Përkrahja e gruas

Nga përvoja e Shejh Akil ibën Muhamed Maktiriut

Të nderuar, ky është një rrëfim i suksesit dhe i mundimit për hir të arritjes së diturisë dhe thirrjes, që më ka habitur shumë, kështu që desha ta lexosh edhe ti së bashku me mua. Le të lexojmë tregimin në gjuhën e rrëfyesit:
Ashtu sikurse njeriu që sakrifikon për të arritur ndonjë pozitë, udhëton dhe jeton në kurbet, rri deri në orët e vona, uritet dhe vuan lodhje e sëmundje, ashtu edhe gruaja ku sakrifica e saj mund të mos jetë për hir të vetes, por për hir të burrit të saj, e kjo është nga sakrifikicat më të mëdha.
Kjo më ndodhi mua gjatë rrugës në kërkimin e diturisë, në qytetin e Hadides ku edhe jetoja, në vitin 1404 të hixhretit (1984). Falënderimi gjithmonë i takon Allahut për jetesën e rehatshme, ku isha i punësuar në një punë private, pastaj u punësova në punë shtetërore dhe arrita një rrogë të madhe. Jashtë kësaj merresha edhe me tregti, kisha një banesë timen, të mirë e të përshtatshme, e në atë kohë isha hatib dhe ligjërues, mësoja dituritë fetare nga disa hoxhallarë, e unë kisha një dëshirë të fortë për t’iu përkushtuar kërkimit të dijes. Në disa udhëtime të hoxhës tonë Mukbil El Uadiut –Allahu e mëshiroftë - i ra rruga nëpër qytetin e Hadides, ku dëgjoi për mua, e më kërkoi. Ai kërkoi nga unë që të udhëtoj deri në Seadeh për të marrë dituri. Kështu që shkova me të vetëm me qëllimin të përfitoj njohuri e dije. Atje gjeta një vend në një fshat të largët, ku jeta ishte tejet e vështirë në krahasim me atë ku isha unë në Hadide.
Gjatë dy ditëve kam ngrënë ushqim të rëndomtë, isha shumë i hutuar dhe hoqa dorë nga jeta në këtë vend pasi mendoja se si do të reagonte gruaja ime po të vija me te në këtë vend. Pas rishqyrtimit me disa vëllezër atje, vendosa që të qëndroj vetëm si një përvojë tregtie me një afat prej një ose dy muajsh, mirëpo unë jam njeri që ngutem, ndaj e mënjanova këtë ide dhe vendosa që ta provoj me gruan dhe fëmijët e mi. Shejh Mukbili, Allahu e mëshiroftë më siguroi një makinë të madhe, që të vij me familjen time dhe me gjërat e nevojshme, e të vijë me shokun tim dhe me familjen e tij – dashamirin Muhamed ibën Salim Zebidin dhe Nasir Kerim Zebidin. Kur arrita në Hadideh babait tim i kishte arritur lajmi dhe ai u nervozua shumë që unë e lashë punën. Atëherë ai jetonte në Xhide.
Edhe pse mua kjo më bëri të brengosem shumë, por bëra durim, i mblodha pajisjet e shtëpisë në një dhomë dhe e mbylla, mora me vete atë që kisha nevojë për përgatitjen e ushqimit, dyshek për mua dhe për gruan time, batanije, dy çarçafë, e dy dyshek për fëmijët Abdurrahmanin dhe Musabin, kalova nga Muhamed ibën Salimi dhe Nasiri dhe udhëtuam deri në Seadeh. Atje qëndruam në shtëpinë e Shejh Mukbilit dy ditë, unë me shokët e mi ishim në një xhami pastaj u transferuam në qytetin e Seades që të tre, u vendosëm në një banesë të bukur. Secili kishte dhomën me familjen e tij, ndërsa kishim një kuzhinë dhe një banjë, aty qëndruam përafërsisht një muaj e gjysmë, shkonim edhe në Dimexh pas drekës dhe ktheheshim pas jacisë me veturën time dhe gjatë kësaj