Lotet ne dasem...jetima mbetën !?

nga NoOrA Sun Dec 20, 2009 10:19 am

Lotet ne dasem
Gjdo lutje per bekim dhe pasardhes te mire. Pas disa minutash do te mbetem e vetmuar duke e thirre te kaluaren e hershme. Loti, paverejtur rreshqiti prej syrit tim. Mu kujtua nena si i lutej All-llahut [subhanehu ve teala] te me jep nje burre te mire. Sikur ne enderr u ktheva prape duke kaluar neper mendimet e atij viti te gjate.Mengjesi i asaj dite. Ku e kam nenen? Ku ka shkuar? Edhe pse i kam vetem pese vjet,zeri im jehoi ne dhome.E perserita pyetjen: ku e kam nenen? Mu pergjigjen vetem lotet e mi. Dikush shtoi me ze te ulet, me qajtje te nderprere: “Ø«shte ne Xhennet nese don All-llahu”.
Ate dite nuk dija se kush po qane me teper: vellai im trevjecare, njerezit perreth nesh apo une? E mora vellain tim per dore dhe u nisem per ta kerkuar nenen. Kembet tona te vogla per nje moment u lodhen duke vrapuar andej-kendej. Hypem ne katin e pare te shtepise. I hapem dyert e dhomave. Shikuam ne kuzhine. Ndonese u munduam, por ate nuk e gjetem. Atehere u vertetova se nena nuk eshte ne shtepi. E kapa vellain tim dhe filluam te qajme. Ku ka humbur?
Me ne fund e gezuar mu kujtua. Ka mbetur nje vend ku nuk e kemi kerkuar. Druri i vjeter. Ø§dohere kishte deshire te qendroje nen hijen e tij. Vrapuam neper shkallet e shtepise. I paafte qe te me percjelle, vellai u rrezua. Mirepo, ne fund e pame vetem drurin. Kot shikonim ne shporten e gjere dhe vendin qe e kaplonte hija e tij e kendshme. Nena nuk eshte.
Papritmas degjova thirrjen e disa burrave. Se shpejti kaluan prane nesh duke bartur dicka ne kraheroret e tyre. Vellai me pyeti se c’jane duke bartur. Iu pergjigja, me paditurine e femijes: “Kjo eshte dicka e rende sepse te gjithe jane pjesemarres ne bartjen e saj”. Nuk e dija ne ate moment se, ne realitet, ajo eshte nena ime. E sikur ta dija, do te kapesha per te dhe nuk do ta lejoja te shkoje.
Burrat u humben. Zerat u qetesuan dhe mbisundoi qetesia. Vellai dhe une qendruam ulur ne toke duke luajtur, nen hijen e drurit, sikur atehere kur nena yne ishte aty, afer. Kjo ishte hera e pare qe te kishim dale ne kopsht te zbathur, pa kepuce, e qe askush te mos na e terhiqte verejtjen. Loznim ne qetesi deri sa nuk erdhi nje grua e familjes tone dhe na futi brenda.
Agoi edhe dita e re. Prape e perseritem kerkimin duke shikuar ne cdo vend. E lodhur i thashe vellaut tim i cili ishte duke qajtur: “ajo do te kthehet, do te kthehet!”. Gjyshja jone vrapoi duke e degjuar te qajturit tone. Me perqafoi dhe e ndjejta lotin e saj ne floket e mia.
Ende me kujtohet dita kur e vizituam nenen tone ne spital. Babai me solli deri te krevati i saj duke thene: “Ka ardhur Aisheja”. Me peqafoi dhe me puthi, sikur edhe vellain tim. Lotet i rridhnin neper fytyre deri sa i shtrengonte duart e mia te vogla. Aq forte i puthte saqe edhe sot e kesaj dite me kane mbetur ne kujtim. Fjalet e fundit qe i degjova prej saj ishin: “Po u dorezoj te All-llahu i cili nuk e tradheton ate qe i eshte besuar”. Mandej qau shume duke e mbuluar fytyren. Dolem prej dhomes se saj duke qajtur.
