**Tregime Islame**

Dashuria

All-llahu i Madhërishëm në Kur'anin fisnik thotë:"Betohem në kohën!" (Asr,1)

Njëherë në një ishull jetonin të gjitha llojet e ndjenjave:lumturia,mërzia,dituria dhe dashuria.
Një ditë të gjithëve ju njoftuan se ishulli do të fundoset dhe të gjithë ndërtuan aniet e shpëtimit përveç dashurisë.Dëshiroj të mbetet deri në momentin e fundit.

Kur ishulli gati u fundos dashuria vendosi të kërkoj ndihmë:Pasuria kaloi pranë saj në një anije të madhe.

Dashuria e pyeti:

"Pasuri,a më merr me vete?"

"Jo,nuk mundem" u përgjigj pasuria."Kam aq shumë ar dhe argjend në anije,sa që nuk ka vend për ty".

Dashuria e luti mërzinë që ta marrë:

"Mërzi më merr me vete në anijen tënde!"

"Oh dashuri,aq jam e mërzitur,dhe më duhet të jem vetëm.''

Lumturia kaloi pranë dashurisë por meqë ishte aq e gëzuar nuk e dëgjoi fare thirrjen e dashurisë.

Papritmas,dikush pëshpëriti:

"Eja dashuri,unë do të marrë.''
Ishte ky një plak i moshuar.

Aq e lumtur dhe e gëzuar dashuria harroi ta pyes plakun se ku po shkojnë.
Kur arritën në vendin e caktuar plaku shkoi rrugës së tij.E vetëdijshme sa i kishte borxh plakut dashuria e pyet një dijetar:

"Kush më ndihmoi dhe shpëtoi?"

"Ishte koha" u përgjigj dijetari.

"Koha?" u habit dashuria."përse më ndihmoi ajo?"

Dijetari qeshi dhe me urtësi iu përgjigj:

"Sepse vetëm koha është e aftë të kuptoj vlerën e vërtetë të dashurisë.''

Përgatiti dr.Ali Iljazi

Historia e milionerit

Shoku im ishte një burrë i mirë.
Ndoshta ka lexuar ndonjëherë rukje të ligjëruar tek disa të sëmurë. Një herë më tregoi:

Një ditë më ra zilja e telefonit. Ishte djali i një prej tregtarëve më të mëdhenj. Më thotë: "O shejh, babai im është sëmurë. Kërkojmë që të vish për vizitë tek ai dhe t'i lexosh rukje atij."

Shkova atje dhe ja, kur pashë një kështjellë të lartë ku derdhej mirësia nga muret e saj. Më mikpritën djemtë e tij ashtu si i takonte pritja e një miku. Luksi dukej i qartë në fytyrat e tyre. I pyeta ata për sëmundjen e babait. Njëri prej tyre më tha: "Babai ynë ka qenë i goditur me hemorragji cerebrale në mëlçi.
Zbuluam përpara disa ditësh se i ka filluar kanceri në gjak. Doktori na tha se rezultatet mjekësore tregojnë se nuk i ka ngelur atij për të jetuar vetëm se disa ditë të numëruara, por Allahu e di se si është realiteti.
Vazhdova të shkoj me ta për tek babai i tyre. Kur sapo arritëm tek ai më tërhoqi njëri prej tyre dhe më tha: "O shejh, më fal, harruam të të themi se babai ynë nuk e di të vërtetën e sëmundjes së tij. Kur morëm përgjigjen e analizave u frikësuam se mos i shtohet mërzitja dhe sëmundja.
I kemi thënë atij se ka infeksion në bark." U mbështeta tek Allahu dhe hymë në dhomën e babait të tyre.
Një dhomë e gjallëruar, në të një krevat mbi të cilin ishte një burrë që i kishte kaluar pak të pesëdhjetat. Dalloheshin tek ai shenjat e mirësisë.
I sëmurë, por trupi i tij vazhdonte të ishte i mbajtur. E takova me butësi dhe u ula tek koka e tij edhe djemtë u ulën përreth tij. U kthye nga ata dhe i urdhëroi që të dilnin. Dolën dhe e mbyllën derën e dhomës e mbeta unë dhe ai.
Ktheu kokën e tij dhe qëndroi pak i heshtur, më pas u përlot dhe filloi të qante. U kthye nga unë dhe lotët rridhnin në faqet e tij dhe tha: "Ah mor shejh! Çfarë ke? - e pyeta.
Tha: "Mallkuar qoftë kjo dynja e cila kam tridhjetë vjet që e mbledh, aq sa më angazhoi nga namazi, leximi Kuranit dhe mësim i dijes.
Sa herë që më këshillonte ndokush: 'O filan, kujdesu pak për ahiretin tënd, namazin e xhumasë, agjërimin vullnetar, edukimin e fëmijëve dhe leximin e Kuranit'.
I thosha se unë do të mbledh pasuri derisa të arrij mosha ime gjashtëdhjetë dhe kur të arrij gjashtëdhjetë vjeç do të jap dorëheqje nga pasuria dhe do t'ia ngarkoj atë ndonjë tjetri dhe do ta angazhoj veten në shpenzimin e asaj që mblodha dhe në adhurim.
Sikurse e shikon tani më ka sulmuar mua sëmundja e cila po shkon çdo ditë keq e më keq. Më pas u shtua qara e tij. I thashë: "Mos bëj kështu more burrë, do të shërohesh me lejen e Allahut dhe do ta përkujtosh Atë.
Në qoftëse Allahu bënë rrizk për ty vdekjen dije se të gjithë ne do të vdesim.
Pasuria jote do të bëjë dobi ty pas saj, djemtë e tu nuk do të harrojnë, do të ndërtojnë për ty xhamia, do ndihmojnë jetimët, do japin lëmoshë e do luten për ty."
Më bërtiti dhe tha: "Boll! Mjaft!" Dhe vazhdoi të qante si fëmijë i vogël. Më pas po përsëriste: "Fëmijët e tu do japin lëmoshë për ty. Do ndërtojnë xhamia!! Ti nuk i njeh ata ndyrësira." E pyeta i habitur: "Pse?" Tha: "Djemtë e mi, ata të cilët shfaqin dashurinë dhe keqardhjen për mua, ishin mbledhur mbrëmë këtu tek unë, u zgjat ulja e tyre dhe doja t'i nxirrja.
Bëra që ata të kuptonin se unë isha në gjumë dhe fillova të gërhisja. Menduan se unë isha me të vërtetë në gjumë. Nuk kaluan disa minuta dhe filluan të flisnin për pasurinë time sa do tu ngeli atyre nga trashëgimia.
Ata të gjithë janë injorantë nga ana e trashëgimisë. Po debatonin me njëri-tjetrin, u shtua debati i tyre derisa u grindën për një ndërtesë timen e cila është në një vend shumë të veçantë.
Çdo njëri e donte atë në pjesën e tij." Më pas vazhdoi burri të qante aq sa më erdhi keq për të. Dola prej tij dhe unë përsërisja me vete: "Pasuria s’më bëri aspak dobi mua. Fuqia ime dhe pushteti më kanë ikur!” El Haka, 28-29.

Me të vërtetë, njerëzit më të dashur për njeriun pas vdekjes së tij do të mblidhen për të ndarë pasurinë e tij dhe jo për të ndarë punët e tij.
Vdes njeriu dhe e ndjekin atë pas tri gjëra: pjesëtarët e familjes, pasuria dhe puna e tij.
Kthehet familja me pasurinë të cilën e grumbulloi ai e me të cilën kënaqen të tjerët dhe mbetet puna e tij.
Po, po, mbetet puna e tij. Por, kush është ajo punë që do të ngelet dhe do të hyj në varr me të? Namazi i natës! Dhënia e lëmoshës!
Ndërtimi i xhamive! Apo lënia pas dore e fesë, ndjekja e kanaleve televizive dhe shoqërimi me të pamoralshmit? Dije se Allahu nuk i bënë padrejtësi askujt.

Shoqëria e mirë

Thotë Pejgamberi a.s.: “ Shembulli i shokut të mirë dhe atij të keqë është si shembulli i bartësit të miskut (parfumit) dhe hekër punuesit. Nuk humb asgjë nga bartësi të miskut, vetëm se mundësh që të blesh prej tij misk ose të jep një erë të mirë

(duke ndejtur me të). Kurse hekër punuesi është ai i cili ka mundësi me ta djeg trupin tënd apo teshën tënde ose bëhet edhe shkakatar që me të ardhë era e keqe.” (Transmeton: Buhariu)

Me të vërtetë se shoqëria jote e keqe largohet nga ti, nëse ty të ndodhë ndonjë problem dhe kërkojnë me gjet një tjetër shokë. Dhe nëse ti nuk don me ra më ndonjë vepër të shëmtuar, atëherë ata janë ata të cilët mundohen me të zhytë në gjynah duke e zbukuruar atë. Thotë Allahu xh.sh.: “ Ne u patëm mundësuar atyre të kenë asi shokësh që ua hijeshojnë atë që e bënin në atë kohë (në Dunja) dhe atë që do t’u vijë më vonë dhe ashtu dënimi ndaj tyre u bë me vend, si ndaj popujve që ishin para tyre nga xhinët dhe njerëzit, se vërtet ata ishin të humbur.” (Fusilet: 25)

Unë dua të tregojë një trëgim nga një shokë i cili banon në lagjën time. Nuk ka qenë i cili është falë vetëm atëherë kur më ka parë mua dhe prej turpit që e kishte prej meje e jo nga frika e Allahut xh.sh. dhe kur ishte në shtëpin e tij ai është falë sa ka pasur deshirë ai me u falë. Jeta e tij ishte gjumë gjatë ditës dhe i zgjuar natën napër filma të ndytura dhe në për harame. Ka thënë Allahu xh.sh.: “ Jo, është e vërtetë se ai (njeriu) i kalon kufijtë, për shkak se e ndien veten të pavarur.” (El-Alek:6-7)



Tregon shoku im:

“Një natë prej netëve duke qenë i zgjuar dhe duke e ndëgjuar këngëtarën e tij ma të dashur dhe që nuk e zinte gjumi pa ndëgjimin e saj, i mbylli sytë, pa prit ndëgjohet një zë i cili u dëgjojke në çdo vend dhe ai ishte zëri i ezanit. Ndërsa mua ezani në atë moment më dukeshte i gjatë tepër dhe më shkoi gjuha ime duke thënë: “ Nuk e ka kohën tani ky zë i pendëgjueshëm!” Mjerë për gjuhën time mos të më kishte shku ashtu, sepse kushtoi shtrenjtë për fjalët që i kisha thënë.” Vazhdonë duke treguar: “ Pastaj e ndëgjova vetëm një tingëllim të ulët, kursë unë nuk ia vura veshin dhe kështu që mua më kishte zënë gjumi duke më ikur edhe koha e sabahut, mirëpo Allahu më dëgjoj atë që thash dhe më pa se fjeta në kohë të namazit ndërsa për këtë Allahu i lartësuar thotë: “A kanë menduar që ne nuk i ndëgjojmë ata sekretët e tyre dhe atë që e flasin në feshetësinë e tyre? Si jo dhe të derguarit e tonë (Meleket) tek ata shkruajnë (atë çka veprojnë dhe thojnë).” Pasi që u zgjova nga gjumi, zbrita poshtë tek familja ime dhe i gjeta duke bisedu nërmes veti, mirëpo nuk ndëgjoshna asgjë!!! I thash atyre: Pse nuk e ngritni zërin e juaj? Unë nuk e dishna që çështja vetëm se është çaktuar në qiejë dhe un nuk kam ndëgjuar më asnjë zhurmë pas ezanit.”

Më ka ardhur mua pastaj me një letër (analizë) e cila e dëshmojke që e ka humbur aftësinë e ndëgjimit dhe se nuk ka shpresë për shërim perveç nëse don Allahu xh.sh. duke u bë shkak që prej një operacioni ta shërojë, mirëpo një operacion i tillë është afër 100 000 rijal (Monedhë Saudite)!.

Mi tregoi të gjitha vuajtjët që i kishte kalu gjatë dy vitëve me radhë, dhe thoshte: “ Tërë shoqëria ime më kan lanë. Ishmi të cilët së bashku i planifikojshmi udhëtime të ndryshme dhe si me kalu kohën kot, mirëpo më lanë tani të vetmuar në shtëpinë time. Jam ngushtuar shumë dhe jam mërzitur shumë gjatë kësaj kohe, e që nuk e din përveç Allahu xh.sh., derisa desha me mbytë veten time dhe kisha dëshirë që me pas lindur i shurdhuar prej në fillim, sesa të shurdhohesh pas një kohe, sepse më mirë për mua kishte me pas qen të kisha qen i lindur i till (i shurdhuar) sepse më së paku isha njoftuar me një shoqëri që me gjuhën e tyre shurdhmemecave isha kuptuar me shenja. Nga kjo e kuptova, që Allahu xh.sh. është i madhë dhe ai më ka dëgjuar në atë natë kur nuk më ka dëgjuar askush tjetër.”

Vëllau im dhe motra ime, kur ne e përmisojmë veten tonë? Ky person e ka humbur ndëgjimin e tij dhe nuk pat mundësi apo pat vështirësi të madhe më që të jetoj. Ka thënë Allahu xh.sh.: “Eshtë e vërtetë se njeriu është i prirur të jetë i padurueshëm. Pse kur e godet ndonjë e keqe, ai ankohet së tepërmi. Ndërkaq, kur e gjen e mira, ai bëhet tepër koprrac.” (El-Mearixh:19-21)

Andaj hulumto se çfarë shoqërie ke? Nëse janë që e respektojnë Allahun xh.sh. dhe largohën nga mëkatet, atëherë lumë për ty për shoqërinë e mirë që e ke. Mirëpo nëse e ke shoqërinë e cila të nxit të bësh mëkate duke i zbukuruar ato, atëherë mjerë për ty dhe për shoqërin e keqe që e ke, e cila të futë në xhehennem dhe e hidhëron Krijuesin tënd. Ka thënë Allahu xh.sh.: “Atë ditë shokët e ngushtë do të jenë armiq të njëri-tjetrit, përveç atyre që ishin të sinqertë në miqësi.” (Ez-Zukhruf:67)

Gjithashtu thotë Allahu xh.sh.: “Atë ditë zullumqari do t’i kafshojë duart e veta dhe do të thotë: “I mjeri unë, ta kisha marrë rrugën e Pejgamberit!” O shkatërrimi im, ah të mos e kisha bërë filanin mik! Në të vërtetë, pasi e gjeta rrugën e drejë, ai më largoi mua prej asaj, e djalli është ai që njeriun e humb dhe e lë të vetmuar.”

(El-Furkan:27-29)



Shkruajti: Abdul-Muhsin El-Ahmed

Përktheu dhe përshtati: Selman Ramadani

Ah sikur të ishte …

Njëri nga shokët e Muhammedit a.s. në shtratin e vdekjës i tha tri fjali të cilat të pranishmit rreth tij nuk i kuptuan...

Njëri nga shokët e Muhammedit a.s. në shtratin e vdekjës i tha tri fjali të cilat të pranishmit rreth tij nuk i kuptuan. Ai tha:
Ah sikur të ishte e re, pastaj kthehej nga agonia e vdekjes dhe thoshte:
Ah sikur të ishte më largë, prapë kthehet nga agonia e vdekjes dhe thotë:
Ah sikur të ishte e plotë.

Më pas kaloi shpirti i tij tek Allahu xh.sh. Të pranishmit shkuan te Muhammedi a.s. dhe e pyetën atë për ato fjalë
të cilat nuk i kuptuan. Ai tha: "Ai njeri një ditë duke ecur rrugës e në trupin e tij kishte rroba të vjetruara kur
pran tij sheh një të varfër duke u dridhur nga të ftohtit, atëherë ai e zhveshi pallton e tij dhe ia dha atij të varfëri.
Në agonin e vdekjes ai e pa një pallat të madh në Xhennet. Atij i thanë melekët ky është pallati yt.
Ai pyeti me çfarë pune e kam fituar atë? Meleket i thanë se me pallton të cilën ia dhe atij të varfëri atë ditë.
Atëherë ai tha se ajo ishte shumë e vjetër dhe se si do të ishte puna sikur të ishte e re?'' – "Ah sikur të ishte e re".

