
> > pergjigjen pyetjeve te mia.
> >
> > Dijetari:
> >
> > Do te provoj me te miren me ndihmen e Zotit (Subhanahu
> > Wata'ala).
> >
> >
> >
> > I riu i thot:
> >
> > Kam 3 pyetje:
> >
> >
> >
> > Pyetja # 1
> > A ekziston Zoti?Nese po, q'forme ka?.
> >
> >
> >
> > Pyetja # 2
> > Qka është (Fati) Taqdeer?
> >
> >
> >
> > Pyetja # 3
> > Nese shejtani është krijuar nga zjarri,pse ne fund ai
> > hudhet ne ferr
> > gjersa ferri është krijuar nga zjarri gjithashtu. Kjo
> > padyshim se nuk do
> > ta lendoj ate aspak,perderisa
> > shejtani&ferri(xhehnemi)jane te krijuara
> > nga zjarri.
> >
> >
> >
> >
> >
> > A ka menduar Zoti për kete?
> >
> >
> >
> > Papritmas, dijetari qelloi te riun ne fytyre.I riu (ndjeu
> > dhembjen):
> > Perse zemrohesh ne mua?
> >
> >
> >
> > Dijetari:
> >
> > Nuk jam i zemruar. Goditja ime është pergjigjja e pyetjeve
> > tua.
> >
> > I riu:
> >
> > Une me te vertet nuk po kuptoj.
> >
> > Dijetari:
> >
> > Si ndjehesh tani pasi te godita(qellova)?
> >
> > I riu:
> >
> > Natyrisht se ndjeva dhembje.
> >
> > Dijetari:
> >
> > Pra, a beson se dhembja ekziston?
> >
> > I riu:
> >
> > Po.
> >
> > Dijetari:
> >
> > Me trego formen e dhembjes!
> >
> > I riu:
> >
> > Nuk mundem.
> >
> >
> >
> > Dijetari:
> >
> > Kjo është pergjigjja ime e pare. Te gjithë ne e ndjejme
> > ekzistencen e
> > All'llahut mirepo pa qene ne gjendje për te pare
> > formen(dukjen) e tij...
> > A ke enderruar mbreme qe une do te godas?
> >
> > I riu:
> >
> > Jo.
> >
> > Dijetari:
> >
> > A ke menduar ndonjehere qe do te marresh një goditje sot
> > nga une?
> >
> > I riu:
> >
> > Jo.
> >
> > Dijetari:
> >
> > Ky është Taqdeer (fati) pergjigjja ime e dyte...doren time
> > me te cilen
> > te godita ty,nga qka është krijuar?
> >
> >
> >
> >
> >
> > I riu:
> >
> > është e krijuar nga mishi.
> >
> > Dijetari:
> >
> > Q'fare për fytyren tende,nga qka është krijuar ajo?
> >
> > I riu:
> >
> > Mishi.
> >
> > Dijetari:
> >
> > Si ndjehesh pas goditjes?
> >
> > I riu:
> >
> > Me dhimbje.
> >
> > Dijetari:
> >
> > Kjo është e tera. Kjo është pergjigjja ime e trete, edhe
> > pse shejtani
> > dhe ferri(xhehnemi) jane krijuar nga zjarri, nese
> > All'llahu don, edhe
> > ferri do te behet një vend me dhimbje për shejtanin.
> >
> >
> >
> > Zoti thot:
> > 'Nese je i turperuar për mua,edhe une do te jem i
> > turperuar për ty'
> >
> > Nese nuk je i turperuar, pasoje kete mesazh...vetem nese
> > beson...
> >
> >
> >
> > Po, une e dua Allahun, Allahu është burimi dhe shpetimtari
> > im i jetes.
> > Allahu me mban gjalle natë dhe dite.Pa Allahun, une jam një
> > hiq gje,por
> > me Allahun, une mund te bej gjithqka. Allahu është
> > perparesia (forca)
> > ime.
> > All'llahu ju ndihmoft qe te korrni suksese.. Amin
> >
> >
> >
> > ZOTI EKZISTON...
> >
> >
> >
> > Ky është pershkrimi me i mirë pse All'llahu lejon
> > dhimbje dhe vuajtje qe
> > une i kam pare:
> >
> >
> >
> > një njeri shkoi ne rrojtore për ti prere floket dhe te
> > rregulloj
> > mjekrren e tij.Me te filluar punen berberi, ata u futen ne
> > një bisede.
> > Ata biseduan shumë gjera dhe tema te ndryshme kur me ne
> > fund preken edhe
> > temen për All'llahun
> >
> > Berberi tha: Une nuk besoj se Zoti ekziston.
> > Pse e thua kete? Pyeti myshteriu.
> > Paj..., mjafton te dalesh ne rruge dhe te kuptosh se
> > All'llahu nuk
> > ekziston. Me thuaj nese All'llahu ekziston,a do te
> > kishte kaq shumë
> > njerez te semure?
> >
> >
> >
> > A do te kishte femije te braktisur? Nese All'llahu
> > ekzistoi, nuk do te
> > kishte dhimbje as vuajtje. Nuk mund ta imagjinoj një Allah
> > qe do te
> > lejonte gjithë keto gjera. Myshteriu mendoi për një moment,
> > por nuk u
> > pergjegj për arsye se nuk deshiroi te filloj me argument.
> >
> >
> >
> > Berberi perfundoi punen e tij dhe myshteriu leshoi lokalin.
> > Vetem pak
> > pasi doli nga rrojtorja,ai ne rruge pa një njeri me floke
> > te gjata,te
> > papasterta dhe me një mjekerr te parregulluar,ai dukej i
> > palare dhe jo i
> > krehur.
> >
> >
> >
> > Myshteriu u kthye prap ne rrojtore dhe i tha berberit: A
> > din qfare?
> > Berberet nuk ekzistojne. Si mund ta thuash kete? Pyeti i
> > befasuar
> > berberi. Une jam këtu, dhe une jam një berber qe sapo
> > punova me ju!
> >
> >
> >
> > Jo! Bertiti myshteriu. 'Berberet nuk ekzistojne sepse
> > po te
> > ekzistonin,nuk do te kishte njerez me floke te gjata dhe
> > mjekrra te
> > pakrehura,sikurse ai njeri jasht.
> >
> >
> >
> > Ah, por berberet ekzistojne! Kjo është ajo qe ju ndodh
> > njerezve qe nuk
> > vijne tek une.'
> > Pikerisht, pohoi myshteriu. 'kjo' është poenta!
> >
> >
> >
> > Allahu, gjithashtu, ekziston! Kjo është pikerisht ajo qe ju
> > ndodh
> > njerezve qe nuk shkojn te Ai dhe nuk kerkojne ndihme nga
> > Ai. për kete
> > arsye ka kaq shumë dhimbje dhe vuajtje ne bote'.