Kaluan pese vjet prej asaj kohe. Ate dite u kthyem ne shtepi me vellain tim pas nje vizite qe ia beme gjyshes. Ne shtepine e babait tim ishte ulur nje grua e panjohur. Ai tha: “Kjo eshte Esma. Pershendetuni me te”. Nuk me ishte nene, por me te vertete ishte grua e mire per babain tim. Kujdesej per edukimin tone te mire. E percillte mesimin tim me kujdes. Mua dhe vellaut tim na jepte cdo gje qe deshironim, bile edhe me teper. Shpeshhere dinim ta hidherojme me veprimet tona, por ajo ishte grua e kuptueshme dhe durimtare. As nje minut te jetes se saj nuk e kalonte ne gjera te kota. Gjuha e saj cdohere ishte e lagur me permendjen e All-llahut [subhanehu ve teala]. E kishte permbledhur ne vete besimin dhe sjelljen e mire, ashtuqe ariti ta plotesoje zbrazetiren e madhe ne jeten tone.
Kur e pyeta mandej: “Ku eshte ajo turture dhe sjellje e keqe me te cilat vecohen grate e burrave tjere ndaj femijeve te tij”, ajo mu pergjigj: “Une kam frike prej All-llahut [subhanehu ve teala] dhe pres shperblimin prej Tij per cdo pune te mire. Ju me jeni besuar si emanet. Mos u habit! Edhe deri sa ti kreh floket, pres shperblim per kete. Aishe, sa din t’i prej Kur’anit permendesh? A nuk kam une shperblim per kete? A nuk kam shperblim per edukimin tend te mire? Gjithe kete e bej vetem per te kerkuar shperblim prej All-llahut [subhanehu ve teala]”.
Mandej shtoi: “Sikur cdo njeri qe kerkon shperblim dhe sevape per ibadetet qe i ben, sic eshte namazi dhe agjerimi, po ashtu duhet kerkuar shperblimin edhe ne sjelljet e mira, sepse ne do te pyetemi per to”. E nderpreva: “Por ne te shqetesojme dhe te lodhim.”. Ajo tha: “Aishe, cdo pune pas saj e ka nje veshtiresi dhe nje shperblim. Xhenneti e ka cmimin e tij. Edhe vete e din se agjerimi pas veti sjell lodhje trupore. Po ashtu edhe haxhi. Por All-llahu [subhanehu ve teala] thote: “Kush ben nje pune te mire edhe sa nje grimce, do ta sheh, e kush ben te keqe edhe sa nje grimce, do ta sheh”. Ate qe e sheh nga arroganca e grave tjera, nuk mund te kaloje pa llogari”. Une i thashe: “Ne sjelljet e tua ndaj nesh pashe pranimin e lutjes qe e beri nena ime. Me te vertete All-llahu nuk e le pasdore ate qe i besohet”.
Papritmas u degjua rrahja e deres. Hyri gruaja e babait tim. Na dha selam dhe beri lutje. E putha ne balle. Loti i shkelqeu ne sy kur me tha: “Mos harro te presesh shperblim per cdo pune qe do ta besh”. Mandej shtoi me buzeqeshje: E ke mesuar permendesh hadithin e Pejgamberit [salall-llahu alejhi ves-selem]: ‘Nese gruaja i fale pese kohe te namazit, agjeron muajin e Ramazanit, e mbron oraganin gjenital te saj dhe e respekton burrin, do t’i thuhet: Hyn ne Xhennet nga cila dere te duash’.”
E tani erdhi koha e praktikimit.
Thashe ne vete: “Nuk gaboi babai im kur u martua me kete grua te mire. Nuk ka gabuar babai im kur u martua me grua e cila i frikohet All-llahut [subhanehu ve teala].