Një natë errësire

nga NoOrA Tue Feb 09, 2010 11:15 am

Një natë e errët, në të cilën nuk shihet asgjë nga errësira e madhe, nuk ndëgjohet gjë tjetër përveç zërit të murmurimës dhe dritës së vetëtimës. Erë e madhe trishtuese, sa që u ndal rryma dhe u errësua gjithçka. Një natë me shi dhe e ftohtë, errësirë sa që nuk shihet as hëna, as yjet. Natë që zemrën time e pushtoi frikë e madhe.

Nga të ftohtit i gjithë trupi më dridhej. Nuk shoh as sa zgjatet dora, errësirë dhe frikë në të njejtën kohë. Mbylla dyer e dritare sa të qetësohem pak, frymëmarrja më shpejtohej, nuk është askush me mua, as babai, as nëna, vëllai e motra. I mbyllur vetëm në dhomë dhe i frikësuar, nuk kam guxim as të hap sytë nga frika se çfarë do të më presë mua.

Papritmas, ndiej në vete se frymëmarrja më shpejtohet edhe më shumë, të rrahurat e zemrës po rriten, po më ngushtohet fyti. Thirra me zërin më të lartë duke kërkuar ndihmë, o vllezër, o miq, o shokë! Trupi filloi të më shtanget e të ngrihet. Më sillni mjekun, vëllain, mikun, shokun, të dashurën! Mirëpo fatkeqësisht nuk dëgjoj tjetër gjë, pëveç zërin tim që më shton frikën edhe më shumë në këtë dhomë të errësuar.

Më dhemb zemra, marr frymë si nga vrima e gjilpërës, u binda se ka ardhur dhe po më kërkon mua. Po i lutem dhe po kërkoj që të më lërë edhe pak, qoftë edhe një orë, por ai ishte shumë i mërzitur dhe i hidhëruar ndaj meje. Në sytë e tij vërejta urrejtjen e tij ndaj meje. Nuk pranon ndërmjetësim, sa që më bërtiti me një zë shumë të vrazhdë: A nuk më njeh mua? A nuk ke dëgjuar për mua? I thash: po ti je ai që ke ardhur për të mi mbyllur sytë e mi, të më mbështjellësh me qefinë, të më largosh nga më të dashurit e mi, familja ime. Ti je ai që dëshiron të më largosh prej kasetave të mia, revistave, filmave dhe lojrat e mia.

Mu përgjigj me zë të ulët duke thënë: Ti je udhëtarë në një rrugë që ti e di se ku të shpie. Po më shtohen dhebmjet, më ngushtohet fyti, nuk më del zë, ai prapë më thotë: “Pse më ke harruar, pse më ke harruar?”

Më dridhet goja dhe mezi që flas ngadalë duke thënë: “Nuk kam menduar se një ditë do të më kërkosh, nuk kam menduar se një ditë do të vish te dera ime për të trokitur e për ta mbyllur jetën dhe rininë time. Në atë kohë mendova se këto janë momentet e ndarjes, dhembjet e fundit, po e përshëndes dynjanë, po marr një rrugë të vështirë, një rrugë me gjemba sa që të harron çdo të kaluar. Thirrësi i tij nuk dëgjohet, ndërmjetësimi nuk pranohet, në mes tij dhe dynjasë është vendosur perde. Thërrita me zë të lartë: “Ah sikur të kthehem!” Shtrëngova trupin dhe mora veten sa që u mbështeta në njërin nga muret e dhomës së errët dhe vërejta se një sëmundje po më godet dhe më afrohet. Nuk e dija apo më afrohet vdekja, e përfunduan ditët e mia të kësaj bote dhe po takohem me Allahun?! U mërzita shumë dhe fillova të qajë me zë të lartë. U binda se askush nuk po më dëgjon, më rrjedhin lotët për fytyrë nga frika se unë po vdes e po e lë rininë pa e shijuar. Në vete po i dëgjoj disa zëra: Sa të mira të kanë kaluar, sa kaseta muzike ke dëgjuar, sa namaze i ke lënë pa falë?! Më dridhet gjuha me këto fjalë se me çfarë fytyre do të takoj Zotin tim. Si t’i kërkoj fajle kur e kam tradhëtuar, a do të më falë apo do të më dënojë me zjarr?! Këto pyetje ia bëja vetvetes. Zemra ime u mbush plot me pikëllim dhe mërzi. Të iki, por nga të shkoj?! E gjithë kjo botë, por nuk mundem të gjejë vend për tu fshefur nga vdekja. Gjuha ime përsërit fjalët: “Mëshirën tënde o Zot, mëshirën tënde!”

