Ligji i All-llahut

nga jetaaa Thu Sep 24, 2009 1:50 pm

Ligji i All-llahut

All-llahu i Madhërishëm e ka krijuar gjithësinë dhe çdo gjë që gjendet në të dhe Ai ka vendosur ligje në bazë të të cilave funksionon gjithësia. Ligjet e All-llahut, subhanehu ve teala, janë dy lloje:

1. Ligjet e Gjithësisë: Këto janë ligjet e natyrës, të cilat All-llahu i ka vendosur dhe të cilave u nënshtrohen të gjitha krijesat. Të gjitha krijesat i nënshtrohen ligjeve të cilat Ai ua ka caktuar dhe nuk kanë zgjidhje tjetër dhe nuk mund të dalin nga sundimi i All-llahut. P.sh. Lindja dhe vdekja. Të gjithë njerëzit i nënshtrohen lindjes dhe të gjithë njerëzit i nënshtrohen vdekjes. Këto dyja, lindja dhe vdekja, janë ligje që i ka caktuar All-llahu për jetën e kësaj bote. Askush nuk mund t’u ik këtyre ligjeve.

2. Ligjet e Sheriatit: Këto janë ligjet që All-llahu ua ka caktuar krijesave të cilat janë të ngarkuara me përgjegjësi dhe të cilat kanë lirinë e zgjedhjes. Këto krijesa janë njerëzit dhe xhinnët. Ligjet e Sheriatit, që kanë ardhur nëpërmjet Pejgamberëve, në krye me pejgamberin e fundit Muhammedin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, janë ligje për të mirën e njerëzisë në jetën e kësaj bote dhe të ahiretit. Ligjet e sheriatit asesi nuk bien ndesh me ligjet e Gjithësisë.

All-llahu i Madhërishëm thotë: “A mos kërkojnë ata fe, pos fesë së shpallur nga All-llahu? E Atij i është dorëzuar gjithëçka ka në qiej e në tokë, me dashje e pa dashje dhe tek Ai kthehen.” [Ali Imran: 83].

Çdo krijesë i nënshtrohet All-llahut, me dashje dhe pa dashje. Pra, nënshtrimi është dy llojësh:

1. Nënshtrim pa dashje: Të gjitha krijesat i nënshtrohen All-llahut pa dashje. I nënshtrohen ligjeve që Ai i ka caktuar për natyrën, i nënshtrohen lindjes dhe vdekjes që ua ka caktuar All-llahu dhe i nënshtrohen plakjes.

2. Nënshtrim me dashje: Ky është nënshtrim i veçantë i besimtarëve. Ata i nënshtrohen sheriatit të All-llahut me dashje, e adhurojnë All-llahun, si dhe jetojnë sipas normave që i ka caktuar All-llahu. All-llahu ua ka bërë obligim këtë lloj nënshtrimi njerëzve, mirëpo nuk i ka detyruar me këtë, po i ka lënë të zgjedhin. Mirëpo, u është kërcënuar atyre që nuk e kryejn obligimin me dënim në xhehenem, kurse ata që e kryejn këtë obligim i ka përgëzuar me shpërblim në xhennet.

All-llahu i Madhërishëm e dërgoi Muhammedin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, si mëshirë për mbarë botërat, në një kohë kur mbi ruzullin tokësor mbisundonin errësirat e kufrit, mosbesimit, idhujtarisë dhe mëkateve. Në një kohë kur disa njerëz i shtypnin dhe i mundonin njerëzit tjerë. Në një kohë kur njerëzimi jetonin si kafshët, bile edhe në mënyrë më të humbur. Në një kohë kur mbretërit e quanin veten zot dhe i urdhëronin njerëzit që t’u nënshtrohen atyre dhe t’i adhurojnë ata. Në këtë kohë All-llahu e dërgoi njeriun më madhështor, mësuesin e njerëzimit, edukatorin më të madhë, njeriun më të sjellshëm dhe më të moralshëm, njeriun i cili i vuri themelet e civilizimit dhe moralit, e dërgoi Muhammedin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, që t’i nxjerr njerëzit prej errësirave të kufrit dhe mëkateve, prej padrejtësisë së tiranëve, në dritën e besimit dhe devotshmërisë dhe në drejtësinë e Sheriatit Islam.

Për 23 vjet, aq sa zgjati misioni i Muhammedit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, arriti që të bëjë ndryshime rrënjësore në shoqërinë njerëzore, arriti që t’i vendos bazat e moralit, adhurimit, ekonomisë, ligjit dhe të gjitha sferat tjera jetësore.

Pra, Islami është mënyrë jetese dhe i përfshin të gjitha aspektet e jetës. Është mënyrë jetese ashtu siç na ka mësuar Krijuesi jonë. Ashtu siç i nënshtrohemi ligjeve të Gjithësisë, ashtu duhet t’i nënshtrohemi ligjeve Sheriatike, sepse të dyja i ka vendosur All-llahu i Madhërishëm. Mirëpo ekziston dallim ndërmjet tyre, se Ligjeve të Gjithësisë u nënshtrohemi pa vullnetin tonë, kurse ligjeve të Sheriatit u nënshtrohemi me vullnetin dhe zgjedhjen tonë.

