Kuptimi i drejtë i udhëtimit drejt Allahut

Çdo mysliman është udhëtar për tek Allahu.





Ankesa të tepërta nga ngurtësia e zemrës, lodhja, pendimi dhe kthimi përsëri në mëkate. Në këto ankesa ka shkak dhe problem. Problemi është se nuk e kemi kuptuar çështjen e udhëtimit tek Allahu. Nuk e kemi mësuar atë. Ashtu siç kemi mësuar se si të falemi, dhe kemi mësuar se si të agjërojmë, dhe kemi mësuar se si të japim zekatin, dhe kemi mësuar si ta kryejmë haxhin, ashtu duhet që të mësojmë edhe se si udhëton zemra tek Allahu. Dituri. Kjo Dituri, dituria e zemrave (Ilmul-Kulub) është nga dituritë serioze, të rëndësishme, dhe për fat të keq, shumë nga ata që kanë shkruar në këtë fushë e kanë bërë atë dituri të veçantë duke harruar se kjo dituri është dituri e obligueshme për çdo njeri . Shejhul Islam Ibn Tejmije në një libër të tij thotë: “Adhurimet e zemrës siç janë: dashuria, frika, shpresa, mbështetja në Allahun, bindja, kënaqësia, kthimi tek Krijuesi, dhe ato të ngjashmet janë obligim për të gjithë të ngarkuarit me obligime ashtu siç janë të obliguara namazi, agjërimi apo haxhi.
Atëherë këto adhurime si: Sinqeriteti, Përulja, Frika, Mbështetja në Allahun, Bindja, Kënaqësia, Shpresa,… janë adhurime të obliguara. Nëse janë obligim atëherë ato duhet të mësohen. Allahu subhanehu ve teala ka thënë:
“Allahu ju ka nxjerrë nga barqet e nënave tuaja e ju nuk dinit asgjë dhe ju dha të dëgjuarit, të parët dhe zemrat…”
Kjo do të thotë që nga barqet e nënave kemi dalë të zbrazët dhe kemi mësuar pastaj si të falemi, si të marrim abdes, si të marrim gusël, si të agjërojmë, si ta kryejmë haxhin, si ta japim zekatin. Pse të mos e mësojmë pra Ihlasin (Sinqeritetin)? Si të jemi të sinqertë?

Thashë, se për fat të keq, disa njerëz e kanë bërë dituri të veçantë si dituri të pavarur jashtë mësimeve të sheriatit, edhe pse ajo është dituri e kërkuar për çdo njeri. Çdo njeri në këtë jetë, çdo mysliman ka nevojë për këtë dituri, për shëndoshmërinë e zemrës dhe pastërtinë e shpirtit dhe përveç kësaj edhe për obligimet e tjera për çdo krijesë.

Çdo mysliman është udhëtar për tek Allahu. Për këtë shkak ai e kryen atë që Allahu e ka urdhëruar, e kërkon arritjen në Firdevs, e kërkon kënaqësinë e Zotit të Tij. Mirëpo ky kërkues patjetër duhet që të vijë tek çështja nga dera e tyre. Prej fillimit të tyre…Duhet t’i njohë burimet. Duhet ta dijë se si vije dhe nga buron…Duhet, ashtu siç mundem ta quaj tani…Udhëtim i plotë. Këtu ka gabuar ai që nuk e parafytyron se nuk ka udhëtim tek Allahu.

Sahabët dhe ata që kanë ardhur prej tyre prej Selefus-salih kanë udhëtuar për tek Allahu…Ata nuk kanë pasur preokupim tjetër përveç mësimit të Librit të Allahut, Sunetit dhe zbatimit të tyre. Nëse kjo pra, nuk është udhëtim atëherë çfarë është udhëtimi?
Ne jetojmë në një kohë të epsheve, në një kohë të injorancës dhe kjo kërkon nga ne që ta përballojmë atë me përpjekje të mëdha shpirtërore duke i shfryer epshet e lejuara, duke i lënë rrugëdaljet e tyre të hapura.
Gjendemi në një kohë ku të paktët janë ata që e rregullojnë veten e tyre që të jenë brenda edukatës islame…dhe kjo kërkon prej nesh urgjencë në edukimin e zemrës, edukatën e imanit, edukatën shpirtërore të lartë. Kemi nevojë patjetër për thirrjen selefije në këtë çështje që ta ripërtërijë, që ta kthejë atë në bazat e saj të vërteta dhe ta largojmë nga ajo atë tym të madh që është krijuar e të vendosen çështjet në vendet e tyre të vërteta.

