Letra e humbur...

nga NoOrA Wed Dec 09, 2009 12:22 pm

Edhe më tej i jepja arsye vetvetes dhe ia shtoja dëshirën për ta gjetur këtë letër të humbur. Kalova në hulumtimin e kësaj letre në vëllimet e ndryshme të biblotekës, nga një shkencë në tjetrën. Kështu i kalova të gjitha dorëshkrimet që gjindeshin në këtë biblotekë, të cilat arrinin deri në dhjetë mijë copë, mirëpo kot, nuk e gjeta dot!

Por sërish nuk humba shpresë, sepse kishte edhe një sektor që njihej si “Dust”, e që ishte një vend ku ishin grumbulluar të gjitha letrat dhe fletoret e ndryshme, që nuk u dihej origjina, andaj fillova ti hulumtoj me një precizitet të madh, por sërish pa dobi.

Tash e humba shpresën nga kjo letër, mirëpo vërejta se All-llahu më kishte hapur dyert e mëdha të dijes pas këtij aktiviteti, të cilën e kisha neglizhuar si shumë të tjerë, e kjo është fakti se në këtë bibliotekë kishte thesare të librave dhe traktateve në shkenca të ndryshme dhe të dobishme, të cilat na i kanë lënë gjyshërit tanë, All-llahu i mëshiroftë. Aty ka dorëshkrime të rralla, të cilat nuk gjinden në bibliotekat tjera botërore, e të cilat akoma nuk janë botuar.

Asnjëherë nuk më ka shkuar ndërmend ta bëjë këtë bibliografi, sepse nuk është specializimi i imi, as që kam patur kohë që do të më ndihmonte në këtë drejtim, mirëpo All-llahu, subhanehu ve teala, kur dëshiron ta realizojë një gjë, i lehtëson shkaqet për të. U sëmura me një sëmundje të lehtë në shikimin tim, para më shumë se 12 viteve. Një mjek specialist më këshilloi që të pushoj, ta lë leximin, shkrimin dhe punën si orëndreqës, për gjashtë muaj.

Në fillim e zbatova këshillën e tij. I lash tërë këto gjëra dy javë rresht. Mirëpo pas këtyre ditëve më ngacmonte epshi dhe ma zbukuronte faktin që të veproj diçka gjatë këtij pushimi të mërzitshëm, ndonjë vepër e cila sipas meje nuk kundërshtohej me këshillën e mjekut. Mu kujtua një dorëshkrim i cili gjindej në bibliotekë, e cila quhej “Dhemul-Melahi”, të Hafidh Ibën Ebi Dynjasë, e cila nuk ishte botuar, sipas asaj që e dija. Andaj thash: çka pengon që ta angazhoj dikend që të më shkruajë! Derisa ta përfundon shkrimin, e të vjen koha e krahasimit me origjinalin, do të kishte kaluar një kohë e mjaftueshme dhe unë do të kisha pushuar mjaft. Atëherë do të kisha mundësi ta krahasoj me origjinalin, sepse kjo vepër nuk kërkon shumë mund, i cili do të vinte ndesh me gjendjen time shëndetësore, në të cilën gjindesha. E pastaj do ta recenzoja dalngadal, do ti kisha përpunuar hadithet, e pastaj do ta botonim. Tërë këtë do ta bëjë në etapa që mos tia rëndoj vehtes gjendjen shëndetsore! Mirëpo kur ai që e shkruante arriti në mesin e këtij traktati, më tregoi se mungon një pjesë, i thash vazhdoje shkrimin e traktatit deri në përfundim. Pastaj e krahasova me origjinalin, vërejta se ka mangësi, i cili sipas vlerësimeve të mia ishte katër faqe, në një letër në mes të fletores. Fillova të mendoj për këtë gjë, si kam mundësi ta gjejë këtë pjesë të humbur? Ky traktat është i rruajtur në një vëllim, i cili ishte i vënduar në rraftin ku shkruante: “Përmbledhje shkrimesh”. Secili vëllim kishte disa traktate dhe libra, me shkrime, tema, letra, ngjyra dhe madhësi të ndryshme. I thash vehtes: ndoshta këtë letër e ka humbur libërlidhënsi dhe e ka vënduar gabimisht në ndonjë vëllim prej këtyre vëllimeve! Kjo më shtyri që me vullnet dhe gjallëri ta kërkoj këtë letër, duke filluar me rradhë. Në këtë veprimtari e harova vehten dhe gjendjen shëndetsore në të cilën gjindesha, e kur më kujtohej, kisha me çka i arsyetohesha vehtes: kjo nuk është lexim, ky hulumtim nuk ndeshet me këshillën e mjekut, gjatë kësaj veprimtarie nuk jam duke shkruajtur, etj!