Pastai ky njëri një ditë duke shkuar për në Xhami kalon pranë një njeriu me të meta fizike i ulur në qosh të rrugës i cili
dëshironte të shkonte për në Xhami. Atëherë ai e barti atë deri në Xhami. Në agoninë e vdekjës ai pa një pallat tjetër.
Meleket i thanë atij ky është pallati ytë. Ai pyeti me çfarë pune e kam fituar këtë?
Meleket i thanë atë ditë kur ti e barte atë njeriun deri në xhami. Ai tha: "Mirëpo xhamia ka qenë shumë afër.
اfarë do bëhej sikur të ishte më larg?" dhe tha: "Ah sikur të ishte më larg".

Ky njeri duke ecur një ditë në rrugë, e me vete kishte një copë bukë, kaloi pranë një të urituri dhe i dha një pjesë
prej bukës se tij. Ai në agonin e vdekjës pa një pallat tjetër të madh. Melekët i thanë atij se ky është pallati yt.
Ai pyeti: "Me çfarë pune e kam fituar atë? Melekët i thane se me bukën të cilën ia dhe atij të urituri atë ditë.
Ai me çudi tha se ajo ishte pjesë e vogël e bukës dhe jo e plotë dhe çfarë do bëhej sikur të ishte e plotë?
Ah sikur të ishte e plotë

A ke trokitur derën?


1- Falu, para se ta falin ty namazin e xhenazes


Isha njeri që nuk falesha..të gjith më këshilluan…babai dhe vëllezërit e mi..mirëpo aspak nuk u përgjigjesha…


Cingëroi telefoni një ditë, e në telefon u paraqit një plak duke qajtur dhe duke thënë: Ahmedi? …po!... All-llahu të dhashtë sabër, e kemi gjetur Halidin të vdekur në shtrat…bërtita: Halidin?! Po ai ishte mbrëmë me mua…qau dhe tha: do t’ia falim namazin e xhenazës në xhaminë e madhe. E mbylla telefonin…dhe qava: Halidi! Si ka mundësi të vdes djaloshi i ri!


Hetova se vdekja tallet me pyetjen time.


Hyra në xhami duke qajtur…


Për herë të parë i fali dikujt namazin e xhenazes…e kërkova Halidin dhe e gjeta të mbështjellur me qefin…qëndronte para rreshtave dhe nuk lëvizte…bërtita nga kjo pamje…kurse njerëzit filluan të më shikojnë. E mbulova fytyrën dhe e ula kokën…tentova të duroj…më mori babi im afër dhe më pëshpëriti në vesh: falu para se ta falin ty namazin e xhenazes!!


Mu duk sikur të lëshonte zjar e jo fjalë…fillovë të dridhem…shikoja Halidin…po të ngriheshte nga vdekja…vallë çka do të shpresonte! Duhan? Mikeshë? Udhëtim? Muzikë? Paramendova vetveten në vendin e tij…mu kujua:


“(Përkujto) Ditën kur do të zbulohet kërciku (në kijamet), e ata do të ftohen për të bërë sexhde, po nuk munden”. (el-Kalem: 42).


U nisëm për në varrezat…e zbritëm në varr…fillova të mendojë: nëse pyetet për veprat e tija? Çka do të përgjigjet: njëzet këngë! Gjashtëdhjet filma! Me mijëra cigare! Qava shumë…ska namaz që ndërmjetëson…as vepër qëe ndihmon…Nuk munda të lëviz nga vendi…shumë më priti babi im…e kash Halidin në varrin e tij, fillova të largohem, kurse ai dëgjon zhurmën e nalleve të mia…


2- Mendonte se lumturia qëndron në:


Shkuarjen pas vajzave…çdo ditë nga një kurban…shpesh udhëtonte jashtë vendit, edhe pse nuk ishte në marëdhënie pune, vjedhte dhe harxhonte pasurinë në lozjen dhe shfryrjen e tij…


Gjendja ime ishte e ngjajshme me gjendjen e tij, mirëpo unë, All-llahu është dëshmitar, isha më pak i keq se ai…një ditë më cingëroi në telefon dhe kërkoi prej meje ta shpiej në aeroport…hypi në veturën time, ishte i gëzuar dhe i tregonte biletat…i habitur nga veshmbathja dhe formë e frizurës, e pyeta: ku? Tha….


I thashë: All-llahu na ruajtë!!


Tha: po ta provoje nuk do të kishe durim që të jeshë larg sajë…


I thashë: udhëton vet!


Po, tha, që të veprojë çka të dua…


I thashë: harxhimet?


Tha: i kam rregulluar disi…heshtëm…kurse në kasetofon kisha një audio shirit “mbi pendimin” dhe e lëshova…bërtiti që ta ndali.


I thashë: u kryen bisedat tona, andaj lërëna të dëgjomë pak, e pastaj udhëto dhe vepro çka të duash…heshti…


Hoxha foli mbi pendimin dhe përmedni disa tregime të njerëzve që janë penduar…


U qetësua miku im dhe filloi të përsërisë: estagfirull-llah…filloi të ndikojë edhe ma shumë këshilla, kurse ai filloi të qajë dhe në fund i shkyu biletat e tha: më kthe në shtëpi…arritëm në shtëpi të ndikuar deri në palcë…zbriti duke thënë: esselamu alejkum…kurse zakonisht thoshte: baaaaj..


Pastaj udhëtoi për në Mekë, e pasiqë u kthye prej Mekës, u ba njeri i devotshëm, çdo herë e shihja duke u falur, duke bërë dhikër dhe vazhdimisht më këshillonte që të pendohem dhe të përqëndroj në fenë e All-llahut…


U sëmur vëllau i tij në një qytet tjetër, andaj shkoj atje…pas disa ditëve, ndodhi befasia! Mu lajmërua vëllu i tij dhe më tha: All-llahu të dhashtë durim për filanin…mbrëmë e fali namazin e akshamit dhe u mbështet në një shtyllë të xhamisë duke e përmendur All-llahun…e kur erdhëm ta falim namazin e jacisë e gjetëm të vdekur…


3- Burri i saj i kishte mbushur të dyzetat


Konsumator kronik i alkoolit, e rrihte gruan dhe fëmijët dhe i përzinte nga shtëpia…fqinjëve u dhimbeshin, andaj ndërhynin që tua hap derën e të futen brenda…tërë natën e kalonte i dehur…kurse gruaja tërë natën e kalonte në qarje dhe lutje…ishte njeri i keq…afër tyre banonte një djalosh i devotshëm, edhe një ditë erdhi në vizitë të këtij të dehurit. Doli në derë duke u lakuar, kur në derë pa një djalosh me mjekërr, fytyra i ndriçonte, bërtiti duke thënë: çka dëshiron? Tha: kam ardhur të të vizitojë!


I bërtiti duke i thënë: All-llahu të malkoftë, o qen… a është kjo kohë e vizitës! E pështyu në fytyrë…


Ky djaloshi e fshiu pështymën nga fytyra dhe tha: më fal, do të vijë në një kohë tjetër… vazhdoi jetën dajloshi në thirrje dhe përpjekje…pas një kohe sërish i erdhi në vizitë…kurse rezultati ishte i njejtë…


Gjersa një herë i erdhi, kurse ky doli i dehur dhe i tha: a nuk të kam përzërë…pse po insiston të vishë? Tha: të dua dhe dëshiroj të ulem me ty, i erdhi turp e tha: unë jam i dehur… tha: ska problem, ulem me ty edhe pse je i dehur…


Hyri djaloshi dhe filloi t’i flet për madhërinë e All-llahut, për xhennetin dhe xhehenemin…e përgëzoi se All-llahu i do pendimtarët…kurse njeriu gjatë tërë kohës e përmbante vetveten që mos të qajë…pastaj u përshëndet me te djaloshi dhe u largua…


Përsëri i erdhi dhe e gjeti të dehur, i foli sërish për xhennetin dhe mallëngjimin për te, e ia dhuroi një parfym të shtrenjtë dhe shkoi…


U mundua ta gjejë në xhami, mirëpo nuk erdhi…


Sërish u kthy te ai dhe e gjeti të dehur në dehje të rëndë…filloi ti flet, kurse njeriu filloi të qajë dhe thoshte: All-llahu kurrë nuk do të ma fal … unë jam kafshë… pijanec, All-llahu nuk do të më pranojë… i përzë vajzat e mia, e poshtërsoi gruan time, e turpërojë vetveten… filloi të dënesë.. e shfrytëzoi djaloshi këtë mundësi dhe i tha: unë jam duke shkuar në umre me disa hoxhallare, eja me ne…


Tha: unë jam pijanec!!


I tha: po pse mërzitesh…ata të duan sikurse unë…


Ia solli rrobat e ihramit nga vetura dhe i tha: laju dhe vesh rrobat e ihramit…i mori dhe shkoi që të lahet…kurse djaloshi kërkonte prej të nxitojë, me qëllim që mos të kthehet sërish në muhabetin e vjetër…


Doli me valigjen e tij, mirëpo nuk kishte haruar që në te të vëndonte edhe rakinë…


U nis vetura, brenda ishin djaloshi, pijaneci dhe dy burra të devotshëm…filluan të bisedojnë për pendimin…ky, njeriu nuk e dinte as fatihanë… ia mësuan fatihan…


Iu afruan Mekës natën… ndërkohë këtij njerit i vinte era raki nga goja… u ndalën që të pushojnë… kurse pijaneci tha: unë do ta vozis veturën e ju fleni!!


E refuzuan këtë kërkesë të tij me butësi… u ndalën dhe e përgaditën shtratin… ky i shikonte derisa flejtën… u zgjua rastësisht e i gjeti duke u falur…


Filloi të pyes vetveten: ngriten që të falin namaz e qajnë, kurse unë flej i dehur…


Thirri ezani i namazit të sabahut, e zgjuan edhe ate, u falën së bashku e pastaj ngrënën mëngjes… i shërbenin sikur të ishte udhëheqësi i tyre…e pastaj u nisën…


Filloi zemra ti zbutet dhe ta kaplon mallëngjimi për Qaben…hyrën në harem, e kaploi trema dhe filloi të ecë me hapa të shpejtë…u drejtua kah qabeja, qëndroi dhe filloi të qajë: o Zot, më mëshiro…nëse më refuzon Ti, te kush të strehohem!


Mos më kthe të dëshpëruar…


U frikuan për te…


Dridhej toka nga të qajturit e tij…


Kaluan pesë ditë në namaz dhe lutje…


Gjatë kthimit…e hapi valigjen dhe e hodhi alkoolin duke qajtur…


Kur arriti në shtëpi… qau gruaja dhe vajzat e tija….


Njeri, në të dyzetat sikurse të kishte lindur përsëri…


Përqëndroi në namaz…lëshoi mjekër, e cila ishte e thinjur…. Më vonë u ba muezin në xhaminë e afërt… duke lexuar Kur'an mes ezanit dhe ikametit e mësoi tërë Kur'anin përmendsh…


4- dr. Abdull-llahi thotë: më thirrën në një konferencë të medicinës në Amerikë…


Më shkoi ndërmend të vishem me rrobat e mia të rëndomta, veshmbathje arabe… arrita në Amerikë… hyra në sallën e konferencës, e pas një mjek arab dhe u ula pran tij…


Më tha: ndërroi rrobat, mos na poshtërso para të huajve…heshta…


Filloi konferenca…kaluan dy orë… hyri koha e namazit të drekës, kërkova leje, dola dhe shkova të fal namazin…


Pamja ime ua tërhiqte vëmendjen… pastaj hyri koha e namazit të iqindisë, u ngrita ta fali namazin, e afër meje hetova një njeri i cili falej afër meje dhe qante. Kur e kreva namazin, vërejta se ai që falej pas meje ishte ai që më dha vrejtje për rrobat e mia.


Duke i fshirë lotët tha: ky është namazi i parë qe katërdhjet vjet!!


U habita!


I thashë: kam ardhur në amerika para katërdhjet vjetëve, kam nënshtetsi amerikane, mirëpo asnjë rekat si ja kam bërë All-llahut, subhanehu ve teala. Kur të pash duke e falur drekën, mu kujtua Islami, të cilin e kisha haruar, e thash: nëse ky djalosh ngritet të falet sërish do të falem me te… All-llahu të shpërbleftë…


Kaluan tre ditë… kjo konferencë ishte për studime mjekësore… mirëpo shpresva që ndonjëri të flet për Islamin, mirëpo ishin të angazhuar…


Në koktelin e përfundimit më pyetën: pse nuk ke veshur rrobat e mjekut?


Iu falënderova për interesimin e tyre, e u thashë: këto janë rrobat tona dhe nuk jam në spital. Pastaj dëshirova të shfrytëzoj rastin që ti thërras në fe, mirëpo udhëheqësi i konferencës aludoi se koha më përfundoi, mirëpo mua mu kujtua që të vëndojë pikëpyetje dhe të ulem…


Thashë: një konferencë kushton me miliona për të studiuar atë që gjinde brenda trupit të njeriut, mirëpo ky trup, vallë pse është krijuar?!!


U buzëqesha dhe zbrita nga foltorja, udhëheqësi vërejti habinë e të pranishmëve dhe më dha shenjë që të vazhdoj… fillova të flas për Islamin, realitetin e jetës, qëllimin e krijimit, fundin e kësaj bote, e kur përfundova ligjeratën, u ngritën katër mjeke dhe publikuan dëshirën e tyre për të hyrë në Islam…


5- Më tha: kam udhëtuar atje për shërim


Sara ishte motër medicinale në laboratorinë e spitalit… të gjith e njihnin dhe e shihnin çveshjen e sajë dhe nuhatnin aromën e sajë… një ditë më pa në laboratori duke marur një dosje time, e mu buzëqesh… e ula kokën. Ajo më tha: mirësevjen, po çka paska filani? Heshta…përfundova punën në laborator dhe dola me keqardhje për çveshjen dhe guximin e sajë. Kuptova se këto janë hapat e shejtanit…


Më tha shejtani: jepja numrin e telefeonit tënd, e kur të thërret, këshilloje!!


Sa ide të mrekullueshme ke, o iblis!


Ta këshillojë disa minuta, që më vonë të bi me te në gropën e shejtanit…


Vëndosa tia dhurojë një libër të ndikueshëm… e në fillim të librit shkrova:


“Motra ime! Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka tërhjekur vërejtjen nga gratë e mbuluara e të çveshura, se ato nuk do të hynë në xhennet, e as që do të shijojnë aromën e xhennetit… gratë që veshin rroba tërhjekëse, vëndojnë shami joshëse, gruaja e parfymosur i ngjanë lavires, e cila e ofron trupin e sajë. Vallë do të humbish xhennetin për shkak të një marëdhënie të palejuar, me të cilën kënaqet tjetri?! Reziku është i madh, nuk kalon edhe aq lehtë”.


Shkova në spital…hyra në laboratori, mirëpo nuk e gjeta aty… pas disa çasteve u drejtua kah unë: mirësevjen, si je… i thashë: elhamdulilah, urdhëro dhe ia dhash librin… e lëkundi kokën në shenjë falënderimi, mori leje dhe shkoi…


I dëgjova disa që më panë duke thënë: All-llahu të shpërbleftë…


Pas një kohe shkova për të bërë analizat dhe u shtriva në shtratin e laboratorisë, ndërkohë me erdhi një teknik! U habita, ku është Sara!! Afër nesh kishte një perde që na ndante nga reparti i grave…. Sa u përmend emri im, e dëgjova duke thënë pas perdes: All-llahu të shpërbleftë, pastaj kaloi pran nesh, e mbuluar si duhet, nuk ishte e çveshur e as e parfymosur dhe vetëm me gratë punonte…


6- Për fund: a ke trokitur derën!!


Jetojmë në një kohë ku janë shtuar telashet, sprovat e syrit, dëgjimit, imoralit dhe pasurisë jo të pastër… sikurse të jetojmë në kohën për të cilën Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, na ka thënë:


(( فإن وراءكم أيام الصبر ، الصبر فيهن كقبض على الجمر للعامل فيهن أجر خمسين منكم ))


“Pas juve do të ketë ditë të durimit, durimi në ato ditë është sikur të kapish gacën, ai që vepron shpërblehet sa pesëdhjet pre jush”. (sahih, “es-sahiha”, nr. 494).


Pra, ritet shpërblimi i besimtarit në kohën e fundit, sepse është jabanxhi në mesin e mëkatarëve, të cilët hanë kamatën, kurse ai kamatë nuk ha, dëgjojnë muzikë, kurse ky nuk dëgjon, shikojnë në harame, kurse ky nuk shikon, pinë alkool, kurse ky nuk pi…kurse Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:


(( بدأ الإسلام غريباً وسيعود غريباً كما بدأ فطوبى للغرباء ))


“Ka filluar Islami jabanxji dhe si i tillë do të kthehet, siç ka filluar, xhenneti qoftë për jabanxhiun”. (“es-Sahiha”, nr. 1273).