kohe prisnim të lirohen disa banesa mirëpo kot. Pas kësaj u informova për një shtëpi që gjendej larg xhamisë dhe librarisë, kur vendosa që të kryej umren me gruan dhe fëmijët ishte muaji Ramazan, mora disa valixhe e u drejtova drejt shtëpisë së re për t’i vendosur aty pajisjet, gjeta një shtëpi duke u rrëzuar, brenda të shkatërruar, ishte gati të rrënohej, bile katit të sipërm i kishte rënë tavani. Hapa drynin, aty kishte vetëm një dhomë dhe kishte nevojë për kuzhinë e banjë. Kjo dhomë e mbuluar me pluhur, ku merimangat kishin thurur edhe shtëpinë e tyre. Hyra brenda me gruan time që ta shikojmë banesën, dëgjoja rrahjet në gjoksin e saj, që e la shtëpinë të shtruar, të bukur, e të pajisur dhe që e la jetën e mirë që bënte, tinëz i shikoja sytë e saj duke mos i thënë asnjë fjalë, kur pashë se në sytë e saj rridhnin lotët në heshtje.
I vendosa gjërat në dhomën e braktisur, afër së cilës nuk gjendej asnjeri, as ujë e as rrymë, e mbylla derën, u nisa për ta kryer Umren dhe pasi e përfunduam u kthyem në Hadideh e prej aty në fshat, pastaj pas Bajramit në Seadeh herën e dytë. Në atë kohë na përmendën një shtëpi të vjetër të braktisur më shumë se pesëdhjetë vjet, që banorët e fshatit e konsideronin më të bukurën, e ndërtuar prej balte, e përbërë prej katër katesh, ku në çdo kat kishte nga një dhomë, tavanet e çarë gati për të rënë, rinovuam atë që mundëm të përmirësojmë për të banuar aty. Në katin e katërt banonte Nasir Kerimi, në katin e tretë Muhamed ibën Salihu, unë banoja në katin e dytë dhe e ndava në dy pjesë, një për mua dhe gruan time dhe një për fëmijët, ndërsa në katin përdhes pronarët e shtëpisë vendosnin aty barin. Çdo kush prej nesh e kishte kuzhinën në korridor, në afërsi të dhomës dhe banjën në katin përdhes. Banorët e fshatit pritnin rënien e shtëpisë bashkë me ne, mirëpo Allahu na shpëtoi, bile disa herë është dridhur toka e nuk na goditi gjë, falënderimi i takon Allahut.
Dilnim nga shtëpia pas namazit të sabahut e ktheheshim pas drekës, që të vijmë në mësim pas drekës, e të kthehemi pas jacie. Po ashtu kishim mësime me familjet tona pas jacisë, e ky ishte orari ditor i yni. Pastaj hoxha Mukbil El Vadiu kishte një kopsht me pula, ku punonin disa nxënës, më pas ky kopsht u mbyll, e kaloi një kohë pa punë, atëherë i erdhi ideja hoxhës që ta shndërron prej kopshtit për pula në kopsht për burra, ku përfundoi ndarja e saj për gjashtë shtëpi, çdo shpi dy dhoma, një banjë dhe kuzhinë, një prej tyre ishte edhe hisja ime dhe Muhamed ibën Salihu kishte një, aty ishin edhe dy fqinj, që vazhduan të qëndrojnë derisa dolëm nga aty, pasi plotësuam gjashtë vite në rrugën e dijes dhe thirrjes. Mos të ishte dëshira e Allahut së pari, pastaj sakrifica e gruas time dhe durimi i saj në jetën e vështirë, nuk do të arrinim asgjë nga dituria që përfituam atje.
E lus Allahun subhanehu ue teala që ta shpërblejë me mirësi gruan time, po ashtu e lus Allahun e Madhëruar që ta përfshijë hoxhën tonë Mukbil Vadiun më mëshirën e tij të gjerë, me të vërtetë Ai është që dëgjon dhe i përgjigjet lutjeve.

revista Albislam nr. 74