Pas disa çasteve dëgjova se u hap dera e shtëpisë dhe hynë prindërit e mi. U gëzova pa masë. Mblodha veten e më erdhi forca përsëri, gjuha filloi të lëvizë lirshëm. U thërrita me zërin më të lartë: O nëna ime e dashur, më ndihmo! Djali yt po e le dynjanë, po e merr frymën e fundit të jetës së tij. Nëna ime e dashur më shpëto! Djalit tënd po i afrohet vdekja. Nëna ime ku është ngrohtësia jote, dashuria jote ndaj mejë?!

Nëna ime e dashur, më zgjat dorën tënde të ta puthë edhe njëherë! Më fal mua nëna ime! Ia shtrëngoja dorën dhe e ndieja në vete se këto ishin momentet e fundit të ndarjes. Vajtimi i sajë më godet zemrën dhe më shton dhimbjet mbi ato që ndiej.

Nëna me sa mundet qanë dhe i kishte ngritë duart lart nga qielli dhe i lutej Allahut duke thënë: “O Zoti im! Jepi mundësinë e fundit djalit tim që të pendohet, të kthehet, o Zot pranomi lutjet! Amin!

Më afrohet babai im ,vëllai, motra ime, të gjithë mundohen që të më ndihmojnë. Iu drejtova atyre me këto fjalë: “Mirëupafshim të dashurit e mi! Ata filluan edhe më shumë të qajnë, kur panë se dhimbjet po më shtohen. Të gjithë njëzëri më thanë thuaj: “ La ilahe il Allah”! Një zë u dëgjua nga larg ku thoshte dërgojeni në spital, akoma është me shpirt. Më dërguan në spital, i gjithë spitali u ngrit në këmbë për të më ndihmuar. Dikush më bën gjilpërën, një tjëtër më ofron oksigjen, tjetri më ndihmon zemrën dhe më vendosën në dhomën e reanimacionit. Por, e gjithë kjo ishte e kotë se akush nuk kishte mundësi të më largoj vdekjen.

Pas disa çasteve vërejta mjekun kur lëvizi kokën dhe tha në vete: “Ky mbaroi!” Doli nga dhoma që të takoj familjen time, lotët e tij i rrjedhnin nga fytyra. Hyni dhe merrni pjesë në momentet e fundit të jetës së tij, iu tha me zë të ulët.Të gjithë hynë në dhomë e unë fillova t’iu tregoj disa gjëra nga jeta ime. Të gjithë më njihnin si djalosh të mirë e të devotshëm, por realiteti ishte ndryshe se unë kaloja ditë e netë para filmave të ndryshëm e me muzikë! Para tyre u shfaq një jetë e re sa që të gjithë u befasuan nga ajo që dëgjuan, por ai ishte një realitet.

Ah sikur të kthehem! A ka kush që nga jeta e tij të më falë një minutë, që të pendohem e të kthehem në rrugën e vërtetë! Të gjithë qajnë dhe lotojnë nga ajo që dëgjojnë dhe shohin.

Për një çast instrumentët filluan të ngadalësohen e të tregojnë përfundimin e jetës sime. U ndalën të gjitha e bashkë me to edhe jeta ime. Të gjithë të pranishmit vërejtën përfundimin e jetës sime dhe fillimin e jetës së re.