Dhe thotë:


((ما من عام إلا والذي بعده شر منه حتى تلقوا ربكم ))


“Secili vjet që vjen, viti që vjen pas tij është më i keq se ky, derisa ta takoni Zotin tuaj”. (Sahih, Tirmidhiu).


Poashtu Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, thotë:


(( يقول الله : " وعزتي لا أجمع على عبدي خوفين ولا أجمع له أمَنين إذا أمِنَني في الدنيا أخفته يوم القيامة وإذا خافني في الدنيا أمّنته يوم القيامة " ))


“All-llahu, subhanehu ve teala, thotë:


Pasha Krenarinë Time robit Tim nuk ia grumbullojë dy frika dhe dy qetësimë; nëse është i qetë prej Meje në dynja do ta frikësoj në ahiret, e nëse më frikohet në dynja, do ta qetësoj në ahiret”. (sahih, “sahihut-Tergibi”, nr.3376).


Ai që frikohet në dynja, që e madhëron All-llahun, subhanehu ve teala, ai do të jetë i qetë në ditën e Kijametit dhe do të gëzohet në ditën e takimit me All-llahun… kurse ai që ka bërë mëkate, brengë e tij kryesore ka qenë epshi i barkut dhe organit, ky njeri vazhdimisht do të frikohet dhe do të trishtohet në ahiret…andaj mbështetju All-llahut para se të mbyllet dera dhe të vjen llogaria… mos u mashtro me numrin e madh të atyreve që bijnë… e as me numrin e rrallë të atyreve që përqëndrojnë…sepse ti je në të vërtetën e qartë…


Dr. Muhamed el-Arifi


Përktheu: Bekir Halimi

Tefiku dhe Motra e tij

Ishte një djalosh i quajtur Tefik. Përfundoi shkollën fillore dhe atë të mesmen dhe morri diplomën, ishte i gëzuar pa mas dhe syt e tij tregonin se ka shenja të suksesit të madh edhe më tutje.
Niset duke vrapuar rrugës derisa arriti tek shtëpia e tij në fshat.

Hyri në shtëpi dhe u hodh në gjoksin e nënës së tij, e përqafoi në dy faqet, ballin dhe duart e saj dhe po i thot: të përgëzoj oj nëna ime të përgëzoj se kam arritur 99 pikë prej 100 në provimin përfundimtar.
Nënës së tij nuk i’u ndaleshin lotët nga gëzimi,e përqafonte dhe e uronte për suksese edhe më tutje dhe i thot : ti sipas emrit ke arrit o Tefik.
Tefiki i thot nënës së tij: oj nëna ime, më në fund mu realizua ëndrra ime dhe inshalla do të hyj në fakultetin e mjeksisë që të bëhem mjek dhe t’i shëroj të gjitha sëmundjet që gjithmonë të jesh në gjendje të shëndosh. Allahu të bekotë o biri im i thor nëna.

Tefiki banonte me nënën e tij,babain plak dhe motrën e tij të vetme e cila ishte vetëm një vit më e madhe se Tefiki.
Filloi Tefiki t’i realizoj ëndrrat e tij. Paqaqiti dokumentet në fakultetin e mjeksisë në qytet shum larg nga fshati i tij, dhe u pranua në fakultet, pastaj u kthye në shtëpin ë e tij në fshat derisa t’i fillon ligjaratat.

Në mëngjesin e një dite me diellë erdhi koha që të ndahet nga familja e tij e vogël dhe e dashur.
I bëri gati çantat e udhëtimit,rrobat e rrugës dhe gjërat tjera, dhe tek dera e shtëpisë së tij i dolën lotët e ndarjes së tij nga familja. E përqafoi babain, nënën dhe motrën e tij dhe shkoi.
I’u premtoj se do ju thërras ç’do fund javë dhe do t’ju tregoj për studime por jo!! Filloi një udhëtim i vuajtjeve, i shqetësimeve, i telasheve.

Erdhi Tefiki në qytet dhe banonte me një prej konvikteve afër fakultetit të tyre.
Të gjithë studentat që banonin aty ishin të fakultetit të mjeksisë,për këtë Tefiki nuk pati ndonjë problem në shoqërin e tij,por gjeti shum mangësi tek ta në namazet obligative.
Ka pas raste kur kan ndejt deri në orët e vona me ta dhe jan munduar sipas mundësive që të largohen ai vend dhe kan kryer namazet me xhemat në një xhami afër konviktit të tyre.

Filloi Tefiki studimet, dhe puna i shkonte mirë, filloi të mirrte nota të mira e të larta dhe korrte sukses të madh, dhe gjithnjë mendonte për familjen e tij.

Një ditë erdhi një student të banonte në dhom afër Tefikit dhe ishte prej atyre që ndëgjonin muzikë shum. U mundua Tefiki që ta këeshillonte shum herë, por ai refuzoi të merrte këshilla prej tij.

Një ditë prej ditësh trokiti dera e dhomës së Tefikit, e hapi derën Tefiki dhe ja ! në derë buzëqeshte Vaili dhe i tha: dua që të vijsh sonte tek unë që të pim qaj, do të më vijnë edhe disa shokë dhe kam qejf shum që edhe ti me qenë aty. Iu përgjigj ftesës Tefiki.
U mblodhën të gjithë shoqëria e Vailit luanin, bërtisnin, qeshnin, dhe Tefiki kërkoi leje që të shkonte se koha ishte vonë dhe donte që të pushonte,thanë se do të takohemi në vikend të dalim e të shetisim sëbashku. Dolën në fundjavë,pinin cigare e gjëra tjera, tregonin tregime të ndryshme.
Tefiki refuzoi të shoqërohet me ta. Njëri prej atyre djemve që ishin aty, i’a bëri me sy tjetrit dhe than se tash ky djalë do të përgatis qaj të shijshëm që do ta mbani mend gjithmonë, u qeshën të gjithë.
Pas pak erdhi ky djal i marrë me atë qaj që përmbanin substance narkotike. Pitën të gjithë, pas pak filloi të të ndryshohet gjendja e tyre.
Filluan të bërtasin e të qeshinin me zë të lartë, disa filluan të bien për tokë, e disa të tjerve të ndiejnë kokëdhimbje prej këtyre kokrrave të cilat i vuri ky djal i prishur në qaj. Shkoi edhe kjo natë. U kthyen të gjithë nëpër dhomat e tyre.

Në mëngjes kur zgjohet Teëfiki ndien dhimbje koke,dhimbje edhe në duart e tij.
Troket derën e Vailit dhe i thot: të lutem Vail të lutem më ndihmo të shkoi deri te mjeku se koka do me mu da prej dhimbjes. Vaili i tha: mos u frikëso, kam ilaqin për ty.
E futi në dhomën e tij dhe shum shpejt i’a përgatiti qajin e keq me kokrra,dhe pas disa minutave Tefiki gjeti rehati. U çudit nga kjo dhe i tha: çka është kjo? Çka ke bërë? Buzëqeshi me buzëqeshje të zbehur dhe tha: ky është qaj i çuditshëm.

Dita ditës dhe ja!!! Tefiki ra në grackën e tyre dh era në drogë e shishe. Filloi t’i ndryshohet pas këtyre kokrrave të marra, fytyra filloi t’i nxihet,pasuria t’i humb e gjëra të flliqura t’i ngjiten.
Nëna e tij e vetme,babai i tij i dobët me shëndet, motra e tij e ndershme, jo jo !! mos pyetni më për teëfikin se ai ka konsumuar këto të këqija. Kaluan disa ditë dhe Tefiki të shoqërohet me ta derisa ra edhe në zina(prostuticion).

Ç’do javë grabitnin vajzat muslimane VE LA HAVLE VE LA KUVETE IL-LA BIL-LAH . Kaluan shtatë muaj të plotë dhe gjendja e Teëkit ishte kështu. U përjashtua nga fakulteti përshkak të mungesave të shumta,ngelja nëpër provime shum herë.
E harroj familjen e tij gjatë këtyre shtatë muajve, u bë i humbur në këtë qytet duke ndjekur epshet e tij.

Ja Allah!! E harroj fshatin e tij të bukur, e harroj xhamin e vjetër të fshatit, e harroj shtëpin e tij të vogël e modeste, e harroj shoqërinë e tij të vegjëlisë.e harroj shkollën e tij të mesme dhe shokët e tij me edukat islame, i harroj momentet e kënaqësisë të cilat i kishte derisa erdhi dita e dhimbjeve dhe frikës. Erdh në vendin ku tuboheshin dhe vepronin punë të shëmtuara.

E takoi njëri prej shokëve dhe i tha i hidhëruar: përse u vonove o tefik!! Heshti Tefiki, pastaj e pyeti: çfarë ke, e kemi grabitur një vajzë të bukur, kemi përfunduar punën me të që të gjithë,tash radhën e ke ti, ajo është në dhomën e fundit.
Eci me hapa të shkatrruara derisa arriti deri tek dera e dhomës. E hapi derën e hyri e mbylli derën me çelës. U kthye kah ajo dhe filloi t’i dridhet zemra. Kjo vajzë ishte ulur në një skaj të dhomës, e kishte vendos kokën ndërmjet dy gjunjëve të saj dhe po qante. Shkoi Tefiki tek ajo dhe filloi ta tërhiqte atë diqka e mirë tek ajo.
U ulë tek ajo dhe po i thot: Hajde e dashura ime, ia ngriti kokën e saj dhe filloi të bërtiste me zë të lartë: JO!! JO!!! Motra ime, motra ime si erdhe ti këtu, lotët i dilnin pa ndërprerë para saj dhe tha: oo i mjeri unë për ty.
Filloi motra t’i fliste: o Tefik na lae neve,na harrove neve,e harrove gjoksin e nënës që të përqfonte ç’doherë kur ishe i sëmurë, i harrove prindërit të cilët i lajmërojshe për mësimet, e harrove shtëpinë e vogël,i harrove momentet e bukura në shtëpinë tonë.
Babai ka vdek para pesë muajve, nëna është shumë edobët dhe e sëmurë,kam mbetur vetëm ditën e natën,nuk më ndihmonte askush.
I tubova do para dhe erdha në qytet që të pyes pëet ty në fakultet. Më treguan se ti je përjashtuar nga fakulteti para shtatë muajve, u mërzita dhe u lodha shumë, pastaj fillova të kërkoj në ç’do vend.
Pyesja për ty nëpëtë fakultete e konvikte të ndryshme derisa një ditë hypa me një taksi dhe rash në duar të krimileve, e humba nderin tim dhe marrën time dhe ja!!!
Edhe t’i don që të më shkatrrosh pjesën e mbetur të jetës sime!!! O e mjera unë për vëllaun tim! O e mjera unë për vëllaun tim! Bërtiti Tefiki me zë të lartë: Jo Jo, më fal moitra ime e dashur më fal,merre zemrën time edhe coptoje, pastaj motra e tij thot : O Zot, unë erdha të shiqoj për vëllaun tim se si shkon me mësime dhe u bëra kështu.

Allahu na ruajt prej shoqërisë së keqe, o të mjerët vrapojnë pas dunjas dhe epsheve dhe e shet shoqërin e jetës së tij për shkak të epsheve të tij. Çfarë na qenka kjo shoqri pra?!!!!
Çfarë vëllazërie është kjo ?!!!! o vëllezër dhe motra të nderuar-a ç’do miqësi dhe shoqëri që nuk është për Allah, por gjithmon në ndarje u kundërshtime, në ditën e Gjykimit ndryshohet kjo vëllazëri(dashuri vëllzërore) në armiqësi, në ditën e Gjykimit të kthehen këto gjëra në hidhërim. Ndëgjo se ç’ka thot Allahu [subhanehu ve teala] në librin e Tij fisnik :

الْأَخِلَّاء يَوْمَئِذٍبَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِينَ {67} يَا عِبَادِ لَا خَوْفٌ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ وَلَا أَنتُمْ تَحْزَنُونَ {68}

Atë ditë shokët e ngushtë do të jenë armiq të njëri-tjetrit, përveç atyre që ishin të sinqertë në miqësi.(Atyre besimtarëve, që ishin shoqëruar për hir të Zotit, u thuhet): “O adhuruesit e Mi, sot nuk ka as frikë për ju, e as që do të jeni të pikëlluar!” (Zuhruf 67-68)

Nuk mbetë dhe nuk jetë më askush përgjihmonë përveq vëllazëria e të sinqertëve dhe besimtarëve, e atyre që janë shoqëruar për hirë të Allahut [subhanehu ve teala]

Oj rini e nderuar, ç’ka pot ë tërheq në shoqërin që nuk fal namazin? ç’ka pot ë tërheq prej shokut i cili nuk e ruan shikimin e tij nga haramet? ç’ka pot ë tërheq në shokun i cili gjuha e tij vetëm shan e mallkon, dhe ç’do fjalë që e nxjerrë nga goja e tij është e keqe, ç’ka të duhet ai shok i cili tërë ditën kërkon vetëm epshin e tij?
A mendon se ai do të rri më ty një kohë të gjatë? Jo !! gabohesh, nëse ndonjëri hyn në burg, shoqëria e tij nuk e vizitojnë bile as nuk ju intereson për ty, nëse ndonjërit i ndodh ndonjë sprovë (bela) asnjëri nuk mundohet me i ndihmu, por pasha Allahun [subhanehu ve teala] i ndihmojnë vetëm kur kan interesin e tyre.

Prandaj rini e nderuar, hapi syt mir dhe shiqo se me kënd po shoqërohesh, se çfarë shoqërie ke afër vetës.
Allahu na raujt nga ky lloj i shoqërisë

Përktheu:Sylejman Jashari

Një tregim shumë i prekshëm

Më ka treguar një prej vëllezërve i cili është ndalur njëherë tek shenjat e Semaforit, dhe tha: Kam ndëgjuar një zë të muzikes me një zë shumë të lartë deri sa me ka mërzitur mua dhe njerzit të cilët ishin rreth tij, jam kthyer djathtas dhe majtas dhe kam kërkuar nga vendi se ku po ndëgjohet ky zë , kur qe ishte një një njeri me vetur afër meje dhe I kishte hapur te gjitha dritaret e vetures.

Dhe e kishte ndezur radion me zë të lartë dhe tu rrenqethke trupi prej muzikes , veturat tjera për rreth tij të gjithë u drejtuan nga ai dhe u quditen nga zëri I lartë I muzikes .

Thotë: Shtypa sirenen e vetures disa herë që të kthehet ai nga unë, kështu qe ti tregoj atij që ta ndal zërin e radios apo ta fike atë, ose të lëshoj diqka më të mir si.psh. Kuran , mirëpo njeri nuk u kthye nga unë asnjëherë prej ramjes së tepërt nga sirena e vetures sime.
Eca pak para me vetyren time ne mënyr që tia bëj me dor , kur i ktheva nga ai për ta shikuar e pash se ai ishte një djal i ri me mjekërr të gjatë thotë: Jam habitur, njeri me këtë pamje, njëri i cili i ka lëshuar mjekrrën e tij ndëgjon muzik ?!! Megjithëatë edhe nëse don të ndegjon si ndegjon me këtë zë aq të lartë dhe si nuk kthehet nga njërzit asnjëherë ?!!.

Thotë e kam shtypur sirenen disa her prap nuk u kthye nga une derisa u dhezë shenja e gjelbërt , filloj te ec dhe une ecja pas tij, në menyrë që ta ndali atë dhe ta këshilloj që ta përmend All-llahun xh.sh, dhe për ti treguar që kjo është e ndaluar, dhe këtë vepër të cilën e ke bërë para njerezëve më këtë menyr vëtem se e rrit gjynahin sepse kjo është një lloj prej llojeve të gjynaheve që bahen hapatzi kjo , mirëpo njeriu nuk është kthye nga unë asnjëherë, deri sa është ndalur me veturen e tij tek një dyqani.
ha: e kam ndalur veturen time mbrapa tij, dhe zbriti njeriu dhe po ecej ka dyqani, dhe rrobat e tij I kishte pasur të shkurta mbi zoge te këmbës, njeriu nuk ishte i cili i lëshon pantollat nen zog të këmbës jam habitur me këtë njeri ?! hyri ne dyqan dhe thash vetë me vete: do te del tash me shteg të cigares !!

