Të lexosh me zemër të gjallë

nga NoOrA Mon Feb 22, 2010 4:53 am

Arsyeja është ajo që hulumton, krahason, analizon;

Ata që lexojnë. Dhe ata që nuk lexojnë s’janë të barabartë. Lexues, kush s’i lexon veç syri, por mendja bashkë me zemrën. Mbrapa krijimit të njeriut fshihet një botë e madhe. Atë botë nuk mund ta lexojë gjithsecili. E lexojnë kush ndjek mësimet e Atij që krijoi atë botë. Njeriu qenie e vetëdijshme, ngacmimet e para i merr nga bota e jashtme. Ajo botë, në të ardhmen, mund ta bëjë të vetëdijshëm edhe ndaj së brendshmes. Hapësira qiellore është një libër i hapur për të zotët e mendjes; për ata që mendojnë, e mendojnë ata që natyrshmëria s’u shtrembërohet. Kush lexon por, s’kupton, është një sy në një mendje e zemër të ngushtë.

Intelekti është dhuratë hyjnore. Arsyeja është ajo që hulumton, krahason, analizon; kërkon shpjegimin e asaj që kapin shqisat. Ndërsa, zemra ajo që nxitë. Një zemër e shqetësuar, është ajo zemër e materializuar. Zemra është e thirrur të stimulojë kërkesën për një botë të paprekshme, edhe pse ndijimet shqisore shpeshherë sikur shpijnë tek një botë përtej perceptimeve ndijore. Nxënësit të diturisë i duhet një dritë, që nuk shuhet e që nuk e lëvizin erërat. Të jetë e qëndrueshme dhe gjithëpërfshirëse. Kush intelekti i tij nuk e shpie në rrugën e Paqes, është nxënës i diturisë pa dritë në sy, e sy pa mendje e zemër.

Vullneti për të njohur, nuk mund të burojë prej një zemre të ngurtë e të vdekur; e as prej një arsyeje të mbyllur brenda mureve të lakmisë materialiste. Dëshirën e ndez dhe e shuan qëllimi i mësymjes. Po qe një pikë e largët, derisa të arrijë atë, hapen shtigje të ndryshme të njohjes. Por, ashtu siç është e furishme euforia kur lakmisë i mësyhet, shpërthen dhe ndalon, nuk tejkalon hapësirën, e cila mbulon vetëm vetveten e tij, e ajo pikë është e afërt, s’prek as edhe një shteg të njohjes! Kur njeriu të vërtetën e botës shpirtërore mbulon, ndërsa, anën fizike; lakminë afatshkurtre, të përkohshme dhe të kufizuar, admiron dhe rob i saj bëhet. Jo, s’janë të barabartë ata që me zemër lexojnë (e zemrat e tyre janë të gjalla) dhe ata që zemrat i kanë të vdekura, e leximi i tyre është një epsh i gjallë.