Nënë, më rrëfe për Pejgamberët

nga NoOrA Wed Feb 24, 2010 9:32 am

Nënë e dashur, ti që e mban penën e artë në dorë, mos e neglizho për asnjë çast fëmijën tënd, edhe atëherë kur ai loz me anije letre, shkruaje të vërtetën në shpirtin e tij të bardhë, sepse të vërtetën nuk e fshin dot asnjë lloj gome e botës dhe fëmija yt do ta kujtojë edhe atëherë kur do të lundrojë me anije të vërtetë...
Nënë!
- Është vetëm një fjalë e ëmbël, këtë fjalë do ta dëgjosh dhe do ta ndjesh ëmbëlsinë e saj vetëm atëherë kur Allahu do të dhurojë fëmijë.
Kjo krijesë e vogël që fillon qysh në barkun tënd dhe pastaj ta zë rrugën, sepse vetëm ty të njeh, vetëm ty të shikon, të përcjell dhe nuk duron dot të largohesh asnjë moment. Hapat e para i bën drejt teje, tërheq fustanin tënd, ulet në prehrin tënd, fillon e të thërret nënë. Nënë, Nënë... sepse ti je shtylla në të cilën mbështetet, kandili që ia ndriçon hapësirën. E fëmija yt është si një letër e bardhë, që në të mund të shkruash çfarë të duash, ndërsa ai kërkon dhe vetëm kërkon që ta mbushë dhe ta ngjyrosë këtë letër, sepse nuk mund të qëndrojë e bardhë. Ndërsa ti Nënë e dashur je ajo që në njërën dorë mban lapsin e në tjetrën brushën me ngjyra, herë shkruan, herë ngjyros.
Dhe kështu...
- Një ditë të nxehtë vere bënte shume vapë, kishim vendosur të shkojmë në fshat, sepse vetëm flladi i atjeshëm mund të na e freskonte shpirtin. Rruga ishte pak e lodhshme, dielli me rrezet e tij të kapte në çdo çast, por gjelbërimi i natyrës, drunjtë përreth rrugës e bënin më të lehtë këtë udhëtim.
- Selam alejkum gjysh, ne erdhëm.
- Alejkum selam fëmijë të dashur, qenkeni nxehur e përvëluar.
- Po është shumë vapë, ne do të lahemi në pishinë; të lutemi gjysh na ndihmo ta mbushim me ujë.
Oh sa kënaqësi!
- Kujdes fëmijë mos e derdhni ujin pa nevojë, ne duhet ta ruajmë atë, sepse me të ujisim kopshtin, përgatisim ushqimin, ja tani ju po freskoheni, nuk jetohet pa të!
- Nënë ç’janë këto?!
- Anije prej letre.
- Sa të mira i ke bërë si me qenë të vërteta, shih-shih sa bukur lundrojnë mbi ujë. Kush ta ka mësuar ty këtë?!
- Nëna ime.
- Nënë edhe anijet e mëdha bëhen prej letre?
- Jo bir, ato ndërtohen prej druri, hekuri ose prej ndonjë materiali tjetër.
- Po si nuk fundosen?
- Sepse deti është i gjerë, ka shumë ujë dhe anija lundron më lehtë.
- Nënë na rrëfe për Nuhun, alejhi selam, dhe anijen e tij.
- E harruat?!
- Jo por duam të na e rrëfesh përsëri.
- Edhe kësaj here po ua rrëfej, sepse herëve të tjera do të ma rrëfeni ju mua.
- Nuhu, alejhi selam, është një prej të dërguarve të hershëm, që e ka dërguar Allahu i Lartësuar tek njerëzit. Ai ka jetuar shumë gjatë, afro një mijë vjet.
- Një mijë vjet! Aq sa di unë të numëroj deri tek njëshi me tre zero?
- Po pikërisht aq dhe vazhdimisht e ka ftuar popullin e vet që ta besojë Allahun, Krijuesin e çdo gjëje, vetëm Atë ta adhurojë, por shumica e njerëzve nuk iu përgjigj.
- Pse s’e dëgjuan, mos vallë ishin të shurdhër?
- Jo, nuk ishin të shurdhër, por nuk donin ta dëgjonin, sepse nuk i besonin Nuhut alejhi selam, se po flet të vërtetën. Për shembull kur unë të them ty: mos kështu se nuk bën, por ti nuk më dëgjon dhe e bën, pse a je i shurdhër?!