Tha: dhe kur dul në doren e tij kishte pasur një reviste islame, dhe thash:`` S’ka ndryshim dhe ska force përveq se me All-llahun’’ si është gjendja e këtij njeriu kështu, tha: E ka hape derën pastaj është lëshuar muzika menjëherë, dhe thash:Pasha All-llahun skam më saber , kam zbritur nga vetura ime dhe jam kthye nga ai dhe kam bërtitur me një zë të lartë por ai nuk u kthy nga une, dhe e kam kape deren e vetures se tij para se ta mbylle ai, pastaj thash: O vëlla si nuk po i frigohesh All-llahut xh.sh. që e ke mbajtë muziken të lëshuar gjatë këti udhëtimi, dhe ke lishuar me me zë shumë të lartë!
O vella nëse don te dëgjon muzik dëgjo vetëm, mos i obligo njerzit te dëgjojn me ty ? Ke friken All-llahut xh.sh. thotë: dhe njeriu me shikonte mua dhe quditej prej bërtitmes sime , pastaj e uli koken pastaj e ngriti dhe me shikonte mua , tha : Kur me ka shiku ne bërtitmen më ka bërë me shenjë nga unë me gishtin në veshët dhe gojen e tij edhe me bëri me shenjë unë JO,JO. Kuptova se njeriu nuk dëgjon dhe nuk fol.
Është i shurdhër dhe memec, tha: gati sa fillova të qaj dhe e ula koken ,dhe ja ndala me butësi muziken në veturen e tij,tha: dhe njeriu me bëri me shenjë me duarët e tij duke me thënë qka po dëshiron?
Pse je ti i merzitur?
Pastaj mori fletoren dhe nxorri nje fletë prej saj dhe me dha fletën edhe lapsin dhe më bëri me shenjë me duarët e tij: shkruaj qka dëshiron, dhe i shkruaja ati: O ti vella nderuar ke lëshuar muziken me zë shumë, shumë, shumë, te lartë, ke qene pak me herët të semaforet dhe veturat të cilat ishin rreth teje u kthyen nga ti, edhe kjo më bëri që të të ndjeki ty dhe të këshilloj për atë qka veprove, tha: kur e mori letren dhe e lexoj ate e uli koken pak dhe u mërzit, pastaj shkruajti ndër fjalët e mija dhe tha : All-llahu të shpërbleftë me të mira për këshillen tënde, mirëpo dije o vëllau im sepse unë jam njeri i shurdhër dhe memec, nuk dëgjoj dhe nuk flas dhe kjo është vetura e vëllaut tim dhe pasha All-llahun e Madhëruar unë nuk e kam ditur në te vërtet që muzika ka qenë e lëshuar përpos që kur me ke lajmëruar ti për këtë, All-llahu të shpërbleftë.

Përktheu:Besart Murati
Marrë nga Libri : Kissatu Sixhxhin
Nga Autori:Dr. Muhamed ARIFI

mjeri ti, o Dinaar

Dinaari kishte një nënë të devotshme e cila vazhdimisht e këshillonte që të pendohet për pabindshmërin e tij, për jetën me mëkate, por sado që përpiqej ajo, sidoqoftë fjalët e saja nuk kishin ndikim pozitivë në atë.

Pastaj një ditë, derisa po kalonte pran një varri, ai u ndalë për ta ngritur një ashtëAi u shokua duke e parë se si u shkapërderdhë dhe u shndërrua në pluhur në dorën e tij.
Pamja e atij ashti bëri një ndikim të përkryer në Dinaarin. Ai filloi të mendoje për jetën e tij dhe për mëkatet e më hershme, dhe pastaj bërtiti, “I mjeri ti, o Dinar, ti do të përfundosh si ky ashtë i shkapërderdhur, dhe trupi yt do të shndërrohet në pluhur.”
Pastaj të gjitha mëkatet e tija i vërshuan para syve të tij, dhe mori vendim të fortë për tu penduar.
Duke e drejtuar shikimin e tij kah qielli, ai tha, “Zoti im, tani unë të kthehem me plotë nënshtrueshmëri, pra më prano mua dhe ke mëshirë në mua.”
Në një zemër dhe mendje plotësisht të ndryshuar, Dinari shkoi te nëna e tij dhe i tha, “Nënë, çka bënë zotëria kur një rob i tij i zënë ik prej tij?” Ajo tha, “(që ta dënojë at) zotëria e furnizon me rroba të rëndomta dhe ushqim me kualitet të ulët; dhe ia lidhë duart dhe këmbët e tija në mënyrë që mos të provojë të ikë përsëri.”

Dinari tha, “Pra unë e dua një rrobë të mbaruar prej leshit të vrazhdë dhe elb me kualitet të ulët, dhe dy pranga.
Nënë, vepro me mua ashtu siç veprohet me robin e ikur.
Ndoshta Zoti, kur të më sheh të përulur dhe të nënçmuar, do të ketë mëshirë në mua.” Duke e parë vendosmërinë e fortë të tij në kërkesat e tija, ajo iu përgjigj kërkesës së tij.

Në fillim të çdo nate, Dinaari, do të fillonte të qante dhe të rënkon pa kontroll. Dhe ai vazhdonte që t’ia përsëris vetes fjalët, “I mjeri ti, o Dinaar, a ke fuqi ti bësh ballë zjarrit të Xhehnemit?
Sa i pakujdesshëm ke qenë që ta jetosh një jetë që të ka bërë ty që ta meritosh hidhërimin e të Gjithëfuqishmit!” Dhe ai vazhdonte në këtë gjendje deri në mëngjes.

Duke u rrotulluar i zbehur dhe i venitur, trupi i dinarit ngadalë humbte. Duke mos bërë ballë që ta sheh atë në këtë gjendje, nëna e tij i tha, “Biri im, ke lehtësi ndaj vetes tënde.”
Ai u përgjigj, “Nëna ime, më lejo të qëndroj i lidhur për një kohë, se ndoshta do ta arrijë rehatin e përhershme më vonë.
Se nesër, unë do të presë kohë të gjatë para Zotit tim të Madhërishëm, dhe nuk e di se a do të më urdhëroi Ai që të shkojë tek vendet e hijeve të bukura apo tek vendet shumë të tmerrshme.”

Ajo i tha, “Biri im, së paku pusho pak.” Ai tha, “Nuk është pushimi prezent apo rehatia të cilën jam duke e kërkuar.
Nënë, po më duket sikurse po të shohë ty dhe njerëzit tjerë që nesër do të drejtoheni drejtë Xhenetit, derisa mua po më drejtojnë drejtë zjarrit të Xhehnemit së bashku me banorët e tij.”
Pastaj ajo e la atë, dhe ai iu kthye të qajturit, adhurimit, dhe leximit të kuranit. Një natë derisa ishte duke e lexuar Kuranin, ai u ndesh me një ajet:

Pasha Zotin tënd (o Muhamed), ata të gjithë do t’i marrim në përgjegjësi. Për atë se ç’vepruan. [el-Hixhr : 92-93]

Pasi që ai u zhytë në domethënien dhe nënkuptimin e këtyre ajeteve, ai qau me aq fuqi sa që e humbi vetëdijen.
Nëna e tij u ngut tek ai, dhe u përpoq shumë që ta sjell në vete atë, por ai nuk përgjigjej.
Ajo mendoj se ai kishte vdekur. Duke shikuar në fytyrën e djalit të saj, ajo tha, “O i dashuri im, oj lumturia e zemrës sime, ku do të takohemi përsëri?”
Në realitet, Dinaarit ende i kishte mbetur pak jetë , dhe duke i dëgjuar fjalët e nënës së tij, ai iu përgjigj me një zë të dobët, “Nëna ime, nëse nuk më gjen në vendin e gjerë të Ditës së Gjykimit, atëherë pyete Malikun kujdestarin e zjarrit të Xhehnemit për mua.”
Pastaj e lëshojë një zë të pa artikuluar dhe vdiq.

Pasi që ajo e lau xhenazen e ti, nëna e Dinaarit e përgatiti atë për varrim.
Ajo pastaj doli jashtë dhe lajmëroj, “O njerëz, ejani në faljen e xhenazes së atij që ishte mbytur prej (frikës) të zjarrit të Xhehnemit.”
Njerëzit filluan të vijnë prej të gjitha drejtimeve.
Është thënë se gjatë asaj epoke, s’kishte pas ndonjë tubim më të madh dhe nuk ishin derdhur lot aq shumë sikurse në atë ditë.

Në të njëjtën natë që ai u varrose, njëri prej shokëve të Dinaarit e pa atë në ëndërr, në një petk të gjelbër. Dinari po shëtiste nëpër Xhenet, duke recituar:

Pasha Zotin tënd (o Muhamed), ata të gjithë do t’i marrim në përgjegjësi. Për atë se ç’vepruan.

Gjatë ëndrrës, shoku i tij e dëgjojë duke thënë, “Pasha Fuqinë dhe Madhërin e Tij, Ai më pyeti mua (për veprat e mija).
Duke pas mëshirë në mua, Ai më fali dhe mi fali (mëkatet e mija) Kujdes! Përcjellja këtë lajmë nënës time.”

Përgatiti:Skender Gashi

Gjykatësi i fshatit

Ishte bërë zakonë tek banorët e këti fshati që të mblidhen në një vendë pas çdo namazi të xhumasë,nëse i kanë bërë njëri tjetrit padrejtësi, ka gjykuar në mes tyre një njeri që e kanë quajtur -Gjykatësi i fshatitë

Ka kaluar një kohë e gjatë dhe nuk u ankua askush prej askujtë tek ky gjykatës, secili prej banorëve të fshatit e dinte se çka i takonë atij e çka nuk i takonë prej obligimeve.
Ata kanë vazhduar në këtë gjendje, derisa kishte ardhur një banorë prej një fshati tjetër në fshatin e tyre, e pastaj u shumuan ankesat kundër këtij banori të ri.
Ndërsa ky banorë që kishte ardhur nga një fshat tjetër nuk e dinte shkakun se për çfarë ishin larguar njerëzit nga ai.

Një ditë prej ditësh u kthye gjykatësi në fshatin e tij, ndërsa i gjeti banorët e fshatit të hidhëruar ndajë këtij njeriu të huaj, ata kërkua që të mblidhen këtë herë e të gjykojë në mes tyre para namazit të xhumasë edhe pse e kishin bërë zakon të mblidhen çdo herë pas namazit të xhumasë.

Gjykatësi u pajtua me kërkesën e tyre, dhe erdhi njeriu i huaj ( që kishte ardhur nga fshati tjetër ).U mblodhën banorët e fshatit,ndërsa më së shumti ankesat ishin kundër këtij njeriu të huaj, e gjykatësi tha në veten e tij:Mos ky njeri paska mbytur dikë të pafajshëm, apo i ka vjedhur dikujtë pasurin e tij,apo e ka sulmuar dikë në nderin e tij.
Porse sido që të jetë,nuk mundem të sjellë gjykim përderisa të i ndëgjoj të dy palët në konflikt se çka janë ankesat e tyre.

U ngrit njeriu i parë që ankohej nga ai e tha: O ti gjykatës, vërtetë ky kojshi nuk e di hakun që e ka ndajë mua !

U çuditë ky njeri i huaj ngase atij nuk i kujtohej se e ka sulmuar atë apo se ia ka marrur pasurinë !

Tha gjykatësi: Çka ka bërë ?

Tha njeriu që ankohej: Kam kërkuar nga ai që të më ndihmoj të barti thesin me miell, e ai më shikoi me habi, dhe hyri në shtëpinë e tij.

Tha gjykatësi: Kjo është e para, çka ka tjetër?

Tha ai: Kam kërkuar nga ai që të më jep borxhë prej pasurisë e ai e ka refuzuar këtë.

Tha gjykatësi: A ka ndonjë gjë tjetër ? Përmendi të gjitha ankesat që i ke ndajë tij.

Tha njeriu që ankohej: Kamë qenë i sëmurë një javë,e nuk ka ardhurë të më vizitojë,pastaj ka kryer me sukses shkollën biri imë e ai nuk ka ardhur të më bashkangjitet në këtë gëzim, më ka vdekur prindi imë e ai nuk ka ardhur të më ngushllojë në shtëpin time,e as nuk ka dalur me ne në varrim.

Tha gjykatësi: A ke edhe ndonjë gjë tjetër?

Tha: Nuk kamë më ndonjë gjë tjetër që të themë.

Tha gjykatësi: Allahu të shpërbleftë me të mira,se vërtetetë akuzimi i njerzëve për atë që nuk e kanë punuar sjellë hidhërimin e Allahut teala.U kthye gjykatësi kah njeriu i huaj dhe tha:A eshte e vërtetë ajo qka tha kojshiu ytë ?

Tha njeriu i huaj: Po ashtu është o ju gjykatës, mirëpo unë nuk e kamë sulmuar atë,dhe nuk e kamë rrahur atë, as nuk kamë hyrë në shtëpinë e tij pa lejen e tij,e as nuk kamë marrë diçka nga pemët e kopshtit të tij,e as që kamë kërkuar nga ai borxhë e që t'ia vonoj atë,e si po më thotë ai se unë nuk e di hakun e tij ?

Tha gjykatësi: Të gjithë atë që përmende ti është e mirë, mirëpo nuk mjafon vetëm të mos e shqetësoshë atë,e ta llogaritësh vetëm këtë mirësjellje ndajë tij,por ndodhë që ai ka nevojë për ndihmën tënde apo pasurinë,e nëse ke mundësi materiale për ta ndihmuar atë,e kështu ta largosh nga ai varfërinë,a je i kënaqur me këtë??Ai i huaji tha:Po gjithsesi.

Pastaj i tha gjykatësi njeriut tjetër që të flasë e ta ndëgjon ankesën e tij, kur u ngritë një njeri i moshuar , dhe tha ai:O ti gjykatës, ky njeri i huaj më shqetëson mua natën dhe ditën, vetëm se mu ka ngushtuar jeta prej tij,dhe më janë bërë kundërshtarët më të mdhenjë mua ,fëmitë e mi, thuaj se ka përfunduar gjithë lumturia në shtëpin time.

U çuditë njeriu i huaj, nga ajo që tha ky i moshuar, nga se ai thuajse nuk e ka parë atë vetëm se një herë në javë, dhe se ai nuk përmendi se ky iu kishte përzier në qështjet e jetës së tij,e as nuk ju ka folur fëmijve të tij.
E shikoi gjykatësi njeriun e huaj e i tha : A është kjo e vërtetë ?

Tha ai: O ti gjykatës unë nuk di ndonjë gjë prej tyre që tha ky njeri, a ka ai argumente për këto ?!

I tha gjykatësi të moshuarit: A ke argument për këtë që thua ?

Tha i moshuari: Po o ti gjykatës,vërtetë ky njeri po ma ndalon diellin dhe erën.

Tha gjykatësi: Sjelli argumentet tuaja.

Tha i moshuari: Kush është sunduesi i diellit dhe i erës?

Tha gjykatësi: Allahu , Zoti i botërave, krijuesi i çdo gjëje.

Tha i moshuari: E si pra mi ndalon ato dyja ky njeri ?!

Tha gjykatësi: Si pra ?

Tha i moshuari:Ai e ka ngritur ndërtesën e tij e pastaj muret e tij edhe më të larta pa kërkuar leje nga unë.
E me këtë ai e ka ndalur dritën e diellit prej shtëpisë sime ,dhe e ka ndalur nga unë erën e pastër.

Tha gjykatësi: Qka pastaj o ti njeri i moshuar?

Tha i moshuari dhe iu mbushën sytë me lotë:Ai më shqetëson, dhe më bënë që të ndihem i varfër dhe i nevojshëm për të kërkuar.

Tha gjykatësi: E si kjo?

Tha i moshuari:Ai përgaditë ushqim, dhe pjekë mish, e pastaj shpërndahet era e ushqimit prej shtëpisë së tij deri tek shtëpia e jonë,e kjo na bënë neve që te lakmojmë për të ngrënë si ushqimi i atij,e fëmijët e mi kërkojnë ushqim sikur ushqimi i ti,kurse ne në duart tona dhe mundësitë kemi vetëm ushqime shumë te thjeshta.

Ndërsa ky kojshiu ynë nuk kujton se edhe ne jemi njerëz sikur se ai, nuk mendon çoftë edhe një herë të na dërgon edhe neve ndonjë gjë prej asaj që ka përgaditur për vehtën e tij, pas këtyre fjalëve filloi mërzia në fytyrën e gjykatësit, dhe u mërzitën edhe të pranishmit, e pastaj u marrua ky njeriu i huaj prej fjalëve të moshuaritë.