Udhëtimi për tek Allahu duhet të jetë energjik. Ndodh që t’i përdorim disa shembuj të këtyre njerëzve dhe të përfitojmë prej fjalëve të tyre mirëpo ashtu siç ka thënë njëri nga ata e ai është Ebu Sulejman Ed-Dardani: “Mund të ndodhë që në zemrën time të hyjë ndonjë fjalë nga ato të njerëzve mirëpo nuk e pranoj atë përveç se me dy dëshmitarë të drejtë prej Kuranit dhe Sunnetit sepse Allahu ma ka garantuar pagabueshmërinë e Kuranit dhe Sunetit ndërsa nuk më ka garantuar për diçka tjetër.”
Për këtë arsye kjo është e qartë. Merre atë nga unë apo dikush tjetër pos meje dhe fute në praktikë tek unë dhe te tjetri . Kjo është metodologjia. Çdo fjalë duhet të ketë dy dëshmitarë të drejtë: Librin e Allahut dhe Sunetin në mënyrë që të jetë e besueshme dhe që të pranohet.

Do të mundohem që ta vendosi këmbën e myslimanit në një udhëtim të vërtetë drejt Allahut të pastër nga gabimet… Dëshiroj të të vendosi ty në një rrugë, fillimi i së cilës është në dorën time ndërsa fundi i saj në Xhenet, inshAllah…Pra, shtrije dorën tënde! Dëshiroj ta marr lirinë për t’u marrë për dore drejt një rruge fillimi i së cilës është në duart tona ndërsa fundi në xhenet.
Ebu Ismail El Hanbeli e ka ndarë rrugën e udhëtimit për tek Allahu në 100 shkallë, d. m. th. baza e çështjes, rruga për tek Allahu subhanehu ve teala.

Një njeri udhëtar, duhet ta njohë rrugën në mënyrë që të arrijë. Dëshiroj që ta qartësoj specifikisht se në këtë rrugë ka fanarë (fenerë), shenja, referenca, të cilët të tregojnë përderisa je duke ecur në rrugë se a je në drejtimin e duhur apo jo. Gjërat të cilat duhet t’i shohësh në rrugë. Nëse nuk i sheh atëherë nuk je duke ecur. Nëse dikush shkon nga Kajro-ja në Iskenderije përmes rrugës “Ez-zirai” duke ecur, duhet të kalojë përmes “Kubrei ejjub” dhe kështu vende të ndryshme. Nëse ec kështu duhet ta shoh të parën, të dytën,… Nëse i sheh këto e di se është duke ecur në rrugën e duhur. Mirëpo nëse sheh diçka tjetër atëherë kështu është gabim. Këto 100 shkallë që i ka cekur Ebu Islami, do të thotë që dikush ka ecur këtë rrugë dhe pastaj na e përshkruan neve.
Këto shkallë-stacione të udhëtarëve të cilët Ebu Ismail i ka ndarë në 100 shkallë, Ibën Kajimi i ka komentuar: ”Ato janë sikur stacionet e përgatitjes në çdo rrugë të gjatë…” Ose ato janë stacione dhe shkallë që ngrihen nga vend-nisja dhe të cilat e pasojnë njëra-tjetrën. Pra, ato janë si shkallë. Shkalla e parë, do t’i përmendim katër baza: Jakadha, Basira, Fikrah dhe Azm.
E para është Jakadha (Zgjimi)
E dyta është Besira (Shikimi i zemrës)
E treta është Fikreh (Të menduarit) dhe
E katërta është Azm (Vendimi i fuqishëm).

Kështu i kalon 4 shkallë. Kjo është çështja e shkallëve. Dikush nga “selefitë” mund të na pyesë se ku i keni marrë këto fjalë. Pejgamberi nuk ka thënë 100 shkallë, e as sahabët nuk i kanë njohur këto. Po. Nuk kanë thënë, mirëpo po të them, çdo fjalë që nuk ka argument nga Kurani dh Suneti, gjuaje mos e merr!

Pra, këto janë vetëm përshkrim për rrugën sepse sahabët kanë ecur në këto rrugë. Këto shkallë janë përshkrim i kësaj rruge. Do ta përshkruajmë rrugën në të cilën do të ecësh dhe nga e cila do të përfitosh. Për çdo shkallë ka kuptim dhe kufi.

El Jekadha, çka do të thotë?
Ky është kuptimi i kësaj fjale. “Është tronditja e zemrës për shkak të frikës nga zgjimi i shpejtë, nga gjumi i thellë i pakujdesisë” Çfarë do të thotë kjo? Do ta komentojmë inshAllah. E rëndësishme është se i ka bërë të kuptueshme dhe me kufi, dhe e ka bërë këtë shkallë me tre nën-shkallë po ashtu.
E para ka lidhje me gjithë myslimanët.
E dyta veçanërisht me besimtarët, ndërsa
E treta me bamirësit (Muhsinin), ata të cilët janë të afërt tek Zoti i tyre.

(Vazhdon)