Pozita më e lartë

nga jetaaa Thu Sep 24, 2009 1:39 pm

Pozita më e lartë

Vëlla i ndershëm… shumë të rinjë kanë mirësi në zemrat e tyre dhe mundohen t'i afrohen All-llahut aq sa kanë mundësi, mirëpo, fatkeqësisht neglizhojnë një derë të madhe të shpërblimit dhe sevapeve.

Shumë djem fetar, të cilët kanë arritur të çlirohen nga robëria e epsheve, dyshimeve dhe gjynaheve, besojnë se kjo vepër është detyrë e veçantë e dijetarëve dhe thirrësve, andaj ata hynë në këtë vepër me turp.

A e di se cila është kjo derë?

Është dera e thirrjes në fe të All-llahut…

Kjo derë është një derë shumë e madhe e mirësisë dhe afrimit tek All-llahu, zoti i botërave, vepër që i sjell njeriut një thesar të madh të shpërblimeve, është një derë e pejgamberëve dhe atyreve që ecin sipas metodës së tyre, sepse thirrja në fe të All-llahut është detyra e parë e pejgamberëve në dynja. Disa njerëz mendojnë se ata nuk janë të aftë për të zhvilluar davetin, andaj edhe i japin përparësi ndejës dhe mosveprimit për këtë fe.

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:

( ãä ÏÚÇ Åáì åÏì ßÇä áå ãä ÇáÃÌÑ ãËá ÃÌæÑ ãä ÊÈÚå áÇ íäÞÕ Ðáß ãä ÃÌæÑåã ÔíÆÇ )

"Ai që thërret në udhëzim ka shpërblimin e atij që e pason, duke mos iu pakësuar aspak shpërblimi i tyre". (Muslimi).

Parafytyro udhëzimin e një djaloshi në dorën tënde dhe bëhet adhurues i dalluar i All-llahut e çdo adhurim që e kryen, fiton edhe ti nga shpërblimi i tij. Për shembull, nëse e fal drekën ai djalosh edhe ti fiton shpërblimin e atij namazi, nëse jep sadaka ndonjë dinar edhe ti fiton nga ai shpërblim, nëse agjëron ditën e arafatit edhe ti fiton atë shpërblim, e kështu me rradhë.

Për këtë Imam Ibën Kajimi, rahimehull-llah, në librin e tij me vlerë "Miftahu Darus-Seadeti" ka thënë: "Pozita e thirrjes në fe të All-llahut është pozita më e mirë e njeriut".

Si mos të jetë kështu kur ti e fiton tërë këtë shpërblim!

Si mos të jetë kështu kur ti bën një detyrë të pejgamberëve!

Si ka mundësi mos të jetë kështu kur ti mundohesh të shpëtosh njerëzit nga kurthet e shejtanit të mallkuar, kur ti lufton armiqtë e All-llahut dhe ndihmëtarët e shejtanit, të cilët synim të tyrin kanë prishjen dhe degjenerimin e të rinjve.

Dija vëllau im se thirrja në fe të All-llahut është një vepër të cilën ta dhuron All-llahu sepse dëshiron të jeshë nga ushtarët e Tij të sinqertë. Për këtë nuk kanë hyrë të gjithë njerëzit në këtë vepër dhe akcion sepse kjo detyrë nuk është edhe aq e lehtë.

Duhet ditur se muslimani pa marë parasysh gradën, nivelin dhe dijen që arrin, nuk duhet të braktisë thirrjen në fe të All-llahut, sepse me këtë vepër ai vetëm se ngritet dhe i shtohet mëshira, ngrohtësia dhe kujdesi për udhëzimin e tyre.

Në vijim ua sjelli një shembull nga jeta e dijetarit të madh të këtij shekulli, Muhamed Salih Uthejminit, se si është kujdesur ky njeri për të thirrur në fe të All-llahut njerëzit.

Në një udhëtim të tij për të kryer umren ndodhi një rast shumë interesant. Një rast, i cili po të kishte ndodhur me ne, All-llahu e di se si do të kishim reaguar. Ai duke u kthyer nga përfundimi i umres me ata që ishin në shoqëri të tij për të pushuar në banesën e tyre që e kishin në Mekë kaluan pranë disa djelmoshave, të cilët luanin futboll. Hoxha u ndal në mesin e tyre dhe filloi ti këshillon për rëndësinë e faljes së namazit. Ata djelmosha e pranuan këtë hoxhë të madh me nënçmim dhe mosinteresim! Hoxha kërkoi prej atyre që e shoqëronin që të shkojnë në banes e të mbetet ai vetëm me këta të rinjë!

Normalisht se shoqëruesit e dëgjuan dhe u larguan nga ky vend. Pasi që këta të rinjë panë se hoxha është duke insistuar dhe është duke qëndruar me ta që së bashku të shkojnë të falin namazin, njëri prej tyre e shau me një ofendim shumë të rëndë dhe me fjalë shumë ofenduese!

Ai e ofendoi hoxhën që ta dëbon prej tyre dhe që mos të mbetet në mesin e tyre. Ata normalisht se nuk e dinin se ky hoxha që u flet është shejh Ibën Uthejmini!

U buzëqesh hoxha dhe insistoi që të mbetet me ta derisa të falen dhe ky që e shau të shkon me te. Hoxha u ul në një gurë në mesin e tyre dhe insistojke me sqarimet dhe këshillat e tyre që të falen dhe ti kthehen All-llahut.

Edhe djemt tjerë u ndijnë të ofenduar nga ky veprim i shokut të tyre kundrejt këtij njeriu të moshuar, mirëpo nuk kishin se çka të bëjnë në atë moment.

Andaj kërkuan nga ky që e shau hoxhën ta shoqëron hoxhën dhe të shkon me te. Ai në fund u pajtua me këtë propozim dhe kërkesë edhe të hoxhës edhe të shokëve të vet.

Kur hynë në banesë, hoxha kërkoi leje nga ky djalosh që ti kryen disa punë. Ata që ishin në banesë iu drejtuan djaloshit: prej kur e njeh hoxhën e madh, Ibën Uthejminin?

Djaloshi desh alivanoset nga turpi i madh!

Çka thatë, kush është hoxha?

I thanë: Ibën Uthejmini, a nuk e njeh atë?!

Djaloshi u prek shumë nga ky rast dhe filloi të qanë. Kur u kthye shejhu, ai ia puthi kokën dhe kërkoi prej tij falje!

Normalisht se shejhu ia fali, ai duroi me te kur e shante dhe ofendonte e pse mos tia falte tani. Pastaj ia mësoi abdestin dhe namazin dhe që nga kjo ditë ky djalosh nuk e ka lërë më namazin. U bë fetar nga veprimtaria e hoxhës së madh.

Shiko këtë ambicje të madhe, këtë kujdes gjigant dhe këtë durim në rrugën e davetit nga ky hoxhë shumë i madh, rahimehull-llah.

Pas këtij tregimi parashtrohet pyetja: cila është pozita yte ne thirrjen në rrugë të All-llahut?!

Përktheu: Bekir Halimi