Shikuan të pranishmit në fytyren e të huajit, e ai ishte skuqur nga marrja që e kishte kapluar, e pastaj shikuan në fytyrën e të moshuarit , vetëmse e kishin mbuluar lotët,pastaj u kthye gjykatësi kah njeriu i huajë dhe e pyeti atë: A është e vërtetë ajo qka tha kojshiu ytë ? U përgjigjë i huaji me një zë të ulët tha :Po, vërtetë unë kërkoj falje prej Allahut për atë që kam vepruar.

Tha gjykatësi;Vërtetë për kojshin tëndë ke obligime të shumta të cilat i ka sqaruar sheriati.
Dhe ka qenë Pejgamberi ynë alejhi selam që na ka porositur gjithmonë për kojshinë,e si pra ti nuk kujdesesh për këto obligime?

Përktheu:Ummu Jusuf

Rendesia e kohes


Tregim i mire dhe interesant ...
Për ata që kan logjikë dhe dine të mendojnë,

Një ditë prej ditëve u ktheva nga puna dhe në shtëpi gjeta djalin tim të voglin të sëmurë.Pas tërë asaj lodhje që isha lodhur në punë gjatë tërë ditës por lodhja për të ishte për mua pushim dhe vendosa ta dërgoj te mjeku për mjekim.

Në spital gjeta shumë njerëz duke pritur në rradhë për mjekim, ca të rinjë e ca të moshuar, ca gra e ca burra. Secili ishte i lodhur nga pritja e gjatë.Unë vendosa ta marrë një numër dhe të pres rradhën për me hy te mjeku. E mora numrin dhe u ula.Shikoj njerëzit secili mendonde ndonjë gjë apo bisedonte me ndonjë që ishte afër tij,disa me sy të mbyllur të mërzitur nga pritja e gjatë.

Mbizotëron heshtja !!
Vetëm kur infermierja thërret ndonjë numër dhe përsësi heshtje, në fytyrën e të ftuarit shihet gëzimi që i erdhi rradha për me hy te mjeku.
Mbi tavolinë shikoja disa broshura dhe aty ktu ndonjë revistë apo gazette ditore. Të gjithë u lodhëm nga pritja kaloi një orë dhe unë po pres rradhën.
Në mesin e atyre që ishin duke pritur ishte edhe një djalosh i ri që në dorë mbante një Kur’an të vogël dhe lexonte në heshtje, i mora lakmi punës sëtij .Sa mire ky djalosh dinë ta shfrytëzoj kohën . Në ato momente filloi të thërras ezani për namaz të Akshamit, shkuam me falë namazin e Akshamit në faltoren e spitalit dhe u përpiqa t’i afrohem atij djaloshit afër…..

Pas namazit e përshëndeta dhe i tregova se puna jote (leximi i Kur’anit) më habiti se sa mire e shfrytëzon kohën, kurse unë e humba më shumë se një orë duke ndenjur kot në pritje të mjekut.

Biseda e tij më së shumti ishte rreth kohës të cilën e humbasim pa e vërejtur fare, na kalojnë ditë e netë të jetës tone pa e ndier dhe pa i shfrytëzuar me punë të mira.
Më tregoi se ai kishte filluar që para një viti pasi që kishte takuar një shokë të ti dha ai e kishte këshilluar që ta mbajë një Kur’an të vogël me veti gjithmonë për ta shfrytëzuar kohën sa here që ii pet mundësia për lexim.
Më tregoi se ai lexon Kur’an më shumë në këso raste sikur se ky i pritjes e të cilat nuk janë të pakta se sa lexonë në xhami apo shtëpi.
Po ashtu më tha se leximi i Kur’anit në këto raste dhe kohëra ta lehtëson dhembjen dhe nuk e ndien kalimin e shpejt të kohës, e most ë flasim për shpërblimin e madh që e ka tek Allahu xh.sh.
Vazhdoi bisedën duke më thënë se na kaluam më shumë se një orë e gjysmë deri tani duke pritur, a thua kur do të kishim gjetur këtë kohë 1.30min për lexim të Kur’anit.
Ne jemi tani në kohën e pritjes pram ë shumë se një orë e gjysmë.Sa orë neve na kalojnë kështu gjatë jetës tone duke pritur dhe nuk i llogarisim fare, sa ditë, sa muaj e sa vite na kalojnë pa i shfrytëzuar, pa lexim të Kur’anit.
U largova nga ai duke e qortuar vehten se si nuk paskam ditur me shfrytëzu kohën e lirë ..Koha nuk është në dorën time, jo ajo është në dorën e Allahut. Ai një ditë do të ma ndërprej jetën time , si ti përgjegjem Atij për kohën që e kam kaluar kotë? !

Sa njerëzve iu kalon koha kotë , nuk mendojnë aspak se një ditë do tju ndalet ora e jetës së tyre.
Unë që nga sot pendohem tek Allahu dhe i lutem Atij që të më falë mëkatet e mia të prindërve të mij dhe të mbarë muslimanëve dhe muslimaneve. Amin.

Ky është një tregim i një motre muslimane të cilën e ka sprovuar Allahu, xhele shanuhu, në ditën e parë të martesës së saj.

Falënderimi i takon Allahut, Zotit të gjitha botërave, paqja, mëshira dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të Dërguarin e Tij të fundit (Muhamedin a.s), mbi familjen e tij, shokët e tij dhe të gjithë ata që e pasojnë rrugën e tij deri në ditën e fundit.

Si t'ua bësh të tjerëve do të kthehet ty:

Ky është një tregim i një motre muslimane të cilën e ka sprovuar Allahu, xhele shanuhu, në ditën e parë të martesës së saj, por për ata që bëjnë durim Allahu ka thënë:"... Për durimtarët ka shpërblim pa masë." (Zumer: 10)

Martesa e tyre ishte një martesë e thjeshtë islame. Kur erdhi koha të dy bashkëshortët hynë në dhomë. Gruaja u ngrit dhe e solli ushqimin pranë burrit të saj dhe ata u bashkuan në sofër pranë ushqimit. Papritmas dikush trokiti në derë, ndërsa burri i hidhëruar tha: kush është që vjen në këtë orë? U ngrit gruaja për ta hapur derën, u ndal pranë derës dhe pyeti: kush është në derë? Një zë pas derës u përgjigj: jam lypës, kërkoj pak ushqim. Gruaja u kthye te burri i saj dhe i tregoi se kush ishte dhe çfarë donte. Burri u hidhërua edhe më shumë: ky na e trazon qetësinë tonë në natën e parë të dhëndërisë! Doli te ai dhe e goditi fort duke e larguar atë në mënyrë shumë të poshtër. Lypësi u largua nga dera e shtëpisë tij i përulur e uria ia rëndonte shpirtin, trupin dhe nderin e tij.

Burri pastaj u kthye tek nusja e tij i neveritur nga ky person i cili ia ndërpreu kënaqësinë dhe bisedën me gruan e tij, mirëpo papritmas atë e goditi diç e ngjashme me prekje nga xhinët dhe iu ngushtua toka me gjithë gjerësinë që e ka. Ai doli nga shtëpia duke bërtitur dhe duke e lënë gruan e tij në natën e nusërisë, të cilën e goditi një trishtim kur e pa burrin e saj në atë gjendje, mirëpo kjo ishte dëshira e Allahut të Madhëruar.

Kjo motër muslimane qëndroi në këtë gjendje pesëmbëdhjetë vite (pa u martuar) duke duruar dhe shpresuar shpërblimin tek Allahu i Madhëruar. Dhe, pas pesëmbëdhjetë viteve të kësaj ndodhie asaj iu prezantua një musliman për martesë me të cilin pranoi të martohej. Në natën e parë të martesës së saj, ajo u ul me burrin e saj pranë sofrës së ushqimit që të darkonin por papritmas ata dëgjuan se dikush e trokiti derën. Burri i tha gruas së tij që ta hap derën. U ngrit gruaja për ta hapur derën, u ndal pranë derës dhe pyeti: kush është në derë? Një zë pas derës u përgjigj: jam lypës, kërkoj pak ushqim. Gruaja u kthye te burri i saj dhe i tregoi se kush ishte dhe çfarë donte. Burri e ngriti ushqimin me duart e tij dhe i tha: merre këtë dhe ofroja atij le të hajë deri sa të ngopet, e çka të mbetet prej ushqimit e hamë ne.

Ajo e mori ushqimin dhe ia ofroi lypësit por shpejt u kthye duke qarë. Burri i saj e pyeti: ç'ke? pse qan? çka ndodhi? të ofendoi? të injoroi? A të rëndoi diçka? Jo - iu përgjigj ajo kurse lotët i rridhnin nga sytë? E pse qan atëherë? – e pyeti përsëri burri. Ajo u përgjigj: ky njeri pranë derës tënde dhe që han nga ushqimi yt ka qenë burri im para pesëmbëdhjetë viteve. Në natën e parë të martesës, e trokiti derën një njeri dhe kërkoi ushqim por burri im doli dhe e largoi atë nga dera duke e goditur. Pastaj, u kthye tek unë i neveritur por atij iu ngushtua gjoksi e pastaj më duket se është çmendur apo është sëmurë nga xhinët. Ai doli nga shtëpia dhe nuk dinte se kah shkonte dhe prej atij çasti nuk e kam parë më deri sot. Kurse tani ai kërkon lëmoshë nga njerëzit ...

Papritmas burri i saj shpërtheu duke qarë. Ajo e pyeti: pse qan? Ai u përgjigj: a e din se kush ka qenë ai njeri të cilin e ka goditur burri juaj? Kush? – pyeti ajo. Ai u përgjigj duke qarë: unë jam ai.

I Lartësuar qoftë i Fuqishmi Hakmarrës, i Cili u hakmerr për robin e Tij të varfër e të gjorë i cili erdhi me kokë të përulur për të lypur prej njerëzve, kurse dhembja ia rëndonte zemrën e tij prej urisë, dhe ky njeri ia shtoi dhimbjen edhe më shumë duke e larguar në mënyrë mizore prej derës së tij, kurse zemra ime donte të copëtohej për shkak të nënçmimit dhe përbuzjes që e kishte goditur, mirëpo Allahu i Madhëruar nuk e donë padrejtësinë, dhe e zbriti dënimin e Tij mbi atë që e nënçmoi njeriun dhe i bëri padrejtësi, dhe e shpërbleu robin i cili bëri durim. Kaluan ditë dhe Allahu e furnizoi me të mirat e Tij, dhe e dërgoi dënimin mbi atë njeri i cili bëri padrejtësi, dhe ia mori mendjen e ia humbi pasurinë, e ai u bë një lypës i gjorë.

Dhe, i Lartësuar qoftë Allahu i Cili e furnizoi robëreshën e ndershme besimtare e cila bëri durim në sprovën e Allahut pesëmbëdhjetë vite dhe ia zëvendësoi burrin e saj me më të mirë.

Përgatiti: Rrustem Bublaku

Dashurija ndaj Nenes;


Tregon Ebu Hamza, që shoqëronte Ebu Hurejren, kur ky erdhi në shtëpinë e tij, foli me zë të lartë dhe me një ton që nuk shprehte përpos se dashuri, mirënjohje, mallëngjim dhe kënaqësi. Me këtë ton hareje i dha selam nënës së tij, duke thënë: “O nëna ime, të mëshiroftë All-llahu, që më edukove dhe u kujdese për mua kur isha i vogël.” Ndërsa ajo, nëna, ia ktheu: O biri im, All-llahu të shpërbleftë me mirësitë, dhe qoftë i kënaqur me ty, ashtu siç jam e kënaqur unë që më respektove në pleqëri.” (Buhariu & Muslimi).

Nga kjo histori dhe nga kjo përshëndetje, kuptojmë qartë se me të vërtetë vetëm diçka është më e bukura dhe më e mira në botë: e ajo është nëna. Nëna bën çdo gjë për fëmijët e saj, ndërkohë që, sado të përpiqet një fëmijë, nuk arrin të bëjë atë çka bën një nënë për të.

S’ka dyshim që edukimi i fëmijëve bëhet në mënyrë graduale, kalon nëpër disa etapa, ashtu siç është shfaqja e hënës, vlera dhe shkëlqimi më i epërm i të cilës bëhen të dukshme në kohën dhe momentin e duhur; duke qenë edukuesja e fëmijëve, nëna është një shkollë e përkryer, ajo përgatit brezat e ardhmërisë. Nisur nga kjo, mund të pohojmë me të drejtë dhe me gojën plot se nëna është më shumë se dielli, uji e ajri, më shumë se tri këto komponentë bazë për të jetuar, pasi, po nuk pate edukatë, nuk ke as ndriçim në sy, zemër dhe mendje. Po nuk pate moral të mirë, nuk ke ajër të pastër dhe, oksigjeni është i pamjaftueshëm për ty. Po nuk pate dije të dobishme, je i etur dhe vuan për një pikë ujë, e uji është burimi i jetës. E, nëna e mirë i jep të gjitha këto.

Andaj, edhe sikur të kemi mundësi t’i sillemi rreth e rrotull botës, me dëshirën për ta takuar njeriun që sakrifikon më shumë dhe me kënaqësi e ndërgjegje për ne, s’do të mund të gjejmë njeriun më ideal pos nënës, sepse ajo është i vetmi njeri që na fal dashuri pa pasur kurrfarë interesi përpos së jetës sonë të lumtur dhe me mbroth.

Një përqafim, një përkëdhelje, madje, edhe një puthje e saj, jep forcë dhe kënaqësi. Jep energji dhe bën që të harrosh brengat, mërzitë, vuajtjet po edhe dhembjet që ke.


Do ta kuptosh prindin kur të bëhesh vet prind


Edhe pse shumë prindër i dëgjon duke thënë këtë fjali që tashmë ka përftuar ngjyresa thuajse sa proverbiale, po aq edhe retorike, sipas të cilave vetëm ata që janë prindër e kuptojnë më së shumti ndjenjën e prindërve dhe se ata janë syresh që përkujdesen më së shumti për prindërit, është vështirë të gjesh ose, nëse gjen, janë shumë shumë të pakët ata që e dëshmojnë këtë që thonë e që kërkon prindi. Arsyeja pse? Sepse kanë zënë vendin e nënës ose të prindërve grua / burri dhe fëmijët.

Lidhur me këtë realitet, kemi një sërë shembujsh dëshmues, duke u nisur nga azilet e pleqve, që janë të stërmbushur, pastaj shtëpitë e mbetura vetëm me pleq fillikat, ngase fëmijët jetojnë jashtë vendit, apo të ndarë prej tyre, për arsye e shkaqe të ndryshme, që kanë të bëjnë me kënaqësitë e kësaj bote dhe janë ferr për botën tjetër, nëse mbesin të tilla.

Nuk është plotësim i kërkesave dhe obligimeve prindërore vetëm një lutje drejtuar All-llahut, nëse e bëjnë këtë me sinqeritet dhe bindje të plotë, ose një përshëndetje në mëngjes dhe në mbrëmje, apo një vizitë njëherë në javë, muaj ose vit, sepse nëna kërkon më shumë dhe ka nevojë t’i ketë fëmijët pranë, edhe nëse i janë bërë ata gjyshër. Nëse duam të shfletojmë dhe të dimë rreth përgjegjësive ndaj prindërve, do të hasim në një urti që thotë; “Babai i dhuron fëmijës një vresht, por ai s’i dhuron atij as një eshkë”.

Kjo na lë të kuptojmë se prindi për fëmijën jep çdo gjë, e fëmija për prindin asgjë ose shumë pak, madje fare pak. Kjo sepse në trurin e tij ka të koduara vetëm sinjalet grua-burrë dhe fëmijë e këto nuk e lejojnë të mendojë rreth prindërve të tij.

Për ta kaluar temën më shumë rreth klimës së sotme që po mbizotëron tek ne, si dhe për të thënë se përgjegjësia ndaj prindërve më shumë u takon djemve sesa vajzave, deri me rastin e martesës së tyre, porse kjo s’do të thotë assesi se vajzat duhet të mendojnë se janë liruara plotësisht prej lutjeve, vizitave, respektit, butësisë, madje, edhe kujdesit, aq sa kanë mundësi. Në lidhje me këtë, po cekim një urti tjetër që thotë:

“Sado e mirë te jetë gruaja, ajo kurrë nuk do të arrijë ndikimin që pati nëna në jetën tënde, në formimin e personalitetit tënd, dhe në orientimin e sjelljes tënde.”

