Udhëtimi i dashurisë

Njëherë, në një ishull jetonin të gjitha ndjenjat: lumturia, dëshpërimi, urtësia… edhe dashuria. Papritmas, një ditë e kuptuan se ishulli po fundosej. Të gjitha ndjenjat filluan të ikin nga ishulli për t’i shpëtuar katastrofës.



Dashuria donte të ikte, po nuk kishte me çfarë të ikte, kështu që vendosi t’i kërkojë dikujt ndihmë, që të ikte me të.


Pas pak çastesh kaloi vetëmashtrimi dhe ajo e pyeti: "A ke mundësi të më marrësh me vete?"

Vetëmashtrimi ia ktheu: "Më vjen keq, nuk mund të të ndihmoj, je shumë e lagur dhe barka ime është e pastër dhe e bukur, kam frikë se për shkakun tënd do të më prishet barka. Nuk kam mundësi."

Më pas, afër dashurisë kaloi pikëllimi dhe ajo e pyeti: "A ke mundësi të më marrësh edhe mua?" Pikëllimi ia ktheu: "Unë jam i pikëlluar shumë, më mirë të qëndroj vetëm."


Kur lumturia kaloi afër dashurisë, ishte shumë e lumtur dhe as që e vërejti se afër saj ishte dashuria.

Papritmas, nga larg u duk një plak, i cili po e thërriste dashurinë me zë të lartë që të hipte në barkë me të dhe të shpëtonte. Dashuria ndjeu siguri dhe qetësim shpirtëror, por nga gëzimi harroi ta pyeste atë plak se si e kishte emrin, derisa arritën në vendin e duhur, ku shpëtuan të gjithë. Plaku iku dhe dashuria mbeti pa e pyetur se si e kishte emrin.

Dashuria ndjeu se i kishte mbetur borxhli plakut, por problemi ishte se nuk e dinte se kush ishte ai plak. Por në atë moment pa urtësinë, që ishte ulur, dhe i tha: "Kush ishte ai plak?" Urtësia ia ktheu: "Ishte koha." "

Koha?", ia kthen e habitur dashuria. "E pse koha të vijë e të më shpëtojë jetën?" Urtësia i tha: "Ngase koha ia di rëndësinë dashurisë."

Dashuria duhet të qëndrojë larg vetëmashtrimit dhe pikëllimit, por afër lumturisë. Koha është e vetmja që përcakton dashurinë në jetën e njeriut.

Jeto i lumtur në dashurinë tënde.