nga Manushaqe Thu Oct 22, 2009 1:50 pm

Elhamdulilah që All-llahu më ka nderuar

Tregon Ebu Ibrahimi dhe thotë:

"Isha një ditë duke udhëtuar nëpër shkretëtirë dhe papritmas humba rrugën për ku isha nisur. U ndala tek një tendë e vjetër, shikova mbrenda saj dhe pashë aty një njeri, ishte i ulur në tokë.

Sapo iu afrova me qetësi pashë se ky njeri ishte i paralizuar, i kishte të dy duart e këputura.

Ç'është më e çuditëshmja se ai ishte edhe i verbër dhe ishte i vetmuar, nuk kishte askënd që të kujdesej për të.

Dëgjova prej tij disa fjalë, që shpesh i përseriste: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madhe mbi shumë krijesa të Tija.

Duke e përseritur këtë disa herë, ma tërhoqi vëmendjen dhe më shtyri të interesohem për te. Dy duart e këputura dhe dy sytë e tij të verbër dhe nuk posedonte kurrfarë fuqie për kujdesjen e vetës. Shikova përreth tij dhe kerkoja se mos po shoh dikë prej të afërmëve të tij që kujdeset për te, mirëpo, për fat të keq, nuk pashë askend. Vazhdova t'i afrohem deri sa ndjeu levizjet i mija dhe filloi të pyeste:

- Kush është? Kush është?

- I thashë: Esselamu alejkum! Jam një njeri që kam humbur rrugën dhe u ndala tek tenda jote. Po ti kush je? Pse jeton i vetmuar në këtë vend? – Fillova unë me pytje: Ku e ke familjën apo të afërmit?

- M'u përgjigj: Unë jam një plak i sëmuar, që me kanë lënë njerëzit dhe me kanë vdekur shumica prej të afërmëve.

- I thashë: Dëgjova nga ju disa fjalë, që me çuditën: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa tjera të Tija, me trego se çka të ka nderuar All-llahu ty kurse unë të shohe të verbër me dy duart e këputura, i varfer dhe askend perreth teje që interesohet për ty?!