-Sot kupton pa vështirësi, mëson, dëgjon, sheh që nënat janë harruar, dhe shpesh dëgjon fjalët me të cilat shprehin dhembjet dhe mërzitë për shkak se nuk gëzojnë respekt, dashuri e afri nga fëmijët e tyre.

- Sot shumë shpesh takon çifte me fëmijët e tyre në parqe, ekskursione apo në ndonjë vend tjetër ku ata zgjedhin për ta kaluar ditën ose fundjavën për të pushuar dhe për t’u qetësuar nga ditët e lodhshme të punës, ndërsa rrallë ose fare e takon një familje të tillë që shoqërohet edhe nga gjyshërit.

- Jo rrallë dëgjon për zgjedhje të dhuratave speciale për gruan, asnjëherë ose shumë rrallë dëgjon për zgjedhjen e një dhurate speciale për nënën.

- Nëse nëna rënkon nga ndonjë sëmundje, mundohet që ta fshehë sa më shumë atë, sepse i dhimbet i biri, nuk do që ta shqetësojë, kurse ky bir e viziton një herë dhe vetëm gjatë ditës, e asnjëherë nuk del që ta shohë natën, aq më pak që t’i rrijë tërë natën mbi kokë.

- Nëse nëna ushqehet edhe me një kafshatë buke të thatë dhe, nëse ka shije, ajo këtë më me dëshirë ia jep fëmijës së saj, fëmijët jo vetëm që nuk e bëjnë këtë, po as nuk mendojnë të paktën që ta kishin këtë dëshirë që e ka nëna.

- Nëse djali i saj del në ndonjë udhëtim ose vonohet pak, nëna kurrë nuk rehatohet, as gjumin nuk e bën të rehatshëm, nga frika dhe mërzia për të, se mos po e gjen ndonjë gjë e ligë, kurse djali i saj nuk e çel telefonin të flasë me të dhe t’i tregojë sesi është, por e lë të mjaftohet me telefonatën që i përcjell nusja p.sh.

- Nëna, edhe nëse hidhërohet nga i biri, edhe nëse këtë hidhërim e shpreh në fqinjësinë e saj, prapë pendohet për këtë që ka thënë dhe përsëri të njëjtat mirësi i dëshiron të birit. Përveç kësaj, ajo i flet e para dhe njëkohësisht i ofron dashuri amnore. A thua vallë, gruaja e bën këtë, apo burri duhet të përpiqet që ta marrë me të mirë gruan?!

- Kur nëna të duhet aq shumë, siç e thotë ajo pjesë e njerëzve që cituam më lart, të tingëllon e pabesueshme kur dëgjon për çdo ditë ankesat e grave: “…nëna jote kështu po bën, kështu po thotë, s’po mundem ta duroj etj.”, ku të gjitha këto ankesa në të shumtën e rasteve janë cinike, urrejtje, si shkak i asaj pse nëna është pjesë në atë familje.

- Nëna, edhe nëse ndahet nga fëmijët për shkaqe të ndryshme, qoftë divorci, ose vdekje e burrit apo diçka tjetër, ajo kurrë si harron fëmijët e saj, përkundrazi, bën përpjekje vazhdimisht që t’i takojë, sepse zemrën e ka të lidhur ngushtë me ta. E nëse ka fëmijë të tjerë, ajo me të gjitha format dhe përpjekjet fut dashuri mes tyre si dhe largon urrejtje për njëri-tjetrin. Kurse gruaja, nëse ndahet, ajo harron dashurinë dhe e urren me tërë qenien e saj, e nëse ka fëmijë dhe i ka me vete, mbjell gjithnjë urrejtje për babanë e tyre, ndoshta edhe me pa të drejtë, vetëm dhe vetëm që fëmijët ta urrejnë.

Duke mos sjellë shembuj të tjerë, dhe duke mos dashur që të jetë i gjatë ky diskutim, gruaja ka vend meritor tek burri, ne e pranojmë se nuk jemi aspak kundër idesë dhe të drejtës së gruas për të zënë vendin që meriton te burri, për aq sa ia ka dhënë All-llahu, por, assesi nuk themi se gruaja duhet të ketë vend më meritor sesa nëna, sepse, nëse e themi këtë, na sfidon Kur’ani dhe hadithi i Muhammedit, alejhis-selam. Andaj, lidhur me këtë, kemi citatet kur’anore që flasin qartë dhe bindshëm:

“Zoti yt ka dhënë urdhër të prerë që të mos adhuroni tjetër pos Tij, që të silleni në mënyrë bamirëse ndaj prindërve. Nëse njërin prej tyre, ose që të dy, i ka kapur pleqëria pranë kujdesit tënd, atëherë mos u thuaj atyre as "of - oh", as mos u bë i vrazhdë ndaj tyre, po atyre thuaju fjalë të mira (të buta respektuese). Dhe në shenjë mëshire shtrije pranë tyre krahun përulës e respektues dhe thuaj: "Zoti im! mëshiroi ata të dy, sikurse më edukuan mua kur isha i vogël".(el-Israë, 23 dhe 24).


“Zoti ynë! më fal (gabimet) mua edhe prindërve të mi, fali edhe të gjithë besimtarët ditën kur të jepet llogaria.” (Ibrahim, 41)


“Ne njeriun e kemi urdhëruar për (sjellje të mira ndaj) prindërve të vet, sepse nëna e vet atë e barti me mund pas mundi dhe pas dy viteve ia ndau gjirin. (e porositëm) Të jesh mirënjohës ndaj Meje dhe ndaj dy prindërve tu, pse vetëm tek Unë është kthimi juaj. E nëse ata të dy tentojnë që ti të më përshkruash Mua shok, për çka ti nuk ke kurrfarë fakti, atëherë mos i respekto ata, po në çështjet e jetës së kësaj bote të kesh mirëkuptim ndaj tyre, e ti ndiqe rrugën e atij që është i kthyer kah Unë, mandej kthimi juaj është tek Unë, e Unë do t'ju njoftoj për atë që keni punuar.” (Lukman, 14 dhe 15)

Ndërsa nga kopshti i haditheve të Muhammedit, lavdërimi dhe paqja e All-llahut qofshin mbi të, do të shkoqisim vetëm disa prej tyre që flasin për temën në fjalë.

Abdullahu thotë: E pyeta të Dërguarin, alejhis-salatu ves-selam, se cila është puna më e dashur tek All-llahu, ai më tha: “Namazi në kohën e tij, pastaj respekti ndaj prindërve, pastaj xhihadi në rrugën e All-llahut”.(Buhariu).


Asimi transmeton nga gjyshi i tij që thotë: Thashë “O i dërguar i All-llahut, kush meriton më së shumti respektin? Tha: “Nëna jote”, e pastaj? Tha: “Nëna jote”, e pastaj? Tha: “Nëna jote”, i thashë: po pastaj? Tha: “babai yt, pastaj të afërmit e tjerë sipas radhës.” (Buhariu)


Ibën Abasi thotë: Erdh një burrë te i Dërguari alejhis-selam, dhe i tha: Unë shkova të fejohem me një grua, dhe ajo refuzoi, dhe kur shkoi një tjetër ajo pranoi, dhe nga xhelozia shkova e vrava atë. A ka për mua tevbe? I Dërguari alejhis-selam i tha: “A e ke nënën gjallë?” I tha: Jo. Pastaj i tha: “Atëherë pendohu tek All-llahu, dhe përpiqu që të bësh sa më shumë vepra të mira.”

Dhe Ibën Abbasi e pyet: Përse e pyete nëse e kishte nënën gjallë? Përgjigjet: “Unë nuk di ndonjë punë tjetër që të afron më shumë tek All-llahu sesa respekti ndaj nënës.” (Buhariu)


Urtësia e ajeteve kur’anore dhe haditheve të Muhammedit, lavdërimi dhe paqja e All-llahut qofshin mbi të, flasin mjaft dhe shumë më tepër sesa ne, të fundit, andaj po themi një lutje që All-llahu të na e bëj pranverë të zemrës Kur’anin famëmadh dhe Sunnetin e Muhammedit, alejhis-selam, sepse vetëm atëherë do të dimë të dallojmë gjërat ashtu siç duhet dhe siç jemi urdhëruar nga All-llahu dhe i Dërguari i Tij.


Shkruan: Valbona Kelmendi

Një histori dashurie.

--------------------------------------------------------------------------------

Kjo është historia e dashurisë midis Zejneb bint Muhamed dhe Ebu El As ibn Rebia Zejnebja është vajza e Profetit as. dhe Ebu El As ibn Rebia, është nipi i Hadixhes. Ai ishe një ndër më të nderuarit e Kurejshëve dhe Profeti as e donte shumë.
Një ditë, para se t’i vinte shpallja, Ebu El As shkoi te Profeti as. dhe i kërkoi dorën e vajzës së tij. Profeti iu përgjigj: “Më lër të konsultohem me të”.Ai shkoi tek Zejnebja dhe i tha:”Ebu al As do të martohet me ty, a e pranon ti atë si bashkshort?” Ajo u skuq nga turpi dhe buzëqeshi.
Kështu Zejnebja u martua me Ebu El Asin, e midis tyre nisi një histori e bukur dashurie. Ata lindën dy fëmijë; Ali dhe Umama.
Një problem i madh lindi kur Profetit as. i zbriti shpallja, kjo ndodhi ndërsa Ebu El As nuk ishte në Mekë. Kur u kthye ai e gjeti gruan e tij myslimane. Sapo u kthye, e shoqja i tha: „Kam lajme të mira për ty“. Ai u ngrit dhe eci disa hapa larg saj. Zejnebja, e gëzuar, e ndoqi nga pas dhe i tha: “Babai im është bërë profet dhe unë jam bërë myslimane”. Ai ia ktheu, “Pse s’ma the më parë këtë gjë?”. Në këtë mënyrë zuri fill një ndarje midis tyre: një ndarje e karakterit fetar.
Ajo iu hakërrye, “Kurrë nuk do ta përgënjeshtroja tim atë dhe mesazhin e tij, ai s’është gënjeshtar. Ai është “ i ndershmi, besniku”. Unë nuk jam e vetmja besimtare, nëna dhe motra ime u bënë muslimane, kushëriri im Ali ibn Ebi talib, kushëriri yt Othman ibn Afan dhe miku yt Ebu Bekr u bënë myslimanë”.
Ai iu drejtua me fjalët: “Mirë, unë nuk dua që njerëzit të thonë ‘ai braktisi prindërit dhe farefisin e tij për t’i plotësuar dëshirën gruas së tij’. Unë nuk po e akuzoj babanë tënd për asgjë”. Kështu që ti duhet të më falësh dhe të më kuptosh mua“..
Ajo iu përgjigj: “E kush do të të falte dhe të të kuptonte ty në mos unë? Unë do të vazhdoj të qëndroj përkrah teje, të të ndihmoj derisa ti të arrish te vërtetën.“.
Ajo e mbajti fjalën për 20 vjet.
Ebu el As mbeti në mosbesim, ndërkohë që ndodhi emigrimi, ne Medine Zejnebja shkoi te profeti dhe i kërkoi leje që të qëndronte me të shoqin. Profeti i tha: “Rri me burrin tënd dhe me fëmijët e tu!”
Krahasojeni këtë më gratë që refuzojnë të udhëtojnë me burrat e tyre për në vendin e punës apo preferojnë të qëndrojnë më nënat e tyre.
Kështu që Zejnebja qëndroi në Mekë deri në betejën e Bedrit. Ebu El As ishte në anën e Kurejshëve, kundër muslimanëve, në këtë përballje. Për Zejneben kjo do të thoshte që burri i saj do të luftonte kundër babait të saj, gjë së cilës ajo i frikësohej gjithherë. Ajo qante ndërsa lutej: “O Allah! Kam frikë se një ditë fëmijët e mi do të gdhihen jetimë ose unë do të gdhihem pa babain tim të dashur.”
Beteja u zhvillua dhe përfundoi me ngadhënjimin e muslimanëve.
Ebu El As u kap rob dhe lajmi arriti në Mekë. Zejnebja pyeti: “Çfarë i ndodhi tim eti?”
Të kthyerit nga lufta i thanë:“Muslimanët fituan”.
Ajo e falenderoi Zotin për këtë.
Më pas pyeti: “Po me burrin tim çfarë ndodhi?”
Ata i thanë: “ E kapën rob.”
Ajo tha:“Unë do të dërgoj një plaçkë për shpagim dhe do ta liroj.”
Ajo nuk kishte ndonjë pasuri të madhe, kështu që mori gjerdanin e së ëmës dhe ia dërgoi Profetit as. përmes kunatit të saj.
Ndërsa Profeti p.q.m.t. po qëndronte ulur dhe po merrte shpagimet për robërit e luftës, pa gjerdanin e Hadixhes.
E kapi me dorë dhe pyeti: “Për kë është kjo plaçkë?”
I thanë: “Për Ebu Al Asin.”
Atij i rrodhën lotët dhe tha: “Ky është gjerdani i Hadixhes(gruas se profetit).”
Për një çast heshti dhe më pas shtoi: “O njerëz, ky është dhëndrri im, a mund ta liroj? A pranoni që këtë gjerdan t’ia kthejmë vajzës sime?”
Të gjithë njëzëri i thanë: “Po, o i dërguari i Zotit!”
Profeti as ia dha gjerdanin Ebu El Asit dhe e prositit t’i thoshte Zejnebes që të mos ia jepte kujt atë dhuratë të Hadixhes. Pastaj i kërkoi Ebu El Asit që të flisnin veçmas. E mori mënjanë dhe i tha: “Allahu më ka urdhëruar që muslimanja dhe jomuslimani nuk mund të jetojnë nën një kurorë. A mund të ma sjellësh vajzën time në Medinë?”
Ebu El Asi u pajtua me Profetin .
Zejnebja qëndroi në portat e Mekës, në pritje të kthimit të të shoqit. Kur më në fund arriti, ai i tha: “Do të largohem.”
Ku do të shkosh? - e pyeti ajo.
‘Nuk do të largohëm unë, por je ti ajo që do të largohesh për te yt atë, ne duhet të ndahemi sepse ti je muslimane. - Iu përgjigj Ebu El Asi.
Ajo iu lut atij që të bëhej musliman dhe të shkonte bashkë më të por ai nuk pranoi. Atëherë Zejnebja mori djalin dhe vajzën dhe udhëtoi për në Medine. Ajo refuzoi të martohej me tejtërkënd për 6 vjet me rradhë, me shpresë se Ebu El Asi do të kthehej një ditë”.