Prandaj, ku ka liri të zgjedhjes ka edhe shpërblim apo ndëshkim. All-llahu nuk të shpërblen pse je nënshtruar ligjeve të Gjithësisë, sepse u je nënshtruar pa vullnetin tënd. Mirëpo, të shpërblen nëse i nënshtrohesh ligjeve të sheriatit me xhennet dhe të dënon me xhehennem nëse nuk u nënshtrohesh, sepse këto gjëra i ke bërë me vullnetin tënd.

Për këtë gjë luftoi Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, për t’i drejtuar njerëzit në rrugën e Xhennetit dhe për t’i larguar nga rruga e Xhehennemit, për t’i drejtuar drejt ligjeve të All-llahut dhe për t’i larguar nga ligjet njerëzore, të cilat janë të padrejta dhe janë në interes të pakicës, duke i bërë padrejtësi pjesës tjetër.

Nënshtrimi ndaj ligjeve është adhurim, e adhurimi i takon vetëm All-llahut, prandaj vetëm Sheriatit duhet t’i nënshtrohemi.

Në kohën e Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, u ngrit shteti i parë islam në Medine. Shtet ku mbisundonte drejtësia dhe paqja, shtet ku njerëzit ishin të gjithë të barabart para ligjeve të Zotit dhe të gjithë u nënshtroheshin atyre. Shtet i cili udhëhiqej në mënyrën më të mirë nga Muhammedi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, pejgamberi i fundit.

Pas vdekjes së Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, udhëheqja e shtetit islam u ngeli muslimanëve, të cilët janë të obliguar ta mbrojnë atë dhe t’i nënshtrohen Sheriatit.

Kjo gjë edhe ndodhi në kohën e katër halifeve të drejtë: Ebu Bekrit, Omerit, Othmanit dhe Aliut, radijallahu anhu, si dhe gjatë sundimit të Udhëheqësve tjerë të muslimanëve. Muslimanët e përhapnin islamin dhe e zgjeronin shtetin islam, i çlironin njerëzit prej padrejtësisë në të cilën gjendeshin në drejtësinë e Islamit, prej adhurimit të zotërave të rrejshëm, në adhurimin e All-llahut.

Gjendja e shtetit islam gjatë kohës së Ebu Bekrit dhe Omerit, radijallahu anhu, ishte e shkëlqyeshme. Edhepse kishte sprova të rënda, Ebu Bekri, radijallahu anhu, e pas tij edhe Omeri, arritën që t’i kalojnë këto sprova dhe e zgjeruan shtetin islam, duke i mposhtur dy perandoritë më të mëdhaja të asaj kohe: Persinë dhe Bizantin. Edhe pse këto dy shtete ishin shumë më të fuqishme se shteti islam në aspektin ekonomik dhe ushtarak, përsëri muslimanët ngadhnjyen mbi ta, sepse ata ishin në rrugën e drejtë dhe ishin luftëtarë që shpresonin në Xhennet, si dhe ndihma e All-llahut ishte me ta. Kurse kundër armiqëve të tyre ishte hidhërimi dhe mallkimi i All-llahut.

Ebu Bekri, radijallahu anhu, luftoi kundër renegatëve të cilët refuzonin ta japin zeqatin dhe e vendosi rregullin dhe qetësinë në gadishullin arabik. Kohëzgjatja e hilafetit të tij ishte e shkurtë, më pak se 3 vite, prandaj edhe nuk arriti shumë ta zgjeroj shtetin islam. Zgjerimi më i madh u bë në kohën e Omerit, radijallahu anhu. Në këtë kohë u çliruan vendet e Irakut të sotshëm, Lindjes së Mesme dhe Egjipti.

Muslimanët nuk i detyronin banorët a atyre vendeve që ta pranojnë islamin, mirëpo ua merrnin sundimin, sepse sundimi i takon robërve të Zotit, të cilët gjykojnë me ligjin e Zotit.

Mirëpo kur banorët e atyre viseve vinin në kontakt më islamin dhe muslimanët dhe e shihnin drejtësinë e Islamit, ata e pranonin islamin me gjithë dëshirë dhe bëheshin musliman.

Shembull e kemi Egjiptin. Gjatë kohës së sundimit romak në Egjipt, banorët vendas Koptët ishin të shtypur dhe nënçmuar, romakët silleshin me ta sikur kafshë. Prandaj, kur erdhi ushtria muslimane, banorët vendas u ndihmuan muslimanëve kundër romakëve. Nën sundimin e shtetit islam, Koptët i gëzuan të drejtat dhe liritë e tyre, në një shkallë të paparë në historinë njerëzore. Kjo edhe i shtyri që ta pranojnë islamin.

Nëse do të fillonim e të flasim për historinë e përhapjes së shtetit islam do të na duhej shumë kohë, sepse me të vërtetë është histori madhështore, duke filluar nga koha e Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, e deri në kohën tonë. Ajo që i bënte krenar muslimanët ishte Islami, e kur e lanë islamin u poshtëruan dhe u nënçmuan.

Siç ka thënë Omeri, radijallahu anhu: “Ne jemi një popullë të cilin All-llahu e ngriti me islam, e nëse kërkojmë krenari dikund tjetër jashta islamit, All-llahu do të na mposhtë.”

Omer Islami,