- Jo, por ndonjëherë habitem, por kur gaboj unë vazhdimisht kërkoj falje.
- Pra, disa nga ata kurrë nuk e kuptuan gabimin, as nuk u penduan për atë. Çfarë u thoshte Nuhu, alejhi selam, popullit të tij? “...që të adhuroni vetëm Allahun. (Përndryshe), unë kam frikë për ju dënimin e një Dite të dhembshme”. (Hud, 26) “Allahu për ju e ka bërë Tokën shtrojë të gjerë. Që të ecni nëpër të, nëpër rrugët e gjera.” (Nuh, 19-20)
- Nënë ata njerëz, a ishin të verbër! A nuk e shihnin ata, se Allahu sa të mirë e të gjerë e ka bërë Tokën, plot rrugë, gjelbërime, kodra, pyje, liqene e dete të mëdha!
- Nuk ishin të verbër me nënën, e shihnin, edhe ata jetuan në këtë Tokë, ecën nëpër këto rrugë, lundruan nëpër këto dete, por siç ju thashë nuk besonin se Allahu duhet të respektohet dhe adhurohet, prandaj nuk e dëgjuan Nuhun, alejhi selam. Por kësaj mosbindje dhe mosbesimi i erdhi fundi, kur një ditë Allahu i tha Nuhut, alejhi selam, të ndërtojë një anije, sepse do të ndodhë një vërshim i madh dhe çdo gjë do të përmbytet. Ndërsa Nuhu alejhi selam, po ndërtonte anijen e tij populli i vet vazhdonte ta përqeshte atë. Por Nuhu, alejhi selam, e vazhdoi punën dhe kur e mbaroi atë Allahu i tha: “Ngarko në anije nga çdo lloj gjallese nga një çift...” (Hud, 40)
- Nga të gjitha, të gjitha gjallesat?! -Pëllumb, flutur, mace, luan, lepur, lopë, dash, pulë, kalë, deve...?!
- Po, po pikërisht ashtu.
- Nënë ajo anije paska qenë shumë-shumë e madhe! Njerëzit që talleshin ku mbetën?
- Mbetën në vendin e tyre dhe vazhduan të jenë kryeneçë derisa i përfshiu vërshimi. Por edhe sikur të besonin tashmë ishte vonë, dallgët e ujit i mbuluan, e në mesin e tyre ishte edhe djali i Nuhut, alejhi selam.
- Në mesin e atyre që nuk besuan?
- Po.
- Ai e thirri: “O biri im, hip me ne e mos u bëj me mohuesit!” (Hud, 42)
(i biri tha): “Unë do të strehohem në një mal, i cili do të më ruajë nga uji.”
Nuhu, alejhi selam iu përgjigj: “Sot askush nuk do të kursehet nga dënimi i Allahut, përveç atij që e mëshiron Ai!” Një valë në mes tyre i ndau dhe ai u fundos.” (Hud, 43)
- Sa keq që nuk e dëgjoi babën e vet!
- Ashtu është bijë, Allahu tek çdo popull ka dërguar pejgamberë, që t’i thërrasin në rrugën e vërtetë, ta besojnë Allahun se Ai është i Vetmi Krijues i Tokës, ujit, diellit, hënës... “Ai ju lëshon nga qielli shi me bollëk... Ju bën të keni kopshte dhe ju jep lumenj.” (Nuh, 11-12)
- Nënë po të mos na jepte Allahu ujë, ne nuk do të kishim me se ta mbushnim pishinën që të freskoheshim në këtë ditë kaq të nxehtë!
- Ashtu është, prandaj duhet thënë: ELHAMDULILAHI RABIL ALEMIN (Çdo lavd-falënderim i përket Allahut, Zotit të botëve.)
Pra, nënë e dashur, ti që e mban penën e artë në dorë, mos e neglizho për asnjë çast fëmijën tënd, edhe atëherë kur ai loz me anije letre, shkruaje të vërtetën në shpirtin e tij të bardhë, sepse të vërtetën nuk e fshin dot asnjë lloj gome e botës dhe fëmija yt do ta kujtojë edhe atëherë kur do të lundrojë me anije të vërtetë...