Të gjithë dolën nga dhoma, më lanë vetëm në një dhomë të ftohtë, pastaj më morën disa duar të pa njohura, më pastruan e më mbështollën me qefin të bardhë, më shtrënguan këmbë e duar, më shtrënguan kokën, pastaj hynë tre persona për të më dërguar në rrugën pa kthim. Familja ime më kishte lënë vetëm sikur që frikësoheshin nga unë, as kush prej tyre nuk merr guxim që të më prekë. Më dërguan në xhami për të më falur namazin e xhenazës. Të gjithë luten për mua, por askush nuk më falë një minutë nga jeta e tij. Më mbartën për në shtëpinë e përhershme. Unë pyes vetën duke thënë: “Ku janë shokët e mi, familja ime?! Po më hedhin në një gropë, në dhe, në baltë!! Më lëshuan në varrë babai me vëllain, më hoqën nyjet e qefinit dhe më mbuluan me dhe!! Thërras, por askush nuk më dëgjon. O njerëz, mos më leni vetëm! Të gjithë ikën e mbeta i vetëm në varrë të errët e të ftohtë.

Rëra filloi të më bjerë mbi fytyrë, insektet më thumbojnë. Mjaft more, a kështu i prisni ju musafirët? Më ktheu përgjigjen me një zë trishtues: “A nuk e ke dëgjuar në dynja thirrjen time?

“Nuk kalon ditë që lind e të mos thërrasë varri, unë jam shtëpi e errët, shtëpi trishtuese, shtëpi me insekte, kjo është përshëndetja ime. Kur të vendoset në brendësinë time njeriu që ka bërë keq unë i them: Tani nuk ke nga të shkosh, më ke urryer kur ke ecur mbi mua, por tani shiko çka mund të bëjë ty. E shtrëngon një here, sa që i thyhen të gjitha eshtrat e trupit, kështu dënohet deri në Ditën e Gjykimit”. (Sunen Etirmidhi)

Kjo është thirrja ime, a nuk paske dëgjuar për të ?! Po, po, kam dëgjuar dhe ka arritur në veshin tim, por nuk kam dashë të dëgjoj, as që të takoj. Më lejo që të kthehem! Jo, se të ka kaluar koha, - më tha me zë të vrazhdë.

Filluan insektet që të më thumbojnë e të më grisin qefinin. Bërtita me zë të lartë: Ah, ah, ah, sikur të kthehem, ah, ah ahhh!!!

Në ato çaste të vështira që po kaloja, babi hapi derën e dhomës sime, dhe më tha: “Çfarë ke djalë, çfarë u bë me ty?” Baba, nënë, ah sikur të kthehem!

Ku do të kthehesh ti je në shtëpi, - më tha babai, hapa sytë dhe e përqafova duke i thënë më ndihmo baba, më largo insektet nga trupi im. U zgjuan të gjithë nga gjumi, u ndezë drita dhe atëherë pashë se unë nuk kasha vdekur. O Zot më fal! U ula mbi shtratë duke thënë: “O rob i Zotit, ja u ktheve, pra vepro!”

Në atë cast mu kujtua Rabi ibën Hejthem dhe varri i tij. Ai kishte hapur një varrë brenda shtëpisë së tij dhe sa herë kur epshi i tij lakmonte pas dynjasë, ai u fuste në atë varrë dhe u mbulonte, mirëpo kur fillonte të frikësohej nga varri dhe vetmia e tij, thërriste me zë të lartë dhe kërkonte ndihmë duke thënë: “ O zot, më kthe!” e dëgjonin familja e tij dhe e nxirrnin nga ai varr.

Mirëpo një natë prej netëve, kur hyri në varrë dhe u mbulua mirë, sa që kur filloi të kërkojë ndihmë, askush nuk e dëgjoi. Pas një kohe të gjatë që e kaloi në varrë, e dëgjoi gruaja e tij dhe e nxjorri. Kur doli nga vari tha: “Puno o Rabi para se të kërkosh ndihmë se askush nuk të degjon më !”

Pas gjithë kësaj që më ndodhi u binda se nuk ka shpëtim vetëm se në rrugën e Allahut, i grisa të gjitha kasetat, i dogja të gjitha revistat, u largova nga të gjithë shokët e mëparshëm e u shoqërova me vllezër besimtarë dhe u ktheva në rrugën e Zotit, në rrugën e vërtetë.

Sa herë që më shkonte mendja të bëja ndonjë mëkat, e kujtoja atë natë dhe udhëtimin e saj, e pastaj uallahi, as që më shkonte mendja të bëja keq.

Përktheu: Nazmi Shaqiri