Gjashtë vjet më pas, Ebu El As po udhëtonte me një karvan nga Meka në Siri. Gjatë udhëtimit ai u zu rob nga disa shokë të Profetit p.q.m.t. Ai u iku dhe kërkoi të strehohej në shtëpinë e Zejnebes. Ai trokiti në derën e saj pak para Sabahut. Ajo hapi derën dhe e pyeti: “A mos je bërë musliman?”
Jo - pëshpëriti ai - erdha si i arratisur.
Ajo e luti përsëri ish- bashkëshortin e saj të bëhej musliman por sërish ai nuk pranoi. Mos u shqetëso - i tha ajo, mirëse erdhe o ish bashkeshorti im dhe babai i Aliut dhe Umames!
Pasi Profeti,fali sabahun me xhemat, dëgjoi një zë nga prapa xhamisë: “Unë e kam liruar Ebu El As ibn Rebian”
Zejnebja i kishte siguruar atij lirinë. Profeti pyeti të tjerët se mos dëgjuan një zë edhe ata siç dëgjoi ai, dhe ata ia miratuan.
Zejnebja më tej tha: “Ai është ish burri dhe babai i fëmijëve të mi, e unë e kam liruar atë.”
Profeti p.q.m.t. u ngrit në këmbë dhe foli:
“O njerëz! Unë dëshmoj se ky njeri ka qenë një dhëndërr shumë i mirë, kurrë nuk e ka thyer premtimin dhe nuk ka genjyer asnjëherë. Nëse ju pranoni, unë do t’ia kthej paratë e tij dhe do ta lë të lirë. Nëse ju nuk e pranoni këtë, atëherë kjo ju takon ju ta vendosni dhe unë nuk do të dal mbi ju për këtë çështje.”
Shoket e tij u pajtuan me propozimin e Profetit as.Profeti iu kthye Zejnebes dhe i tha; “Ne e liruam atë që ti e lirove, o Zejnebe!” me tutje i tha: “Sillu mirë me të, ai ka qene i dashur me ty dhe babai i fëmijëve të tu, por qëndro larg tij sepse ai nuk e ka të lejuar të martohet me ty.”
Ajo ju përgjigj: “ Patjetër o i Dërguari i Zotit, do të veproj siç më porosite.”
Ajo shkoi tek Ebu el Asi dhe i tha: O Ebu el As! A nuk të ka marrë malli për ne? A nuk do të bëhësh musliman dhe të qëndrosh me ne”? Por ai refuzoi.
Më pas Ebu el As u kthye në Meke bashkë më pasurinë e tij. Sapo hyri në Mekë, thirri me zë të lartë: “O njerëz, ja ku e keni pasurinë tuaj, a mos u mungon gjë?”
Të gjithë i thanë: “Jo o Ebu el As, asgjë nuk ka humbur, faleminderit!”
Në atë çast ai dëshmoi se kishte pranuar Islamin.
U kthye në Medine dhe kërkoi Profetin as. e i tregoi për futjen e tij në Islam. “A do të më lejosh mua të kthehem tek Zejnebja? - iu drejtua pastaj.
I dërguari buzëqeshi , e mori për dore dhe shkuan bashkë tek shtëpia e Zejnebes.
Trokitën dhe dera u hap. Profeti i tha të bijës: “O Zejnebe! Ebu El As erdhi tek unë dhe më pyeti nëse mund të kthehet te ti.”
Tamam si 20 vjet më parë, ajo u skuq nga turpi dhe buzëqeshi. Dhe si për të qenë gjëja me e dhimbshme e jetës së tyre, një vit pas kësaj ndodhie, Zejnebja ndërroi jetë. Ebu El As qau me aq ngashërim sa të gjithë e panë Profetin as. duke i dhënë kurajë dhe duke e qetësuar. Ai ndërroi jetë një vit pas saj.
O Zot kerkojme dashurine tende, dashurine e te gjithe atyre qe kerkojne dashurine tende, dhe dashurine per cdo pune qe na afron drejt dashurise

Shpresën e gjeti vetëm me Kur'an.

Te libri i Allahut, muslimani gjenë shume gjera për të cilat ai ndoshta i ka konsideruar si te humbura për jetën e tij. Gjene shpresën, forcën, trimërinë, vullnetin për jetë dhe guximin për ti bërë ballë gjithçkaje që mund ta godasë në këtë botë. Ky libër është ndihmësi më i mirë dhe shoqëruesi i cili kurrë nuk të lë vetëm. Kur njeriu gjendet përballë nje situate ne te cilen nuk di si të veprojë, ai pandërprerë kerkon rrugëdalje për tu bërë ballë kushteve të rënda të jetës. Ummu Ahmedi është një nënë 55 vjeçare e cila arriti që për 13 vjet ta mesojë Kur'anin përmendësh. Ajo, si shumë gra tjera, nuk dinte shkrim-lexim. Ne fillim hasi ne vështirësi të medha ngase nuk I dinte rregullat e drejta të leximit, por pasi u regjistrua ne nje qendër për mësimin e Kur'anit, ajo me ndihmën e Allahut, arriti t'i mësojë edhe rregullat e leximit edhe Kur'anin përmendësh
Duke treguar për përvojën e saj të bukur, ajo shprehet: "Burri im ishte student dhe gjatë kohës kur studionte e goditi një sëmundje muskujsh pasojat e se cilës ishin shumë të rënda, ai u paralizua dhe u bë i palëvizshëm. Ai u pajtua me caktimn e Allahut dhe kurrë s'u ankua për atë që e kishte goditur, por përkundrazi ai vazhdoi të merrej me studimin e Sheriatit Islam dhe me shkencat e tjera kur'anore."
Sëmundja e tij dita-ditës bëhej me e rëndë dhe arriti deri ne atë shkallë saqë nuk kishte mundësi që edhe Kur'anin ta mbante me duart e tija. Jo vetëm kaq, por edhe fletët e Kur'anit nuk kishte mundësi t'i shfletojë pa ndihmën time sepse edhe gishtat e duarve i kishte të paralizuar kështuqë unë ia mbaja Kur'anin ndërsa ai lexonte dhe kur e mbaronte leximin e nje faqeje, unë ia ktheja faqen tjetër.
Kur e degjoja burrin tim se sa bukur e lexonte Kur'anin, unë emocionohesha tejmase dhe vazhdimisht me lot në sy thosha në vete: "Ah sikur edhe unë një ditë të arrijë ta lexoj Kur'anin!"
Ne ketë gjendje vazhdova nëj kohë të gjatë dhe tërë këtë kohë kujdesesha për burrin dhe për edukimin e fëmijëve të mi derisa një ditë erdhi caktimi i Allahut dhe burri im vdiq.
Pas vdekjes se burrit tim vendosa të vazhdoja rrugën e tij të ndritshme, kështuqë afër nesh u hap një qendër për mësimin e Kur'anit dhe unë isha gruaja e parë që u rregjistrova në të. Për këtë çështje i lajmërova shoqet e mia, por nga ato nuk gjeta kurrfarë përkrahje përveç nënçmimit dhe talljes. Ato duke përbuzur për hapin që kisha bërë më thonin: "Grua plakë që është afër të gjashtëdhjetave është bërë nxënëse!?"
Por unë nuk ua vara veshin fjalëve të tyre dhe përkundrazi deshira dhe vullneti m'u shtua ende më tepër, keshtuqë atyre në fund të bisedës u thashë: "Unë shkoj në medresenë e Kur'anit."
Ummu Ahmedi vazhdon tregimin e saj: Ne fillim kisha shume pengesa ne nxënien e rregullave te leximit dhe me të mbajturit mend, sepse nuk është edhe fort lehtë që në moshën 55 vjecare të mesosh përmendësh sepse kjo moshë është tepër e vonshme dhe ndikon ne kujtesën e njeriut.
Duke i pikuar lotët nga fytyra e nënës të shumëvujatur dalin edhe këto pëshpëritje:
"Vdekja e burrit ma rëndoi jetën edhe më tepër sepse edukimi i fëmijeve pa burrin është një angazhim i dyfisht për mua".
Vuajtjet e mia nuk përfunduan ketu sepse mua ne familje më ndodhi edhe nje tragjedi tjetër: Vellai im pati një aksident të rëndë rrugor dhe si pasojë e kësaj fatkeqësie i vdiq gruaja e tij dhe unë u detyrova të kujdesem edhe për edukimin e fëmijeve të tij.
Lodhja dhe obligimet ishin shume të rënda, por dashuria dhe mbështetja ime në Allahun xh.sh. ishte shume e madhe. Tek All-llahu dhe Libri i Tij ishte strehimi, mbështetja dhe shpresa ime. Periudha e mësimit te Kur'anit nuk ishte edhe aq e shkurtër, 13 vite me rradhë qëndrova dhe u bëra ballë të gjitha pengesave. Ne qëndren e mësimit u shoqërova me gra shume te devotshme. Shoqërimi me ato besimtare kishte qenë shume i nevojshëm, jo vetëm për mua por për të gjitha gratë që e humbin kohën duke përgojuar dhe duke qëndruar përpara ekranit.
Kur më kaplon ndonjë shqetësim shpirtëror, ndonje hall tjetër apo kur ndjej ndonjë cytje të shejtanit të mallkuar, marr abdes, falem dhe e kaloj tërë kohën duke lexuar Kur'an.
Per gratë që mesonin në atë qendër, Ummu Ahmedi tregon: Kisha nje fqinje 70 vjeçare e cila kishte kaluar nëpër vuajtjet të cilat unë i kisha shijuar pas saj. Por kjo grua ishte "nxënësja " me e dalluar e qendrës për nga aktiviteti dhe shkathtësia. Si çdo grua tjetër ajo me shëmbylltyrën e saj ishtë burim nga i cili ne i ushqenim shpresat tona. Ndërsa një grua tjëtër 80 vjecare e cial shquhet për nga vendosshmeria nuk kam se si t'ua përshkruaj. Ajo kishte probleme të rënda shëndetsore por Kur'ani ishte ai që e ushqente pandërprerë shpirtin e saj shume të lodhur.
Mësueset e qendrës ishin tëpër durimtare, sidomos për të na i mësuar rregullat e leximit. Ato janë munduar dhe janë lodhur tejmase. Inshaall-llah na e bëjnë hallall. Durimi i tyre nuk kishte kufij. Ato na ndihmonin që ëndërrat tona të bëheshin realitet.
Ahmet S. Duvejlan
Perktheu: Zekerija Rushani

Rrefimi i nje Hoxhe nga Kuvajti....


Ishim në një udhëtim për Dave në Jordani. Një ditë prej ditëve, falem namazin e xhumasë në një nga xhamiat e qytetit Zarka. Në këtë udhëtim ishin me ne edhe disa nxënësa dhe një dijetarë nga Kuvajti. Derisa ishim ulur në xhami dhe njerëzit ishin shpërnda, papritmas disa njerëz po hyjnë në xhami në formë jonormale dhe të trishtuar dhe duke thirrur: Ku është hoxha... ku është hoxha ?
Erdhën tek hoxha, i cili ishte prej Kuvajti dhe i than: Hoxhë i nderuar, kemi një xhenaze, është djali i ri, vdiq sot në mëngjes në një aksident rrugor, e ne kur e hapem varrin e tij dhe e vendosem djalin në varr, papritmas na doli një gjarpër i madh aty, dhe ne ende nuk e kemi varrosur atë djalë, nuk dimë si t’ia bëjmë!
Rrefyesi i kësaj ngjarje thotë:
U ngritëm sëbashku me hoxhën dhe shkuam deri tek varri, shikuam në varr dhe pamë gjarprin e madhe, i cili u rrotullonte në varrë, kokën e kishte brenda kurse bishtin jashta, sytë i kishte spikatur dhe i shikonte njerëzit.
Hoxha tha: leni ketë varr, hapeni një varr tjetër! Thotë treguesi i ndodhisë: Shkuam dhe hapem një varr tjetër, që largësia e varrit që e hapëm nga ai i të parit i kishte diku 100 metra. Filluam ta hapnim varrin tjetër, kur u afruam se përfunduari nga çelja prapë u shfaq po i njëjti gjarpër. Hoxha tha: shikoni varrin e parë! Shkuam tek varri i parë, kur përsëri gjarpri doli nga toka në varrin e parë.
Në fund hoxha tha: Edhe nëse do të hapim varr të tretë dhe te katërt përsëri do të del ky gjarpër. Nuk na mbet tjetër përveç të përpjekemi që ta nxjerrim jashtë nga varri.
I sollën disa vegla që ta nxjerrnin dhe me ndihmen e Allahut arritëm që ta nxjerrim jashtë varrit. Pasiqë e nxorrën gjarprin, ai filloj të qëndrojë në buzë të varrit. Të gjithë njerëzit e shikonin atë, i kaploj frika kurse disave ju binte të fikët, që disa u desh të ndërhyje ndihma e parë për t'i shoqëruar deri në spital.
Erdhi policia dhe rrethoi vendin dhe ndaloi që dikush t'i afrohet varrit përveç dijetarëve dhe të afrimëve të vdekurit.
Atëherë kur u soll xhenazja dhe e futën në varr, papritmas gjarpri që qëndronte buzë varrit lëvizi me një lëvizje aq të shpejte saqë çoi pluhur të madh, dhe u fut në varrin e djaloshit, ndërsa ata të cilët ishin ne varr duke e varrosur dolën nga frika e madhe.
Gjarpëri filloi ta rrotullojë dhe ta shtrëngojë trupin e të vdekurit. Filloj nga këmbët e tija derisa arriti tek koka. E shtërngonte aq shumë sa edhe eshtrat ia thyente. Thotë rrefyesi i kësaj ngjarje: Nuk mbeti asnjë njeri që nuk e dëgjoi zërin e eshtrave duke u thyer.
Kur u qetësua situata dhe pluhuri filloi te bie, u afruam tek varri që të vështrojmë, pamë se djaloshin e kishte rrethuar gjarpëri, e ne nuk kishim mundesi të ndërmarrim diçka.
Hoxha tha: Mbulojeni varrin! Pastaj shkuam tek prindi i tij dhe e pyetem për jetën e djalit të tij.
Babai i tij tha: Djali im ishte djalë i mirë, i edukuar me moral të lartë, i dëgjueshëm por e kishte një të metë: “Nuk ishte prej atyre qe falin Namazin”. Kërkojmë mbrojtjen e Allahut nga përfundimi keq.

Vëlla i dashur dhe motër e nderuar :
Kjo ngjarje duhet të jetë mësim për ata të cilët nuk e falin namazin dhe një stimulues që të pendohen e ti drejtohen Allahut, nga kjo vepër e keqe, para se të kaplojë dora e ashpër e melekut të vdekjes, e para se të thuash: “O i mjeri unë që kam lënë mangu respektimin ndaj All-llahut dhe që kam qenë prej atyre që talleshin, Ose të mos thotë: “Ah, sikur të më kishte udhëzuar All-llahu (në rrugë të drejtë) e të kisha qenë prej atyre që janë të ruajtur!, Apo, kur ta shohë dënimin të thotë: “Sikur të isha kthyer edhe një herë e të isha bërë prej atyre bamirësve!" [ez-Zumer:56-58]
Ndërsa përgjigja për ty do të jetë: “Jo, ty të patën ardhur argumentet e Mia, e ti i përgënjeshtrove ato, u bëre kryeneç dhe ishe prej atyre që nuk besuan.” [ez-Zumer: 59]

Djaloshi qe kerkoni keshille nga Ebu Derda r.a

Tregohet se një djalë erdhi te Ebu Derdai r.a. dhe kërkoi këshillë, e ky iu përgjigj:

"Djali im, përmende All-llahun në mirëqenie, Ai do të përkujtoj kur je në fatkeqësi!

Djali im, bëhu dijetar (alim) ose nxënës (muteal-lim)ose dëgjues i mirë, e mos u bëj i katërt se do të shkatërrohesh!

Djali im, mesxhidi yt le të bëhet shtëpia jote, sepse kam dëgjuar nga i Dërguari i All-llahut, s.a.v.s. duke thënë: "Mesxhidi është shtëpia e secilit njeri të vetëdijshëm dhe të pastër".

Djali im, ai i cili e bën shtëpinë mesxhid , All-llahu ia ka siguruar mëshirën e Tij dhe ia siguron kalimin nëpër urën e Siratit.

Një prej shkatërrimit të këtij ummeti është se ka të tillë që dëgjojnë ligjëratën (dersin) të shtunën, të dielën veç fillojnë të mbajnë vazë, ndërsa të hënën bëhen të ashtuquajtur dijetar!"

Shpëtimi është në vetëdijen e lartë dhe në vetëkontroll, siç thotë verseti kur'anor: "Ata janë njerëz që nuk i pengon as tregtia e largët e as shitblerja në vend për ta përmendur All-llahun, për ta falur namazin dhe për ta dhënë zeqatin, ata i frikësohen një dite kur do të tronditen zemrat dhe shikimet". (En Nur, 37)

Secili kërkon lumturinë dhe kënaqësinë, por njerëzit dallojnë për mënyrën se si e arrijnë këtë.
Dikush mendon se lumturia është në pasuri, dikush nëpërmes epsheve, dikush në gjëra të kota, dikush në alkool ose drogë, dikush në pushtet dhe nam, dikush në pozitë dhe privilegje, dikush në femra, dikush në rroba luksoze, etj.

Mirëpo sikur lumturia të ishte në pasuri, Karuni do të ishte njeriu më i lumtur në botë, sikur lumturia të ishte në pushtet dhe dominim dhe privilegje, Faraoni dhe Hamani do të ishin më të lumturit në botë.

Sikur lumturia të ishte në nam dhe rroba luksoze, "yjet" e njohur botëror nuk do të vdisnin në mjerimin më të madh.

Lumturia e vërtetë dhe kënaqësia është në bindje ndaj Zotit dhe ruajtja nga mëkatet. Ky është shkas i suksesit të përhershëm: "Secili njeri do të shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen ditën e kiametit, e kush shmanget zjarrit e futet në xhenet, ai ka arritur shpëtim, e jeta e kësaj bote nuk është tjetër pos një përjetim mashtrues". (Ali Imran, 185)

I Lartësuari gjithashtu thotë: "Kush bën vepër të mirë, qoftë mashkull ose femër, e duke qenë besimtar, Ne do t'i japim atij një jetë të mirë (në këtë botë), e (në botën tjetër) do t'u japim shpërblimin më të mirë për veprat e tyre". (En Nahl, 97)

Njëri prej robërve të All-llahut ka thënë: 'Të mjerët banorët e dynjasë! E lëshuan këtë botë e nuk e shijuan gjënë më të ëmbël në te?' - Dikush e pyeti: "E cila është gjëja më e ëmbël në dynja?" Robi i All-llahut u përgjigj: 'Njohja e All-llahut!'

