Gomari që xhelozoi kuajt e mbretit

nga NoOrA Mon Dec 07, 2009 1:29 pm

Një bartës uji kishte një gomar, i cili nga barra e rëndë dhe mundi ishte kërrusur. Shpina për shkak të barrës në njëqind vende i ishte rrjepur. Për këtë arsye për çdo ditë vdekjen dëshironte. Tërshërë kurrë nuk kishte ngrënë e as kashtë të thatë.

Ruajtësi i kuajve të mbretit e njohte të zotin e gomarit dhe nga dhembja kur ia pa gomarin në atë gjendje iu lut që t'ia jep tek ai për ta forcuar gomarin e shkretë që mezi rrinte në këmbë. Ia dha gomarin dhe shërbëtori e lidhi gomarin në shtallën e kuajve të mbretit.

Gomari i pa kuajt e mbretit të ushqyer mirë, të bukur e të krehur. Toka nën ta dridhej nga patkojt e tyre. Ushqimi i tërshërës u vinte me kohë të caktuar. Duke parë këtë me sytë e tij, gomari tha: "O Zot i Lavdëruar! A nuk jam unë krijesa e Yte? E pranoj që jam gomar, por përse jam i pafat me plagë në tërë trupin e dobët dhe mezi qëndroj në këmbë. Natën për shkak të dhimbjeve të trupit dhe urisë, vazhdimisht kërkoj vdekjen time. Kuajt janë të lumtur dhe të gëzuar, ndërsa përse unë jam i zgjedhur për vuajtje?"

Papritmas erdhi lajmi për luftë. Kuajve të mbretit u erdhi koha për kalërim dhe aksion. Ata armiku gjatë luftës i plagosi me shtiza e shigjeta nga të gjitha anët. Kur u kthyen nga lufta, në shtallë i shtrinë gjërë e gjatë, këmbët ua lidhën me fasho të fortë, ndërsa me thikë u nxerrnin nga trupi majet e shtizave. Kur gomari pa këto skena të tmerrshme tha: "O Allah, me varfëri dhe shëndet jam i kënaqur. Nuk kam dëshirë për këtë ushqim dhe plagë të tmerrshme të kuajve."

Kushdo që do shëndet shpirtëror, dynjanë e braktis dhe është i kënaqur me atë që ia jep Allahu.

* * *

Në një livadh të gjelbër, jetonte një lopë e vetmuar e cila tërë ditën hante bar deri në mbrëmje, kur fryhej dhe bëhej e trashë. Por, gjatë natës dobësohej nga brenga, sepse mendonte: "Çfarë do të ha nesër?" Në mëngjes, livadhi i gjelbër, bari i rritur dhe lopa me oreks dhe lakmi hante. Në mbrëmje trashej, por natën përsëri e kapte paniku dhe ethet duke menduar: "Çfarë do të ha nesër?" Kështu, lopa veproi vite të tëra. Furnizimi nuk i mungonte fare, asnjë ditë, asnjë moment, por gjithmonë natën e mundonte brenga: "Çfarë do të ha nesër? E mjera unë, çfarë do të ndodh nëse mbaron ushqimi?" Lopa është nefsi ynë, ndërsa livadhi është dynjaja, në të cilën nefsi dobësohet nga frika e shujtës ditore.

Vazhdimisht nefsi mendon: "Çfarë do të ndodh nesër? Nga do të ushqehem?"

Lëre të kaluarën e shiko të ardhmen, mos u bëj rob i nefsit, sepse ai është i
pangopur dhe i pakënaqur, ndërsa nafaka yte është e garantuar.