- Më tha: Të tregoj, por me një kusht! Kam një nevojë të ma kryesh.

- I thashë: Me gjithë dëshirë inshallah, vetëm me trego!

- Më tha: Po e sheh se jam sprovuar me sprova dhe fatkeqësi të ndryshme, mirëpo, prap Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa të tjera. A nuk me ka dhënë All-llahu mendjen, që të logjikoj me te?!

I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa e sa njerëzve u mungon kjo begati, janë budalla, të çmendur, që nuk posedojnë mendje?!

- Shumë ka. - ja ktheva.

- Pastaj tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të tjera dhe me ka nderuar.

- Vazhdoi përseri: A nuk me ka dhënë All-llahu të dëgjuarit, me të cilin dëgjoj ezanin për namaz, dëgjoj me te fjalët dhe atë që kam përreth?!

- I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa prej njerëzëve janë të shurdhët dhe nuk mund të dëgjojnë?! Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar mbi shumë krijesa.

A nuk më ka dhënë All-llahu gjuhën, me të cilën e përmendi Atë dhe mirrem vesh me njerëzit?! Sa e sa njerëz memece ka sot që nuk flasin?!

I thashë: Po, vërtetë shumë ka.

- Tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar dhe me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të Tija.

A nuk me ka udhëzuar All-llahu në Islam dhe adhuroj vetëm All-llahun Një, të Vetmin, që nuk meriton të adhurohet askush përveç Tij?! Unë tek Ai llogaris shpërblimin duke bërë durim në sprovat e Tija.

Sa ka prej njerzëve, që janë adhurues të idhujve dhe kryqëve dhe janë të kënaqur me mosbesimin e tyre?! Ata kanë humbur në këtë botë dhe në botën tjetër. Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që më ka nderuar mbi shumë krijesa të Tija. Kështu vazhdoi plaku duke i numëruar begatitë e All-llahut, kurse mua me shtohej çudia prej imanit të tij të fort dhe bindjes së tij të madhe, që plaku edhe në gjendjen e tij të mjerueshme ishte i kënaqur me ato begati që ia kishte dhënë All-llahu.

Thashë me vete: Sa prej të sëmurëve janë, që ndoshta nuk janë goditur as sa një e katërta e kësaj që është goditur ky plak, apo ndoshta janë sprovuar vetëm me humbje të shikimit apo të dëgjimit, apo kanë ndonjë sëmundje të lehte e që mund të llogariten të shendoshë në krahasim më atë që e ka goditur këtë plak. Saqë i dëgjon duke u ankuar dhe duke qajtur me zë të lartë, duke renkuar nga semundja. E atyre vetëm iu shtohet dobësia dhe iu pakësohet bindja në shpërblimin e All-llahut.

U thellova në mendime të thella derisa m'i ndërpreu mendimet fjala e plakut duke më thënë:

- A ta them kërkesen time që pata? A ma kryen atë?

- I thashë: Po, inshallah! Cila është kërkesa yte?

E uli kokën dhe lotët i rrodhën nga sytë e tij të verbër. Pastaj ngriti koken e tha:

- Nuk me ka mbetur askush prej familjes perveç një djalit katërmbedhjetëvjeçar. Ai është që me ushqen, me veshën, me shtrinë për të fjetur dhe me ngrite për çdo nëvojë. Mirëpo, ka dalë që dje të me kërkojë ushqim dhe nuk është kthyer më dhe nuk e di a është gjallë dhe kthehet apo është i vdekur dhe është harruar. Unë, sikurse po e sheh, jam plak i lodhur, i verbër, ku ta kërkoj unë i shkreti?!

E pyeta për pamjen e tij dhe cilësitë e tija në mënyrë që ta njoh nëse e takoj.

Dola që ta kërkoj djalin, po ku ta kërkoj kurse rruga për mua ishte e panjohur dhe nuk dija nga ta kërkoja, unë vetë kisha humbur rrugën.

Vazhdova rrugën duke ecur nëpër shkretëtirë, kërkoja andej këtej ndonjë njeri të pyes për djalin, por s'ka gjë. Rastësisht e ktheva kokën dhe pashë andej tëndes së plakut një kodër të vogël, ku ishin mbledhur disa sorra, ishin mbledhur rreth diçkaje. Thashë me vete: Këto nuk mblidhen përveç se rreth ndonjë ngrodhësire ose ushqimi. U ngrita në koder dhe u afrova tek këto shpezë. Kur arrita afër tyre filluan të shpërndahen dhe në vendin ku ishin mbledhur sorrat çka të shoh?! Një djale i ri i vdekur, trupi i tij i këputur sikur ta kishte sulmuar ndonjë ujk dhe ka ngrenë një pjesë të tij dhe ka lënë pjesën tjetër për shpezë.