Njëherë tre thirrës në islam, kaluan pranë një populli i cili adhuronte zjarrin, dhe i ftuan që ta adhurojnë vetëm All-llahun dhe vetëm Atij t'i luten, mirëpo populli nuk pranuan.
Kur dëgjuan për këta, ushtria e këtij populli i prangosi dhe i solli para mbretit të tyre. Kur i dëgjoi mbreti, thirri prijësit e tij fetar që të bëjnë dialog më këta.

Kleriku i tyre u tha thirrësve islam që do t'ju bëjë disa pyetje, ndërsa këta thanë:

"Nëse përgjigjemi në pyetje, a do ta pranosh Islamin?!" Kleriku tha që pranon dhe filloi me pyetjet:

Çfarë është ajo që Zoti nuk e njeh?
Çfarë kërkon Zoti prej robërve të Tij?
Çfarë Zoti nuk ka në thesaret e Tij?
Çfarë ka njeriu e që Zoti nuk e ka?
Çfarë Zoti ia ka ndaluar Vehtes?

Në këtë njëri prej thirrësve në islam filloi të përgjigjej në pyetjet:

- Atë që Zoti nuk e njeh, është shirku (politeizmi); "...Thuaj: "Përshkruani realitetin e tyre! A ju po e njoftoni Atë për atë (shok) kinse Ai nuk po ditka se ç'ka në tokë, apo vetëm po i emërtoni me fjalë (e ata as që ekzistojnë)? Jo, por ata që nuk besuan u duket e mirë dredhia e tyre,..." (Er Rr'ad, 33)
Pra, Ai nuk njeh ortak në pushtet!

- Atë që Zoti kërkon prej robërve të Tij është huaja: "Nëse All-llahut i huazoni diçka të mirë, Ai juve ua shumëfishon atë dhe ju falë; All--llahu është shumë mirënjohës, i butë". (Et Tegabun, 17)

- Atë që Zoti nuk ka në thesaret e Tij është varfëria, sepse thesaret e Tij janë gjithnjë përplot dhe jep sa të dojë dhe kujt të do;

- Atë që njeriu e ka e Zoti nuk ka, janë gruaja dhe fëmijët;

- Atë që Zoti vetit ia ndaloi është zullumi (padrejtësia)!;

Kur dëgjoi këto përgjigje kleriku filloi me qarë dhe tha: "Kjo është vërtetë fe e vërtetë! Si ta pranoj?

Thuaj: La ilahe ilallah Muhammedun resulullah!

Kleriku me sy të përlotur e tha shehadetin e pas tij të gjithë e përsëritën këtë.

("Kjo është një grua me nijet të pastër, por...) "Faqe të ndritura nga jeta e besimtareve të kaluara"



Tregon e thotë Asmaiu, dijetari i njohur: Po ecja një ditë në shkretëtirë me disa shokë, kur pashë një grua të vetmuar me kafshën e saj.

Iu afrova dhe e pyeta: O robëreshë e Zotit, çfarë kërkon këtu?

Ma ktheu: "Atë që e udhëzon All-llahu, ai vërtet është udhëzuar, e atë që e humb, ti nuk do të gjesh për të ndihmës që do ta udhëzonte".[1]

Asmaiu tha me vete: Paska humbur rrugën, prandaj iu drejtua sërish: Më duket se paske humbur nga njerëzit e tu?

Ajo tha: "E Sulejmanit Ne ia mësuam atë (përgjigjen e saktë), po secilit (prej tyre) u patëm dhënë urtësi e dije".[2]

Pastaj e pyeta: Prej nga je?

Ajo u përgjigj: "Pa të meta është Lartmadhëria e Atij që robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej Mesxhidi Haramit (prej Qabes) gjer në Mesxhidi Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën e të cilës Ne e kemi bekuar".[3]

Nga këtu mësova se ishte nga Kudsi dhe i thashë: Përse nuk flet?

Ajo tha: "Nuk hedh ndonjë fjalë e të mos jetë pranë tij përcjellësi i gatshëm (melekët regjistrues)".[4] Disa nga shokët e mi thanë: Medoemos që kjo duhet të jetë prej havarixhve. Ndërsa ajo ua ktheu: "Mos iu qas asaj për të cilën nuk kë njohuri, pse të dëgjuarit, të pamët dhe zemra, për të gjitha këto ka përgjegjësi".[5]

Rruga jonë vazhdoi, kur papritur para syve tanë filluan të shfaqeshin majat e shtëpive e çadrave, e gruaja na u drejtua: "Vuri edhe shenja të tjera (për orientim ditën), ndërsa (natën) ata orientohen me anën e yjeve".[6]

Thotë (Asmaiu): Nuk e kuptova qëllimin e saj, prandaj iu drejtova: Çfarë po thoje?

Ajo vazhdoi: "Dhe atypari kaloi një grumbull udhëtarësh, dhe dërguan ujëbartësin (për ujë), e ai e lëshoi kovën e vet (në bunar) dhe tha: "Myzhde! Qe një djalosh!"".[7]

Atëherë i thashë: Kë të kërkoj e kë të thërras?

Ajo tha: "O Jahja, merre librin me shumë kujdes",[8] "O Zekeria, Ne po të përgëzojmë ty me një djalë",[9] "O Davud: Ne të kemi bërë sundimtar në tokë".[10]

Thotë Asmaiu: E bëra këtë dhe para meje erdhën tre djem si tri lule të bukura. Kur na panë ata i thanë njëri- tjetrit: Nëna jonë pasha Zotin e Qabes. E kishim humbur që tri ditë! Ndërsa ajo iu drejtua atyre: "Falënderuar qoftë All-llahu që largoi prej nesh brengat; vërtet, Zoti ynë është që falë shumë dhe është bamirës",[11] pastaj i bëri me shenjë njërit prej djemve të saj dhe i tha: "Dërgojeni njërin prej jush me këtë argjend (monedhë argjendi) në qytet, e të zgjedhë ushqim më të mirë, e t'ju sjellë atë juve".[12]

Thashë: I urdhëroi që t'na nderojnë. Dhe ashtu ndodhi, ata erdhën me ushqime e ëmbëlsira. I thashë: Nuk kemi nevojë për ta, por iu drejtova djemve: Kush është kjo grua? Thanë: Kjo grua është nëna jonë, e cila ka dyzet vite që flet vetëm me Kur'an nga frika e gënjeshtrës.

U afrova pranë saj dhe i thashë: Më jep një këshillë! Ajo m'u drejtua: "Thuaj: "Unë nuk kërkoj prej jush ndonjë shpërblim për thirrjen time vetëm se respektin e dashurisë për hir të farefisnisë (akraballëkut)".[13]

Pas kësaj u përshëndeta me ta dhe u largova.[14]



Sqarim në lidhje me këtë ndodhi:


Ibni Akili, dijetari i njohur i gjuhës arabe thotë: "Nuk lejohet që të zëvendësohen fjalët e zakonshme me ajete kur'anore, sepse kështu ato përdoren jashtë qëllimit të tyre".

Ndërsa Ibnul Xheuzi ka thënë: "Kjo është një grua me nijet të pastër, por nga padituria e saj nuk e ka mësuar se ky veprim është i ndaluar; sepse ka përdorur Kur'anin jashtë qëllimit për të cilin është zbritur".

E kujton gjyshen dhe verejtjet e saja qe namazin e tij ta kryen me kohe: Djali im, nuk duhet lene namzin deri ne momentin e fundit. Gjyshja e tij ishte shtatedhjet vjecare, por, sa here qe e degjonte ezanin, menjehere ngrihej dhe i pergjigjej thirrjes se myezinit.
Ai, perkundrazi, kurre nuk mundi ta mposhte egon e tij, te ngritet menjehere e te falet. cfaredo pune te bente, namazi ishte ne rend te fundit dhe cdo here e kryente me shpejtesi te madhe qe te arrije me kohe. Duke menduar per kete, u ngrit dhe e kuptoi se i kishin mbetur vetem pesembedhjete minuta deri ne ezanin e jacise. Shpejte morri abdest dhe filloi te fale namazin e akshamit.
Derisa bente tesbih, serish e kujtoi gjyshen e tij dhe filloi t’i vie turp nga lutjet e veta. Ajo u falte me aq perulesi dhe qetesi. Filloi me duane e tij, pastaj e leshoi koken ne sexhde dhe per nje kohe qendroi ne ate pozite. Kishte qene tere diten ne shkolle dhe ishte shume i lodhur.
Papritmas, e zgjoi nje ze i cuditshem, zhurme dhe bertime. Filluan ta kaplojne djerset e ftohta. Shikoi rreth vetes, ne secilen ane qe shikonte – shihte shume njerez. Turme e madhe. Disa qendronin te ngrire, duke shikuar rreth vetit, disa vraponin here djathtas e here majtas, krejtesisht te humbur, perderisa disa prej tyre ishin gjunjezuar me duar te mbledhura, vetem duke pritur. E kaploi nje frike e madhe dhe panike kur e kuptoi se ku gjendet. Kjo ishte Dita e Gjykimit!!!
Derisa ishte gjalle kishte ndegjuar per dhenjen e llogarise ne Diten e Gjykimit, por kjo i dukej shume large! A thua kjo mund te jete fryt i imagjinates se tij, dicka cka mendja e tij kishte trilluar?! Jo, pritja dhe frika ishin aq te medha – eshte e pamundshme qe kjo te jete e pavertete. Hulumtimet ende vazhdonin. I deshpruar filloi te vrapoje here tek njeri e here tek tjetri duke pyetur se a e kishin thirrur emrin e tij. Askush nuk kishte mundesi t’i pergjigjet.
Papritmas, ndegjoi nje ze duke thirrur emrin e tij, turma e njerezve filloi te ndahej duke i bere rruge per te kaluar. Dy veta e kapen per dore dhe e terhiqnin perpara. Kaloi ne mes te turmes duke mos shikuar fare. Meleket e sollen deri ne qender dhe aty e lane. Derisa koka e tij ishte e perulur, e gjithe jeta e tij i kalonte para syve, si te jete ndonje film.
E shikonte babain e tij duke vrapuar nga ligjerata ne ligjerate, duke hargjaur shendetin e tij ne rrugen e islamit. E shikonte nenen e tij duke ftuar mysafir ne shtepine e tyre, duke shtruar sofren e mbushur me te gjitha te mirat. Filloi te mbrohet:Edhe une gjithnje isha ne ate rruge. I kam ndihmuar te tjeret, e kam perhapur fjalen e Zotit, namazin e kam kryer, kam agjeruar Ramazanin. Te gjitha obligimet e All-llaht i kam kryer, ndersa ato qe i ka ndaluar, nuk i kam bere. Filloi te caje dhe te mendoje per ate sa e ka dashur All-llahun. E dinte se te gjitha qe i beri ne jete nuk ishin aq sa e meriton All-llahu. E dinte se All-llahu eshte Mbrojtesi i vetem i tij.
Djersitej dhe dridhej sa asnjehere ne jeten e tij. Syte e tij ishin te ngulitur ne peshojen e veprave, duke pritur vendimin. Me ne fund, vendimi eshte marre. Dy meleke, duke mbajtur fletet ne duart e tyre, u kthyen ne drejtim te turmes. Kembet i kishte para kolapsit. I mbylli syte posa filluan te lexojne emrat e atyre te cilet shkojne per ne Xhehennem. Emri i tij ishte i pari. U gjunjezua dhe filloi te bertase me ze te larte >Si mund te jame une per ne Xhehennem? Tere jeten time i kam sherbyer te tjeret, e kam perhapur fjalen e All-llahut ne mesin e njerezve te tjere.
I humbi shikimi, filloi te dridhej ne tere trupin. Ata dy meleke e kapen per duar. Perderisa kembet i zvarriteshin, ata e terhiqnin neper turme ne drejtim te humneres se Xhehennemit. Bertiste, dhe i deshpruar mendonte se a ka ndokush prej njerezve qe mund t’i ndihmoje. I therriste te gjitha veprat e mira te cilat i kishte bere: ndihmen te cilen ia kishte bere babait te tij, agjerimin e tij, namazet e tij, Kur’anin te cilin e kishte lexuar, pyeste se amund t’i ndihmoje ndonjera veper te cilen e kishte kryer!? Por, meleket edhe me tej e terhiqnin ne drejtim te Xhehennemit.
Iu afruan zjarrit. Shikimi i tij i fundit pas vete. A nuk kishte thene Resulullahi s.a.v.s., i paster eshte ai person i cili pastrohet ne lume pese here ne dite, ashtu edhe namazi i kryer pese here ne dite pastron nga gjynahet?! Filloi te bertase: Namazi im? Namazi im?
Meleket nuk u ndalen dhe arriten buze gremines se Xhehennemit. Filloi ta ndien nxehtesine e zjarrit ne fytyren e tij. Shpresat e fundit ishin humbur, eshte denuar ne zjarr te perhershem.Njeri nga meleket e shtyri ne zjarr dhe ai filloi te bie, duke shikuar fundin i cili afrohej sa me shume . Papritmas, nje dore e forte e kapi dhe e terhoqi prapa. E fshiu pluhurin nga fytyra dhe para veti pa nje plak me mjekerr te gjate dhe te bardhe. E pyeti: Kush je ti? Plaku u pergjigj: Une jam namazi yt
Po ku ishe deri tani? Me shpetove ne momentin e fundit! edhe pak dhe do te perfondoja ne fund te Xhehennemit!
Plaku buzeqeshi dhe tha: Po, edhe ti mua me ke kryer gjithmone ne momentin e fundit, a ke harruar?!
Ne ate moment i hapi syte dhe e ngriti koken nga sexhdeja. Ishte teresisht i djersitur. Ndegjonte zerat te cilat vinin nga jashte dhe ndegjoi ezanin e jacise. Menjehere u ngrit dhe shkoi te marre abdest.

Plaku dhe Duhani


Erdhen në nje fshat ne Arabin e nxehet tregtarët me duhan me synimin e vetem për të shitur duhan popullit të paarsimuar. Duke menduar se banorët nuk kane njohuri rreth duhanit, shpresonin se do të shesin me qmim te mire. Pyeten a ka ne fshat dikush qe ka pervoje me duhanin. Nje plak, duke u kollitur dhe duke u lekundur dhe i mbeshtetur ne bastun u afrua tregetarve. Tregetaret e luten te tregoj, ‘të mirën e duhanit’, plaku filloi.
‘Kush thithe duhan sigurisht nuk do te plaket, shtëpia e tij kur nuk do te plackitet, dhe se nuk do të lëndoj as qeni me i terbuar.
Tregtarët te kenaqur buzeqeshnin, tregimit te plakut, por pastaj plaku filloi te deshifroj fjalët e vet:
‘Është e vërtetë se njeriu qe thith duhan nuk do të përjetojë pleqëri. Duhani qe ne rini fillon te gërryej shendetin e tij shpejt dhe do të shkatërrojë atë. Hajdutë nuk do të vjedhin atë, për shkak se nuk guxojne te hyn ne shtepi nga kollitja e tij. Nuk ka qen qe do të kafshoj ate sepse ai ka bastunin ku te mbeshtetet. ”
Tregtarët ulen koken dhe pa fjale u larguan nga fshati.

Njeri nga nxënësit e Imam Azam Ubu Hanifes, Hasan bin Zijad tregon: Një njeri kishte groposur të gjitha paratë e tij por më vonë e kishte harruar vendin se ku I kishte groposur. I mërzitur erdhi tek imami dhe I tregoi se çfarë I kishte ndodhur.

Imam Azami I tha:

Këtë natë kaloje duke bërë ibadet dhe to të kujtohesh! Nuk kishte kaluar më tepër se qerekun e natës me ibadet ku I’u kujtua vendi.

Menjëherë erdhi tek imam dhe I tha :

Si e kuptove këtë gjë ?

Patjetër që shejtani nuk dëshiron që ti t’a kalosh natën duke bërë ibadet prandaj ta ka kujtuar.Por ti përse nuk vazhdonte të bësh ibadet edhe gjatë pjesës tjetër të natës, për të falenderuar Allahun ?