Sa i kalova disa vëllime, filloi të ma tërhjekin vëmendjen disa tituj të traktateve dhe librave të muhadithëve me autorite dhe të hafidhave të njohur, ndalesha te to, duke e studiuar dhe duke e hulumtuar, e shpresoja që ajo të shkruhej dhe të recenzohej, e pastaj të botohej, mirëpo zakonisht i gjeja me mangësi, e gjeja pjesën e parë, e nuk e gjeja të dytën, andaj nuk kisha ambicie për ti regjistruar tek unë. Vazhdova hulumtimin e letrës së humbur, mirëpo kot, kështu vazhdova derisa i kalova të gjitha vëllimet që qëndronin në këtë raft, e ato ishin 152 vëllime. Mirëpo gjatë hulumtimit të kësaj letre regjistroja në fletoren time titujt e disa librave që më pëlqenin, në këtë gjë më stimuloi edhe fakti se gjatë hulumtimit i gjeta disa pjesë që mungonin, të cilat më herët ishin shkak që mos ti regjistroj ato libra.

Pasi që nuk e gjeta këtë letër në vëllimet e përmendura, thash në vehte: ndoshta gabimisht është vënduar në vëllimet tjera të shkencës së hadithit, të regjistruara nën titullin “hadith”! fillova ti shfletoj vëllim vëllim, derisa i kreva të gjitha vëllimet, mirëpo nuk e gjeta. Por regjistrova te unë shumë tituj të librave dhe traktateve të ndryshme.

Edhe më tej i jepja arsye vetvetes dhe ia shtoja dëshirën për ta gjetur këtë letër të humbur. Kalova në hulumtimin e kësja letre në vëllimet e ndryshme të biblotekës, nga një shkencë në tjetrën. Kështu i kalova të gjitha dorëshkrimet të gjindeshin në këtë biblotekë, të cilat arrinin deri në dhjetë mijë copë, mirëpo kot, nuk e gjeta dot!

Por sërish nuk humba shpresë, sepse kishte edhe një sektor që njihej si “Dust”, e që ishte një vend ku ishin grumbulluar të gjitha letrat dhe fletoret e ndryshme, që nuk u dihej origjina, andaj fillova ti hulumtoj me një precizitet të madh, por sërish pa dobi.

Tash e humba shpresën nga kjo letër, mirëpo vërejta se All-llahu më kishte hapur dyert e mëdha të dijes pas këtij aktiviteti, të cilën e kisha neglizhuar si shumë të tjerë, e kjo është fakti se në këtë bibliotekë kishte thesare të librave dhe traktateve në shkenca të ndryshme dhe të dobishme, të cilat na i kanë lënë gjyshërit tanë, All-llahu i mëshiroftë. Aty ka dorëshkrime të rralla, të cilat nuk gjinden në bibliotekat tjera botërore, e të cilat akoma nuk janë botuar.

Kur mu sqarua kjo dhe zuri vend në zemrën time, e vazhdova studimin e dorëshkrimeve të bibliotekës që nga fillimi e deri në fund, për herë të dytë nën prizmën e përvojës sime të parë, ku i regjistrova vetëm disa libra të zgjedhura. Tani fillova ti regjistroj të gjitha librat që kanë të bëjnë me shkencën e hadithit, të cilat më bëjnë dobi mua në specializimin tim. Nuk lisha asgjë pa e regjistruar, edhe qoftë ajo edhe një letër e vetme, nga ndonjë libër ose nga ndonjë pjesë e panjohur! Sikurse All-llahu, subhanehu ve teala, më përgadiste për fazën e tretë dhe të fundit, e ajo ishte studimi i hollësishëm, nxjerja e haditheve nga këto shkrime, duke i studiuar senedet dhe rrugët e tyre dhe duke i nxjerur edhe shumë dobi tjera prej tyre. Gjatë fazës së dytë i kisha përmbledhur disa dobi, të cilat i kisha zgjedhur në mënyrë spontane. E kur e kreva këtë fazë, mu mbush mendja se duhet ti studioj të gjitha këto libra dhe traktate një nga një.

Andaj përvjela krahët dhe fillova studimin për herë të tretë, nuk lija asnjë faqe pa e shfletuar, asnjë letër pa e lexuar, nxirja prej tyre përfitimet shkencore që i rastisja aty, hadithet e Pejgamberit, sal-lall-lahu alejhi ve sel-lem, nga e tërë kjo mu grumbulluan mëse katërdhjet vëllime, kurse në secilin vëllim mbi katërqind letra, kurse në secilën fletë nga një hadith, të referuara në të gjitha burimet që e kisha gjetur, me senedet dhe rrugët e tija. Këto hadithe i rendita sipas alfabetit. Nga këto vëllime i ushqej të gjitha shkrimet dhe projektet e mia shkencore. Kjo më ndihmon shumë në recenzimet shkencore, gjë që nuk i mundësohet shumë dijetarëve, sidomos në këtë kohë, kur njerzit mjaftohen me referimin në disa vepra të reduktuara në shkencën e hadithit po edhe në shkencat tjera! Ky thesar gjigant i hadithit që u grumbullua te unë, nuk do të grumbullohej poqese nuk do të ma mundësonte All-llahu këtë studim duke e kërkuar atë letër të humbur! All-llahun e falënderojmë që me dhuntitë e tija përfundojnë veprat e mira”.