Nuk me brengosi djali aq shumë sa me erdhi keq dhe u pikëllova për plakun. Zbrita nga kodra duke ecur ne drejtim të tendës duke qenë në mes pikëllimit dhe hutise. Duke menduar se a të shkoj dhe ta lë plakun në vetmi apo të kthehem tek ai dhe ta lajmëroj për djalin. U drejtova kah tënda dhe po dëgjoj plakun duke bërë tesbihë dhe duke përmendur All-llahun. Isha i hutuar çka t'i them, si t'ia filloj...? Me erdhi në mendje ngjarja e të dërguarit të All-llahut, Ejubit alejhi selam.

Hyra tek plaku dhe e gjeta ashtu si e kisha lënë. I dhashë selam. I mjeri, ishte mërzitur shumë për djalin. Sa më ndjeu më pyeti: ku është djali?

I thashë: Përgjigju ti njëhere! Cili prej ju të dyve është me i dashur tek All-llahu, ti apo Ejubi, alejhi selam?

Tha: Ejubi, alejhi selam është me i dashur tek All-llahu.

I thashë: Cili është sprovuar më shumë, ti apo Ejubi, alejhi selam?

Tha: Padyshim, Ejubi, alejhi selam.

Atëherë i tashë: Llogarite djalin tënd tek All-llahu se të ka vdekur...!

E gjeta atë të vdekur tek kodra, iu kishin versulur ujqërit mbi trupin e tij. Rënkoi plaku i mjerë, pastaj rënkoj përseri duke marrë frymë thellë dhe duke përseritur fjalën: LA ILAHE IL-LALL-LLAH...

Mora ta qetësojë duke ia kujtuar durimin, mirëpo atij iu shtuan vuajtjet dhe rënkimet derisa dhe nisa t'ia përkujtoj shehadetin (LA ILAHE IL-LALL-LLAH) dhe vdiq në duart e mia.

E mbulova me jorganin që e kishte përfundi dhe dola të kerkoje ndonjë njeri që të më ndihmojë t'ia pregadis xhenazën. Pas pak pashë tre vetë të hipur mbi kafshet e tyre. Dukeshin të ishin udhetarë.

I thirra dhe m'u përgjigjen. Kur u afruan u thashë:

- Këtu është një njëri musliman i vdekur dhe nuk ka askë që interesohet dhe mirret me të, a keni mundësi që të më ndihmoni për ta larë, ta mbështjellim në qefin dhe ta varrosim? Ata pranuan.

Hyrën në tendë që ta shohin plakun e vdekur dhe ta bartnin për ta varrosur. Sapo zbuluan fytyrën e tij bertitën: Ebu kulabe... Ebu kulabe...! Pastaj e mora veshë se Ebu kulabe kishte qenë një prej dijetarëve të njohur, qe e kishte humbë pleqëria dhe sëmundjet e shumta pozitën e tij dhe e kishin lenë njerëzit pas dore. Iu kishin mbledhur shumë sprova dhe fatëkeqësi deri sa ishte vetmuar prej njerzëve në një tendë të vjetër në hapësiren e shkretëtirës.

Ia pregatitëm xhenazën dhe e varrosëm.

Udhëtova bashkë me këta tre veta dhe më ndihmuan që ta gjejë rrugën për në qytet.

Në këtë natë e pashë ne ëndërr Ebu Kulaben me pamjen me të bukur, kishte të veshur rroba të bardha dhe ishte plotësuar pamja e tij, pa të meta trupore. E pashë duke ecur në një vend të gjelbëruar.

E pyeta: O Ebu Kulabe, çka të ka bërë ty të jesh në këtë vend kaq të bukur dhe i shëndoshë fizikisht?

U përgjigjë: Posa më ka futur All-llahu në xhenet dëgjova një zë duke me thënë fjalën e All-llahut:

سَلاَمٌ عَلَيْكُم بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ

"(u thonë) selamun alejkum, me durimin tuaj gjetët shpëtimin, sa përfundim i lavdishëm është ky vend." [Err-rrad, 24]

nga Sponsored content

Tregime Islame ...

Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...

Re: Tregime Islame ...